5- Just Prana | เพียงปราณ --เลิกยุ่ง

5- Just Prana | เพียงปราณ --เลิกยุ่ง

ปรรณพัชร์เล่นโทรศัพท์อยู่ที่บันไดรอพี่สาวกลับมา เธอนั่งรออยู่สองชั่วโมง ปารวีก็เปิดประตูเข้ามาในบ้าน

"พี่ปลา" เธอรีบลงบันไดไปหาพี่สาว "ปราณดีใจจังที่พี่กลับมา"

"พี่ต้องกลับมาสิจ๊ะ ขอโทษที่พี่ไม่ได้ไปรับ" ปารวีเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าของเธอเศร้าหมอง เพราะวันนี้เกิดเรื่องทำให้เธอไปรับน้องสาวไม่ได้

"ไม่เป็นไร คราวหลังปราณไปกลับเองก็ได้"

"พี่เป็นห่วงปราณนะ" ปารวีหน้าเศร้า "พี่ขอโทษที่เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลย"

"พี่เป็นพี่ที่ดีที่สุดของปราณแล้วค่ะ ปราณรักพี่ปลานะ" ปรรณพัชร์เดินกระเผลก ๆ ไปหาพี่สาวแล้วสวมกอด

"พี่ก็รักปราณจ้ะ ว่าแต่ขาเป็นอะไร ทำไมเดินแบบนั้น"

"ปราณล้มตอนรับน้องค่ะ" ปรรณพัชร์พูดปด เพราะไม่อยากให้พี่สาวต้องกังวล แค่นี้เธอก็ทำให้พี่สาวรู้สึกแย่แล้ว

"แย่จริง ไหนพี่ดูหน่อย" ปารวีผละกอดแล้วดูหัวเข่าของน้องสาวอย่าอาทร "ทำไมถึงไม่ระมัดระวังตัว เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ คราวหลังต้องระมัดระวังกว่านี้นะ"

"ค่ะ" ปราณพัชร์พยักหน้า มองพี่สาวที่เดินไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้าน "พี่ปลาทำงานที่ไหนคะ ทำไมถึงกลับค่ำจัง" คำถามของน้องสาวทำเอามือที่กำลังเปิดกล่องยาชะงัก สีหน้าในขณะนี้ไม่ค่อยสู้ดี แต่ก็พยายามกลบเกลื่อนเอาไว้

"ที่ทำงานมันไกลจ้ะ พี่ต้องออกไปทำนอกสถานที่ ทำให้พี่มารับปราณไม่ได้ พี่ขอโทษนะ แต่งานมันสำคัญจริง ๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ปลาเดี๋ยวปราณกลับเองได้ ถ้าตอนเช้าพี่ต้องรีบไปทำงาน เดี๋ยวปราณไปเรียนเอง บางครั้งปราณก็มีเรียนภาคบ่าย จะรอให้พี่ไปส่งทุกวัน ก็ไม่ได้หรอกค่ะเพราะพี่ปลาเองก็มีหน้าที่ของตัวเอง ปราณโตแล้วปรานต้องเรียนรู้ ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้" ปรรณพัชร์ยิ้ม แม้สิ่งที่เจอจะโหดร้าย แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ เธอก็ต้องยอมรับและปรับตัวให้ได้

"จ้ะ เดี๋ยวพี่ไปทำอาหารให้ทาน วันนี้พี่มีของมาให้"

"อะไรเหรอคะ?"

