เจอกัน(1)

You were the shadow to my light Did you feel us Another start You fade away Afraid our aim is out of sight Wanna see us Alive

Where are you now Where are you now Where are you now Was it all in my fantasy Where are you now Were you only imaginary Where are you now

Atlantis Under the sea Under the sea Where are you now Another dream The monsters running wild inside of me

I'm faded I'm faded So lost I'm faded I'm faded So lost I'm faded

เรย์

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงฮิต เบสหนักๆ กระชากใจเหล่านักท่องราตรีทั้งหลาย ต่างก็ออกมาโชว์สเต็ปกันที่บนฟลอร์เต้นใจกลางผับ ผู้คนมากมายหลั่งไหลกันเข้ามาในที่แห่งนี้อย่างไม่ขาดสาย ST ผับ ในย่านนี้ นี่คือผับยอดฮิตและดีที่สุดในตอนนี้

“สนแต่เหล้าในแก้วหรอค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงของเธอ ก็พบกับสาวสวยคนหนึ่งหุ่นดีใช้ได้

“แล้วมีอะไรน่าสนกว่าเหล้าไหม” ผมถามเธอกลับด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ผมจงใจจ้องที่หน้าอกของเธออย่างไม่ปิดบัง ซึ่งเธอเองก็เต็มใจให้มอง เธอเดินมานั่งข้างผม

“มีสิ” เธอพูดกระซิบที่ข้างหูผม ผมเอื้อมมือไปจับที่ต้นขาด้านในของเธอลูบไล้วนไปมาไปสร้างความปั่นป่วนในร่างกายเธอเล่น

“วันนี้โลโค่ไม่ต้องหาให้แล้วสินะ” เฮียซัมดีเดินเข้ามาพร้อมกับเฮียเจและโลโค่

“ระดับผมแล้ว นั่งอยู่เฉยๆ ก็มาให้กินถึงที่ล่ะครับ” ผมยิ้มกวนๆ ให้พวกเฮียและโลโค่ สามคนนั้นก็ยิ้มกวนกลับมาเหมือนกัน

“คร๊าบบบ พ่อรูปหล่อ” เสียงโลโค่แขวะผม ผมยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับโลโค่แล้วดื่มทีเดียวหมดแก้ว

“หวัดดีครับ เฮียเรย์ เฮียโลโค่” เสียงพูดจาทะเล้น เป็นใครไม่ได้นอกจาก ไดมอนด์ เด็กในสังกัดค่ายของผมเอง ถือว่ามันก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สนิทกับผม

“ไง ไม่ค่อยได้เจอหน้าเลยนะ” เสียงโลโค่ทักไดมอนด์

“คิดถึงหรอครับ” แล้วมันก็ส่งยิ้มหวานไปให้โลโค่ ถ้าเป็นผู้หญิงนะเสร็จมันแน่ แต่นี่ผู้ชายด้วยกันมันกลืนไม่ลง

“อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่เฮียดิ เดี่ยวได้เป็นเมียเฮียไม่รู้ตัวนะ ไอ้หน้าสวย” แล้วผมก็ต้องขำกร๊ากกับประโยคถัดมาของโลโค่

“โธ่....เฮียโค่!!” ไดมอนด์มันไม่ชอบให้ใครว่ามันหน้าสวย ก็หน้ามันสวยจริงๆ แหละ ผู้ชายอะไรวะหน้าโคตรหวานเลยอ่ะ

“เฮ้ย..เรียกชื่อเฮียเต็มๆ อย่าเรียกครึ่งๆ กลางๆ ไอ้นี่” โลโค่บอก แล้วพวกเราก็ขำกร๊ากกันทั้งโต๊ะ

“คุณโลโค่ครับด้านล่างมีปัญหานิดหน่อยครับ” นั่งสังสรรค์กันได้สักก็มีพนักงานเดินมารายงานโลโค่

“ปัญหาอะไร” โลโค่ถาม

“ผู้หญิงทะเลาะกันครับ โต๊ะนั้นนะครับ” ผมหันไปมองยังชั้นล่างตามที่พนักงานบอก

นั้นเฌอรีนกับสามีของเธอนิ แล้วก็นั้น....

“พี่ไลลา” นั่นไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงไดมอนด์แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว สีหน้าไดมอนด์ดูเป็นห่วงเป็นใยไลลาอย่างไม่ปิดบัง พวกเขารู้จักกันแบบไหนนะ ผมก็เดินตามไดมอนด์ไปเหมือนกันเมื่อเห็นว่าเฌอรีนอาละวาดไม่หยุด