บทที่ 1 : Parallel หมายเลขหนึ่ง

ริมท่าน้ำเต็มไปด้วยความโกลาหล ไฟไซเรนจากเจ้าหน้าที่หมุนเวียนเปลี่ยนสลับ แดงบ้างฟ้าบ้างย้อมบรรยากาศให้ตรึงเครียดมากขึ้นคูณสอง ยังไม่นับไทยมุงอีกเป็นร้อย ๆ ที่รายล้อมอยู่โดยรอบ ประโยชน์ไม่มีความดีไม่ปรากฎ ขอแค่ได้สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านเป็นพอ พาดหัวที่ว่าลูกสาวคนเดียวของท่าน ผอ. กระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ก็เลยกลายเป็นประเด็นประจำวัน

.

"ต๊าย! แกดูสิน้ำไหลแรงขนาดนี้ไม่รอดแน่ ๆ ท่าน ผอ.แอนนาแกเลี้ยงลูกยังไงนะ ถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

.

"ผู้ชายน่ะสิ! แกไม่ได้ยินข่าวลือรึไงว่าหนูชะเอมน่ะคบผู้ชายซ้ำซ้อน! ลูกฉันกลับมาเล่าให้ฟังที่บ้านว่าเคยถูกเจ้าหล่อนยั่วเอาด้วย ดีที่ตาหนูไม่เล่นด้วย อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะฉันเนี่ยะเห็นกับตาตัวเอง วันก่อนไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างยังแอบเห็นหนูเอมนะประกบปากจูบกับผู้ชายในตู้คาราโอเกะอ่ะแก!"

.

"ว๊ายยย! อกอีแป้นจะแตก! มีแม่เป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียน พ่อก็เป็นถึงนายกสภาเมือง แล้วทำไมแกไม่เข้าไปห้าม ปล่อยไว้แบบนั้นไม่ได้เชียว"

.

หญิงใหญ่วัยกลางคนมุ่ยหน้าไม่สบอารมณ์ เธอเบ้ปากมองบนแสยะยิ้มใส่คู่สนทนา

.

"แหม ๆ ๆ ก็จะให้ฉันห้ามได้ไงล่ะจ๊ะ ก็ผู้ชายที่นัวเนียกับเด็กอยู่น่ะมันคือ "ผัว" เธอน่ะสิ! โคแก้เขี้ยวหญ้าอ่อนสิมิว่า! แทนที่เธอจะไปบอกคนอื่นให้สั่งสอนลูก ฉันว่าเธอเอาเวลาไปเข้าคอสวิปัสนาแผ่เมตตาให้ผัวเธอดีกว่า"

.

"อร๊ายยย! ไม่จริ๊ง! ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อ แกเอาอะไรมาพูดฉันรักสามีฉัน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรื่องอย่างว่าไม่มีทางที่เขาจะหักหลังฉัน ไม่ ๆ ไม่จริงงง!"

.

.

จริงไม่จริงเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ ก้านบัวบอกลึกตื้นชลธารมารยาทส่อสันดานชาติเชื้อ สองมนุษย์ป้าอาจจะมีเรื่องเขม่นกันมาแต่ชาติปางก่อน ชิงดีชิงเด่นลามปามมาจนถึงลูกผัว สบโอกาสก็เลยใช้เด็กสาว ม.ต้นเป็นเหยื่อล่อ คนตายพูดไม่ได้ใคร ๆ ก็รู้ และที่รู้คือตอนนี้พวกป้าแม่งโคตรจะขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่เลย

.

"ถอยไปครับ! ถอยไป! อย่ามุงครับ! บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องช่วยถอยไปหลังแนวเชือกด้วย กู้ภัยจะถอยรถ!"

เสียงตะโกนดังลั่นจากหัวหน้าหน่วยกู้ชีพเรียกสติให้กลับคืน บรรดาไทยมุงเริ่มถอยห่างออกไปโดยละม่อม แต่ก็มิวายส่งเสียงระเบ็งเซ็งแซ่พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายทอดสดเหตุการณ์ Live สดลงในโลกโซเชียล

.

ผ่านไปไม่นานรถกระบะที่บรรทุกหลอดไฟสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่ก็เข้าประจำจุด ด้วยความที่ตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบ 2 ทุ่มกว่าแล้ว บริเวณท่าน้ำจึงเป็นอะไรที่มืดมาก ตรงจุดเกิดเหตุที่มีคนพบว่าเด็กหญิงกระโดดลงไปเลยไม่ต้องพูดถึง

.

"ตรงไหน? ที่เด็กตกลงไป?"

หัวหน้าตวาดเสียงดุใส่ลูกน้อง

.

"ไม่เห็นครับ คนแจ้งแค่บอกว่ามีเด็กตกลงไป พอเรามาถึงปุ๊บเขาก็พุ่งพรวดลงน้ำไปเลย"

.

