LUMAPIT ako sa gilid ng gate para mag-doorbell. Maya-maya bumukas ang maliit na pinto sa gilid ko.
“Kayo po ba si Natasha Marie Garcia?” Magalang na tanong ng guard. Mabilis naman akong tumango.
“Pasok po kayo. Hinihintay na kayo ni Don Juanito sa loob.”
“Salamat po.”
Pumasok na ako sa loob, namamanghang nilibot ko ang tingin sa paligid. Ang daming puno at bulaklak na halatang alagang-alaga. Tapos sa kaliwa ay may nakita pa akong maliit na bahay kubo kung saan may duyan, lamesa at upuan. Parang tambayan ang dating sa akin no‘n. Napapalibutan pa ng ibang-ibang klaseng halaman at bulaklak.
Habang naglalakad nakita ko naman sa kanan ang mga nakaparadang kotse, mahigit sampo ata iyon! Grabe, ang gaganda at halatang mamahalin ang mga iyon! Nakakalula ang aking mga nakikita. Hindi pala talaga basta basta ang yaman ng mabuting Don.
Sa gitna naman ay may fountain na nag-lalabas ng tubig sa pinaka-tuktok nito. Ang laki ng Mansion nila Don Juanito!
Nang makarating ako sa tapat mismo ng double door ng mansion ay napatigil ako. Nag-aalangan kung hahakbang ba ako sa marmol na sahig. Parang gusto kong hubarin ang suot kong sandals dahil marumi iyon at nakakahiyang i-apak sa sahig.
“Magandang umaga, binibining Natasha.”
Napaigtad ako dahil sa gulat, nag-angat ako ng tingin sa aking harap at isang lalaking naka-suot ng suit ang bumungad sa akin.
“M-magandang umaga din po.” Nauutal kong sagot bago bahagyang yumuko.
“Hinihintay ka na ni Don Juanito sa kanyang opisina. This way, binibining Natasha, Sundan niyo po ako.”
Tumalikod na siya at naunang naglakad. Kung kanina nag-aalangan pa akong humakbang sa marmol na sahig ngayon ay nawala na iyon sa aking isip at mabilis na sinundan papasok sa loob ng bahay ang lalaking sumalubong sa akin.
Mas lalo akong namangha ng makita ko ang loob ng bahay, Ang mga kagamitan nila na ang gaganda, ang chandelier na kumikinang at kulay ginto! Ang mga painting sa paligid. Ang sala na sobrang laki at TV na 70 inches ata!
Napahinto lamang ako ng makita ang isang malaking picture kung saan may gwapong lalaki, naka suit ito at napaka-seryoso ng mukha. Kung makatitig ay akala mo binabasa ang iyong isipan.
Sino kaya siya? Kahit ang seryoso niya angat na angat ang ka-gwapuhan nito.
Muli na akong nag-lakad tapos nakita ko naman ang isang picture ng batang babae na napakaganda at parang manika. Grabe, ang cute-cute niya! ang sarap pisilin ng pisngi nito na parang siopao. Sunod naman na nakita ko ay mga litrato na ni Don Juanito. Tatlo lang ba sila sa Mansion na ito? Wala na akong ibang nakita na litrato kung hindi sa kanilang tatlo lang. Ang iba naman ay nga paintings na.
Hanggang sa tumigil kami sa isang malaking pinto.
“Pumasok ka na sa loob Binibining Natasha, hinihintay ka na ng Don.”
Tumango naman ako bago pinihit ang door knob at pumasok na sa loob. Sumalubong sa aking ang isang malaking sala at napakaraming libro. Sa gilid nito ay ang table kung saan nandoon si Don Juanito. Nakangiting nag-hihintay sa akin.
“You‘re finally, Here! Sorry, kung nag-hintay ka sa labas ng Subdivision. It‘s my fault dahil nawala sa isip kong sabihan ang head ng mga katulong.”
Ngumiti naman ako.
“Okay lang po, Lo. Hindi naman po ako nag-tagal sa labas."
“Kahit na, Iha. Nakakahiya na pinag-hintay kita. Have a seat.”
Lumapit naman ako sa upuan na nasa harap ng table ni Lolo Juanito at na-upo.
“Kumain ka na ba? would you like something to drink or to eat? Magpapadala ako dito."
Mabilis naman akong umiling.
“Wag na po, Lo. Kumain na po ako sa bahay bago umalis."
“Are you sure, Iha?"
“Opo, Lo. Salamat po. Uhmm, may gusto po sana akong itanong Lo, Hindi ko po kasi natanong ito noong nasa restaurant niyo tayo. Okay lang po ba?”
“Sure, sure, what is it. Iha?”
“Magiging stay in po ba ako dito sa mansion? O, uwian po?”
