บทที่ 18

ลิลินดาออกมานั่งรับลมอยู่บนชายหาดใต้ต้นมะพร้าวใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ความร่มรื่นแก่ผู้อาศัยได้เป็นอย่างดี หลังจากที่ทั้งเธอและเขารีดน้ำกันไปหลายยกต่อหลายยกร่างกายมันก็อ่อนล้าอ่อนแรงเหน็ดเหนื่อยจนแทบจะลุกไม่ไหวจึงต้องถึงคราวยุติแล้วพักผ่อนหย่อนใจสักงีบหนึ่ง

ก่อนที่เธอจะสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมแล้วเดินออกมาด้านนอกบ้านพักต่างอากาศเพราะเกรงว่าหากอยู่นานไปกว่านี้มีหวังคงได้โดนสายตาจับผิดจากเพื่อนสนิทอีกแน่ ๆ

หญิงสาวปล่อยใจปล่อยกายให้ไหลน้อมรับธรรมชาติและฟังเสียงคลื่นจากทะเลซึ่งซัดเข้ามากระทบฝั่งดังครืน ๆ ช่วยขัดเกลาจิตใจและทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ชนิดที่ว่ามีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป

แน่นอนว่าการที่เธอได้มีโอกาสย้อนกลับมาในอดีต เมื่อตอนที่ชีวิตของเธอยังคงสุขสบาย ร่าเริงอยู่บนกองเงินกองทองและไม่เคยสนใจธุรกิจบริษัทกิจการส่วนตัวของครอบครัวเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากคิดเอาแต่ใจตัวเองว่าไม่อยากปวดหัว ไม่อยากสร้างภาระ มีเพียงคุณพ่อก็น่าจะจัดการทุกอย่างได้อยู่หมัด แต่เธอได้เรียนรู้แล้วว่ามันไม่ใช่...

ถึงวันนี้ลิลินดาไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิม เธอจะไม่ยอมให้คุณลุงสมเกียรติซึ่ง