"เวรเอ๊ย! แล้วทำไมพวกแกไม่ตามลงไปวะ เป็นหน่วยกู้ภัยประจำเมืองแท้ ๆ !"

.

"อะ.. เอิ่ม.. ก็กะว่าจะทำอยู่หรอกครับแต่น้ำมันเชี่ยวมาก พวกเราเกรงว่าถ้าส่งชุดประดาน้ำลงไปก็คงจะไม่รอด ก็เลยแสตนบายด์รอหัวหน้าก่อน"

.

"อ่อนหัด! ไม่ได้เรื่อง! มาฉันจัดการเอง! ชิบหายไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้โว๊ย! ส่องไฟลงไปซิส่องแม่งมั่ว ๆ นั่นแหล่ะส่องไปทั่ว ๆ แล้วก็เอาเรือยางหลังรถลงมาด้วย ทีมประดาน้ำแบกถังออกซิเจนตามฉันลงเรือมาเลย! เร็วเข้า! นั่นน่ะลูกสาวนักการเมืองนะโว่ย!"

.

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวด้วยทักษะสกิลที่ฝึกฝนกันมาแรมปี เจ้าหน้าที่จำนวนสี่นายก็ได้ลอยเรือยางออกไปจากฝั่ง ท่ามกลางสายตาของประชาชนที่ให้กำลังใจอย่างลุ้นระทึก พวกเขาต้องทำงานแข่งกับเวลาเพราะถ้าหากผิดพลาดขึ้นมาท่าน สส. ผู้เป็นบิดาอาจสั่งปลดฟ้าผ่าเชือดทิ้งทั้งทีมได้ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม

.

เรือยางลอยวนในอ่างอยู่ครึ่งรอบ พวกเขาผูกเชือกเข้ากับลำตัวป้องกันกระแสน้ำพัด แล้วทันใดนั้นเอง! ระหว่างที่กำลังจะส่งมนุษย์กบคนแรกลงไป จู่ ๆ แพรยางที่นัั่งอยู่ก็เหมือนกับชนเข้ากับอะไรบางอย่างจากด้านล่าง เสียงดังปั๊ก! แรงสั่นสะเทือนขนาดมหึมาเกิดเป็นคลื่นน้ำลูกใหญ่ที่ซัดหัวเรือจนเกือบคว่ำ เสียงกรีดร้องกรี๊ดกร๊าดดังไกลมาจากชายฝั่ง พอตั้งสติได้หัวหน้าหน่วยจึงรีบสัั่งให้ลูกน้องดับเครื่องเรือก่อน

.

"เฮ่ยเมื่อกี้อะไรวะพวกเอ็ง! มีใครเห็นอะไรไหม? สระทำน้ำประปามีฉลามด้วยเหรอ?! "

.

"......"

ทุกคนนิ่งเงียบมองหน้ากันเหรอหรา

.

"ไปเอ็งอ่ะโดดลงไปดู ไหน ๆ ก็เตรียมพร้อมจะลงไปอยู่แล้วนี่ เห็นอะไรค่อยขึ้นมารายงาน!"

.

หันกลับมามองค้อนเล็กน้อย แต่แรงงานชั้นผู้น้อยรึจะปฏิเสธอะไรได้ เจ้าหน้าที่อาสาหนุ่มเสี่ยงตายกระโดดลงไปพร้อมกับถังออกซิเจนแล้วภาพที่เขาเห็นก็ไม่ใช่อื่นใด มันไม่ใช่ปลาตัวใหญ่หรือภูเขาน้ำแข็งที่ทิ่มแทงกาบเรือไททานิค หากแต่เป็นเธอ ชะเอม!

.

ร่างเปียกปอนอันไร้สติถูกอุ้มขึ้นเรือก่อนจะถูกส่งต่อมาที่ท่าน้ำ พวกเจ้าหน้าที่จับเธอนอนราบลงกับพื้นโป๊ะแล้วลงความเห็นกันว่าต้องรีบทำ CPR เป็นการด่วน เพราะตัวเธอเริ่มซีดแล้ว แต่ยังดีที่ม่านตายังคงตอบสนองอยู่ หัวหน้าหน่วยกับทีมประดาน้ำถอยล่นออกมาเปิดทางให้กับอีกทีมที่ชำนาญกว่า เสียงจ๊อกแจ๊กเซ็งแซ่ของพวกชาวเมืองเองก็มีแต่จะดังขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะถูกกั้นไว้ด้วยเชือก แต่ถึงกระนั้นก็หาได้มี ผอ.แอนนา กับ นายกจัสติน ปะปนอยู่เช่นเดิม

.

"เฮ้อ!"

"เชื่อเลยว่ะลูกสาวคนเดียวโดนหนักขนาดนี้ พ่อแม่มัวไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? หลังเชือกกั้นนั่นมันคือจำนวนคนกว่าค่อนเมืองเชียวนะ เป็นไปได้เหรอที่จะไม่รู้เรื่อง ฉันล่ะงงกับพวกมีหน้ามีตาในสังคมชะมัด?"

