Chapter 6 เธอไม่พอใจอะไรฉัน

Chapter 6- Just Prana | เพียงปราณ –เธอไม่พอใจอะไรฉัน

ฉันกระชับกระเป๋าตัวเองแน่นแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่ฉันแสดงต่อพี่เควิลเมื่อครู่มันจะดูไม่น่ารัก แต่ฉันก็ไม่อยากเสี่ยงให้ใครมาทำร้ายฉัน

ผู้หญิงพวกนั้นดูหวง ไม่แน่พี่เควิลอาจจะเป็นแฟนของผู้หญิงสองคนนั้น เขาเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาคมคาย มีแฟนก็ย่อมจะไม่แปลก ฉันควรถอยดีกว่า ถอยห่างก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย

พอรถเมล์จอดป้ายที่ต้องการฉันก็รีบลงแล้วเดินเข้าซอยบ้านของตัวเอง ขี้เมาประจำซอยพอเจอหน้าฉันก็นิ่ง ฉันก็เลยเดินผ่านเลยไป

แต่รถหรูขับกระชากเขามาจอดข้างฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคนตัวโตในชุดนักศึกษาลงจากรถ ขี้เมาที่นั่งโต๊ะม้าหินอ่อนวิ่งเข้าไปในบ้าน เสียงหมาในซอยเห่ากันเกรียวกราว เมื่อได้เห็นท่าทางแตกตื่นของคนพวกนั้น

"ปราณ" เขาเอ่ยเรียกฉัน ในขณะที่ฉันเอาแต่สาวเท้าก้าวเดินไปไม่หยุด แต่เขาก็ไม่วายตามมากระชากแขนของฉันเอาไว้ "เธอเป็นอะไร?"

"เปล่าค่ะ" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ ฉันไม่ได้เป็นอะไรแค่ไม่อยากอยู่ใกล้เขา เพราะการอยู่ใกล้ มันจะทำให้ผู้หญิงพวกนั้นไม่พอใจ "ขอตัวนะคะ"

"พูดกับพี่ก่อน" เขายังคงดึงดัน

"ให้ปราณพูดอะไรล่ะค่ะ"

"แล้วที่ไม่อยากพูดกับพี่เพราะอะไร?"

"ไม่มีอะไร ปราณจะไปพักผ่อนค่ะ"

"ปราณ"

"ปราณขอตัวค่ะ"

"อย่าดื้อกับพี่" พี่เควิลเสียงห้วนจับแขนของฉันแน่น คนในซอยเริ่มออกมาชะโงกหน้ามอง เขาจึงพาฉันเข้าไปหน้าบ้าน "ขอกุญแจหน่อย"

"ไม่มีค่ะ" ฉันเสียงเรียบ "พี่กลับไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวแฟนพี่เขาจะไม่พอใจ"

"ใครแฟนฉัน?" เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะกระชากกระเป๋าของฉันแล้วค้นอย่างถือวิสาสะ เขาค้นกุญแจออกมาแล้วไขประตูเปิดเข้าไป "พี่เควิล"

"เข้าบ้านกันดีกว่า" เขาจับแขนฉันดึงเข้าไปในบ้านแล้วจัดการล็อคประตูอย่างเรียบร้อย

"พะ...พี่เควิลจะทำอะไรปราณ"

"เปล่าสักหน่อย พี่แค่อยากจะคุยกับเธอ"

"จะคุยอะไร?" ฉันถอยหลังกรูดเพราะไม่ไว้ใจพี่เขา

"ก็...."

"ก็อะไรคะ?"

"พี่หิวข้าว แล้วก็จะมาช่วยติวหนังสือให้"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ผู้หญิงผู้ชายอยู่กันสองต่อสอง ปราณว่ามันไม่เหมาะ"

"เหมาะไม่เหมาะ พี่ไม่เห็นจะแคร์เลย"

"แต่ปราณแคร์ค่ะ"

"ปราณแคร์ก็ช่างพี่ไม่แคร์ แล้วมีอะไรให้พี่กินไหม?" เขาเดินสำรวจไปมา

"ไม่มีค่ะ พี่เควิลกลับไปได้แล้ว"

"งั้นไปทานข้าวกับพี่"

"ไม่ไปค่ะ" ฉันส่ายหน้า

"พี่ให้เวลาปราณอาบน้ำแต่งตัวสิบนาที พี่จะพาไปทานข้าว"

"ปราณไม่ไปค่ะ"

"งั้นสั่งมากินที่นี่ดีกว่า"

"...." เขายังคงดื้อดึง ฉันได้แต่กรอกตามองบนไปมา เขากดโทรศัพท์แล้วนั่งลงบนพื้นกระดานแข็ง ๆ ท่าทางเป็นลูกผู้ลากมากดีกลับไม่ได้รังเกียจบ้านทรุดโทรม กระดานไม้เก่า ๆ เลยแม้แต่น้อย

ฉันเม้มปากตัวเอง ในเมื่อไล่ไม่ไป ฉันจึงเลือกที่จะไปเปิดพัดลมและทีวีให้เขาดู

ก็อก ๆ ประตูถูกเคาะเขาจึงเดินไปเปิดประตูรับถุงอาหารเข้ามา

"มากินด้วยกัน"

