บทที่ 5

“หน้าบึ้งทำไมชะนี” หลังจากจบการสนทนาเรื่องเจ้าของสนาม ชื่ออะไรนะ...คัตเตอร์รึเปล่า ใช่มั้งคะชื่อคัตเตอร์แหละคนบ้าอะไรชื่อคัตเตอร์วะ พอจบเรื่องพี่คัตเตอร์อะไรนั่นฉันก็ดึงอารมณ์มาเซ็งการกระทำที่ไม่น่ารักของอีเมธก่อนหน้านี้อีกครั้ง

“วันนี้มึงทำตัวเปรตมาก ก็รู้อยู่แก่ใจว่าผู้หญิงกลุ่มนั้นเขามาก่อน มึงยังจะหน้าด้านหน้ามึนแย่งที่เขาอีก” ฉันหันไปดุมันทันทีที่มันเปิดประเด็นถาม

“โอ๊ยเรื่องแค่นี้” อีเมธกรอกตาแล้วก็ส่ายหน้าแบบขอไปทีใส่ฉัน

“เรื่องแค่นี้อะไรมึงก็รู้ว่ากูเกลียดที่สุดคือการไม่เคารพสิทธิคนอื่น โดยเฉพาะการแซงคิว!”

“เออ ๆ กูขอโทษแต่มึงยังไม่มีเวลาชะม้อยชะม้ายชายตาไปมองขวามือสินะ มองค่ะแล้วจะรู้ว่ามุมนี้ดีมาก~” มันบอกเสร็จฉันก็เลยหันไปมองตามที่มันบอกและ...อื้อหือ~

“สิ่งที่มึงทำมันถูกต้องที่สุดแล้วอีตุ๊ดเพื่อนร้ากกกก”

“แหม~ อีชะนีเปลี่ยนสี ทีนี้ก็เลิกหน้าบึ้งเป็นปลาทูนึ่งแม่กลองสักทีนะยะ เพราะเวลาต่อไปกูจะมองตรงเพื่อส่องผู้ ส่วนมึงจะมองตรงหรือเอาแต่เอียงหน้าไปทางขวาก็เรื่องของมึงค่ะ!” อีเมธจีบปากจีบคอพูดกับฉันแล้วก็โฟกัสไปที่สนามแข่งตรงหน้าที่ยังไม่มีนักแข่งลงสนามแต่มีกิจกรรมอย่างอื่นมาให้สนุกสนานก่อนการแข่งขันแทน

“กูเลิฟมุมนี้” ฉันกระซิบบอกอีเมธแล้วแอบปรายตาไปมองที่นั่งอีกโซนแต่อยู่ข้าง ๆ กันมีแค่รั้วกระจกสูงประมาณเอวกั้นเอาไว้เท่านั้น และในโซนนั้นมีแต่ผู้ชายหน้าตาอลังการสวรรค์สร้างมาก~ เต็มไปด้วยรูปปั้นและประติมากรรมที่มีชีวิต ไม่มีเลย~ ไม่มีจุดด่างพร้อยเลยสักนิดเดียว และที่สำคัญ

...ว่าที่หวานใจของพัดลมนั่งหล่อเป็นราชาเอลฟ์อยู่ตรงนั้นด้วย

ดูดี~

ดูดีเกินกว่าใคร~

ไม่ใช่ว่าใครคนอื่นดูไม่ดี~

แต่พอดีสายตาพัดลมมีแต่พี่มิกซ์~ อิอิ

ฮือ~ ไม่ไหวแล้วขนาดเกิดมาสวยมากยังระทดระทวยให้ความหล่อของพี่เขาไม่หยุดหย่อนจนไม่กล้าไปสู้หน้าเพราะรู้สึกไม่คู่ควรกับความหล่อ นี่จินตนาการว่าตัวเองขี้เหร่ไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าจะเป็นสภาพไหน จะกล้าแม้แต่ยืนหันหลังให้พี่มิกซ์เห็นรึเปล่า

“นี่! หล่อนจะมองจนน้ำลายไหลให้ผู้ชายกลัวเลยไหมพัดลม”

“ชิส์~ ก็แค่มองเพราะพี่มิกซ์อยู่ตรงนั้นหรอกน่ะอีเมธ” ฉันดึงสติกลับมาได้หลังจากที่แอบมองพี่มิกซ์แบบตรง ๆ มาได้พักหนึ่ง ดีนะที่พี่เขาไม่รู้ตัว

