บทที่ 90 : ห้องส้วม

ผ่านพ้นประตูหลังร้านออกมา แทบไม่อยากเชื่อว่าจะมี Area ที่สว่างจ้าแบบนี้ซ่อนอยู่เบื้องหลัง ภาพดังกล่าวเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีกับแปลงดอกไม้หลากชนิด ตัดแทรกตรงกลางด้วยลานหินโค้งทอดตัวยาวเป็นทางเดินไว้สำหรับให้ชาวเมืองเดินชมบรรยากาศ เสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกว่าพื้นที่ตรงนี้งดงามเป็นอันดับสอง รองจากสวนสาธารณะม่านน้ำตก

.

แล้วไงใครจะสนนาตาชาเดินตาลอยเหม่อมองฟ้า.. อ้า.. อ่า.. อ้า.. อา.. กระท่อนกระแท่นแต่ไม่ไร้จุดหมาย อย่างที่บอกว่าจุดประสงค์ของเธอคือการออกไปเดินให้พวกอันเดอร์กราวน์จับ ซึ่งถ้ารู้แบบนี้ก็คงไม่เสียเวลาเข้าไปในร้านตัดขนหมาของราเชลเพื่อผ่าเซ็นเซอร์ออกจากนมให้โง่ เหมือนไปนอนเสียวให้เพื่อนลวนลามยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดีนะเพราะเท่าที่เห็นรู้สึกว่าจะไม่มีพลเมืองคนไหนหรือทหารคนใดสนใจองค์หญิงเลย เข็มกลัดควอทซ์ที่พวกเขากลัดอยู่บนอกไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเธอแล้ว องค์หญิงก็เลยไปไหนต่อไหนได้ ดุจดั่งมีเสรีภาพนาบอยู่บนฝ่าเท้า

.

"เข้ามาซิ.. เข้ามาเลย.. ฉันจะไม่หนี.. ฉันจะไม่ซ่อน.. มาจับฉันกลับไป! ถ้าทุกอย่างที่ฉันทำนั้นผิดพลาดหมด ต่อให้ต้องตกเป็นเครื่องมือของพวกแกหากหยุดการกระทำของท่านพ่อได้ฉันก็ยอม!"

องค์หญิงคิดในใจ

.

ระหว่างนั้นเด็กคนหนึ่งก็ได้ปั่นจักรยานตีคู่มากับแม่ผู้มาจ็อกกิ้ง พวกเขาสวนทางกับนาตาชาไป แล้วจู่ ๆ หนูน้อยก็ร้องไห้งอแงขึ้นมาซะดื้อ ๆ ซึ่งสาเหตุก็เพราะหวาดกลัวต่อสีหน้าท่าทาง รวมไปถึงการแต่งกายกึ่งคนกึ่งมัมมี่ที่นาตาชาแสดงให้เห็น เด็กนั่นร้องเสียงหลงจนชาวบ้านทั้งละะแวกเริ่มเหลือบมองเป็นตาเดียวกัน

.

ทว่า!

.

"ดี! เอาเลยสิ! ทำให้ฉันเด่นขึ้น! ฉันไม่ปลอบเธอหรอกนะเจ้าหนู มีมงกุฏเหมือนกันแต่ขอบอกตรงนี้เลยว่าเจ้าหญิงกับนางงามน่ะเราอยู่กันคนละวรรณนะ ฉันไม่รักเด็กเหมือนพวกนั้นหรอกนะ ร้องเข้า! ร้องดัง ๆ ! พวกอันเดอร์กราวน์จะได้หาฉันเจอ!"

.

เหมือนจะรู้ใจเพราะไอ้หนูแม่งมีแต่จะแหกปากดังขึ้นเรื่อย ๆ ขนาดแม่บังเกิดเกล้าอุ้มขึ้นมากอดปลอบประโลมแล้วก็ยังไม่ยอมหยุด เดือดร้อนไปถึงเจฟเฟอร์ที่ว่ิงคล้อยหลังตามออกมา สายลับหนุ่มตาพร่าไปชั่วขณะจิตเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าเบื้องหลังโศกนาฏกรรมเจิ่งนองเลือดจากหน้าร้าน ด้านหลังจะมีสถานที่พักผ่อนหย่อนใจที่งดงามถึงเพียงนี้ ณ ตอนนี้เขามองเห็นผ้าพันแผลบนแผ่นหลังขององค์หญิงอยู่ไกล ๆ ในขณะที่รอบตัวหล่อนกลับเต็มไปด้วยไทยมุง ที่พากันซุบซิบนินทาหาว่าสิ่งที่องค์หญิงทำเป็นกิริยาอาการของผู้ใหญ่รังแกเด็ก

.

"นั่นท่านทำอะไรของท่าน?!"

"เอากับเขาซี้! เชื่อเขาเลย! ผมล่ะไม่เข้าใจท่านจริง ๆ เป็นผู้หญิงที่คาดเดาอะไรไม่ถูกเลยแฮะ"

.

ว่าแล้วเจฟเฟอร์ก็รีบตรงปรี่เข้าไป เขาอนุมานเอาจากสีหน้าท่าทางของเธอก็พอจะเดาได้ล่ะว่า นี่น่าจะเป็นแผนเรียกร้องความสนใจในรูปแบบหนึึ่ง มือวางอันดับหนึ่งขององค์กรจึงต้องจัดการซะ ด้วยการใช้ฝ่ามือตะปบลงไปบนศีรษะเด็กแบบไม่มีใครคาดคิด เขาขย้ำกบาลเด็กย่ำยีเส้นผมขยุกขยุย จนไทยมุงในละแวกรวมไปถึงผู้เป็นมารดาพากันก่นด่าสาดเสียเทเสีย ผู้ชายยิ่งไม่ค่อยมีนาน ๆ เจอทียังมีพฤติกรรม ถ่อย , สถุล , ไพร่ , ระยำ , เสนียดจัญไร , แบบนี้ใครมันจะรับได้

.

แต่หารู้ไม่ว่าระหว่างที่เจฟเฟอร์ทำแบบนั้นลงไป ฝ่ามือของเขาแม่งกำลังคลี่ตัวออกเป็นหลุมโบ๋! ใช่แล้วมันคือกระบวนการ "Drain" ในระยะประชิด! เขากำลังใช้เทคโนโลยีจากยอร์คชินดึงความโศกเศร้าออกไปจากตัวเด็ก ในรูปแบบที่แม่แท้ ๆ ก็ยังยอมรับ ดูได้จากอ้อมกอดของเธอที่ค่อย ๆ คลายตัวออก เธอวางลูกรักลงกับพื้นพลางชำเลืองสายตาไปที่ใบหน้าของเจฟเฟอร์ ก่อนจะพบว่าวินาทีนี้มีหยดน้ำเล็ก ๆ จำนวนมากค่อย ๆ ซึมลงมาตามหางตาของเขา สักพักลูกรักก็ทักขึ้น

.

"แม่ครับ.. ไปเล่นกัน ไปปั่นจักรยานต่อกันครับแม่.. มา ๆ หม่ามี๊ มา ๆ "

.

ยิ้มแป้นหัวเราะร่าสร้างความฉงนสนเท่ห์ไปทั่วบริเวณ หม่ามี๊ถูกลูกน้อยฉุดแขนให้เดินจากไปแบบงง ๆ โดยที่หล่อนไม่ได้แม้แต่จะหันมาขอบคุณเจฟเฟอร์เลยด้วยซ้ำ และการไม่มีอะไรให้เสือกอีกต่อไปแล้วก็ทำให้กลุ่มไทยมุงแตกฮือออกจากกันไปคนละทิศ ฉะนั้นที่คาใจอยู่จึงเหลือเพียงแค่ผู้หญิงเพียงคนเดียวนั่นก็คือองค์หญิง

.

"คุณ!"

.

"หนอย..ย..ย..ย! บังอาจมาขัดขวางฉันได้นะ!"

.

"กรรรรรร , กรอดดดด!"

กัดกรามแน่นหางตาเฉี่ยวจ้องเขม็งใส่เจฟเฟอร์ราวกับจะฉีกให้เป็นชิ้น แต่แล้วก็ต้องหยุด!

