Chapter 3

“Tulog pa po si sir, Doc. Hintayin niyo na lang po rito,” sabi ng katulong na nag-asikaso sa kanya kahapon.

Alas singko pa lang ng umaga ay agad na bumangon si Raine para makapag-prepare sa pagpunta roon sa Silviera Residence. Ayaw pa naman nito na malate siya dahil sabi nito kapag na-late siya, huwag na lang daw siyang tumuloy dahil maghahanap ito ng papalit sa kanya.

“Okay... No problem.”

Nilabas niya ang laptop para tingnan ang email at records ng mga naiwan niyang pasyente sa Hospital. Ang sabi ni Mrs. Rivera a kanya ay dapat lang daw siyang mag-focus sa pagiging private doctor ni Mr. Silviera. Ngunit kahit na ganoon, gusto pa rin niyang malaman ang bawat findings ng mga pasyente, lalo na ’yung mga inoperahan niya.

Nanlamig siya nang makasalubong ang titig ni Magnus Silviera. Kung paano niya ito unang nakita kahapon, ganoon rin ang nangyari ngayon. Kabubukas lang ng elevator. Sakay pa rin ito ng wheelchair, at nasa likuran nito si Dan, ang bodyguard na siyang tumulak sa kanyang sakay na wheelchair palabas ng elevator.

“Good morning, Mr. Silviera.” Lumawak ang ngiti niya rito.

Tiningnan lang siya nito mula ulo hanggang paa. Alam niyang pormal na ang suot niya ngayon. Nakasuot siya ng blue jeans at simpleng t-shirt. Pinatungan lang ng white lab coat na karaniwang suot niya tuwing nasa hospital siya.

“There’s nothing good in the morning.” Nagkasalubong ang kilay nito.

Umawang ang labi niya. Wala na namang sa mood ang lalaking ito.

“How do you feel right now, sir?” pag-iiba niya sa usapan. Baka kasi insultuhin na naman siya ng lalaking ito. Ayaw niyang mapigtas ang pasensiyang binigay niya rito.

“I’m not really good until now. You need to take care of me from now on. Papaalisin ko na ang bodyguard ko magmula ngayon. You will be responsible to me.” Pinatong nito ang dalawang siko sa armrest ng kanyang wheelchair. He was directly looking at her calmly.

“What do you mean by that, Mr. Silviera? Bakit niyo papaalisin ang bodyguard niyo?”

Dumaan ang iritasyon sa mata nito, tila ba may sinabi siyang hindi maganda sa pandinig nito.

“It’s too formal. You are my doctor, so treat me like a normal patient,” masungit nitong sabi. Hindi na sinagot ang katanungan niya.

Kung hindi lang talaga ito pasyente at normal na tao lang na nakilala niya basta-basta, baka binabara na niya ito sa sobrang irita sa ugali nito.

“Nasanay lang kasi ako na pormal akong tumatawag sa pasyente ko ng ganoon.”

“I don’t want to hear any explanations of you. Sundin mo na lang ang sinasabi ko.”

Nilagay niya ang dalawang kamay sa likuran saka doon kinuyom ang kamao.

Dagdagan pa kaya niya ang bandages nito sa paa?

"Ano'ng gusto niyong mangyari ngayon?" Pinakita pa rin niya ang ngiti kahit inis na inis na siya rito. Mukhang dito na yata mapipigtas ang pasensiya niya.

"Aalis na si Dan ngayong araw. You will be his substitute. Sa'yo na nakasalalay lahat ng pag-aalaga. Maski sa pagkain ko, sa kalusugan ko. Hanggang sa gumaling ako."

"No problem, Magnus. I will take care of you. Lahat ng utos niyo susundin ko."

"Then, where is your things?" Nagtaas ito ng kilay.

"Things? Do you mean my medical kit?" takha niyang tanong.

"A side from that."

"Nasa akin lahat ng records niyo—"

"I'm talking about your damn fúcking clothes!"

Naigtad siya sa biglaang sigaw nito. Hindi siya nakahanda roon. Halos panliitan siya nito ng mata. His sharpen eyes darted on her irritatedly.

"Hindi ko makuha agad dahil... wala sa usapan kahapon ng bodyguard mo na magdala ako ng damit ngayong araw," mariin ngunit kalmado niyang sabi.

Tumitig si Magnus sa kanya gamit ang blangko nitong tingin. Sumandal ito sa kanyang wheelchair nang maayos.

"Well then... You already know that you need your clothes. Because from now on. You will stay here in my house."

Nanlaki ang mata niya sa gulat. Hindi agad siya nakapagsalita. Prinoseso pa niya sa isipan ang sinabi nito.

