5

          เจสซีนั่งเล่นอยู่กับลินดาที่ห้องจนมืดค่ำ ลินดาเริ่มหิวขึ้นมาอีกรอบแล้ว ตั้งแต่ก่อนเที่ยงที่ลินดาสัมภาษณ์งานเสร็จแล้วกลับมาบ้าน นอกจากสลัดคนละชามนั้นแล้วทั้งคู่ก็ยังไม่ได้กินอะไรอย่างอื่นด้วยกันอีก ลินดาอยากใช้วันหยุดวันนี้ให้เต็มที่ โชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนสนิทที่รู้ใจมาอยู่เป็นเพื่อนในเวลาที่ฟ้าไม่สดใสอย่างนี้

          ลินดาไม่มีปัญหากับการต้องอยู่คนเดียว เพียงแต่ถ้าหากจะมีใครมาอยู่ใกล้ๆ ด้วยเป็นเวลานานเกินสองสามชั่วโมง เธอขอให้เขาเป็นคนที่เข้าใจตัวตนของเธอ ลินดาไม่แน่ใจหรอกว่าเจสซีเข้าใจเธอรึเปล่า แต่เจสซีเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้ลินดารู้สึกร่าเริงไปด้วย เธอเป็นคนมีอามณ์ขัน เห็นอะไรก็ตลกไปหมด

          “หิวอีกแล้วล่ะเธอ” ลินดาบอกกับเจสซีที่นอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่บนเตียงของลินดาอย่างสบายอารมณ์

          “ลงไปหาอะไรกินไหมล่ะ แต่ฉันจะกลับเลยนะ”

          “ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

          “ไปส่งอะไร ฉันขับรถมา”

          “ก็ไปส่งที่รถไง”

          “โอ้ย ไม่ต้องหรอก ก็เดินลงไปด้วยกัน ถ้าเธอเจออะไรที่อยากกินก็แวะซื้อ ฉันก็เดินเลยไปเอารถ แล้วไว้เจอกันคราวหน้า ง่ายไหม ทำไมชอบทำอะไรให้มันยากนะเธอจ๋า” ลินดางงเล็กน้อยว่ามันยากยังไงกันแค่เธออยากจะไปส่งเพื่อนที่รถ ก็เจสซีอุตส่าห์มีน้ำใจมาหาตอนที่อะไรๆ มันไม่ได้อย่างใจเธอเลย

          “ฉันคงซื้อบะหมี่ปากซอยมากิน”

          “โอเค” เจสซีลุกขึ้นส่องกระจก จัดแต่งเสื้อผ้าบนตัวให้เรียบร้อยซึ่งก็ไม่ต่างอะไรมากมายกับตอนที่ยังไม่ได้จัด

          ทั้งคู่เดินลงจากที่พักมาด้วยกัน ถึงราวกลางซอยเจสซีก็ลาลินดาแล้วเดินแยกไปตรงลานจอดรถที่เจ้าของร้านอาหารเวียดนามทำเอาไว้ให้ลูกค้าและคนทั่วไปให้เข้ามาจอดได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย นอกจากจอดค้างคืนจึงจะเสียค่าปรับ ซึ่งหลายคนก็ทำกันแล้วยินดีจ่ายค่าปรับให้กับรปภ. ที่เฝ้าลานอยู่ที่ป้อม

          หน้าหนาวปีนี้ก็ยังเย็นอยู่ดี แม้จะเทียบไม่ได้กับปีก่อนซึ่งหนาวจัดเป็นประวัติการณ์สำหรับที่นี่ หลายคนสวมเสื้อกันหนาวสีสันหลากหลาย ผ้าไหมพรมบ้าง ผ้าถักแบบคาร์ดิแกนบ้าง แต่ลินดาเดินออกมารับลมหนาวนี้อย่างสดชื่นด้วยเสื้อผ้าฝ้ายธรรมดา ตัวเดียวกับที่สวมไปสัมภาษณ์วันนี้

          ร้านบะหมี่อยู่ที่ปากซอยริมถนนใหญ่ ดวงไฟตามเสาในซอยเริ่มเปิดส่องสว่างตลอดทางที่ลินดาเดินออกไปตั้งแต่ก่อนฟ้าจะมืด ทันทีที่ได้อยู่คนเดียว ใจของเธอก็ล่องลอยไปถึงเรื่องต่างๆ อย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่ได้เหม่อลอย และไม่ใช่ว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะกำลังเครียดหรือเศร้าโศกอะไร

          “ปิ๊นๆ” ลินดาหันมามองตามเสียงแตรรถที่ดังขึ้น รถของเจสซีแล่นชะลอเข้ามาจอดเทียบ เจสซีลดกระจกลงทักลินดาอีกหนหนึ่ง