“เออกูรู้แต่มองคนอื่นบ้างไหมล่ะอีพัดลม พี่มิกซ์ของหล่อนน่ะเผื่อใจไว้บ้างก็ดี แสนดีขนาดนั้นซ่อนเมียมีหอยเป็นหลอดไว้รึเปล่าก็ไม่รู้”

“เอ้า! ก็ไหนมึงบอกว่ามึงสแกนพี่มิกซ์ดีแล้วไง อย่าทำให้กูใจเสียสิอีเมธ!” มันพูดแบบนี้มาพัดลมก็ใจเสียสิคะ

“กูก็บอกเผื่อเพราะฮีเป็นคนดีเกินไป ไม่มีข่าวคราวเรื่องผู้หญิงสักนิดจนผิดสังเกต” พอมันพูดจบฉันก็หลับตาใส่แล้วเบือนหน้าหนีทันที

พัดลมเกิดความรู้สึกขัดแย้งความความคิดของอีเมธขึ้นมาทันที ทำไมวะผู้ชายที่แมนทั้งแท่งไม่มีสิทธิเป็นคนดีทุกกระเบียดนิ้วเลยรึไง ผู้ชายจำเป็นต้องเสียเวอร์จิ้นหรือฟันผู้หญิงพิสูจน์ความเป็นแมนเสมอไปรึไงวะ!

“อ้ะ! มีเคืองคำพูดกู แหมหนูนีขากูก็แค่พูดเผื่อ เออพี่เขาอาจจะไม่ใช่เก้งแต่เกิดพี่เขาไม่สนใจมึงล่ะ ในรัศมีเส้นผ่าศูนย์กลาง 30 เมตร ด้านขวามือที่มึงเห็นเต็มไปด้วยผู้ชายโคตรเพอร์เฟ็คให้มึงเลือกเผื่อเป็นช้อยส์นะกูขอบอก ดี ๆ เด็ด ๆ งานโคตรเพชรทั้งนั้นกูบอกเลย”

“ไม่ค่ะกูรักเดียวใจเดียวหนึ่งเดียวในใจคือพี่มิกซ์เท่านั้น” ฉันยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายเบา ๆ และยิ้มภูมิใจในความเป็นผู้หญิงมั่นคงในความรักให้มันเห็น

“เพ้อ! ถ้าเป็นกูนะกูจะจับทุกคนมาเรียงลำดับการอ่อยสำรองไว้เลยค่ะ”

“Stop! หุบปากของมึงค่ะเดี๋ยวเขาจะแข่งกันแล้วนั่น” ฉันเอามือไปแตะที่ปากมันให้มันหยุดพูดซะ และมันก็ยอมที่จะหยุดแล้วหันไปมองตรงเพื่อถลึงตามองนักแข่งหล่อ ๆ ในสนามแทน

ส่วนน้องพัดลมคนสวยเหรอคะ แอบชะม้ายชายตามองไปที่โซนนั้นเป็นระยะ ก็ต้องดึงสติตัวเองกลับมาแล้วพยายามอ่อยแบบไฮคลาสดีกว่า ถึงแม้จะแอบหึงนิด ๆ ที่มีบรรดาแม่เสือสาวในโซนนั้นที่น่าจะเป็นเด็กดริ๊งซ์ล่ะมั้งคอยเกาะและอ่อยพี่เขาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ยังดีที่ว่าที่แฟนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่พัดลมเลยให้อภัยได้

-30 นาทีต่อมา-

“ฮือ~ พี่ชัตเตอร์ของเมีย~”

“ฮะ? อะไรนะ” ฉันตะโกนถามอีเมธที่นั่งกัดปากทำตาเยิ้มไปที่สนามแล้วก็รำพึงรำพันแต่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง หลังจากที่การแข่งขันรอบแรกจบลงก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ขาวมาก~ แต่หล่อไหมไม่รู้เพราะเห็นไกล ๆ ตัวเท่ามดเดินออกมาตรงขอบสนามแล้วเสียงกรี๊ดก็กระหึ่มสนามทันทีที่เขาปรากฏตัว