.

หัวหน้าคนเก่งรำพึงรำพันกับตัวเอง ระหว่างปาดสายตาไปยังกลุ่มไทยมุง พลางหันกลับมาเอาใจช่วยให้เด็กหญิงมีชีวิตรอดแต่ในเสี้ยวอึดใจต่อมานั้นเอง ดวงเนตรของแกก็ต้องขึงถมึงทึง! ใบหูผึ่ง! แว่วยินเสียงคนฮือฮายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ทันทีที่ เจฟเฟอร์ บัตเจนแลนด์ ปรากฏกายขึ้นจากผิวน้ำ!

.

.

เนื้อตัวเปียกซกเดินโทง ๆ ไม่รู้สึกรู้สาราวกับคนไม่สนใจโลก ทั้งที่แท้จริงแล้วเขาคือฮีโร่ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด ถ้าไม่ด้วยพละกำลังอันมหาศาลของเขาชะเอมคงตายไปแล้ว แต่ก็นะ! ถ้าไม่มีเรือยางของทีมกู้ชีพมาขวางเอาไว้ ไม่แน่บางทีป่านนี้ชะเอมอาจจะพุ่งทะลุผิวน้ำขึ้นไปบนฟ้า แล้วตกลงมาเป็นฝนดาวตกไปแล้วก็ได้

.

"คุณเป็นใคร? คุณใช่ไหมที่เป็นคนโทรแจ้งเหตุ?"

หัวหน้าถาม ระหว่างที่ร่างแกร่งป่ายปีนขึ้นมาบนโป๊ะ

.

เจฟเฟอร์ปัดอุ้งมืออันหวังดีของหัวหน้าทิ้ง เขายังคงนิ่งท่าทางหยิ่งยโสดังกล่าวสร้างความมึนงงจากคนทั่วทั้งบริเวณ

.

"เฮ้คุณ! นี่ผมกำลังถามคุณอยู่นะ คุณเป็นใครมาจากไหนผมไม่รู้! ผมไม่สนหรอกว่าคุณช่วยเด็กได้ยังไง! แต่อย่างน้อยก็ทิ้งที่อยู่เบอร์โทรไว้สักนิดเผื่อญาติเขาติดต่อมา อีกอย่างถ้าเด็กนั่นลืมตาตื่นขึ้นจะได้รู้ว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตเขาเอาไว้"

.

"ไร้สาระ.. ไม่จำเป็น"

.

นับเป็นคำพูดที่เยือกเย็นซะยิ่งกว่ากระแสน้ำเชี่ยวที่อยู่เบื้องล่าง จบประโยคเจฟเฟอร์ บัตเจนแลนด์ก็เดินอาด ๆ ฝ่ากลุ่มคนนักช่วยชีวิตออกไปยังผิวถนน เขาทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความตึงเครียด ความตกใจ แม้กระทั่งความเป็นความตายของหนึ่งชีิวิตตรงหน้า ไม่ละคายเคืองแม้แต่รูขุมขน แต่แล้วความถวิลหาก็ตรงเข้าเล่นงาน วินาทีที่เจ้าตัวเดินไปถึงพาหนะส่วนตัวที่จอดไว้ริมฟุตบาท เขาก็ได้ตัดสินใจหันมามองชะเอมเป็นครั้งสุดท้าย เพราะต่อจากนี้ไปคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

.

"โชคดีนะอีหนู ลืมเขาให้ได้แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตเรามีค่ามากกว่า.. า.. า..!"

"......!"

"เฮ๊ย! อะไรวะ! นี่ยังไม่หายเงี่ยนอีกเหรอ!"

.

กรรมตามสนอง! ถึงคราวที่บุรุษปริศนาต้องตกตะลึงบ้าง จากระยะทางไกลมากกว่า 300 เมตร ด้วยเรติน่าเลนส์ที่ถูกดัดแปลงเข้ากับเทคโลยีสมาร์ทเทเลบิทขององค์กรลับ Parallel ทำให้ดวงตาของเจฟเฟอร์ปรับระยะโฟกัสได้มากกว่าคนปกติ ตาดำเขาคลี่ออกเป็นใบพัดแล้วสิ่งที่เขาเห็นก็คือ..

.

ฝ่ามือของเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยชีวิต ที่ขยำบี้หน้าอกเด็กสาวซะบวมเป่ง พวกเขาสลับกันสาวลิ้นดูดปากเธอจ๊วบจ๊าบจนเกิดอารมณ์ทางเพศ มิหนำซ้ำสาวเจ้าก็ยังเล่่นด้วย เธอเชยคางขึ้นออดอ้อนครือครางในลำคอพรั่นพรึงถึงแต่พี่แฟรงค์ ตวัดมือโอบไหล่ดึงตัวผู้ชายเข้าหาเหมือนเตรียมจะให้ท่าอีกสักครั้ง..