Present I

ACERLON MONTEREALEZ

Kaba, takot, pangamba, pag-aalala, at pagsisisi ang nararamdaman ko. Habang tumatagal ang paglalakad ko, pabilis rin ng pabilis ito.

Matapos ang pangyayari sa Restaurant, hinatid ko si Chira sa bahay nila. Saka naman tumawag si Weina na isinugod daw sa hospital si Meira.

Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko rin alam kung bakit siya na aksidente. Hindi ko maipaliwanag pero sobra akong nag-aalala sa kanya. Yes, galit ako sa kanya. Oo gusto ko siyang mawala sa landas namin ni Chira pero hindi ko naman gusto na mapahamak siya. Hindi ko gusto at ayokong isipin na may masamang mangyayari sa kanya.

Nang makarating ako sa tapat ng emergency room, si Weina kaagad ang nakita ko. Nakaupo siya at nakayuko. Alam kong nag-aalala rin siya kay Meira.

"W-weina...."

Lumingon siya sa akin at bahagyang ngumiti bago tumango. Bakas sa mukha niya ang sobrang pag-iyak dahil sa mugto niyang mga mata.

"K-kamusta na siya?"

"Ginagamot pa siya Ser ng doktor," Mahinang tugon ni Weina kay Acerlon.

"W-what happened to her?"

"Bumangga daw Ser ang bus na sinasakyan ni Ma'am Meira, Ser."

Tumango ako sa kanya at umupo sa upuan dito sa labas ng emergency room.

"She did it again..."

Kunot noong tumingin ako sa kanya. "What?" I confusely asked her.

"She did it... twice,"

"What are you talking about?"

Acerlon doesn't understand her. She keeps on saying- she did it. Nababaliw na naman ba ang babaeng ito?

"I want to think that this is an accident but... everytime I remember that... everytime I remember how she hurt herself when she's hurt, I can't avoid to think that... this is also her wants... that maybe this is also her plans."

Nanlamig ang katawan ko at nanigas sa kinauupuan. Hindi dahil sa tuwid na siyang magsalita ngayon kundi dahil sa kabang nararamdaman ko at sa mga bagay na pumapasok sa isipan ko. Bumukas ang bibig ko pero muling sumara dahil hindi ko alam ang sasabihin. Gusto kong magsalita pero walang boses na lumalabas.

Is she hurting herself?

That's my thought. That's the words I wanted to ask and confirm to her.

Malungkot na ngumiti sa akin si Weina. Sa aming dalawa, sigurado ako na mas kilala na niya si Meira kaysa sa akin. Kahit na ilang linggo pa lang silang magkasama ni Meira, nakikita kong kilala at nagmamalasakit si Weina kay Meira.

"I think she want to kill herself.  I don't know what happened to her. In my own perspective.... I don't understand her. She's like, ah! I can't explain..."

Tuluyan akong napako sa kinauupuan ko. Hindi ko alam ang gagawin. Nanlalata ako. Nangangatog ang katawan ko lalo na ang mga tuhod ko.

"Inshort she's risk taker..."

That's the words it hits me.

Gusto kong magsalita pero hindi ko magawa. Gusto kong saktan ang sarili ko dahil alam ko namang nasasaktan ko si Meira pero patuloy pa rin ako. Hindi niya ako deserve. May mahal akong iba. Ayoko siyang saktan pero pare-parehas kaming tatlo na nasasaktan.

"I don't know but everytime I talk to her, everything's alright, she even smiled infront of me. But I know... it's a fake one. It's hurt to see her like that. I know she loves you so much but please... Sir Acerlon, if you cannot learn to love her... let her go. Push her away so that she would never turn her back to you again. Push her away, don't be good to her. I believe, she can move on, not now but I know that time would comes..."

Napapikit ang mga mata ko ng mariin. Nanginginig ang mga kamay kong napakuyom at tumango ako sa kanya. Alam ko dapat dati pa ito. Hindi ko na dapat na pinatagal ito.  I need to let her go now.... hindi lang ako at si Chira ang nasasaktan, maging si Meira ay higit na nasasaktan.

I'm sorry, Meira.....

MIERA KADIA

Kumurap-kurap ang mga mata ko nang imulat ko ito. Medyo masakit ang ulo niya pero kaya pa naman niya. Natigilan siya nang may mapagtantong may nakatingin sa kanya. Awang ang labi niyang sinalubong ang mga mata ni Acerlon.

"A-ace..."

Pinilit niyang upo sa kama at sumadal headboard nito pero sumirit ang sakit sa ulo niya kaya napasapo siya sa ulo. Nang makarecover, napatingin siya kay Acerlon na hindi man lang siya nagawang tulungan.

Walang expression ang mukha nito at seryosong nakatitig sa kanya. She sighed.

"W-why?"

"How are you, Meira?"

"I-i'm fine now..." Mahinang sabi niya.

He nodded at me. I don't know why do I feel like there's something about the way he stared at me.

He started to walk towards me. I got nervous. My body started to tremble.

"Here..." He said while handing an envelop to me.

Mula sa pagtitig ko sa mga mata niya, bumaba ang mga tingin ko sa envelop na hawak niya.

Ngayon ko lamang na pansin na may hawak pala siya.

In my trembling hands, I accept the envelop he was giving me.

I don't know was it all about but- I gulf, I don't want to open it. Hindi maganda ang pakiramdam ko sa laman nito.

"W-what is this?"

"Just open it and you'll see,"

Sa nanginginig na mga kamay binuksan ko ang envelop. Kinakabahan siya- ayaw man niyang buksan pero kailangan.

Sa mabagal niyang pagbukas at sa unti-unti niyang paglabas sa mga papel na nakalagay sa envelop, parang tumigil ang pagtibok ng puso niya nang bumungad sa kanya ang nakasulat sa itaas ng papel. Nakabold ito at nakalagay sa pinakagitnang bahagi ng papel. Ito ang pinakamalaking letra higit sa iba kaya ito ang una mong mababasa kaysa sa iba.

"A-ah, W-what is the meaning of this?"

I shook my head to him. I drop the envelop together with the papers and held his right hand. My tears immediately rolled down in my cheeks.

He clenched his jaws. "Let's stop this useless marriage, Meira. Let's divorce...."

I sobs, I don't want!

"I don't want, please l-let's fixed this..."

Acerlon sighed and softly stared at me.

"Please... Meira? Let me go now... let's have our freedom... No matter what you do, I can't love you back because the only girl I want to love and spend my life with is your sister, to be with Chira. And if you really love me, please... let me be with the girl I love."

Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya and repeatedly shook my head to him. I burst in tears.

I don't want to let him go. I want him to love me back.

This is the last time,

"Please don't leave me...."

Nagmamakaawa ko siyang tinignan. He tiredly shook his head to me.

"P-please, don't leave....."

Unti-unti niyang tinanggal ang mga kamay kong nakahawak sa kamay niya. Nanghina ako kaya hindi ko nagawang higpitan ang mga hawak ko sa kanya.

"I'm sorry... and thank you for loving me." He turned his back to me. He slowly walk to the door. When he touched the door knob, he stops. "I expect that documents tommorow morning. I also expect that you have already sign it." He said before leaving me.

I cried so hard. My eyes are already swollen with tears but it seems like the tears will never run out in my eyes. tears kept dripping down my cheeks.

He hurt me. He hurt me a lot. But I know myself, I am more than hurt because of I, myself- did that.

Why do I need to suffer this much?

In the end, I'm always be alone.