"ทานข้าวเสร็จเดี๋ยวพี่ให้ดู"

"ค่ะ แต่ปราณทำอาหารแล้วนะคะ"

"งั้นก็ทานข้าวเลย จะได้แกะดูของขวัญที่พี่ซื้อให้"

"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้า เดินไปในครัวตักอาหารใส่จานแล้วคดข้าวเดินออกมา วันนี้มีอาหารง่าย ๆ ผัดผักใส่ไข่ เป็นอาหารที่ทำให้อิ่มท้องและประหยัดอีกด้วย

"งานของพี่ปลาเหนื่อยไหมคะ"

"เหนื่อยมาก"

"พี่ปลาต้องกินเยอะ ๆ นะ จะได้มีแรงทำงาน ถ้าปราณเรียนจบ ปราณจะดูแลพี่ปลาเอง" ปรรณพัชร์ยิ้มตักอาหารใส่จานให้พี่สาว ปารวีมองน้องสาวด้วยความรัก ปรรณพัชร์เป็นเด็กจิตใจดี หญิงสาวก็ได้แต่หวังว่าความดีและจิตใจที่ดีงามของน้องสาว จะทำให้ได้เจอกับสิ่งดี ๆ

"ปราณก็ต้องกินเยอะ ๆ นะรู้ไหม?"

"ค่ะ พี่ปลาคะ?" 

"อื้ม" ปารวีพยักหน้า

"ถ้าเรามีเงิน เราย้ายไปอยู่ที่อื่นกันดีไหมคะ?"

"ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น"

"เปล่าค่ะ เห็นพี่บอกว่าที่ทำงานอยู่ไกล ปราณเลยคิดว่าเราย้ายไปอยู่ใกล้ ๆ ที่ทำงานพี่ดีไหม?" คำพูดของน้องสาวทำปารวีนิ่ง

"อดทนอีกนิดนะ ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางก่อน เราค่อยไป"

"ค่ะ" ปรรณพัชร์ยิ้มแล้วนั่งทานอาหารกับพี่สาว ปกปิดเรื่องที่เจอเอาไว้อย่างยิ่งยวด เธอไม่อยากจะทำให้พี่ไม่สบายใจ 

ถึงแม้ว่าการที่เธอเอ่ยเรื่องย้ายบ้านจะทำให้พี่สาวสงสัย แต่มันคงจะไม่มีอะไร 

 ถ้าอยู่ที่นี่เธอก็ยังกลัวขี้เหล้าพวกนั้น ถึงพี่เควิลจะขู่ไม่ให้คนพวกนั้นมายุ่งกับเธอ แต่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจคนพวกนั้นได้

"พี่มีของมาให้" ปารวีเอ่ยขึ้นหลังจากทานอาหารเสร็จ พร้อมกับถือถุงมาหาน้องสาว

"อะไรคะ?" ปรรณพัชร์เปิดถุงก่อนจะเจอกล่องบางอย่าง 

"โทรศัพท์ของปราณพี่ซื้อให้" 

"พี่ปลาเอาไว้ใช้เองเถอะค่ะ ปราณมีแล้ว"

"มีแล้ว?" ปลาทำหน้างง

"ค่ะ พี่เทคที่มหาลัยให้กล่องรหัสมา มีโทรศัพท์iPad macbook มีหนังสือมีอะไรอีกหลายอย่างมาก ๆ เลยค่ะ เครื่องนี้พี่ปลาเก็บไว้ใช้เองเถอะค่ะ"

"อื้ม" ปารวีพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้องสาว

วันต่อมาปรรณพัชร์ลุกขึ้นทำอาหารแต่เช้ารอพี่สาว พอทำอาหาร ทานอาหาร อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็รีบเดินตามพี่สาวออกมาหน้าซอย

 เธอเดินผ่านม้าหินอ่อนที่เคยมีขี้เมานั่ง วันนี้ไม่มีใครมานั่ง หนำซ้ำคนที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับคนพวกนั้น ยังหลบสายตา

"วันนี้แปลกจริง พวกขี้เมาไม่ตั้งวงแต่เช้า" ปารวีเอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้ว ปกติขี้เมาประจำซอยของเธอจะตั้งวงกันแต่เช้าจะมีขี้เมาที่อื่นแวะเวียนกันมานั่งกินประจำ