“Oh, about that. Stay in ka dito, Iha. Ok lang ba? Tapos dalawang beses ang restday mo pwede mong gawing sabado at linggo. Mahirap kasi kapag uwian ka. Mapapagod ka sa biyahe papasok at pauwi.”
Bigla naman akong nalungkot. Malalayo pala talaga ako kay mama at Nicole. Inaasahan ko na rin naman ito pero iba pala talaga kapag nandito na. Saka may point din naman si Lolo. Mahirap din talaga at nakakapagod kapag uwian. Saka magastos.
“Why Iha? Is there a problem? Are you worried about your family? If you want, they can live here, so you do not have to worry. There is a small house behind the mansion, next to the servants' quarters. If you want, your mama and sister can stay there. So, you don't have to worry, and you can work properly. What do you think?”
Nagulat naman ako, nahiya ako bigla dahil sobra naman kung pati pamilya ko dito na tumira.
“Naku, Lo. Ayos lang po. Nakakahiya naman po. Nalungkot lang po ako dahil malalayo ako sa kanila pero wag po kayong mag-alala. Masasanay din po ako."
Ngumiti ako para ipakita na ok lang talaga, kaso umiling ito.
“No, I think my idea is good. Dito hindi mo iisipin ang pagkain at titirhan ng mama at kapatid mo. Libre lahat, Iha. Kung iyan ang iniisip mo. Mag-tatrabaho ka naman dito kaya ayos lang. Ganoon pa rin ang bayad ko sa ‘yo. Walang mag-babago. Gusto ko lang ay maayos ang maging trabaho mo dito. Iyon lang ang hiling ko.”
Seryosong wika ni Lolo. Naku, sobrang nakakahiya at abala naman na iyon. Argh, bakit kasi naging emosyonal ako. Saka ayoko naman isipin ng ibang maid dito na ina-abuso ko ang kabaitan ni Don Juanito..
“Pero Lo, sobra na po iyon. Nakaka—”
“Natasha, kapag nandito ang mama at kapatid mo hindi ka masyado mag-iisip sa kanilang kalagayan. Makakapag trabaho ka ng maayos. Nakapag desisyon na ako and my decision is final. Dito na titira ang mama at kapatid mo. Ipapahatid kita mamaya kay Larry para sunduin sila. Okay? Please. Hayaan mo ako. Desisyon ko ito.”
Napakagat ako sa ibabang labi, seryoso ngayon si Don Juanito, mukhang buo na talaga ang kanyang desisyon at sino ba naman ako para kontrahin ito. Sa huli sumusukong tumango na lang ako, wala na akong magagawa dahil iyon na ang desisyon ni Lolo. Kahit anong sabihin ko hindi naman niya ako pakikinggan ‘e.
Nakakahiya talaga, sobra-sobra na nga ang tulong niya sa akin. Kaso ano pa bang magagawa ko? Kahit umalma at tumanggi ako wala na akong magagawa e.
“Sobrang salamat po, Lo. Wag po kayong mag-alala gagawin ko po ng maayos ang trabaho ko."
Iyon ang aking sinagot, babawi na lang talaga ako sa trabaho ko para masuklian ang kabutihan nito. Isang malapad na ngiti ang gumihit sa labi nito.
“Great! aasahan ko iyan, Iha.”
“Ay, oo nga po pala, Lo. Nakalimutan ko rin itanong sa inyo, Bata po ba ang aalagaan ko? o dalagita? Iyong batang babae na parang manika po ba?”
Nakangiti kong tanong. Excited ako kung siya nga ang aking aalagaan. Makikita ko ito ng personal! Sana mag-kasundo kaming dalawa.
Kaso biglang nangunot ang noo ni Lolo.
“What? hindi bata ang aalagaan mo. Hindi ka mag-aalaga ng bata, Natasha.”
Nawala ang ngiti sa aking labi, pati ang excited na nararamdaman ay biglang nag-laho na lang. Hindi ang batang babae na mukhang manika ang aalagaan ko? Ano ba ang trabaho ko talaga?
“Kung ganoon po, para saan po iyong sinabi niyong aasikasuhin ang pagkain, linis ng kwarto at aayusin ang damit?” Natataka kong tanong.
“Oh, I‘m sorry. Mukhang hindi mo naintindihan ang aking sinabi. Wait, ipapatawag ko ang aking apo para makilala mo rin siya.”
Tumango naman ako. May pinindot sa gilid ng lamesa si lolo bago nag-salita.
“Larry, tawagin mo si Giovanni. Sabihin mo pumunta dito sa office ko ngayon din. Thank you.”
Wait, Giovanni? Lalaki?
Nakangiting bumaling sa akin si Lolo.
“Wait lang natin ang aking apo.”
Ilang minuto ang lumipas biglang bumukas ang pintuan. Sabay kaming napalingon doon ni Lolo.
