บทที่ 60 : สอยแล้วเสียบ (13+)

ลมโชยโบยแก้มเจฟเฟอร์บึ่ง Gravitybike ทะยานฟ้าจนหนังหน้าชาไปเป็นแถบ ริมฝีปากเผยอตีนผมโบกพัดวือกระพือเสียทรง ให้ตายสิเขาทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นบอร์ดี้การ์ดของเธอยังไงยังงั้น ทั้งที่ความจริงแล้วดวงหน้าขององค์หญิงนาตาชาแบบใกล้ ๆ เขายังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง เจฟเฟอร์รู้แต่เพียงว่าเธอคือภารกิจ ขืนปล่อยให้รัชทายาทแห่งอลาลัสองค์นี้เป็นอะไรไป ข้อมูลการประชุมที่บอสอยากได้ก็คงจะล้มเหลว

.

มองไปตรง ๆ เห็นแต่ความสยดสยองบนท้องฟ้า ก้มลงด้านล่างก็เห็นแต่ตึกรามบ้านช่องที่เล็กเท่ากับจิ๋มมดในเมืองยอร์คชิน กระทั่งลองมองที่หน้าปัดยานความซวยจึงบังเกิด

.

"เชี้ยแล้ว! ไอ้สัดเอ๊ย! นี่จะขับพ้นขอบชายแดนแล้วเหรอวะเนี่ยะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"

"ตาย ๆ ๆ แคทเธอรีนไม่ได้เตรียมอาวุธใส่ Gravitybike มาซะด้วย ไหนจะพิกัดขององค์หญิงที่หายไปจากหน้าจออีก เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลยงานงอกแล้วไงกู!"

.

โปรดอย่าสงสัยว่าทำไมเจฟเฟอร์ถึงออกอาการลนลานแปลก ๆ เพราะแม้ว่าในตัวเขานั้นจะเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำลายล้างมากมาย แต่ก็ยังเทียบไม่ได้อยู่ดีกับไอ้พวกที่อยู่ด้านล่าง เราพูดมาตลอดว่ายอร์คชินคือเมืองที่เปรียบเสมือนฐานที่มั่นสุดท้ายของโลก หลังเกิดสงครามโลกครั้งที่ 4 เมืองแห่งนี้ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยเทคโนโลยีและวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง แต่ทว่ากับสถานที่ ๆ อยู่รอบนอกยอร์คชินล่ะ? มีใครบ้างไหมที่เคยเห็นมัน?

.

"เมเดย์! เมเดย์! แคทเธอรีนตอบด้วย! เรียกศูนย์แคทตอบพี่ด้วย สถานการณ์ฉุกเฉินทราบแล้วเปลี่ยน! "

"ดาวน์โหลดใบอนุญาตผ่านเส้นทางธรรมชาติด่วน นี่ไม่ใช่การขอลี้ภัยทางการเมืองช่วยเคลียร์กับตม. ชายแดนให้หน่อย~ ได้ยินไหม~? แคท? แคทเธอรีน? , เฮ้! , แคท! , อีแคท! , อีเวรรรร!"

.

"ครืดดด! , ครืดดด! , ครืดดด!"

.

เงียบเป็นเป่าสาก แม้แต่สัญญาณจากระบบตอบรับอัตโนมัติก็ไม่มีสักแอะ ซึ่งจะไม่ให้เป็นอย่างงั้นได้ไง เพราะในขณะนี้แม้แต่หน้าจอบนคอนโซลสำหรับดูแผนที่บนยานก็ยังกะพริบวูบวาบติด ๆ ดับ ๆ คลับคล้ายคลับคลาว่ายานจะถูกแฮ็ก แล้วก็กำลังจะตกอยู่รอมร่อ

.

"อย่าบอกนะว่าโดนเล่นงานเข้าให้แล้ว! ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! อาวุธประจำยานก็ไม่มีสักชิ้น รายงานสถานการณ์เรียกกำลังเสริมก็ไม่ได้ เอาตัวเองมาตายแท้ ๆ ไอ้เจฟเอ๊ย! โอ๊ยกูน้อกู! , ฮึบ!"

.

"โป๊ก! , โป๊ก! , โป๊ก!"

.

