2.1 ร้องไห้เป็นครั้งที่ล้าน

         “ร้อง ร้องอีก ร้องให้ดังนะมึง ไม่ดังกูทุบ!”

เสียงห้วนห้าวเพิ่งแตกสาวของเพื่อนทำตะวันสะอื้นฮัก จากร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวหน้าเหลอหลารีบหันมองซ้ายขวา

ตอนนี้พวกหล่อนนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างลานกิจกรรมของคณะศิลปกรรมศาสตร์ โต๊ะที่นั่งก็เป็นที่ประจำของพวกเธอเด็กสาขาแฟชั่นดิไซน์ชั้นปีที่สาม

“สะ เสียงดังทำไมอีบ้า อายเขา” ตะวันเสียงแผ่วพลางสะอึกสะอื้น เมื่อสายตาหลายคู่หันมองอย่างสนใจ พยายามกัดปากกลั้นเสียงร้องเต็มที่ กะจะร้องไห้เงียบ ๆ เหมือนนางเอกในนิยาย ไม่ให้ใครรู้เห็นนอกจากเพื่อน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอีเพื่อนตัวดีกำลังประจานเธอต่อหน้าสาธารณชน!

“อายห่าอะไร ทีวิ่งตามผู้ชายไม่รู้จักอายนะมึงอะ!” จูลี่ เพื่อนกระเทยแต่งหญิงร่างยักษ์ไว้หนวดเคราชี้หน้าด่าต่อ ก่อนจะหันไปหาเหล่าประชาชีที่รอกินเผือกแล้วแหวใส่

“หูผึ่งอะไรกันขนาดนั้น มานั่งฟังบนตักนี่เลยไหม มาไหมค้า...” พูดไม่ทันจบคำสายตาเหล่านั้นก็หันกลับ เลิกสนใจ จูลี่จึงหันมาทั้งบ่นทั้งก่นด่าตะวันต่ออีกยกใหญ่

“เพื่อนเสียใจอยู่นะจูลี่ อย่าตะคอกเพื่อนแบบนี้สิ” แจ็กกี้จีบปากจีบคอเอ่ยปรามเสียงหวาน พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อน ปืนขึ้นโต๊ะแล้วคว้ากิ่งไม้ที่พอจะเอื้อมถึง หักมาสด ๆ แล้วรูดใบออกจนเกลี้ยงก่อนจะยื่นให้จูลี่

“อะ เอาไป ไม่ต้องด่าให้เปลืองน้ำลายแต่ตีมันให้ตายห่าไปเลยค่ะ!” แจ็กกี้เท้าสะเอวด่าอย่างเช่นทุกครั้งที่ตะวันร้องไห้เพราะผู้ชายคนเดิมซ้ำ ๆ

“ทนได้ทนดี ทนเจ็บกีฟรีอยู่นั่นแหละทั้งปีทั้งชาติ เจ็บซ้ำเจ็บซาก ไม่เจ็บกีเปล่าแต่เจ็บใจอีกต่างหาก น่าเบื่อมากอิดกทง!” พูดจบก็ทำท่าเกี่ยวผมทัดหูแล้วทิ้งตัวลงนั่งประหนึ่งผมยาวถึงกลางหลัง

“เลิกคบเลยไหมมึง กูก็เบื่อหน้าแม่งแล้วเหมือนกัน” จูลี่สะกิดถาม แจ็กกี้พยักหน้ารับทั้งที่หางตายังค้อนมองตะวัน แล้วทั้งคู่ก็แปะมือกัน ร่วมผสมโรงทั้งตอกย้ำและกระทืบซ้ำจนคนเจ็บช้ำรักแทบกระอักเลือด

“ฮือ... พวกมึงอะ! ให้ช่วยปลอบใจไม่ใช่ให้มาด่าซ้ำ!” เห็นท่าทางเพื่อนสาวมีงูทั้งคู่แล้วก็ไม่รู้จะร้องไห้หรือจะขำก่อนดี เธอไม่โกรธเพราะโดนแบบนี้ประจำเวลาช้ำรัก

ด่าก่อนค่อยปลอบทีหลัง เพื่อนรักเพื่อนชั่ว เพื่อนสนิทเท่านั้นถึงจะทำกันได้

ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาในรั้วมหาวิทยาลัยก็ไม่เคยเห็นตะวันจะสนใจผู้ชายคนไหนหรือจะเปิดใจให้โอกาสตัวเองหรือใครเลยสักครั้ง คุณหนูตะวัน หยาง ทายาทคุณเจสัน หยาง อภิมหาเศรษฐีชาวฮ่องกงและนักธุรกิจสาวชื่อดังอย่างประธานรวี[1]

ตะวันเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวย ฉลาด การศึกษาดี มีเพียบพร้อมทุกอย่างไม่เคยขาดตกบกพร่อง มีแต่ผู้คนรายล้อม ผู้ชายดี ๆ พร้อมจะเข้าหา ทว่าตะวันเองไม่เอาใครทั้งนั้น ไม่เคยสนใจหรือมองใครแม้แต่หางตา เพราะดันปักใจรักแค่ไอ้ปลื้ม ผู้ชายที่ทำหญิงสาวเจ็บช้ำและเสียใจไม่เว้นวัน

นี่สินะตัวอย่างของคนที่ฉลาดทุกเรื่องเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ยกเว้นเรื่องความรัก โง่ชะมัดเลยตะวัน!

“กูไม่เข้าใจว่ามึงจะรักอะไรมันขนาดนั้น” คำถามนี้ถูกถามเป็นครั้งที่ล้านแต่ตะวันก็พูดอยู่เพียงคำตอบเดียวว่า...

“หล่อ...”

[1] จากเรื่อง ผัวลับท่านประธาน โดย หญิงเพียว