Wala sa usapan na dito siya titira. May trabaho pa siya sa hospital every weekends.

"Magnus, I can't be your full-time doctor—"

"Don't worry... You still have time do that. Hanggang weekdays ka lang nandito sa bahay ko. Kapag weekends, pwede kang bumalik sa tinitirhan mo at magtrabaho sa hospital."

Tila nakaluwag-luwag ang damdamin niya sa narinig. Akala niya talaga, dito na siya magkukulong sa bahay nito.

"Why would you like me to stay here?" Kinagat niya ang labi.

"Of course, I need medical attention twenty-four seven. Gusto kong gumaling agad para makabalik na ako sa trabaho. If you're worried about your salary. I'll make it a million per month," he said annoyingly.

Makukurot niya talaga ang kasupladuhan ng lalaking ito. Ang sarap nitong bigwasin, kundi lang talaga naka-wheelchair baka binalian na niya ito ng isang paa.

"If that's the case. Dadalhin ko ang mga gamit ko rito."

Iniisip pa lang niyang mananatili siya sa bahay na ito hanggang sa gumaling ito, parang ang hirap para sa kanya, lalo na't hindi siya sanay na natutulog sa bahay ng ibang tao. Pero dahil sa malaking offer nito, napa-oo siya ng wala sa oras.

Nilinis na ni Raine ang sugat sa binti ni Magnus. Kailangang linisin araw-araw at palitan ng bandages. May sprained din ito sa ankle, kaya hindi makalakad.

"Ano'ng sanhi ng pagkasunog ng halos buong paa mo?" tanong niya habang tinitingnan ang hita nito pababa sa paanan.

Akala niya ay hindi sasagot ang lalaki, kaya nang iniangat niya ang atensyon sa mukha nito, nahuli niya itong nakatitig sa ginagawa niya.

"We've been in Afghanistan, fighting the terrorists. There's a grenade throwing on us. I tried to kicked it using my feet para iligtas lahat kami ng mga kasama ko. As a result natamaan ng granada ang paa ko."

Tumango-tango siya pagkatapos at tinapos na ang pagbandage ng kanyang paa.

"Mabuti na lang hindi naputol ang paa niyo sa delikadong ginawa mo."

Sinunod naman niyang tiningnan ang isang mata nito na natatakpan ng hugis bilog na bandage. Kahit papaano, kalmado na ito ngayon. Sumasagot na rin ng maayos.

Nilagyan niya ng ilaw ang mata nito para masilip ang nangyari sa cornea.

"Hindi ka na ba nakakita rito?" Medyo nilapit niya ang mukha para mas makita ang kondisyon ng mata nito.

"Parang anino lang. And sometimes it's getting pain whenever I tried to see clearly."

Hindi niya namalayang sobrang lapit na pala ng mukha nilang dalawa.

Tumitig siya sa isang mata nitong hindi naman apektado. The blue ocean eyes of him can make her shivers. His pointed noses and his darken eyes. Pati ang makapal nitong kilay at pilikmata, mas nadepina ang mukha nito.

"Stop checking my face."

Tumikhim siya at napapahiyang umayos sa pagkakayuko. "Nagkaroon ng burning sensation ang pupil mo kaya malabo ang paningin mo. Kailangan ng operahan. An injury to the eye can cause lasting damage, especially if left eye untreated."

Marami pa siyang sinabi rito. Gladly, his eyes can be fix again through surgery.

"How long should I need to take a rest after treatment and operation?"

"3 months bago ulit bumalik sa normal ang lahat."

"That's too fúcking long."

"Wala kang magawa dahil 'yun talaga ang kailangan mong pahinga kung gusto mo talagang gumaling."

Sinuyod nito ang buhok gamit ang daliri pagkatapos kumunot ang noo.

"Then you were staying in my house for at least 3 months, for my fast recovery."

Natigil siya sa pag-aayos ng medical kit. Tumitig siya rito saglit. Naabutan niya itong pinapanood ang ginagawa niya bago nito iniangat ang tingin sa kanya.

"Not a problem, Magnus. As long as makikinig ka sa bawat sasabihin ko. Mas mabilis ang recovery mo." Ngumiti siya rito.

He just looked at her with an emotionless face, before he clicked his tongue.

"Then do your job well..." Inikot nito ang wheelchair para sumakay na pabalik doon sa elevator. "You can take a rest now. My maid will guide you in your room."

Pinagmasdan lang niya si Magnus na pumapasok sa loob ng elevator. Naiwan siya sa sala na iniisip pa rin kung bakit tila familiar ang mukha nito.

Parang nakita na niya ito dati...