"ติดสิโว๊ย! ติดสิ! ขอให้กูได้เห็นพิกัดสุดท้ายขององค์หญิงก่อนก็ยังดี มึงจะดับทำไมไอ้จอบ้า!"

.

"โป๊ก! , โป๊ก! , โป๊ก! "

.

ดูดู้ดู..ดูสิ่งที่เขาทำ ช่างเป็นวิธีแก้ปัญหาที่โบราณย้อนแย้งกับยุคสมัยซะเหลือเกิน แล้วก็เป็นอีกครั้งที่แสดงให้เห็นแล้วว่าความรุนแรงไม่ได้ช่วยอะไร กำกำปั้นทุบคอนโซลจนหน้าจอแตกเป็นเสี่ยงภาพก็ไม่ฟื้น เลวร้ายลงไปอีกขั้นเมื่อเสี้ยววินาทีต่อมา ลูกกระสุนปืนใหญ่จากภาคพื้นพสุธาก็ได้พุ่งแหวกอากาศปรี่ตรงเข้ามาใส่

.

เจฟเฟอร์เบิกตาโพลงแสงสว่างสีส้มเปล่งประกายเจิดจ้า สะท้อนอยู่ในแก้วตาเขา ซ้ำร้ายทีี่ทำห่าอะไรไม่ได้สักอย่าง เขาทำได้เพียงรวบรวมสติกำหนดลมหายใจ พลันแหกปากตะโกนลั่นอย่างกับตุ๊ดโดนตัดกระจู๋

.

"สละเรือ! อร๊ายยย~!"

.

"ตูมมมมม!!!"

.

กระสุนเข้าเป้าแบบตรงเผง มันพุ่งเข้าใส่กึ่งกลาง Gravitybike ด้วยความแม่นยำระดับสูงสุด ด้วยความสัตย์จริงปกติแล้วยานของ Parallel ทุกลำจะมีระบบป้องกันตอบโต้อากาศยานอยู่ ชื่อของมันคือ "TRADD" รูปร่างหน้าตาแบบเดียวกับที่อเมริกาใช้ต่อสู้กับขีปนาวุธของเกาหลีเหนือนั่นแหละ แต่ถูกย่อส่วนลงมาให้เบาและติดตั้งง่ายขึ้น

.

ซึ่งก็อย่างที่เห็นว่าเจฟเฟอร์นั้นไม่ได้ต้ังใจจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ เขาไม่ได้ต้องการจะมาสู้ เขาแค่จะมาช่วยองค์หญิง แคทเธอรีนก็เลยไม่ได้เตรียมการเอาไว้ให้ ภาพที่ออกมาจึงเป็นการร่วงหล่นโรยราในสภาพสุดแสนจะเวทนาของสายลับอันดับหนึ่ง

.

โหมดสั่งการในมุมมองบุคคลที่ 1 กระพริบแดงเถือก มันแจ้งเตือนสถานการณ์ปัจจุบันด้วยข้อความ "warning! , warning! , warning!" ตอนที่ร่างใกล้จะตกกระทบพื้น เจฟเฟอร์จึงต้องรีบตัดสินใจด้วยการเหวี่ยงแผ่น jumper board ออกมาจากแก้มก้น เขาเพิ่มขนาดของมันให้กว้างขึ้นกว่าเดิม พลางเขวี้ยงมันออกไปด้วยรัศมีความกว้างที่เกินกว่า 1 เมตร จังหวะที่แผ่น jumper board ยักษ์คลุมทับพื้นดินด้านล่างเสร็จ ตัวของเขาก็หล่นลงมาใส่พอดี

.

"อร๊ากกก~ จะถึงแล้ววว~!"

.

"ฮึบ!"

.

"ดึ๋ง!.. ดึ๋ง!.. ดึ๋ง!.. ดึ๋ง!.. ดึ๋ง!.. ดึ๋ง!.."

"ดึ๋ง!.. เด้ง!.. ดึ๋ง!.. เด้ง!.. ดึ๋ง.. ดึ๋ง.."

.