*****
Nanlaki ang aking mga mata ng makilala ang lalaking nasa aming harapan! Siya iyong nasa malaking picture! Iyong naka suit at seryoso ang mukha tapos kakaiba kung tumingin. Napalunok ako ng pasadahan ko ng tingin ang kabuuan nito. Naka-suot lang ito ng boxer short, Jusko! Kitang kita tuloy kung gaano kaganda ang katawan ng lalaking ito. May walo itong abs, tapos kitang kita ang V line nito. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin sa kanyang mukha. Nakasimangot ito, habang walang buhay na nakatingin ang mga mata sa akin. “Giovanni! Ano iyang suot mo? Ikaw talagang bata ka! Nakakahiya sa bisita natin!” Galit na sigaw ni Lolo, kaya medyo napangiwi ako. “I didn't know you had a visitor.” Bored na sagot nito sa kanyang lolo bago sumandal sa mismong pinto habang nakatingin pa rin sa akin ang mga mata niya. Halatang walang pakialam sa kanyang suot, kahit babae pa ang kaharap. Dahil sa kanyang ayos ngayon para tuloy siyang naging modelo sa isang magazine.
Habang nasa biyahe pinaliwanag ko kay mama at Nicole ang lahat. Kung bakit ko sila biglang sinundo at kung ano ang sinabi sa akin ni Don Juanito. Mangiyak ngiyak nga si mama dahil napakabuti daw ng naging amo ko. Masaya din ito dahil naka-alis na kami sa bahay ng kanyang kapatid. Matagal na talagang gusto ni mama na makaalis doon kaso ay wala kaming pera para mangupahan. Malaki ang pasasalamat ko kay Lolo J, dahil sa kanya ay makakasama ko pa rin ang mama at kapatid ko. Atleast mapapayapa ang aking isip na maayos sila at hindi kakawawain ng aking Tiya. Bilang pasasalamat sa kabutihan ni Lolo J, mag-sisipag ako sa trabaho at gagawin ang lahat ng pwede kong gawin masuklian lang lahat ng mabuting ginawa niya para sa amin ng pamilya ko. Nag-papasalamat din ako na nakilala ko siya. Dahil kay Lolo J, nagkaroon ako ng trabaho, nakaalis kami sa bahay ng Tiya ko at may matutuluyan pa sila mama. Hinding hindi ko sisirain ang binigay sa aking tiwala ni Lolo J, Mag-tatrabaho akong m
DON JUANITO's pov Hindi ako nagkamali sa pag-pili kay Natasha. Pati ang ina at kapatid nito ay may mabuting puso. Hindi gahaman sa pera at kapangyarihan. May matirhan lang sila kahit maliit, may makakain sa araw-araw at magkakasama ay kuntento na ang mga ito. Nakangiti akong bumalik sa aking swivel chair at kinuha ang baso na may lamang alak at sinimsim iyon. Isang buwan o dalawang buwan hahayaan ko muna na isipin ni Natasha na katulong talaga siya dito sa mansion, Ayokong biglain ang dalaga. Importante ay pumirma siya sa kontrata na pinapirmahan ko sa kanya kanina. Wala na siyang magagawa pa at hindi na makakaatras sa gusto kong mangyari. Nasa ganoon akong ayos ng biglang bumukas ang pinto ng aking opisina at niluwa ang aking apo na nanlilisik ang mga mata ng tumingin sa akin. Hindi ko iyon pinansin bagkus ay isang matamis na ngiti pa ang aking binungad sa kanya. “Apo! What brings you here at this hour? Do you need something?” “Stop the act old man. Your gues
“What are you doing here?” Malamig at galit na tanong niya. Napalunok naman ako. Jusko! Bakit galit siya? Inaayos ko lang naman ang kama niya at tatawagin ko lang naman siya para kumain! Saka ang aga-aga galit agad siya? Mukhang tama nga ang hula ko na pinag-lihi siya sa sama ng loob! Narinig ko ang pag-lalakad nito at ngayon ay ramdam ko na ang kanyang presensya sa aking likod. Pinakikiramdaman ko lang naman siya, Saka ayoko humarap sa kanya! Nagkakasala ang mga mata ko! “I'm asking you, woman!! Answer me!!” “Ay tangina mo!” Gulat na sambit ko ng bigla na lang siyang sumigaw. Nang mapagtanto ko ang aking sinabi ay napahawak ako sa aking bibig. Patay.. “What did you say?! You're cursing me?!” Napapikit na lang ako dahil halatang halata sa boses nito na galit na galit siya. Dahan dahan naman na akong humarap dito. Sumalubong sa akin ang nakakatakot na awra ng boss ko. Salubong na salubong ang makapal nitong kilay. “Get out!!” Muli na naman niyang sigaw. S
Third person point of view Nang mawala sa paningin ni Don Juanito ang dalagang si Natasha ay doon lang ito pumasok sa silid ng kanyang apo. Galit na nilapitan niya ito at walang sabi sabi na hinampas ng tungkod na hawak. “Ouch! What was that for? Old man!?” Angil ni Giovanni dahil masakit ang ginawang iyon ng kanyang lolo. “Wala ka na talagang respeto na bata ka! Bakit mo pinagsalitaan ng ganoon si Natasha ha!” Galit na sigaw ni Don Juanito. Gigil na gigil ito sa kanyang apo, pinipigilan lang nito ang sarili. Kanina pa ito sa labas ng kwarto ng apo, noong una ay masaya pa ito at nangingiti dahil nagkakausap ang dalawa at naririnig niya ang malakas na sigaw ni Natasha sa apo, pero biglang naglaho ang ngiti niya ng marinig rin ang sigaw ng apo at ang masasakit nitong salita. Hindi akalain ni Don Juanito na ganito na pala talaga ang ugali ng kanyang apo. Hinayaan muna nito ang sarili at hindi pumasok sa kwarto. Ayaw ng matanda na marinig ng dalaga ang mga sasa
Samantalang si Giovanni naman ay abala pa rin sa kanyang pagbibihis habang iniisip ang mga sinabi ng kanyang Lolo. Susundin muna niya sa ngayon ang nais ng kanyang lolo para matahimik ito, Pero kikilos pa rin siya ng palihim para magawa ang iba niyang plano. Katulad ng pagpapabaksak sa mortal niyang kalaban na si Logan Acosta. Ang grupo nito ang laging humahadlang sa mga deliver nila ng epektos sa mga karatig probinsya. Lahat ng importanteng operasyon nila ay pumapalpak dahil sa Dragon Bloods Mafia Organization na pinamumunuan ni Logan Acosta. Kailangan niyang kumilos para hindi na maulit ang ginawa nitong pang-aagaw at paninira sa mga delivery nila. Pati ang mga negosyanteng bibili at makikisosyo sana sa kanila ay pinatay ng hayop na lalaki para wala silang mapakinabangan. Ang iba naman ay inagaw nito para mas lumakas ang grupo nila. Malaki na rin ang nawawala sa kanilang pera dahil sa pananabonatahe nito. Hindi makakapayag si Giovanni na may pumalit sa pwesto niya s
NATASHA'S POV Pag-karating ko sa mansyon sinalubong ako ni Kuya Larry. Kitang-kita sa mukha nito ang pag-aalala. Nagtataka naman ako dahil pati ang mga guards na nasa labas ay tila nag-aalala din. Para silang natanggalan ng tinik sa kanilang lalamunan ng makita akong papasok sa single gate kanina. Anong nang-yayari? “Saan ka nang-galing binibining Natasha? kanina pa nag-aalala sa ‘yo si Don Juanito. Kanina ka pa niya pinapahanap.” Iyon agad ang binungad sa akin ni Kuya Larry ng makalapit siya sa akin. May kung anong guilty naman akong naramdaman mukhang napag-alala ko pa si Lolo J. “Pasensya na kayo kuya Larry, lumabas lang po ako saglit para maglakad lakad at makapag-isip isip. Nasaan po ba si Lolo J?” “Nandoon sa kanyang opisina, Puntahan mo na at kanina ka pa no‘n hinihintay.” Tumango naman ako bago mabilis na naglakad patungo sa hagdan para umakyat at pumunta sa opisina ni Lolo J. Nang makarating ako sa tapat ng pinto ay bumuntong hininga muna ak
"Let's talk" Napataas naman ako ng isang kilay. “Tungkol saan?” “About earlier.” Mabilis niyang sagot. Bumuntong hininga ako. “Sige, doon na lang tayo mag-usap sa may gazebo niyo.” Ayokong marinig nila mama ang sasabihin ng boss ko, Baka ano ano na naman ang sabihin. Baka maliitin na naman kami tapos marinig nila mama at masaktan. Nako! Makakatikim talaga sa akin ang lalaking ‘to. Malakas pa naman akong manuntok at manipa. “Alright, Let's go ther—” Hindi natapos ni Giovanni ang sinasabi ng biglang sumingit si mama. “Anak, sino ba iyang kausap mo at ang ta—Ay, Sir kayo po pala. Goodafternoon po.” Nahihiyang sabi ni mama bago bahagyang yumuko. “Good Afternoon din po.” Gulat akong bumaling sa lalaki dahil sa magalang nitong pagbati sa mama ko. Tinaasan ko pa siya ng kilay. Bakit ang bait ata ng timawa na ‘to? Bigla ring naging maamo ang mukha. Parang kanina dinamay pa niya ang mama at kapatid ko sa pang-huhusga! Anong masamang hangin