3

          “ขอบคุณมากค่ะ งั้นวันนี้คงเท่านี้ใช่ไหมคะ” คุณเบลยิ้มแล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ ลินดาลุกขึ้นยืน หยิบข้าวของที่วางไว้ข้างตัวเตรียมจะกลับบ้าน คุณเบลเปิดประตูรอให้เธอเดินนำออกมาก่อน เธอไม่ได้หันกลับไปมองทางโฟล์คเลย วินาทีนี้เธอได้แต่พยายามสำรวมอาการให้มากที่สุดขณะที่ออกมาใส่รองเท้า

          “ฉันลาแล้วนะคะ หวังว่าจะได้ยินข่าวดี” ลินดาพยายามสังเกตสีหน้าท่าทางของคุณเบลให้ละเอียดที่สุด เผื่อว่าคำตอบของเขาจะเผยออกมาด้วยภาษากายทางใดบ้าง แต่ก็ไม่มีเลย เขายังตอบสั้นๆ เพียงว่า ครับ แล้วก็อมยิ้มน้อยๆ เหมือนอย่างเดิม

          เขาเดินมาส่งเธอจนพ้นประตูรั้วแล้วจึงกลับเข้าไป ลินดาเดินย้อนกลับมาทางเดิมที่เธอนั่งแท็กซี่เข้ามาจนถึงริมถนนใหญ่ ใจของเธอเหี่ยวแห้งไปหมด พรุ่งนี้คงต้องกลับไปเข้ากะสินะ เธอพ้อกับตัวเองอยู่ในใจ

          ระหว่างรอรถแท็กซี่ เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าขึ้นมาแล้วเปิดเครื่อง ตามคาด มีข้อความจากเจสซีเข้ามา เมื่อเรียกรถได้ บอกที่หมายปลายทางกับโชเฟอร์เสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วเธอจึงโทรกลับไปหาเพื่อนสนิท

          “ฮัลโหล เป็นไงบ้าง ข่าวดีไหมยะหล่อน” เจสซีรับสายเธอด้วยน้ำเสียงเริงร่า ลินดาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจใส่โทรศัพท์มือถือเป็นคำตอบ

          “อ้าว ไหงงั้นล่ะ”

          “รู้เหรอว่าฉันจะพูดอะไร”

          “แหม ถอนใจยาวดังเฮือกขนาดนั้น จะให้ฉันเข้าใจว่าอะไรได้ ให้ฉันไปหาไหม” เจสซีเสนอตัวมาปลอบใจเพื่อน

          “ฉันเกรงใจน่ะ แต่มาเถอะ” ลินดายิ้มแห้งอยู่ในรถ เจสซีหัวเราะเข้ามาในสาย

          “ได้ๆ ฉันว่าง เดี๋ยวเจอกันที่ห้องเธอเลยแล้วกันนะ อีกนานไหม ฉันจะได้กะเวลาถูก”

          “สัก 20 นาทีแล้วกันนะ ถ้ามาถึงก่อนเธอไปรอร้านควินัวส์ก็ได้ นั่งกินนั่งคุยกันไป ดีไหม” ลินดาลองถามเจสซี

          “ได้จ้ะ สบายมาก งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ อย่าทำหน้าบูดให้มากนักล่ะ เผื่อระหว่างทางเจอชายในฝัน เดี๋ยวไม่เข้าตาเขาไม่รู้ด้วยนา” เจสซีหยอกลินดา

          “ย่ะหล่อน เดี๋ยวเจอกันนะ ฉันจะวางละ”

          “จ้ะ บาย”

          ลินดาวางสายจากเจสซี ยังไม่ทันได้พูดอะไรเจสซีก็รู้เสียแล้วว่าเธอผิดหวังมา แม้ว่าคุณเบลจะไม่ได้บอกออกมาตรงๆ แต่คำว่า แล้วจะติดต่อไป มันก็คือการปฏิเสธที่ใครๆ ต่างก็เข้าใจกันเป็นสากล คงจะเหมือนเสียงถอนหายใจที่ทำให้เจสซีเข้าใจเรื่องราวในทันทีเช่นกัน

          ลินดานั่งมองข้างทางที่รถแล่นผ่านไปในแต่ละแยกถนน ย่านนี้ค่อนข้างคึกคักทีเดียว ร้านรวงต่างๆ มากมายเปิดเรียงรายกันแทบไม่ได้เว้นช่องว่าง แผงลอยขายอาหารมีให้เลือกเหลือเฟือแทบไม่ซ้ำ ถ้าได้ทำงานที่นี่ก็คงจะดี แต่ก็คงจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นแล้ว ไม่เป็นไร เธอบอกกับตัวเอง

          ราว 20 นาทีแท็กซี่ก็มาส่งเธอถึงหน้าที่พักตามที่กะเวลาเอาไว้เป๊ะๆ เธอจ่ายเงินแล้วลงจากรถ

          “ลินดา” เธอหันกลับมามองตามเสียงเรียก เจสซีกำลังวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหา

          “อ้าว เจสซี เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”

          “ใช่ จอดรถไว้ที่เก่าแล้วเดินมาเนี่ย” เจสซีเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดลินดาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

          “อะไรๆ” ลินดาหัวเราะแก้เขิน

          “กอดปลอบใจไง ขึ้นข้างบนเลยไหม หรือจะแวะกินข้าวกันก่อน”

          “เธอหิวไหมล่ะ”

          “ไม่หิว แต่อยากกินสลัดอะโวคาโด”

          “เอ้า งั้นก็ตามนั้นเลย”