ประดุจกลับไปเป็นหนูน้อยที่กระโดดตีลังกาอยู่ในบ้านลมสวนสนุก เจฟเฟอร์หมุนเคว้งกลางอากาศพลิกตัวอยู่บนพื้น board อยู่สักพัก ก่อนจะสปริงตัวออกมานั่งท่าชันเข่าท่ีเขาถนัด พลางคิดกับตัวเองในใจว่า "กูนี่เท่ห์โคตร ๆ " ซึ่งก็จริง! เพราะชั่วพริบตาต่อมา Gravitybike ก็ร่วงตามลงมาติด ๆ มันระเบิดโครมขึ้นที่ด้านหลัง กลายเป็นแบล็คกราวน์ที่แสนจะอลังการ ล้นฟ้า ดาวล้านดวง

.

ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องสนุก เขากำลังตกอยู่ในวงล้อมของศัตรูที่น่ากลัวที่สุดตั้งแต่มีนิยายเรื่องนี้มา ขึ้นชื่อว่าเป็นชายแดนแล้วไซร้ ลืมไปได้เลยสำหรับความไฮเทค เจฟเฟอร์เป็นมนุษย์กึ่งไซบอร์กก็จริง แต่สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้นยิ่งกว่า "สก็อตรังนกแท้" เพราะมันคือไซบอร์กแท้ ๆ แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่เขาไม่มีวันสู้ได้

.

สัญชาตญาณการหนีตายบ่งชี้ว่าต้องเป็นพวกมันแน่นอน ที่สอยยานของเขาร่วง หลังจากใช้ออปติคอลซูมในม่านตาควานหาต้นตอดู เจฟเฟอร์ก็เจอเข้าจริง ๆ กับป้อมปืนต่อสู้อากาศยานขนาดพกพาที่ติดตั้งไว้บนหลังคารถบรรทุก ให้ตายเถอะ! มันอยู่ห่างจากจุดที่เขาตกเกือบ 3 กิโลเมตร

.

"ชิ! ไอ้พวกสารเลว! นี่กูตกลงกลางดงของพวกมึงเลยสินะ"

"ไอ้พวกขยะ ไอ้หุ่นกระป๋องที่ไม่มีใครเอา"

"กูต้องออกไปจากที่น่ีให้ได้ กูมีความสามารถมากกว่าจะเป็นแค่หุ่นกรรมกรดักชิงวิ่งราวอย่างพวกมึงโว๊ย! ไอ้จักรกลโสโครก!"

.

ความโกรธไม่สบอารมณ์ ทำให้ถึงกับต้องพ่นคารมที่เหมือนกับการแบ่งแยกชนชั้นออกมา ไม่มีใครอยากยุ่งกับดินแดนส่วนนี้ สภาเมืองเคยจัดมนุษย์จริง ๆ มาทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ตม. เพื่อควบคุม คน , สัตว์ , สิ่งของ ในการเดินทางเข้าออก แต่ทำไปก็เท่านั้นในเมื่อก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าผ่านพรมแดนตรงนี้ไป หันไปทางไหนก็มีแต่ซากปรักหักพังกับอากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ ที่ตรงนี้จึงมีสภาพไม่ต่างจากกองขยะอิเล็คทรอนิค เป็นสถานที่ ๆ คนในเมืองมักจะเอาของเสียมาทิ้งจนกองเป็นภูเขา

.

เราจึงมีโอกาสได้เห็น หุ่นบางตัว สิ่งของบางอย่าง ที่ยังไม่พังสนิทดีกำลังซ่อมแซมตัวเอง พวกมันใช้อะไหล่ตรงนั้น ดัดแปลงตรงนี้ สลับสับเปลี่ยนชิ้นส่วนกันให้กลับมาใช้การได้ จนค่อย ๆ สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นเป็นสังคมแห่งของเก่า ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึงสลัมในประเทศอินเดีย ชายแดนของยอร์คชินซิตี้เป็นแบบนั้นเป๊ะเลย มันเต็มไปด้วยซากหุ่นบุโรทั่งสนิมเขรอะ อยู่กันอย่างอดอยากแร้นแค้นไร้คนเหลียวแล กิจวัตรประจำวันมีเพียงการ ฉุด , ฆ่า , ชิง , ปล้น เพื่อแย่งชิงอะไหล่ หวังเพียงมีชีวิตรอดไปวัน ๆ

.