 แต่วันนี้เหลือเพียงโต๊ะม้าหินอ่อนโล่งๆ ไม่มีขี้เมาขาประจำมานั่งแต่เช้า มันทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย

"มันก็ดีแล้วนิคะ เราจะได้ไม่ต้องเจอคนพวกนั้นพูดแทะโลม"

"อื้อ" 

ปรรณพัชร์นั่งรถกับพี่สาวไปมหาวิทยาลัย พอไปถึงเพื่อนของเธอรออยู่หน้าตึกคณะ พอเห็นหญิงสาวเดินเข้าไปก็รีบปรี่เข้ามาหา

"หน้าตาสดใสเชียวนะ"

"อื้อ" ปรรณพัชร์ยิ้มแล้วเดินเข้าตึกคณะ วันนี้เธอมีเรียนแค่ตอนเช้า พอจบคลาสก็ออกมาเดินเตร่

"แกมีโทรศัพท์ใช้แล้วเหรอ?" พิมพ์เอ่ยเมื่อเห็นเพื่อนหยิบขึ้นมากดดูเวลาแล้วเก็บเอาไว้ในกระเป๋า 

"อืม พี่เทคให้มา"

"พี่เทคแกหล่อมาก ฉันปลื้ม" 

"อื้อ"

"แกสนใจเขาไหม?"

"...." ปรรณพัชร์ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินลงมานั่งที่ม้านั่ง

"ฉันโคตรอิจฉาแกเลย"

"อิจฉาอะไร ฉันไม่มีอะไรให้น่าอิจฉาสักหน่อย" หญิงสาวเอ่ย พร้อมกับมองรถหรูที่ขับมาจอด เควิลลงจากรถพร้อมกับถือถุงผลไม้มาวางไว้ที่ม้านั่ง

"อ้ะ กินช่วยพี่หน่อย"

"ฉันจะกรี๊ดแล้วนะ" แนนพูดขึ้น

"ขอบคุณค่ะ ทำไมพี่ใจดีจัง"

"พี่เป็นพี่เทคเธอ การให้ของกินมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว พี่ไปล่ะ" ว่าจบก็เดินออกไป ปรรณพัชร์มองตามแล้วยิ้มออกมา

"แกรู้ไหมว่าพี่เทคคืออะไร?"

"หึ!" หญิงสาวส่ายหน้าไปมา

"พี่เทค เทคแคร์ไงล่ะ เขาเทคแคร์แกมากเลย ฉันอิจฉา" ปรรณพัชร์ยิ้มเมื่อได้ยินที่เพื่อนเอื้อนเอ่ย พร้อมกับมองคนร่างสูงที่เดินไปหากลุ่มเพื่อน เขามองมาที่เธอเป็นระยะ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนต่อ

"น้องปราณครับ" ฉลามถือน้ำมาสองแก้ววางลงให้ปรรณพัชร์หนึ่งแก้ว "พี่ซื้อให้"

"ว้าว! ทำไมพี่ไม่ซื้อให้พวกหนูกินด้วยล่ะคะ" พิมพ์เอ่ยท้วง

"ซื้อให้กินไรเยอะแยะ มันเปลือง ซื้อให้ปราณทานคนเดียวก็พอแล้ว"

"โคตรใจร้าย" 

"ขอบคุณนะคะพี่ฉลาม"

"อื้อ พี่สนใจน้องนะ พี่ขอเบอร์น้องหน่อย"

"เอ่อ..." ปรรณพัชร์อึกอัก

"098456++++ เบอร์ปราณ" พิมพ์เอ่ย

"ขอบคุณครับ" ฉลามเอ่ยขอบคุณแล้วเดินไป

"อีพิมพ์เบอร์นั้นไม่ใช่เบอร์ปราณ" แนนเอ่ย

"ฮ่า ๆ เบอร์ฉันเอง" 