.

"อ่าว! แล้วนั่นคุณจะร้องไห้ทำไม? "

.

เจฟเฟอร์รีบเช็ดน้ำตาออกโดยพลัน เขาเพิ่งรับรู้ได้ถึงความรู้สึกกลัวปนโศกเศร้าของเจ้าหนูไปเมื่อครู่ เพราะก้อนความคิดที่ Drain เข้ามาบ่งบอกว่าไอ้เด็กนี่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลมาหยก ๆ เขาถูกพันแผลทั่วร่างกายจนเป็นมัมมี่คล้ายกับองค์หญิง นี่จึงเป็นสาเหตุให้เขากลัวก็เลยร้องไห้ออกมาไม่หยุด

.

"อ้อ..เปล่าหรอกครับ! พอดี Material ก้อนเมื่อกี้มันค่อนข้างจะดราม่าไปสักหน่อย ผมไม่เป็นไรหรอกว่าแต่องค์หญิงเป็นห่วงผมด้วยเหรอครับ?"

.

"ไม่ย่ะ! สำคัญตัวผิดเหอะ! แล้วนี่ตามฉันมาทำไมไม่ทราบ จะต้องให้ฉันไล่อีกกี่ทีถึงจะยอมไป!"

.

ส่ายหน้าปลดปลงผสมหงุดหงิด สายลับ parallel สืบเท้าเดินเข้าหาไม่สะทบสะท้าน

.

"ไม่มีวันซะหรอกครับ! ในเมื่อนี่คือวิถีสายลับของผม รับปากไว้แล้วยังไงก็ต้องทำให้ได้ อีกอย่างราเชลเพื่อนของท่านก็อยู่ข้างผม เธอกำชับนักหนาว่าให้ผมรีบตามออกมา ส่วนแคลร์กับศพข้างในเธอจะเป็นคนรับผิดชอบเอง"

.

"เฮ้อ..ก็ได้ ๆ ๆ ราเชลก็เป็นอย่างงี้ทุกที ยัยนั่นน่ะเป็นห่วงฉันมาแต่ไหนแต่ไร เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ขนาดมีดผ่าตัด Pussy Recon ที่เธอใช่อยู่ประจำ ราชาเด็มบ้าบาพ่อของฉันก็เป็นคนมอบให้ ท่านสั่งให้เธอคอยปกป้องฉันอะไรทำนองนั้น"

.

"อ้อ..แบบนี้นี่เอง ไว้วันหนึี่งถ้าท่านรู้เรื่องของผมบ้าง ท่านก็คงจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงต้องยึดติดกับการช่วยเหลืออลาลัสถึงเพียงนี้นะครับ"

.

"ย่ะ! "แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม เลือกให้เธอไม่ไปได้รึเปล่า♫" เล่า คนอย่างคุณนี่มันคนบ้าชัด ๆ !"

.

ก่อนจะเถียงกันเลยเถิดเกี่ยวกับเนื้อเพลงว่าเป็น Ver. เก่าของ ZAZA หรือว่าเป็น Ver. รีเมคของ The Toy เจฟเฟอร์ก็ต้องรีบวกกลับเข้าประด็นก่อน ด้วยการตรัสถามองค์หญิงไปตรง ๆ ว่าคิดดีแล้วเหรอ ที่ว่าจะกลับไปให้พวกอันเดอร์กราวน์จับ บางทีการกลับไปที่วังหรือหาหนทางช่วยเหลืออย่างอื่นอาจจะดูปลอดภัยต่อชีวิตมากกว่า

.

ยังไม่ทันจะตอบเดินคุยกันไปเพลิน ๆ จู่ ๆ ฝีเท้าของทั้งคู่ก็หยุดลงตรงหน้าห้องส้วมแห่งหนึ่ง องค์หญิงลงทุนฉุดมือเจฟเฟอร์ไว้ด้วยพระองค์เอง ประหนึ่งว่ากำลังตัดสินใจในเรื่องสำคัญที่ไม่ใช่การขับของเสียออกจากรูทวาร ลักษณะมันเหมือนกับห้องส้วมสาธารณะที่โคตรจะสะอาด ตรงบานประตูมีสัญลักษณ์บอกชัดว่าเป็นห้องน้ำชาย แล้วก็เหมือนว่าองค์หญิง (ขีดเส้นใต้ตรงคำว่า "หญิง") กำลังจะใช้มือผลักมันเข้าไปอยู่รำไร

.