ที่นี่จึงเป็นดินแดนต้องห้ามสำหรับมนุษย์ ไม่มีใครอยากมาขนาดผ่านยังยากที่จะไม่โดนทำร้าย ดูได้จากยานพาหนะของเจฟเฟอร์เป็นตัวอย่าง ขนาดบินมาบนฟ้าแท้ ๆ ยังไม่รอด

.

จนช่วงหลังมานี้ได้มีข่าวลือหลุดออกมาว่า เจ้าหน้าที่ ๆ สภาเมืองจัดตั้งน่ะเป็นแค่ร่างทรงหุ่นเชิด คน ๆ นั้นถูกฆ่าตายตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ฉะนั้นระบบวีซ่าพาสสปอร์ตต่าง ๆ จึงเป็นเพียงแค่เรื่องอำกันเล่น มันไม่เคยมีอยู่จริงตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ในขณะที่บางแหล่งข่าวก็อ้างอิงออกมาอีกแบบ ว่าแท้จริงแล้วเจ้าหน้าที่รายนั้นเป็นแค่หุ่นยนต์! ภายใต้เนื้อหนังมังสาของเขาเป็นไทเทเนียมอัลลอยทั้งหมด สภาเมืองจำเป็นต้องสร้างเขาขึ้นมาเพื่อต้องการจะลดแรงต้านจากสังคม เพราะยังไงซะชายแดนตรงนี้ก็ยังถือเป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งของเมืองยอร์คชินอยู่ หากฐานที่มั่นแห่งสุดท้ายของโลกเว้าแหว่งไปผู้คนในเมืองย่อมไม่สบายใจ แม้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งหลายจะไม่เคยเฉียดกายเข้ามาใกล้ที่นี่เลยก็ตามที

.

.

และนี่คือทั้งหมดที่เจฟเฟอร์รู้ เขาไม่สามารถดาวน์โหลดข้อมูลใด ๆ เพิ่มเติมได้ เนื่องจากจุดที่ยานตกเป็นจุดอับสัญญาณ อย่างที่บอกว่าอุปกรณ์ไฮเทคของเขาชิบหายวายวอดหมดแล้วนับตั้งแต่ที่ยานถูกโจมตี เจ้าตัวก็เลยกลายเป็นคนติดเกาะ แถมยังเป็นเกาะอิเล็คทรอนิคที่เต็มไปด้วยเศษซากสายไฟกับแผ่นตะกั่วที่สุมกองพะเนิน

.

ทว่า!

.

"เดี๋ยว ๆ ทำไมพื้นมันสั่น ๆ วะ อย่าบอกนะว่า?"

.

ด้วยความระวังตัวกึ่งตกใจชายหนุ่มจึงค่อย ๆ สืบเท้าถอยหลัง ร่นตัวลงมาจากเศษภูเขากองขยะ ระหว่างนั้นก็หักนิ้วมือเตรียมปลายกระบอกปืนเลเซอร์ให้พร้อมไว้

.

ทีละก้าวสองก้าวค่อย ๆ ย่องค่อย ๆ ถอยอย่างระมัดระวัง กระทั่งกลุ่มของพวกมันโผล่พรวดกันขึ้นมา! ดวงตามันแดงก่ำ สนิมเขรอะเต็มตัว เศษอะไหล่เชื่อมต่อกันอย่างอุบาทว์แต่ก็ยังพอเดินได้ กลุ่มจักรกลเชียงกงมือ 2 กระแทกตัวเองขึ้นมาจากใต้กองขยะดิจิตอล! พวกมันมีกันเป็นสิบ ๆ ตัว สะบัดศีรษะระริกถี่รัว พร้อมกันกับการกระพริบตาเปิดปิดถี่ ๆ ราวกับกำลังรับส่งข้อมูลถึงกันและกันอยู่

.

ตัดภาพไปที่เจฟเฟอร์ผู้ซ่ึงตอนนี้กำลังหมอบกลิ้งอยู่หลังเนินปฏิกูลของเสีย หน้าตาเขาซีดเซียวเหรอหรา เหงื่อออกเต็มมือเเปื้อนหน้าขาสั่นพับ ๆ ๆ เขาก็ยังเป็นเขาเป็นพระเอกผู้งี่เง่าขลาดเขลาเก่งแต่ตอนเอา แถมยังได้เอาแต่โฮโลแกรม

.