"ไม่ค่ะ" ฉันส่ายหน้าไปมา

"มากิน ผอมเหลือแต่กระดูกต้องกินเยอะ ๆ นะรู้ไหม? กินข้าวกินปลาพักผ่อนให้เพียงพอ เวลาเรียนจะได้มีสมาธิในการเรียน" เขาดึงแขนฉันลงนั่งข้าง ๆ เขาแล้วยื่นไก่ทอดให้

"ไม่ค่ะ"

"เธอต้องกินมัน" เขาบังคับฉันให้นั่งทานอาหารกับเขา

"พี่มีสิทธิ์อะไรมาบังคับปราณ"

"แล้วอยากให้พี่มีสิทธิ์บังคับไหมล่ะ?" เขามองหน้าฉัน แต่นัยน์ตานั่นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกแปลก ๆ

"ไม่ค่ะ"

"ไม่อยากให้บังคับก็กินได้แล้ว วันนี้จะมาติวหนังสือให้ จะมาอยู่เป็นเพื่อน"

"ทำไมต้องมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยล่ะคะ ทำไมพี่ถึงไม่กลับบ้าน"

"พี่ก็บอกอยู่ว่าจะมาช่วยติวหนังสือ"

"ไม่เป็นไรค่ะเอาไว้ติววันหลังก็ได้ วันนี้ปราณอยากพักผ่อน"

"ไม่ พี่จะอยู่ ไล่พี่ก็ไม่ไปหรอก"

"...."

ฉันไม่ได้ไล่พี่เควิลออกไป เพราะรู้ดีว่าต่อให้พูดคนหน้ามึนอย่างพี่เควิลก็คงไม่ยอม ฉันมองเสี้ยวหน้าคมเข้มแล้วลอบยิ้มออก หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็ให้ฉันไปเอาiPad กับ macbook มา เขาสอนวิธีใช้ วิธีค้นหาสิ่งที่ต้องการ หนำซ้ำพวกงานเก่า ๆ ตอนพี่เขาใช้เครื่องนี้ก็ยังมีอยู่ สอนวิธีทำรายงานการจัดหน้า สอนทุกอย่างที่มีประโยชน์กับฉัน

"ทำแบบนี้ แบบนี้ แล้วก็แบบนี้" เขาดูจริงจังจับมือฉันคลิกเมาส์ไปด้วย ฉันหันไปมองเขาเป็นระยะ ๆ แล้วหันไปจ้องหน้าจอ

"ค่ะ"

"เครื่องนี้ฉันหวงมาก เธอห้ามให้ใครต่อนะรู้ไหม?"

"พี่เคยบอกปราณแล้วนะคะ?"

"บอกแล้วก็บอกอีก ห้ามให้ใครยุ่งด้วย"

"พี่หวงขนาดนี้ทำไมถึงยอมให้ปราณเอามาใช้ล่ะคะ?"

"ก็เพราะพี่เป็นพี่เทคของเธอไง พี่เทคที่ย่อมาจากคำว่าเทคแคร์ พี่ต้องดูแลเธอรู้ไหม?" เขายิ้มเล็กน้อย เวลาที่เขายิ้มเขาดูน่ารักมาก

"ขอบคุณนะคะ"

"อืม ตั้งใจเรียนนะรู้ไหม?"

"ค่ะ" ฉันยิ้มให้พี่เขา

"เออ แล้วชื่อเล่นของเธอสะกดยังไง ปาน ปราน หรือแบบไหน?"

"ปราณค่ะ ปราณที่แปลว่าลมหายใจ"

"อ้อ เธอคือปราณของพี่เทคอย่างฉันนะ"

ฉันไม่ได้พูดอะไร แต่ความรู้สึกตอนนี้มันบอกไม่ถูกเลยจริง ๆ เขาเป็นผู้ชายที่บางครั้งก็อบอุ่น บางครั้งก็น่ากลัว ฉันบอกไม่ถูกจริง ๆ ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นเวลาที่อยู่กับพี่เขา

ก็อก ๆ

เสียงประตูดังขึ้นถี่ ๆ ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูเป็นพี่สาวฉันที่ยืนอยู่ข้างนอก วันนี้พี่ปลาหน้าตาไม่ค่อยสู้ดี แต่ก็ฝืนยิ้มให้ฉัน

"เหนื่อยไหมคะ?" ฉันรีบไปรับกระเป๋ากับถุงอาหารพี่ปลามาถือเอาไว้ ส่วนพี่เควิลลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน

"ไม่จ้ะ ว่าแต่ผู้ชายคนนี้คือใคร?"

"พี่เทคของปราณ ชื่อพี่เควิล พี่เขามาอยู่เป็นเพื่อน มาติวหนังสือให้ปราณด้วย"

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ วันนี้ฉันซื้อกับข้าวมาเยอะเลย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ปลา เดี๋ยวพี่เควิลก็กลับแล้ว"

"อย่าเสียมารยาทสิจ๊ะ ไป ๆ ไปเอาจานชามออกมา จะได้กินข้าวกัน"

"ค่ะพี่"

"เดี๋ยวผมช่วยปราณเองครับ"

"ค่ะ" พี่สาวฉันพยักหน้า ฉันค้อนพี่เควิลเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในครัว