4

          ลินดาและเจสซีเดินขึ้นบันไดมาด้วยกัน อพาร์ทเมนต์ที่ลินดาเช่าอยู่ตั้งแต่สมัยเรียนนั้นเป็นตึกสี่ชั้น มีชั้นล่างสุดเป็นร้านหนังสือตกแต่งภายในร้านด้วยไม้สังเคราะห์ มีดวงไฟแบบฝังเข้าไปในฝ้าสีวอร์มไวท์ พอเริ่มค่ำแสงไฟในร้านจะเริ่มโดดเด่นชัดเจนขึ้นเมื่อไม่มีแสงแดดมาแย่งความสว่างไป

          ทางเข้าอพาร์ทเมนต์เป็นทางเข้าคนละทางกันกับที่ใช้เข้าร้านหนังสือ เจ้าของทำทางเดินแคบๆ พอเดินสวนกันได้สำหรับผู้เช่าอาศัยให้เดินผ่านขึ้นตึกไปโดยไม่ต้องทะลุเข้าไปในตัวร้าน มีกล้องวงจรปิดเพื่อความปลอดภัยคอยจับภาพทุกมุมไว้โดยไม่มีมุมอับสายตา เจสซีหัวเราะหึๆ เบาๆ ในลำคอขณะกำลังเดินขึ้นมา

          “ขำอะไรเหรอ” ลินดาถาม

          “ไม่เหงากันหรือไงนะ”

          “เหงายังไง”

          “อ้าว ก็ดูสิ อพาร์ทเมนต์ให้เช่า มีสี่ชั้น ชั้นล่างเป็นร้านหนังสือ ชั้นสองถึงชั้นสี่เป็นห้องพัก ชั้นละห้อง! มีผู้เช่าทั้งตึกเบ็ดเสร็จสามคน! ฉันจะบ้าตาย” ลินดาหัวเราะตามในลำคอ เมื่อถึงชั้นสามเธอจึงไขเปิดประตูห้อง

          “ไม่ต้องเคาะเหรอ”

          “ไม่ต้อง เมื่อเช้าเคาะไปแล้ว ไม่เห็นจะเฮงเลย” เจสซีมองดูสีหน้าที่ผิดหวังของเพื่อนแล้วบีบแขนเธอด้วยมือข้างที่หิ้วสลัดมาด้วยสองห่อ ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้อง ถอดรองเท้าเก็บที่ชั้นวาง ล้างไม้ล้างมือแล้วจึงกางโต๊ะญี่ปุ่นนั่งกินสลัดด้วยกัน

          “ฉันขอตะเกียบ” ลินดาหยิบตะเกียบมาให้เจสซีตามคำขอ ส่วนของเธอหยิบช้อนส้อมมาใช้ตามปกติ

          “เล่าเลยไหม” เจสซีถามขณะคีบผักร็อคเก็ตส่งเข้าปากทันทีที่สำรับสลัดอะโวคาโดลงเสิร์ฟบนโต๊ะตัวน้อยทั้งสองชาม ลินดานั่งลงบนเบาะที่วางสะเปะสะปะอยู่ในห้อง หยิบเอาชามสลัดมาถือไว้แล้วใช้ส้อมจิ้มกิน เธอนั่งห่างจากเจสซีไปราวสองเมตร

          “ก็ไม่มีไรมาก แค่รู้สึกว่าฉันทำได้ไม่ดีเลยตอนสัมภาษณ์ คือมันเฟลตั้งแต่ตอนไปถึงแล้ว มันไม่ใช่ออฟฟิศน่ะ มันเป็นบ้านคนแล้วเอาข้าวของในสำนักงานเข้ามาวาง กั้นกระจก กั้นประตูอะไรหน่อยนึง”

          “อ๋อ แบบโฮมออฟฟิศน่ะสิ”

          “ประมาณนั้น แต่ในใจฉันก็ไม่ได้ปลื้มแต่แรกแล้วแค่เรื่องสถานที่ มันดูไม่เป็นทางการเลย ห้องข้างในมีคอมจอใหญ่ๆ เรียงกัน สองจอ ต่อสายซีพียูตัวเดียว เป็นแบบนี้สองชุด แล้วก็นอกห้องนั้นมีโต๊ะทำงานอีกสองตัว แต่แบบมันดูยังไงก็บ้านคน แต่ฉันก็ยังไม่ปิดใจซะทีเดียวนะ ใครจะไปรู้ อยู่ๆ ไปมันอาจจะดีก็ได้” ลินดาจิ้มอะโวคาโดส่วนที่ยังไม่ถูกคลุกจนเละเข้าปาก

          “ช่างสังเกตดีจริงเพื่อนฉัน แล้วไงต่อ เรื่องสัมภาษณ์ ที่ว่าทำได้ไม่ดีน่ะ ยังไง” เจสซีกินไปฟังไป แต่ลินดาก็รู้สึกได้ว่าเจสซีตั้งใจฟังเธอเล่าแม้จะไม่ได้กอดอกนั่งฟังเหมือนเด็กกำลังเรียนหนังสือ ทุกคำที่เธอพูดไป เจสซีจับประเด็นได้ทั้งหมด

          “เขาก็ถามว่าชอบทำงานเจอผู้คน หรือชอบทำงานคนเดียว ฉันบอกได้ทั้งคู่ แล้วเขาก็บอกว่าฉันคงเป็นแอมบิเวิร์ท ขอโทษเถอะ ฉันไม่เคยได้ยินคำนั้นมาก่อนก็เลยย้อนถามเขาว่าอะไรนะ แล้วเขาก็บอกว่าช่างมัน มันไม่สำคัญ ฉันฟังแล้วมันแปลกๆ น่ะ ถามไปถามมา พอสัมภาษณ์เสร็จ เขาบอกแล้วจะติดต่อมา คำนี้ไงเธอ คีย์เวิร์ดสำคัญ ฉันว่าไม่ต้องหวังแล้วล่ะ ก็คงต้องทำงานที่ไอ้โรงพยาบาลบ้านั่นต่อไป”  

          “พูดให้มันชัดหน่อยเธอ เดี๋ยวใครมาได้ยินก็นึกว่าเธอทำงานโรงพยาบาลบ้าจริงๆ หรอก แล้วพรุ่งนี้จะเอาไง กลับไปทำที่เก่าก่อนเหรอ”

          “ก็ต้องแบบนั้นแหละ วันนี้วันหยุดฉัน ก็เลยแว้บไปสัมภาษณ์ได้ ฉันยังไม่ได้บอกอะไรใครที่ทำงาน คงจะบอกได้หรอก มีหวังโดนเพ่งเล็ง ก็ว่าจะหาที่ใหม่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยไปลาออก”

          “ทำถูกต้องแล้วเพื่อน” เจสซีทำนิ้วเป็นเครื่องหมายถูกแล้วสับข้อมือมาทางลินดา ลินดาวางชามสลัดพร้อมช้อนส้อมลงบนโต๊ะที่เจสซีนั่งกินอยู่ แล้วลุกขึ้นไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เปิดลิ้นชักชั้นบนซึ่งเป็นคนละลิ้นชักกับที่เธอเก็บไดอารีเอาไว้ หยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่น

          “อะไรเหรอ” เจสซีถาม

          “ตารางเวรเดือนนี้ จะดูว่าพรุ่งนี้ต้องเข้ากี่โมงน่ะ” ลินดาใช้นิ้วไล่ไปตามวันที่จนถึงวันที่ต้องการ

          “กี่โมง” เจสซีถาม

          “หกโมงเช้า” ลินดาตอบพร้อมทำหน้าตาเบื่อหน่ายสุดชีวิต

          “ต้องตื่นกี่โมงล่ะแบบนี้”

          “ตีสี่น่ะสิ กว่าจะไปถึงอีก หกโมงที่ว่านี่คือต้องพร้อมทำงานแล้ว ไม่ใช่แค่ตอกบัตรแล้วไปนั่งกินข้าวได้เหมือนที่อื่นนะ” ลินดาเก็บใบตารางเวรกลับเข้าลิ้นชักไป