"ชู่ววว.. นิ่งไว้ก่อนอย่าส่งเสียงดังไป รู้ถึงไหนอายถึงนั่น อย่าไปสู้กับมัน เดี๋ยวจะตายก่อนได้เย็ดกับผู้หญิงตัวเป็น ๆ "

.

"นั่นไงเห็นไหม! มันมองไปที่ป้อมปืนแล้ว ไปสิ! ไป! ไปทางโน้น! ไปกันให้หมดทุกตัวเลย"

เจฟเฟอร์กระซิบกระซาบ พลางกวักมือป่ายปัดขับไล่

.

ท่วงท่าการเดินละม้ายคล้ายกับซอมบี้ที่ใส่ชุดเกราะ ฟันเฟืองตามข้อต่อหมุนเวียนเปลี่ยนสลับเอี๊ยดอ๊าด สายไฟห้อยระโยงระยางขาดวิ่น พวกมันค่อย ๆ เยื้อย่างตามกันไปเป็นพรวน เพื่อไปสมทบกับอีกบางส่วนที่อยู่่บริเวณป้อมปืน

.

สายลับหนุ่มคิดถูกแล้วที่ไม่ยอมแลก เพราะเห็นก๊อก ๆ แก๊ก ๆ กะโหลกกะลาอย่างงั้นนะ ลองแว๊บไปดูที่รอยเท้าของพวกมันดูสิแม่งเอ๊ยลึกบุ๋มลงเป็นฟุต! นี่จึงน่าจะเป็นจักรกลรีไซเคิลที่ล้มลงได้ยากที่สุดในประวัติศาสตร์ มิหนำซ้ำยังมีสมองเป็น Ai ที่ชาญฉลาดอีก สายลับกาก ๆ อย่างเจฟเฟอร์จะเอาอะไรไปสู้

.

"กูมีแค่แขนกับขาที่เป็นเครื่องกล แต่พวกมึงมีกันทั้งตัวแถมยังมีกันเป็นโขยง ถ้ากูสู้กูก็ปัญญาอ่อนแล้วล่ะ"

"ไปซะไป! รีบไป! จะไปไหนก็ไป! กูยังมีเรื่องต้องเครียดกับการตามหาองค์หญิงอีกนะ"

"นาตาชาป่านนี้ท่านจะเป็นยังไงบ้าง พวกมันคงปู้ยี่ปู้ยำท่านจนเละเทะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"

.

ผ่านไปพักใหญ่ จนมั่นใจว่าซอมบี้บุโรทั่งพากันพาเหรดหายไปจากจุดนี้หมดแล้ว เจฟเฟอร์ถึงได้ชันกายขึ้น เขาเฝ้าแต่ภาวนาไม่ให้องค์หญิงเป็นอะไร ก่อนจะตัดสินใจปีนขึ้นไปบนยอดของกองขยะอิเล็กทรอนิคอีกครั้ง หวังจะเห็นภาพมุมสูง เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าสลัมของพวกหุ่นยนต์นั้นเป็นยังไง แหล่งเสื่อมโทรมสุดโสโครกประจำเมืองจะแย่แค่ไหน แล้วคนจะอยู่ได้บ้างรึเปล่า

.

"ฮึบ.. อ่า.. โอเคตรงนี้น่าจะเหมาะ วู้วเห็นชัดดีเหมือนกันแฮะ เราควรจะเริ่มสำรวจจากตรงนี้แหละเหมาะที่สุดเลย เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนซิ!"

.

"พวกหุ่นมัน?"

.

"นั่นมัน.. มันคือ.. ยานบินพาณิชย์! หรือจะเป็นยานที่ลักพาตัวองค์หญิงนาตาชามา!?"

.

"ต้องใช้แน่ ๆ ยังใหม่อยู่เลยด้วย! แถมยังโดนสอยร่วงเหมือนกับเรา ผนวกกับสัญญาณ GPS ที่หายไปจากหน้าจอโดยไม่ทราบสาเหตุ โป๊ะเช๊ะ! , ไอ้หย่ะใช่ ๆ !"

.

