CHAPTER 03

"I SLEPT WITH MY SISTER'S FIANCÉ"

ARIELLE'S POINT OF VIEW

“Arielle…”

Mahinang boses niyang sambit, pero sapat na lara mapatigil ako. Nakatalikod pa rin ako sa kanya, bahagyang nakayuko, parang nagdadalawang-isip kung lilingon ba o tuluyang lalayo.

Hindi ko alam kung bakit niya ako tinawag sa gano'ng paraan, hindi ko tuloy mapigilang muling umasa na baka may pag-asa pa talaga.

Narinig ko ang mahinang yabag nito papalapit sa akin. Bawat hakbang ay parang unti-unting bumubura sa distansyang pilit kong nilalagay sa aming pagitan.

“I tried to forget you,” mahina niyang sabi, halos pabulong. “But the truth is… I couldn’t.”

Napapikit ako. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o iiyak. Gusto kong sabihing pareho kami, pero paano ko aaminin ‘yon, kung ang tanging dahilan kung bakit nandito siya ngayon… ay dahil sa kapatid ko?

“Dalawang taon, Arielle,” narinig kong dagdag niya, mababa ang boses. "Dalawang taon kong tinangka na kalimutan ‘yung gabing ‘yon. Pero kahit anong gawin ko…” bahagya siyang natawa, Isang mapait na tawa. “Even the way you said my name that night... it stayed, i couldn't forget any of it."

Dahan-dahan akong lumingon. Hindi ko rin alam kung bakit, pero ginawa ko. Siguro dahil gusto kong makita ang mukha niya habang sinasabi ang mga salitang iyon sa akin.

At sa sandaling nagtama ulit ang mga mata naming dalawa, ay muling bumigat ang lahat. Parang bumalik ako sa gabing ‘yon, sa parehong titig, parehong init at parehong sakit.

“I left because I thought that was the right thing to do,” sabi niya, halos bulong. “You were too young… and I... I was your professor.”

Parang may kung anong kumurot sa dibdib ko.

Oo, alam ko naman ‘yon. Alam kong mali. Alam kong bawal. Pero bakit hanggang ngayon, parang hindi ko pa rin kayang ituring na pagkakamali ‘yung nangyari?

Tahimik lang ako, habang siya naman ay nagpatuloy.

“I told myself it was just a mistake,” dagdag niya, halos hindi na marinig. “But then I saw you again tonight… and suddenly, it didn’t feel like one anymore.”

Hindi ako makagalaw. Para akong napako sa kinatatayuan ko habang unti-unting binabawi ng mga salita niya lahat ng kontrol na pinipilit kong hawakan.

Gusto kong magsalita at sabihing tumigil na siya, pero walang salitang gustong lumabas mula sa bibig ko.

Hanggang sa siya na mismo ang unang kumilos. Pinilig niya ang ulo niya, saka bahagyang umatras.

“You should go inside,” sabi niya, mahinahon pero halatang pinipigilan din ang sarili. “It’s cold.”

Tinalikuran niya ako, sinundan ko siya nang tingin. Pero bago siya tuluyang muling makapasok sa loob nang bahay ay nagsalita ako.

“Then why are you marrying her?”

Agad siyang natigilan sa tanong king iyon. Hindi siya lumingon, pero ramdam kong nagbago ang ihip ng hangin sa pagitan namin.

At sa unang pagkakataon, ako ‘yung hindi sigurado kung tama ba ang tanong ko.

O kung kaya ko bang marinig ang sagot niya.

Kaya nghintay ako. Naghintay ako nang ilang minuto, nakatayo habang nangingig sa kaba para sa posibleng magiging sagot niya, pero wala.. Napairap ako at malalim na bumuntong-hininga sa biglaang pagkirot ng dibdib ko.

“Right,” wika ko, kumawala ang isang mapaklang tawa sa aking bibig habang napapailing. “Exactly what I thought.”

“Can’t even answer that simple question, huh?” bulong ko, hindi ko alam kung narinig niya ba iyon dahil sobrang hina ng pagkakasabi ko.

Muli akong huminga nang malalim, pilit kinakalma ang sarili at humakbang upang lagpasan siya. “Forget it,” dagdag ko, mas buo na ang boses ko ngayon. “You don’t owe me any explanation anyway.”

Naglakad ako palayo, marahang tinatapakan ang damuhan, pero bawat hakbang ay parang may bigat. Ramdam kong nakatingin na siya sa akin. pero hindi na ako lumingon.

Ayokong makita kung anong klaseng tingin ‘ang ibinigay niya sa akin, ayaw kong makita ang awa at konsensya sa mga mata niya dahil lang hindi niya ako nabigyan ng sagot.

Paglapit ko sa pinto, huminga ako nang malalim.

“Congratulations, by the way,” sambit ko na hindi nakatingin sa kanya, “You chose the right woman for you," dugtong ko.

Wala siyang reaksyon, nakatayo pa din siya at nakatingin sa akin. Huminga ako nang malalim at nang makuntento ay nagsimula na akong lumakad ulit papasok sa loob ng bahay. Dumiretsyo ako sa aking kwarto at pagkapasok ko sa loob ah pabagsak akong nahiga sa kama at hinayaang bumagsak ang aking mga luha.

TO BE CONTINUED....

TO BE CONTINUED....