          “แล้วเวรมันก็ไม่แน่ไม่นอน ถ้าเวลาเดียวกันทั้งเดือน แล้วค่อยเปลี่ยนอีกทีตอนเริ่มเดือนใหม่ก็ว่าไปอย่าง นี่สลับไปเรื่อยแทบจะรายวัน เครียดทั้งร่างกายทั้งความรู้สึกเลย” ลินดายังบ่นต่อ

          “ความรู้สึกด้วยเหรอ”

          “ใช่ บางทีคนไข้เขาสูงศักดิ์ใหญ่โตจากไหนมาก็ไม่รู้ แล้วพอป่วยมาก็ยิ่งไม่อยากจะใจดีกับใครล่ะมั้ง เขาก็มองเราเป็นแค่เจ้าหน้าที่ แค่พนักงาน ไม่ได้ต้องเกรงใจเหมือนอย่างหมอหรือพยาบาลหรอก จะพูดจาแย่ใส่เรายังไง หรือทำกิริยาไม่ให้เกียรติเรายังไงก็ได้”

          “ฉันว่าถ้าคนมันนิสัยไม่ดี จะหมอหรือพยาบาลก็โดนเหมือนกันแหละ อย่าน้อยใจตัวเองเลย” เจสซีพยายามปลอบเพื่อน

          “แต่แปลกนะ หลายคนที่สุภาพๆ และให้เกียรติฉันหรือเจ้าหน้าที่คนอื่นมากๆ น่ะ พอเอาชื่อหน้าแฟ้มมาดู โอ้โห เป็นเจ้า เป็นหม่อม เป็นคนนามสกุลดังๆ ทั้งนั้นเลย ผิดกับพวกไฮโซเก๊ ใครก็ไม่รู้ สงสัยเพิ่งรวยเมื่อวาน เลยทำตัวไม่ถูก” เจสซีหัวเราะเมื่อเห็นลินดายังมีแก่ใจจะตบมุกบ้าง

          “ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ กล้าลาออกไปตายเอาดาบหน้าเลยไหมล่ะ มันจะได้มีแรงหางานใหม่”

          “แล้วค่าเช่า ค่ากินล่ะยะ”

          “ก็ถึงบอกไง ว่ามันจะเป็นแรงขับเคลื่อนชั้นดี จะได้ขยันหางาน พอไปสัมภาษณ์แล้วไม่ชอบสถานที่ หรือพูดอะไรผิดนิดผิดหน่อยจะได้ไม่นอยด์ จะได้ลุยๆ เข้าไว้” ลินดาชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าเจสซีกำลังตำหนิเธออยู่รึเปล่า

          “หมายความว่าไงเนี่ย”

          “หมายความตามนั้นล่ะ เขาบอกจะติดต่อมา ก็รอให้เขาติดต่อมา ถ้าเขาเงียบไปก็ไม่ต้องสนใจ สมัครที่ใหม่โลด ส่วนที่นี่ก็ทนๆ ทำไป ไม่ไหวก็ลาบ้าง”

          “ถ้าจะลาต้องหาคนมาขึ้นเวรแทนให้ได้ก่อน”

          “หา! มีงี้ด้วยเหรอ”

          “ก็ฉันถึงเบื่อไง เกิดป่วยกะทันหันหาใครมาแทนไม่ได้ก็ต้องลากสังขารมาทำงาน ฉันเคยนะไม่ใช่ไม่เคย วันนั้นปวดประจำเดือนสุดๆ เลยโทรลาหัวหน้า สรุปว่าวันนั้นหัวหน้าให้พี่อีกคนมาทำแทน ถึงวันเจอหน้ากันเท่านั้นล่ะ แม่นางด่าเปิง บอกว่านั่นมันวันหยุดเขา ต้องโดนหัวหน้าโทรตามมาทำงาน ทั้งที่ก็ได้ค่าตอบแทนเท่าครึ่งแน่ะ ถ้ามันตรงวันหยุด” เจสซีทำหน้างงๆ

          “เท่าครึ่งคืออะไรเหรอ” เป็นคำถามที่ลินดากะเอาไว้แล้วว่าเจสซีต้องถามแน่

          “ไม่เป็นไร ช่างมันก่อน ว่างๆ ค่อยอธิบายนะ”