เจฟเฟอร์รีบแตะนิ้วเข้าที่ขอบตาโดยเร็ว ออปติคอลซูมแหวกผ่านกองขยะที่สุมทับเป็นชั้น ๆ ซูมผ่านผู้คนที่ผิวหนังฉีกขาดเผยให้เห็นชิ้นส่วนเหล็กและสายไฟระยางที่เคยอำพรางไว้ จากตรงนี้ไป 700 เมตร เจฟเฟอร์ซูมภาพผ่านหัวไหล่ของกองกำลังซอมบี้จักรกลราว ๆ 60 -70 ตัว พวกมันยืนเรียงกันเป็นแถวตอน เดินต้วมเตี้ยมแก่งแย่งชิงดีกันเพื่อจะขึ้นเป็นคนหน้าสุด

.

ด้วยความสัตย์จริง เจฟเฟอร์ไม่อยากให้ภาพจัญไรที่เขาคิดอยู่ในหัว เกิดขึ้นกับองค์หญิงนาตาชาเลย เขาทนไม่ไหวหรอกที่ผู้หญิงสวย ๆ จะต้องมาถ่างขาให้หุ่นยนต์เสพสมบ่มีสม มันวิตถารเกินไป ก็เลยออกคำสั่งใช้งานฟังก์ชั่นส่วนขา! ขาข้างใหม่ที่อุตส่าห์ได้มาจากโรงงานของหมอยูมิโกะ ซึ่งเป็นขาข้างเดียวกับตอนที่ใช้ทำลายบานประตูระหว่างที่บอสกำลังมี sex แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทำไมใช้ขาข้างนี้ทีไรต้องมีเหตุให้เห็นการเย็ดกันไปซะทุกที

.

"Swith On! บินไปเลย จรวดขาโทมาฮอร์ก!"

.

ควันขึ้นโขมงโฉงเฉง! จากจะไม่เด่นกลายเป็นเห็นกันทั้งสลัม เจฟเฟอร์ย่อตัวลงแช่ค้าง กลไกใต้ขาเคลื่อนไหวคืบคลาน โชคอัพสูบฉีดฉึกฉัก ๆ ๆ แล้วก็มีีแต่จะไวขึ้นเรื่อย ๆ ประมาณ 3 วินาทีกางเกงผ้ายืดสุดฟิตจากชุดยูนิฟอร์ก็ขาดสะบั้น อะไหล่นับล้านชิ้นโผล่ออกมาพลันเคลื่อนไหวไปมาอย่างมีนัยะ จากนั้นก็..!

.

"ฟิ้ววว~!"

.

ฟงหวินขี่พายุทะลุฟ้า อัสนีบาตฟาดฟ้านาคาล่องกษิณ! พระเดชพระคุณหลวงพ่อร้องขอชีวิต! ให้ตายเหอะบุรุษหนุ่มพุ่งไปทางไหนชาวบ้านฉิบหายวายป่วงหมด ขนาดเจ้าตัวเองยังไม่คิดว่ามันจะวินาศสันตะโรขนาดนี้ ด้วยความที่มันเป็นขาข้างใหม่ แล้วเจฟเฟอร์เองก็ไม่เคยใช้ฟังก์ชั่นบินแปดแสนนี้มาก่อน ร่างหนาของเขาก็เลยพุ่งเร็วยิ่งกว่ากระสุนปืนใหญ่ ที่สอย Gravitybike ตก

.

จากจุดสตาร์ทบนกองภูเขาดิจิตอล ถีบตัวเปรี้ยงเดียวกองขยะทั้งกองก็เผาไหม้มอดม้วยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศ ตึกหรือเพิงพักชั่วคราวที่บินผ่าน หลอมเหลวกลายเป็นลาวาเศษขี้เถ้า ขยะต่าง ๆ ลุกโชนดั่งไฟจากขุมนรก และถ้าหากจะมีเพลงประกอบตามภาพ ก็ต้องเป็นเพลงเซนต์เซย่าที่ขับร้องท่อนวาร์กด้วย พี่โป่ง หิน เหล็ก ไฟ คนเดียวเท่านั้น

.