“พี่ชัตเตอร์ไงอีพัดโล้ม” อีเมธกระทืบเท้าดิ้นเร่า ๆ จิกเล็บสายตามองอ่อยส่งไปหาเขาในระยะเกือบร้อยเมตร เวอร์ค่ะไม่ไกลขนาดนั้นหรอกแต่ก็ไม่ได้ใกล้จนมองเห็นชัดอยู่ดี

“พี่ชัตเตอร์? อ๋อ~ ชื่อชัตเตอร์ไม่ใช่คัตเตอร์” ฉันพยักหน้าแล้วก็พูดกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรือรู้สึกอะไรกับการที่จำชื่อผู้ชายคนนั้นผิดหรอกนะคะ บอกแล้วพัดลมไม่ใส่ใจเรื่องผู้ชายคนใดนอกจากพี่มิกซ์ >///<

“แล้วเขากรี๊ดทำไมกันบรรดาชะนีทั้งหลายเนี่ย” ฉันกะโกนถามข้างหูอีเมธเพราะเสียงในสนามมันดังจริง ๆ

“เพราะพี่เขาคือผัว!” อีเมธหันมาตอบเสียงดังฟังชัด ผัวเหรอ อ๋อผู้ชายคนนี้คงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ หลายพันคนในสนาม ก็ดีค่ะปันใจให้ผู้ชายคนนั้นเยอะ ๆ ผู้ชายของน้องจะได้ไม่มีใครจองมากมาย บอกตรง ๆ ว่าพัดลมขี้เกียจเคลียร์ปัญหาผู้หญิงในอดีต อิอิ

หลังจากนั้นก็มีเสียงกรี๊ดดังเป็นระยะทั้งจากการแข่งที่มัน...โคตรสนุก! จากทีแรกที่ไม่อยากมาแต่แค่เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งคืนพัดลมคนนี้ก็เลิฟที่นี่แล้วล่ะค่ะ อารมณ์ฉันตอนนี้ก็เลยเริ่มเชียร์การแข่งขันจนหลายครั้งก็ลืมส่องว่าที่แฟนไปเหมือนกัน

“มึง ๆ กูปวดฉี่เดี๋ยวมานะ”

“เออได้ ๆ ไปถูกนะมึง”

“สบายมากค่า เดี๋ยวมา” ฉันบอกมันแล้วก็เดินออกมา แต่ห้องน้ำดันไม่ได้อยู่ใกล้ต้องเดินลงไปชั้นล่างนิดหน่อยแถมยังมีทางเดินที่ อืม~ ถ้าไม่ใช่สถาปนิกก็คงเป็นไอ้เจ้าของสนามที่คลั่งเขาวงกต เพราะทางมันโคตรพ่อโคตรแม่งงเลยค่ะขออภัยที่ต้องหยาบ

“มึงสร้างแบบเดินออกจากประตูสนามแล้วเจอชักโครกเลยไม่ได้รึไงวะ!” ปวดฉี่จนเดินบิดแบบนี้พัดลมคงไม่มีอารมณ์มาชื่นชมทางเดินที่โคตรงงนี่หรอกค่ะ มันใช้สมองส่วนไหนคิดทางเดินถามจริง ในขณะที่กูปวดฉี่ก็เสียเวลาขัดจังหวะการดูการแข่งขันอยู่แล้ว นี่กูยังต้องเสียเวลาเดินหาห้องน้ำอีกเหรอ!

“โอ๊ย! ถ้าอีก 1 นาทีหาห้องน้ำไม่เจอแม่จะฉี่ใส่พื้นแล้วนะ! อย่าให้เห็นเจ้าของนะมึงชื่ออะไรนะ คัตเตอร์หรือชัตเตอร์วะแม่ง! เก็บค่าเข้าแพงแล้วยังไม่อำนวยความสะดวกลูกค้าอีก จะฉี่แต่ละทีเดินหาห้องน้ำจนขาขวิด ชาติก่อนมึงเป็นมิโนทอร์รึไงวะ!” อารมณ์มันจะมึน ๆ เพราะจิบเบียร์มาด้วยค่ะก็เลยหัวร้อนฟาดงวงฟาดงาเวลาที่หงุดหงิดมาก ๆ แบบนี้

“ถ้าฉันเป็นมิโนทอร์ คนที่จะฉี่ใส่พื้นอย่างเธอก็คง...เป็นหมา”