Episode 3 : เริ่มงาน

ดีซี

วันนี้ผมมาออฟฟิศตั้งแต่เช้าเพราะได้ข่าวว่าคนออกแบบคนใหม่จะมาเริ่มงาน และตอนนี้ผมก็กำลังมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู วันแรกก็มาทำงานสายเลย

“อะไรกันครับท่านประธานนี่ยังเหลือเวลาตั้งเกือบสิบนาที อย่ามารับน้องแบบนี้สิครับ” แล้วไอ้คนที่นั่งไขว่ห้างหมุนเก้าอี้ไปมาเนี่ยมันจะมาทำไมกัน

“ไอ้ฮาร์เปอร์มึงมาทำไม” ผมถามเพื่่อนรักตัวเอง

“กูก็มาส่งคนสำคัญของกูไง ถ้ารู้ว่าเป็นบริษัทมึงกูไม่ยอมให้อิงค์มาหรอก” มันบอกผม

“บริษัทกูแล้วทำไม” ผมถามมันกลับ

“ก็มึงเรื่องมากไงครับ”

“ไอ้เวรส่งเสร็จก็กลับไป กูจะทำงาน” ผมบอก เพราะถ้าขืนมันอยู่กวนตีนผมนานกว่านี้ผมได้ฆ่ามันแน่

“อิงค์คะมาหาพี่มา” มันเรียกคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ผมปรายตามองก่อนที่เธอจะเดินมาหาเพื่อนผม

“สวัสดีอีกครั้งค่ะ” เธอพูดขึ้น

“ถ้ามันทำอะไรหนูบอกพี่เลยนะคะ เดี๋ยวพี่จัดการมันให้” ไอ้ฮาร์เปอร์บอก

“ร่ำลาเสร็จก็เชิญ นู่นประตู” ผมบอกไป

“งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับนะคะ ตั้งใจทำงาน จุ้บ” แล้วผมต้องมานั่งดูอะไรแบบนี้ด้วยวะ

หลังจากที่ไอ้ฮาร์เปอร์ออกไปตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับพนักงานใหม่และไอ้คิม และเหมือนว่าเธอจะจ้องหน้าผมนานเกินไปแล้วมั้ง

“จ้องเพื่อ” ผมถาม

“พี่ว่าอิงค์ ชื่ออิงค์ใช่มั้ยครับ” ไอ้คิมรีบพูดแทรกทันที

“ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอหันไปพูดแล้วยิ้มให้ไอ้คิม

“ไอ้คิมมึงออกไปเอาเอกสารที่รถให้หน่อย”

“ครับนาย”

ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับเธอคนสำคัญของเพื่อนรักของผม และดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากคุยกับผมสักเท่าไหร่ แต่ผมสนหรอเพราะผมจ่ายเงินให้เธอ

“นั่งไม่เป็นหรือยังไงครับ” ผมถามเธอที่ยืนค้ำหัวผมอยู่

“จะให้ฉันเริ่มงานเลยมั้ยคะ” เธอไม่ตอบคำถามของผมแต่เลือกที่จะคุยเรื่องงาน

“แล้วจะรอให้ผมตัดริบบิ้นหรือไงครับคุณอิงค์แลนด์” ผมยิ้มมุมปากให้

“นายครับนี่เอกสาร แล้วก็จะให้คุณอิงค์นั่งทำงานห้องไหนครับผมจะได้จัดให้” ไอ้คิมถามผม

“ในห้องนี้” ผมตอบ

“วะ...ว่าไงนะครับนายห้องนี้งั้นหรอ” ไอ้คิมพูดติดขัดเมื่อได้ยินคำพูดของผม

“ห้องกูชัดมั้ย”

“คุณคะแต่ว่าฉัน.....”