เจฟเฟอร์เห็นเข้าเลยห้ามไว้สุดกำลัง

.

"องค์หญิ๊งงง! นี่ใช่ ๆ ไหม? นี่ท่านเป็นหรอ? นี่เรดาห์ผมพังเหรอนี่? โอ้ไม่ ๆ ๆ !"

.

ได้ยินแล้วก็ขำสตรีสูงศักดิ์ได้แต่ยืนขำคิกคักอยู่ในใจ แต่ความเข้าใจผิดของเจฟเฟอร์ดังกล่าวก็ทำให้เธอลดความตึงเครียดลงได้มาก หล่อนยังคงวางฝ่ามือลงไปบนบานประตูส้วมชายด้วยความดุดัน

.

ไม่นานปรากฏการณ์ประหลาดก็บังเกิด เมื่อบานประตูทั้งบานขึ้นฝ้าเรืองแสงสีแดงแสบตาออกมาเป็นรัศมี ลมหมุนตีวนขึ้นเป็นพายุ ต้นไม้ดิจิตอลร่วงหล่นกระจัดกระจายตัวเลข พร้อมกันกับนาฬิกาบอกเวลาบนลำต้นที่เกิดอาการช็อตจนห้ามไม่อยู่ มันพ่นก๊าซบริสุทธิ์ออกมามั่วซั่วเต็มไปหมด จนรอบบริเวณขาวโพลนมองอะไรแทบไม่เห็น เหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเข้าขั้น เจฟเฟอร์ถึงกับต้องเข้าโหมดต่อสู้โหลดกระสุนหักนิ้วมือเตรียมรอเอาไว้

.

เพราะทันทีที่ควันจางหายไปคนที่ปรากฏออกมาหลังม่านควันดังกล่าว แม่งเสือกเป็นไอ้มือมีดหัวไหมพรมและบรรดาลูกน้องของมัน ที่ยืนจังก้าอยู่ทั้งด้านหน้า , ด้านหลัง , บนต้นไม้ , บนหลังคาส้วม , ในอ่างล้างมือ , แล้วหนึ่งในนั้นก็ดันใช้มีดสั้นจ่อคอหอยของเจฟเฟอร์อยู่!

.

"บะ.. บ้าน่ะ!.. ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!"

เหงื่อแตกซิกไม่กล้าแม้แต่จะกระดิก ฝั่งองค์หญิงเองก็ได้แต่พยักหน้าสลับกับกลืนน้ำลายฝืดคอ กลัวแต่ก็ต้องสู้ต่อไป

"จุ๊ ๆ , จุ๊ ๆ , จุ๊ ๆ ผมเคยบอกแล้วไงองค์หญิง ว่าหนีไปก็เปล่าประโยชน์โลกอันเดอร์กราวน์ยินดีต้อนรับนะครับ หึ ๆ ผมนึกไว้แล้วว่าสุดท้ายท่านก็ต้องมาหาพวกเราเอง.. เชิญครับ"

.

เสียงอู้อี้สากคอของไอ้มือมีดลอดผ่านหมวกไหมพรมออกมา พร้อมกันกับหางตาของเจฟเฟอร์ที่เหลือบไปเห็นองค์หญิงนาตาชากำลังเดินเชื่องช้าเข้าไปในรัศมีแสงสีแดงโดยสมยอม ทำให้เจ้าตัวทั้งงงทั้งตกใจจนไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน มารู้ตัวอีกทีก็..

.

.

"ฉับ!"

ดีไม่ใช่มีด! กลายเป็นสันมือหนาจากมุมอับสายตาแทน ที่ฟันเข้าใส่ท้ายทอยจนภาพตัดและสลบไป