          สองสาวเดินไปด้วยกันอย่างสนิทสนม เจสซีเป็นเพื่อนลินดามาตั้งแต่สมัยเรียน เธอยังจำได้แม่นถึงวันแรกที่ได้เริ่มรู้จักกันจริงจัง มากไปกว่าการได้รู้จักแค่หน้าตาและชื่อเสียงเรียงนามในฐานะเพื่อนร่วมห้อง เธอนั่งฟังเพลงจากเครื่องเล่นเทปคาสเซ็ทท์พกพายี่ห้อโซนีที่เรียกกันด้วยคำแสลงติดปากในยุคนั้นว่าซาวด์อะเบาท์ ลินดานั่งโยกศีรษะเบาๆ ไปตามจังหวะเพลงที่เล่นอยู่ในเครื่องเล่น แล้วจู่ๆ เจสซีก็โผล่เข้ามาตรงหน้า ยกหูฟังข้างหนึ่งออกจากหูของลินดา แล้วถามเธอด้วยสีหน้าทะเล้นน่ารักว่า ฟังอะไรอยู่จ๊ะ ลินดามองเห็นเจสซีอยู่ตลอด เธอเป็นคนร่าเริงและเรียกได้ว่าเป็นดาวเด่นคนหนึ่งในห้อง คงเพราะอัธยาศัยและความเป็นมิตรของเธอทำให้เจสซีเข้ามาทักลินดาได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

          “พลาซีโบ” ลินดาตอบเจสซี

          “ที่ร้องเพลง เอฟเวอรี ยู เอฟเวอรี มี น่ะเหรอ ฉันชอบเหมือนเธอเลย” แล้วเจสซีก็ต่อบทสนทนากับลินดาเหมือนคนสนิทกันมานานอย่างสนุกสนาน

          เจสซีขอเป็นคนเลือกโต๊ะที่นั่งในร้านควินัวส์วันนี้ ลินดาเดินตามเธอเข้าไปแล้ววางกระเป๋าลงบนโต๊ะกลมสีส้มซึ่งเป็นธีมสีหลักของร้าน

          “ดีจังเลยที่แถวนี้มีร้านแบบนี้ด้วย ของกินก็ดี อยากเอาโน้ตบุคมากางทำงานทั้งวันเลย ฉันช้อบชอบ” เจสซีหยิบเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะมาพลิกดู “สลัด สลัด สลัด เอาสลัดอะไรดีนะวันนี้” เธอเปรยออกมาระหว่างเลือกของกินธรรมดาๆ อย่างมีชีวิตชีวาที่สุด ลินดามองดูเพื่อนสนิทแล้วก็อดจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ สุดท้ายเจสซีก็เลือกสลัดอะโวคาโดตามที่บอกไว้ว่าอยากกิน แล้วจะพลิกหน้าเลือกโน่นนี่ทำไมให้มันเหนื่อยล่ะน้า แม่เจ้าประคุณ

          “เธอล่ะ กินอะไรดี” เจสซีส่งเมนูให้ลินดาเลือกบ้าง ลินดาส่ายหน้าแล้วรับเมนูมาพลิกดูสองสามหน้า

          “ไม่กินได้ไหมนะ” ลินดาตอบอย่างหมดอาลัยตายอยาก แต่สายตาก็ยังกวาดดูแต่ละเมนูไปเรื่อยๆ

          “ไม่ได้ๆ ต้องกิน กินสลัดเหมือนฉันไง ไม่อ้วน” เจสซีคะยั้นคะยอ ลินดายังไม่ตัดสินใจ เธอไม่รู้สึกหิวหรืออยากกินอะไรสักนิดเลยตอนนี้

          “ก็ได้ งั้นเอาเหมือนเธอแล้วกัน ขี้เกียจคิด” ลินดาปิดเล่มเมนู

          “โอเค เอ้อนี่...” เจสซีพูดขึ้นมาเหมือนคิดอะไรออกแล้วอยากบอกกับเพื่อน

          “ว่า”

          “เราใส่ห่อขึ้นไปกินข้างบนได้ไหม”

          “ทำไมล่ะ ไหนบอกชอบร้านนี้”

          “ก็ใช่ แต่ขึ้นไปก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะบอกนะ”

          “เอ้า โอเคๆ ตามใจ ขอเลือกที่นั่งเอง พอได้นั่งแล้วก็อยากขึ้นไปกินข้างบนห้อง อะไรของเธอก็ไม่รู้เนี่ย” ลินดาทำท่าจะหยิบกระเป๋า

          “ยังไม่ต้องหยิบสิ เดี๋ยวได้ของกิน จ่ายเงินเสร็จค่อยไปทีเดียว”

          “มันใช่ที่นั่งรอไหมล่ะตรงนี้ เผื่อคนอื่นเขาอยากจะมานั่ง”

          “ไม่เห็นจะมีใครเลย เธอนี่ขี้เกรงใจคนอื่นตลอดเลยนะ หยวนๆ บ้างก็ได้ ใจดีกับตัวเองก่อน รอนี่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์ ให้เขาแพ็คกลับบ้านให้ ตกลงเอาเหมือนฉันนะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองเลยมื้อนี้” ลินดาทำท่าจะปฏิเสธ แต่เจสซีก็ชูนิ้วชี้ขึ้นมาพร้อมทั้งลุกขึ้นเป็นการยืนยันว่าเธอจะต้องได้เป็นเจ้ามือ ลินดายิ้มแล้วพยักเพยิดบอกกับเพื่อนด้วยสีหน้าว่ายอมแล้ว

          เธอมองดูเพื่อนเดินไปคุยกับพนักงานขายที่เคาน์เตอร์อย่างเริงร่าไร้ความกังวล ทำไมเจสซีถึงได้อารมณ์ดีตลอดเวลาอย่างนี้นะ เธออยากจะเป็นให้ได้อย่างนั้นบ้างจัง