1.2 แค่ขอ

ปรมะไม่เคยแผ่วเรื่องทำให้เธอเจ็บช้ำซ้ำ ๆ ไม่เว้นวันก็จริงอยู่ แต่การหิ้วผู้หญิงมาเอากันถึงห้อง ห้องที่เธอเคยนอนอยู่เกือบทุกคืน มันมากเกินไป!

“ไปกินกันข้างนอกยังไม่พอใช่ไหม”

เปิดประตูเข้ามาก็พบว่าเขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง มีอีผู้หญิงหน้าด้านนั่นคุกเข่าคร่อม นัวกันกลางวันแสก ๆ ทั้งที่เพื่อนก็นั่งเล่นเกมกันอยู่เต็มคอนโด ประตูห้องนอนก็ไม่ได้ล็อก ต้องอดอยากมากขนาดไหน ทนหน่อยจะลงแดงตายเหรอ ถ้าเธอมาช้ากว่านี้ไม่เสียบกันไปแล้วหรือยังไง

“ชินได้แล้วมั้ง” ชายหนุ่มไหวไหล่เสียงไม่ยี่หระ แล้วเปิดประตูออกมานั่งทิ้งตัวบนโซฟากลางห้องอย่างหน่ายใจ

“ไอ้สัด ไปทะเลาะกันให้เสร็จก่อนไป มานั่งเหี้ยอะไรตรงนี้วะ” ป้อม หรือปราการ เพื่อนสนิทของปรมะที่นั่งเล่นเกมอยู่บนโซฟารับแขกกระแทกไหล่ไล่เจ้าของห้องให้ลุกออกไป

ทะเลาะกับตะวันแล้วคิดจะกระโดดมานั่งแทรกกลางวงเพื่อนเพื่อจะหนีปัญหาสิท่า แต่อย่าหวัง เพราะคนอย่างคุณหนูตะวันไม่มีทางปล่อยมันให้เดินหนีง่าย ๆ และพวกเขาก็ไม่ได้อยากโดนลูกหลง

“เพราะมึงนั่นแหละไอ้เหี้ย เสือกเรียกยายนั่นขึ้นมาที่ห้องกูทำห่าอะไร” ปลื้มกัดฟันด่าเพื่อนกลับ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกมันเรียกสาวไซด์ไลน์ในคราบนักศึกษาต่างมหาวิทยาลัยมารุมกินหม้อไฟก็คงไม่มีปัญหา

“ไอ้อ้อนตีนโน่นเรียก อย่ามาโยนขี้ใส่กู” ป้อมรีบโบ้ยความผิดให้ออสตินหนุ่มลูกครึ่งเชื้อสายลาติน หรือที่เพื่อน ๆ รวมหัวกันตั้งฉายาให้ว่าไอ้อ้อนตีน เพื่อนสนิทตัวดีที่นั่งเล่นเกมเงียบกริบไม่สะทกสะท้านว่าเป็นต้นเหตุให้ชาวบ้านครอบครัวร้าวฉานแค่ไหน

“ใครจะไปรู้ว่าตะวันกลับมา ไหนมึงบอกตะวันไม่ว่าง” ออสตินยิ้มมุมปาก เอ่ยเสียงราบเรียบแล้วสนใจเกมต่อ

ตอนพวกเขากินกันตะวันก็ไม่ยักจะมาเจอ แต่พอถึงคิวไอ้ปลื้มตะวันดันมาเซอร์ไพรส์ จังหวะนรกแบบนี้ก็คงได้แต่โทษเวรโทษกรรมเอาแล้วกัน ช่วยไม่ได้

ฉับพลันสมาชิกทุกคนก็ต้องสงบปาก ทำตัวเป็นอากาศธาตุเมื่อเสียงบานประตูห้องนอนเปิดออกกว้าง ตามด้วยเสียงหวานแหวลั่นของหญิงสาวดังขึ้น

“ปลื้ม!” ตะวันที่ทนกับการเมินเฉยไม่สะทกสะท้านต่อความผิดของเขาไม่ไหว จนเธอต้องลุกเดินตามมาเอาเรื่อง

“อะไร!” คนโดนเรียกขมวดคิ้วมุ่น ตะคอกกลับ “จู้จี้จังวะ ทำตัวเป็นเมียฉันไปได้”

เขาเบื่อมาก! ตะวันโคตรงี่เง่า น่ารำคาญ

หญิงสาวหน้าชา จากที่หมายจะด่ากลับความสารเลวที่เขาทำไว้ก็ต้องชะงักกึก

“เอากันอยู่ทุกวัน ไม่เมียรึไง...” ตะวันพึมพำเสียงเบา มองแผ่นหลังกว้างที่นั่งอยู่กลางกลุ่มเพื่อนแล้วนึกอยากเข้าไปคว้าผมเขาลากมาคุยกันต่อหน้า

เมื่อคืนยังนอนกับเธออยู่เลย ไม่ใช่เมียแล้วจะเป็นอะไรได้ เพื่อนเขาก็นั่งหัวโด่กันอยู่ กล้าพูดหักหน้าเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน

“แค่ขอ... ขอว่าอย่าพามาที่ห้องได้ไหม” หญิงสาวพึมพำขอเหมือนทุกครั้ง ขอเป็นครั้งที่ล้าน 

ที่ผ่านมาแกล้งปิดหูปิดตาข้างหนึ่งเสมอ ไม่ว่าเขาจะไปคั่วไปมั่วกับใครที่ไหน เพราะไม่เคยจะห้ามหรือหยุดเขาได้สักครั้ง แต่เธอขอแค่นี้ไม่ได้เลยรึไง แค่อย่าทำให้เห็น อย่าให้จับได้คาตาแบบนี้

“เรื่องมากจังวะ ทนไม่ไหวก็ไปไหมละ ไม่รั้งนะ” คำพูดแสนเย็นชาออกจากปากร่างสูงใหญ่ที่หยัดกายลุกยืน เขาใส่กระดุมที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ คว้ากุญแจรถแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้อง

“จะไปไหน!” ตะวันรั้งแขนแกร่งของคนตัวสูงที่เดินผ่านหน้าเธอไป หากเขาก็สะบัดออกอย่างรำคาญ ไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น ปล่อยทั้งหญิงสาวทั้งเพื่อนทิ้งไว้ ไม่มีอารมณ์จะสนใจใครอีก