“จะเถียงทำไมผมจ่ายเงินคุณ คุณก็ต้องทำตามที่ผมสั่งสิ แล้วกรุณานั่งลงด้วยนะครับจะยืนค้ำหัวผมอีกนานมั้ย” ผมพูดก่อนที่เธอจะเดินมานั่งลงตรงข้ามผม

“ค่ะ”

“เอ่อ....นายจะให้จัดโต๊ะไว้ตรงไหนผมจะได้บอกพนักงาน” ไอ้คิมถามผม

“ข้างโต๊ะกู ตรงนี้” ผมบอกก่อนจะชี้ตรงข้างโต๊ะผม ก็เธอมาออกแบบออฟฟิศให้ผม ผมก็ต้องดูด้วยสิไม่ใช่เดินไปเดินมาเพื่อดูเสียเวลา

“คะ...ครับ”

อิงค์แลนด์

คือฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ที่จริงฉันนั่งทำงานรวมกับพวกพี่เขาข้างนอกก็ได้มั้ยล่ะ และอีกอย่างดูเหมือนเจ้านายของฉันจะไม่ต้อนรับฉันสักเท่าไหร่ ขอกลับไทยได้มั้ยอ่ะไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว

“ฉันว่าฉันนั่งทำงานข้างนอกก็ดะ....”

“ใครถามความคิดเห็นไม่ทราบ” ฉันยังพูดไม่จบเลยนะทำไมต้องพูดแทรกฉันด้วยล่ะ แค่อยากจะบอกว่าขอไปทำงานที่โต๊ะข้างนอกเอง

“แล้วคุณต้องการออฟฟิศใหม่แบบไหนคะ ฉันจะได้ออกแบบถูก” ฉันถาม

“ที่จริงคนมีฝือมือเขาไม่ถามกันนะครับ” เอ้า...ทำไมเขาพูดเหมือนอยากมีเรื่องกับฉันเลยวะ

“งั้นเดี๋ยวฉันออกแบบให้คุณดูก่อนแล้วกันนะคะ แก้ไขตรงไหนก็รบกวนแจ้งด้วยค่ะ ขอบคุณ” ฉันบอกไป

ฉันกำลังนั่งรอโต๊ะทำงานใหม่ที่ถูกจัดโดยพี่คิม น่าจะเป็นผู้ช่วยของเขาแหละแต่พี่เขาดูเป็นมิตรมากกว่าเจ้านายอีกนะ พี่เขาจัดไปพลางยิ้มให้ฉันไป

“เสร็จหรือยังโต๊ะแค่นี้มึงจะจัดเอาโล่” ฉันรีบเดินไปช่วยจัดทันทีเมื่อได้ยินเจ้านายเร่ง

“อิงค์ช่วยค่ะพี่คิม” ฉันบอก

“ขอบคุณครับ” เราสองคนช่วยกันจัดโต๊ะประมาณสิบนาทีก็เสร็จ

“เสร็จแล้วก็ทำงานสิครับ”

“พี่อยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไงกันคะ” ฉันกระซิบถามพี่คิม

“ชินครับ”

“ไอ้คิมเชิญมึงไปประชุมแทนกูด้วย” คุณเขาบอกเสียงดัง

ฉันเดินมานั่งโต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะเปิดคอมแล้วเริ่มทำงานทันที แต่เหมือนว่าฉันกำลังโดนจ้องมองจากคนที่นั่งข้างๆ จะจับผิดกันหรือไงแล้วทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยอ่ะพี่ฮาร์เปอร์คบไปได้ยังไงกัน

“จะเที่ยงแล้วไปสั่งข้าวให้ผมด้วย” เสียงที่ได้ยินซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาคุยกับใคร ฉันก็เลยเลือกที่จะเงียบและทำงานต่อ

“................”

“ไม่ได้ยินหรือหูหนวกครับ” อ่า..เขาคุยกับฉันใช่มั้ย

“คุณหิวก็สั่งกินเองสิคะ” ฉันบอกไป

“ก็อยากจะใช้อ่ะทำไมไม่ทราบ” แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะเนี่ยถ้าไม่ทำคิดว่าเขาจะจบมั้ย

“จะเอาอะไรคะ” ฉันถาม

“อะไรก็ได้”

“คุณคะถ้าฉันสั่งมาแล้วไม่ถูกใจคุณก็เหน็บฉันจะกินอะไรก็บอกมาเลยค่ะ ฉันต้องทำงานไม่ได้มีเวลามาสั่งข้าวให้คุณคนเดียวหรอกนะคะ” ฉันพูดยาวเหยียดแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือหน้าตาที่เรียบนิ่ง

“..................”

“จะกินอะไรคะ” ฉันถามย้ำอีกรอบ

“กินเธอได้มั้ยล่ะ”