บทที่8

 

บทที่8 งานเลี้ยง

ในห้องนอนชั้นบนของบ้านหรู รินยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ กำลังจัดทรงผมของเธอให้เข้ากับเมคอัพที่สวยเฉียบ ชุดเดรสยาวแหวกขาสูงสีขาวไข่มุกที่เธอเลือกมาอย่างพิถีพิถัน โอบแนบรูปร่างอย่างสมบูรณ์แบบ เผยเรือนร่างนุ่มนวลแต่เซ็กซี่อย่างน่ามอง รองเท้าส้นสูงสีขาวประกายเงินเข้ากับชุดอย่างลงตัวจนแทบหยุดหายใจ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ คิงส์ในชุดสูททักซิโด้สีดำสุดเนี้ยบกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่พอหันมาเห็นรินเขาชะงักไปทันที

สายตาคมกริบจ้องร่างเธอจากหัวจรดเท้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาคมเข้มวูบไหว...เหมือนเห็นใครอีกคนที่เขาไม่คุ้นเคย รินเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าคลัตช์โดยไม่พูดอะไร

"จะ...จะไปกันยัง" เขาถามเสียงต่ำแต่แผ่วแปลกไป

รินเพียงพยักหน้าเบา ๆ พลางเดินนำลงบันไดอย่างสง่างาม

รถลีมูซีนหรูจอดรออยู่หน้าบ้าน คนขับเปิดประตูให้พร้อมเสียงทักทายอย่างสุภาพ “คุณลิสา คุณกาน รออยู่ในรถแล้วครับ”

เมื่อรินและคิงส์ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง พ่อแม่ของเขาที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็หันมอง

"โอ้โห รินลูก! วันนี้ลูกสวยจับใจเลยจริง ๆ" ลิสายิ้มกว้าง พลางแตะมือรินเบา ๆ "สวยมาก สมกับเป็นสะใภ้ไทยแบงค์ของแม่จริง ๆ"

"พ่อว่าเหมือนนางเอกหนังยังไงยังงั้นเลย" กานเสริมด้วยเสียงขำ ๆ "ลูกชายพ่อโชคดีจริง ๆ"

คิงส์ที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ถึงกับต้องเบือนหน้ามองออกนอกหน้าต่างซ่อนรอยยิ้มมุมปากไว้ รินได้แต่ยิ้มตอบอย่างสุภาพ

"ขอบคุณค่ะคุณแม่คุณพ่อ"

“อู้หู...เรียกซะเป็นทางการเลยนะลูก เรียกพ่อกับแม่เฉย ๆ ก็พอ ไม่ต้องคุณพ่อคุณแม่หรอก” ลิสาพูดพลางจับมือรินไว้เบา ๆ

ระหว่างทาง ทั้งคู่นั่งฟังพ่อแม่คุยคละเคล้าเสียงหัวเราะ รินดูผ่อนคลายมากขึ้น ในขณะที่คิงส์นั่งข้าง ๆ ยังเอาแต่เหล่มองภรรยาเป็นระยะ

‘รินโคตรสวยเลยว่ะ’ เขาคิดในใจ แล้วลอบถอนหายใจเหมือนคนพ่ายแพ้ในเกมที่ตัวเองเป็นคนตั้งกติกาเองแท้ ๆ

ไม่นานรถก็แล่นเข้าสู่งานเลี้ยงหรูหราใจกลางกรุงเทพฯ

รถลิมูซีนสีดำสุดหรู ของตระกูล อัครเวทิน แล่นเข้ามาจอดหน้าทางเข้างาน พรมแดงยาวเหยียดถูกปูไว้ต้อนรับแขกระดับ VIP แขกในงานเริ่มหันไปมองอย่างสนใจเมื่อพนักงานเปิดประตูรถให้

คนแรกที่ก้าวลงมา คือ “กาน” กับ “ลิสา” แต่งตัวสมฐานะนักธุรกิจระดับประเทศ ลิสายิ้มงามสง่าขณะโบกมือให้คนรู้จักอย่างเป็นกันเอง

ต่อมาคือ คิงส์ ในชุดสีดำเข้มทรงเฉียบหล่อทะลุสูทไปถึงโครงหน้า…เขาก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ สายตามองย้อนกลับไปยังรถ

และแล้ว…

เสียงฮือฮาของแขกในงานก็ดังขึ้นทันที

“นั่นใครอะ ลูกสะใภ้ตระกูลอัครเวทินเหรอ?”

“โหหห สวยเวอร์!! นางฟ้าชัด ๆ”

“สวยมากกกกกกกกกกกก หุ่นดีมาก หน้าหมือนดาราเลยอะแก”

รินค่อย ๆ ก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม

ในชุดเดรสยาวสีขาวไข่มุก แหวกขาสูงจนเห็นเรียวขาขาวเนียน รองเท้าส้นสูงสีขาวบริสุทธิ์ช่วยขับรูปร่างให้สวยเฉียบ หน้าแต่งอ่อน ๆ โชว์ความหวานใสแบบธรรมชาติ ผมปล่อยยาวสะบัดเบา ๆ ตามแรงลม

ทุกอย่างบนตัวริน “เพอร์เฟกต์” จนแม้แต่ “คุณลิสา” ยังอดกระซิบเบา ๆ กับสามีไม่ได้ว่า...

“ลูกสะใภ้ของเรา สวยเหมือนเจ้าหญิงเลยคุณกาน…”

คิงส์ที่ยืนรออยู่ข้าง ๆ ถึงกับ กลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ เขายืนจ้องเธอแบบตะลึงอยู่นานจนต้องรีบยืดตัวขึ้นมาเต็มความสูงแล้วยิ้มมุมปากออกมาอย่างภูมิใจ

“เมียกู…”

ก่อนทั้งหมดจะเดินเข้าไปในงานพร้อมกันแขกในงานต่างเดินเข้ามาทักทาย ครอบครัว อัครเวทิน กับ นทีภิรมย์ ที่รออยู่ข้างในแล้ว เดินเข้ามารับรินด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

และท่ามกลางฝูงคนมากมายในงาน…

“อธิคุณ เทวาพิสุทธิ์” หรือ (คุณ) 

ในสูทสีเทาเข้มยืนอยู่ที่มุมบาร์พร้อมไวน์แดงในมือ เขายกไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ แล้วเบือนสายตาไปทางประตู…

...ก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้างเมื่อเห็น “เธอ”

หญิงสาวที่เขาไม่ได้เจอมานานหลายปี…

"…ริน..."

คุณยืนนิ่งไปชั่วขณะ ใจเต้นแรงโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อเห็นเธอ...สวยเกินกว่าคำว่า “สวย” จะนิยามได้แล้วจริง ๆ

“คุณ” หายใจช้า ๆ แล้ววางแก้วไวน์ลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะเดินตรงไปยังครอบครัว อัครเวทิน พร้อมรอยยิ้มสุภาพและอบอุ่นแบบที่รินจำได้ไม่ลืม…

บรรยากาศในงานเลี้ยงยังคงหรูหรา แขกไฮโซทยอยมาร่วมงานเต็มฮอลล์ แต่จู่ ๆ เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง เมื่อชายหนุ่มร่างสูงในสูทสีเทาเข้มเรียบหรู ก้าวเข้ามาอย่างมีออร่า “อธิคุณ เทวาพิสุทธิ์” เจ้าของเครือโรงแรมระดับ 5 ดาว ผู้ชายอบอุ่นที่เคยอยู่ในชีวิตของริน

เขาเดินด้วยท่วงท่าสงบ มั่นใจ และมีคลาสทุกย่างก้าวเหมือนถูกคุมโทนด้วยกลิ่นน้ำหอมกลิ่นแพงที่ทำเอาคนใกล้ๆ ถึงกับเคลิ้ม

“สวัสดีครับคุณวารัญ คุณอัมพร”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทักพ่อแม่ของรินอย่างสุภาพ พร้อมกับยกมือไหว้อย่างเคารพ

“คุณหรอลูกโตเป็นหนุ่มเต็มตัวเลยนะลูก เห็นตั้งแต่ยังเรียนอยู่ เดี๋ยวนี้บริหารโรงแรมใหญ่โตเชียว”

“ขอบคุณครับคุณลุงคุณป้า ผมเองก็ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะครับ”

พูดจบ “คุณ” ก็หันไปอีกฝั่งอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับคุณลลิสา คุณอนธการ”

พ่อแม่คิงส์ยิ้มรับอย่างสง่า ลิสาเองก็จำได้ว่าเคยเจอคุณตามงานสังคมหลายครั้ง

“อ้าว คุณอธิคุณ โตขึ้นหล่อไม่เบาเลยนะลูก นึกว่าเป็นดาราซะอีก แม่ลิสาแทบจำไม่ได้”

แต่... ไม่ใช่แค่พ่อแม่ของรินหรือคิงส์ที่เขามาทักทาย เขาเดินตรงเข้าไปหารินทันที

ด้วยสายตาที่มองเธอเหมือนโลกทั้งใบมีแค่เธอคนเดียว

“ริน... ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก”

น้ำเสียงเขานุ่มแต่แน่นไปด้วยความคิดถึงจริง ๆ

รินตกใจเล็กน้อย แต่ยิ้มตอบกลับด้วยมารยาท

“พี่คุณ... มางานนี้ด้วยเหรอคะ?”

“ก็ต้องมาอยู่แล้ว”

และระหว่างนั้นเอง... สายตาของคิงส์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ละไปไหนเลย

จ้องเขม็งแบบลืมหายใจ

“ใครวะ…? แล้วแม่งมองเมียกูเหมือนจะกลืนเข้าไปทั้งตัวแบบนี้คืออะไร?”

คิงส์กำมือแน่น ถึงจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเต็มร้อย แต่แค่เห็นผู้ชายคนนี้ยืนใกล้รินขนาดนี้ ใจแม่งก็หงุดหงิดแบบควบคุมไม่ได้แล้ว

เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ

“รินครับ…”

เสียงทุ้มเย็นของคิงส์ดังขึ้น ทำให้คุณกับรินหันขวับมาพร้อมกัน

“แนะนำพี่หน่อยสิ ว่าคนนี้คือใคร?”