เว้นก็แต่พวกหุ่นยนต์ เศษเสี้ยวของมิลลิวินาทีีที่เจฟเฟอร์ระเบิดพลังบินผ่าน พวกซอมบี้โรบอร์ทที่รุมทึ้งแย่งชิงการเป็นหัวแถว ต่างก็ล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า บางตัวก็ปลิวกระเด็น ในขณะที่บางตัวก็ล้มลงหัวปักพื้น ทว่าพวกมันกลับไม่เป็นอะไรเลยนี่สิ! อย่างที่บอกว่าเจฟเฟอร์น่ะมีแค่แขนกับขาที่เป็นเครื่องจักร ตรงข้ามกับเจ้าพวกน้ีที่เป็นไซบอร์กทั้งตัว เพราะฉะนั้นแค่นี้จึงไม่ระคายผิวพวกมัน ล้มลงได้ก็ลุกยืนขึ้นใหม่ได้ โดยไม่ต้องกระเสือกกระสนอะไรเลย

.

"เฮ้อ! ว่าแล้วว่าต้องงานเข้า นี่กูเล่นใหญ่เกินไปแล้วสินะ"

.

ผ่อนไอพ่นร่อนลงจอดกับภาคพื้น โดยมีฝูงซอมบี้โรบอร์ทเป็นโขยงยืนเอียงกระเท่เร่เด่นหลาอยู่เบื้องหน้า ด้านหลังเป็นซากยานพาณิชย์สุดไฮโซของไอ้คนใช้มีดกับลูกน้อง ใช่แล้ว ณ เวลานี้ในตอนนี้แม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่เจฟเฟอร์ก็ต้องผนึกกำลังร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับไอ้ฆาตกรร้อยศพจอมโหดนี่ไปพลางก่อน

.

"รู้ว่าสงสัยแต่อย่าเพิ่งถาม ผมมาช่วยก็จริง แต่พวกคุณก็ต้องช่วยผมด้วย"

เจฟเฟอร์พูดพลางชำเลืองสายตามองข้างหลัง

.

"....?!"

ชายชุดดำร่างสันทัดงงในงง เขากระชับมีดคู่ใจให้แน่นขึ้น ไม่รู้ว่าใครเป็นใครแต่เทียบกับสิ่งที่เห็นเมื่อตอนเปิดตัวแล้ว ก็นับว่าดีกว่าลูกสมุนตัวเองที่ยิงเป็นแต่ปืนอยู่มากโข

.

"ได้! งั้นมาลุยกัน! อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"

กัดฟันกรอดภายใต้หน้ากากไหมพรม แต่ก็ยังอุตส่าห์พยักหน้าให้

.

ฝูงซอมบี้ผู้หิวโหยอะไหล่ลงมือจู่โจมก่อน พวกมันกระโจนเข้าใส่จากทุกทิศทุกทาง ในขณะที่พวกเจฟเฟอร์กับคนแปลกหน้านั้นมีเพียงซากยานลำเขื่องที่ใช้เป็นบังเกอร์ที่ซ่อน ทว่าต่อให้สถานการณ์จะตกอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานแค่ไหน สิ่งที่เจฟเฟอร์ต้องโฟกัสเป็นอันดับแรกก็คือองค์หญิงนาตาชา เขาขยับหน้ากวาดสายตามองหาเธออยู่หลายครั้ง จนกระทั่งชำเลืองไปเห็นเธอเข้าที่บริเวณใต้ปีก

.

เสื้อเชิ้ตด้านในขาดวิ่นคว้านลึกลงไปถึงร่องอก เสื้อสูทไม่รู้หลุดหายไปตอนไหน รู้แต่ว่ากางเกงสแล็คขายาวบัดนี้เหลืออยู่แต่ชั้นในสีพาสเทล หล่อนอยู่ในสภาพกึ่งโป๊กึ่งเปลือย เนื้อตัวสั่นเทาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เจฟเฟอร์ไม่สามารถอนุมานได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงบ้าง รู้แต่ว่าชั่วโมงก่อนเธอปลอมตัวมาเป็นชาย แล้วก็ให้ตายเถอะ! โผเข้ากอดกันในมุมอับเช่นนี้ อวัยวะแห่งความเป็นชายของเขาดันเริ่มแข็งตัวขึ้นซะงั้น!