ผ่านไปสามอาทิตย์ ปรรณพัชร์ปรับตัวเข้ากับโลกภายนอกที่ไม่คุ้นชินได้เป็นอย่างดี ขี้เหล้าที่เคยเเซวเธอ พอเจอหน้าก็หลบหน้าหลบตา ไม่ปากดีเหมือนแต่ก่อน มันทำให้เธอรู้สึกดีใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องระแวงตลอดเวลาว่าจะโดนคนพวกนี้ทำร้าย

ส่วนพี่สาวของเธอช่วงนี้ก็กลับบ้านไม่ค่อยตรงเวลา  แต่ปรรณพัชร์ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะพี่สาวของเธอให้เหตุผลว่า งานที่ทำอยู่มันเยอะ ทำให้กลับบ้านไม่ค่อยตรงเวลา

เธอมีความสุขกับการเรียนมาก ทุกครั้งที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์สอน เพื่อน ๆ ก็จะช่วยอธิบาย จนเธอเข้าใจ 

"ตรงไหนไม่เข้าใจถามพี่ได้" เควินนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ในขณะที่ปรรณพัชร์อ่านหนังสือรอ เพื่อนที่ไปเข้าห้องน้ำ

"พี่เควิลจะติวให้ปราณหรือคะ?"

"อื้อ" เขาพยักหน้า ปรรณพัชร์ยิ้ม เควิลเขาเป็นคนเก่ง ชีทเรียนต่าง ๆ ที่เขาเอาให้ก็ช่วยเธอได้มากเลย "ไหนดูสิ ตรงไหนที่ไม่เข้าใจ ถามพี่เลยพี่ยินดีตอบ"

"ตรงนี้ค่ะ" เธอชี้หัวข้อที่อาจารย์สอนแล้วไม่ค่อยเข้าใจ

"ตรงนี้ง่ายนิดเดียว เดี๋ยวพี่จะทำให้ดู" เควิลยิ้มแล้วเริ่มสอน เขาสอนในสิ่งที่เข้าใจง่าย ๆ ทำให้หญิงสาวเข้าใจได้ไม่ยาก  หลังจากที่ไม่มีเรียนปรรณพัชร์ก็เดินไปรอขึ้นรถเมล์ แต่ก็โดนผู้หญิงสองคนดักเอาไว้

"มีอะไรกับปราณหรือเปล่าคะ?"

"ฉันล่ะเกลียดหน้าตาเอ๋อเหรอของแกจริง ๆ ทำหน้าทำตาราวกับคนปัญญาอ่อน" แพมพูดพร้อมกับกอดอก

"เลิกยุ่งกับเควิลซะ!"

"ปราณไม่ได้ยุ่งกับพี่เขานะ" เธอเอ่ยปากคอสั่น

"นี่แกกำลังจะบอกพวกฉันว่าเควิลเขามายุ่งกับแกเองเหรอ ผู้ชายอย่างเขาไม่ลดตัวมาเอาผู้หญิงอย่างเธอหรอก ผู้หญิงบ้านนอกไม่รู้จักเจียมตัว"

"...."

"จำใส่หัวแกเอาไว้ ถ้าไม่เลิกยุ่ง แกเจอดีแน่" ว่าจบแพมก็ผลักหญิงสาวจนเซถลาปะทะกับกำแพง แล้วสะบัดตัวเดินไปพร้อมแอนนา เป็นจังหวะเดียวกับรถเมล์มาจอดป้ายรถเมล์ที่เธอยืนรออยู่พอดี ปรรณพัชร์ตัวสั่นหยัดกายตัวเองยืนขึ้น

"พี่ไปส่งไหม?" เควิลขับรถมาจอดแล้วเอ่ยถาม ปรรณพัชร์ไม่ได้ตอบแต่ก้าวขึ้นรถเมล์ โดยไม่สนใจเควิลที่เอ่ยถามเธอ

++++++ไรท์จะกระชับเรื่องเรื่องนะคะ เรื่องนี้จะไม่ยาว