อารมณ์ “ผัวตัวจริงมาแล้วจ้า!”

โต๊ะ VIP สะเทือนเบา ๆ

เสียงดนตรีในงานยังดำเนินไปอย่างนุ่มนวล ทว่า

บรรยากาศรอบโต๊ะ VIP กลับตึงเครียดนิด ๆ เพราะแรงกดดันจากสายตาของคิงส์ที่แทบจะเจาะทะลุคุณเข้าไปได้

แต่ในจังหวะที่เงียบสงัด รินก็ขยับตัว...

เธอเดินตรงเข้ามาควงแขนคิงส์

แนบแน่น ราวกับจะบอกให้โลกรู้ว่า “ของใคร”

คิงส์ที่เมื่อกี้ยังฟึดฟัดหึงอยู่ถึงกับยิ้มออกแบบไม่รู้ตัว แก้มขึ้นสีจาง ๆ แบบไม่กล้าแสดงออกชัด ๆ ว่าฟิน แต่เห็นเลยว่าใจละลายไปแล้ว

รินยิ้มหวานให้คุณ

“นี่คือ ‘พี่คิงส์’ ค่ะเป็นสามีของริน”

คุณยิ้มนิ่งๆ แต่สายตาวูบหนึ่งเจ็บแปลบ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ อย่างให้เกียรติ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ…คิงส์”

รินไม่หยุดแค่นั้น เธอยังรักษามารยาทด้วยท่าทีอบอุ่น

“ส่วนคุณคนนี้ชื่อ ‘คุณ’ ค่ะ เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนของริน”

“ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว... ไม่นึกว่าจะเจอที่นี่”

ประโยคสุดท้ายนั่นแหละ ที่ตบเบา ๆ แต่เจ็บจี๊ด

เหมือนจะบอกว่า มันเป็นแค่อดีตจ้ะ ไม่ต้องหวงนะพี่คิงส์~

คิงส์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม แถมจับมือรินที่ควงแขนเขาแน่นขึ้น

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ… เพื่อนเก่า ของเมียผม”

คำว่า “เมียผม” นั่นแหละ... ที่กระแทกกลางอกแบบคลีน ๆ

แต่ก็ทำให้คุณต้องฝืนยิ้มแล้วผงกหัวกลับ

ในขณะเดียวกันพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก มองเห็นภาพทั้งหมดด้วยสายตาเป็นประกาย

 

บรรยากาศกลายเป็นอบอุ่นขึ้นทันตาแต่ในขณะเดียวกัน... “คุณ” ก็ยืนมองภาพนั้นเงียบ ๆ ก่อนจะหันไปมองอีกทาง พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

“เธอยังยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม… แต่หัวใจเธอไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว”

ช่วงเวลาแห่งการเต้นรำเปิดขึ้น ท่ามกลางแขกมากหน้าหลายตาที่เริ่มจับคู่กันขยับกายตามเสียงดนตรี

รินยื่นมือออกไปตรงหน้าคิงส์ รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ

“เต้นรำกันไหมคะ พี่คิงส์...”

น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงความมั่นใจเต็มร้อย

คิงส์หันมามองเธอ เขาแทบละสายตาไม่ได้เลย

“ไปสิ...” เขาตอบแผ่วเบา มือใหญ่จับมือเล็กของเธอไว้แน่น ก่อนจะพาเธอเดินเข้าสู่กลางฟลอร์

ร่างบางแนบชิดเข้ากับร่างสูงอย่างเป็นธรรมชาติ มือของรินค่อย ๆ โอบคล้องที่ต้นคอของเขา

ขณะที่มืออีกข้างถูกเขาจับไว้แน่น

คิงส์ประคองเอวบางของเธอไว้อย่างมั่นคง พาเธอขยับช้า ๆ ไปตามจังหวะ

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจังหวะเพลง หรือจังหวะของหัวใจกันแน่ที่เริ่ม “เต้น” ไปด้วยกัน

รินซบหน้าลงเล็กน้อยบนบ่าเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ บนตัวคิงส์ทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

ส่วนคิงส์มือที่โอบเอวบางไว้กลับกระชับแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องแค่เธอ

เขายิ้ม—ไม่ใช่แค่ยิ้มธรรมดา แต่เป็นรอยยิ้มที่ “มีเธอ” อยู่เต็มหัวใจ

ภายใต้แสงไฟ และดนตรีแผ่วเบา... คนสองคนที่เคยเย็นชาเริ่มอุ่นขึ้นช้า ๆ

หัวใจที่เคยไกล กลับเริ่มรู้สึก “ใกล้” อย่างไม่ทันตั้งตัว

คืนนี้... พวกเขาไม่ได้แค่เต้นรำ

แต่หัวใจของทั้งสองคน... กำลังเต้นไปพร้อมกัน 💖