          “ฉันไปส่งปากซอยไหม” เจสซีถามเธอ

          “ทีฉันจะไปส่งที่รถล่ะไม่ยอม ทีงี้จะมาขอไปส่งปากซอยเหรอ ฝันไปเถอะ อย่าทำอะไรให้มันยาก ฉันจะเดินตากลมเย็นๆ ไปคนเดียวย่ะ อย่ามาขัด” ทั้งคู่หัวเราะ

          “งั้นไปก่อนนะ” เจสซีลาเธอ

          “บายจ้ะหล่อน ไว้เจอกัน”

          “ระวังโดนฉุดล่ะ!” เจสซียังทิ้งท้ายก่อนจะขับรถออกไป  เธอหยอกลินดาเสียงดังลั่นจนอาม่าอากงที่นั่งกินเต้าฮวยอยู่ตรงร้านแถวนั้นต้องพลอยหัวเราะไปด้วย ลินดายิ้มให้ผู้เฒ่าผู้แก่อย่างเขินอาย เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มอ่อนๆ ให้พวกเขาคล้ายจะขอโทษแทนเพื่อนที่ส่งเสียงดัง

          ไม่อยากให้หน้าหนาวหมดไปเลย เธอพูดกับตัวเองในใจ ยิ่งหนาวก็ยิ่งดี เธอชอบทุกอย่างในช่วงฤดูนี้ ยิ่งลมพัดมา ยิ่งพาให้เธอคิดจินตนาการไปถึงเรื่องราวดีๆ ต่างๆ มากมายที่ล้วนแล้วแต่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

          ลินดาเดินเรื่อยเปื่อยโดยมีจุดหมายคือร้านบะหมี่ และจุดหมายถัดไปคือกลับที่พักหลังจากได้บะหมี่มาแล้ว วันพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปทำงานที่เดิมแล้วสินะ เมื่อไหร่จะได้ไปให้มันพ้นๆ เสียที

          ยิ่งอยู่คนเดียวลินดาก็ยิ่งคิดมาก หรือเธอจะทำอย่างเจสซีว่าดีล่ะ ลาออกมาตายเอาดาบหน้าเสียเลย มันจะได้มีแรงขับให้เธอขยันหางานอื่นมากกว่านี้ นี่ก็เพิ่งจ่ายค่าเช่าไป มีเวลาอีกตั้งเกือบเดือนให้หางานใหม่ ไม่แน่ว่าวันนี้เธออาจจะตอบคำถามตอนสัมภาษณ์ได้ไม่ค่อยดีเพราะนอนไม่เป็นเวลาก็ได้

          ลินดาเดินมาจนถึงหน้าตึกที่พัก แสงไฟในร้านหนังสือสว่างโดดเด่นขึ้นมาเหมือนอย่างทุกคืนเมื่อเริ่มจะตกค่ำ อีกเดี๋ยวเดียวคุณเชอร์รีก็คงปิดร้านเข้านอน ก่อนจะเริ่มวันใหม่ด้วยการแต่งตัวน่ารักๆ มาเปิดร้าน แล้วก็นั่งเฝ้าร้าน อ่านหนังสือในร้านตัวเองอย่างสุขใจจนผ่านพ้นไปอีกวัน ลินดาแอบมองเข้าไปในร้านก่อนเธอจะขึ้นบันไดที่พัก คุณเชอร์รีเงยหน้าจากหนังสือเล่มที่กำลังอ่านอยู่ เธอยิ้มให้ลินดาเหมือนอยากจะถามว่ามีอะไรรึเปล่า ลินดาโบกมือให้เธอแล้วเอาสองฝ่ามือประกบกันไว้เหนือบ่าตรงข้างๆ หู เธอเอียงคอลงมาสร้างภาษากายเพื่อจะบอกกับคุณเชอร์รีว่าจะเข้านอนแล้ว คุณเชอร์รีทำสัญลักษณ์โอเคตอบกลับมา ลินดายิ้มให้เธออีกครั้งแล้วเดินขึ้นห้องมา

          รีบนอนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานก่อน เธอไม่ได้มีร้านอย่างคุณเชอร์รี ไม่มีรถขับอย่างเจสซี จะมีก็แต่ร่างกายและความรู้ความสามารถที่ติดตัวมาเพื่อใช้ประกอบอาชีพได้เท่านั้น ลินดาพยายามคิดหาข้อดีของงานปัจจุบันเพื่อไม่ให้คิดมากเกินไปในคืนนี้ อย่างน้อยมันก็เงินดีกว่าอีกหลายๆ งาน มีค่าภาษาให้ต่างหากนอกเหนือจากเงินเดือน ซึ่งก็ต้องแลกด้วยการอยู่เวรดึกๆ ดื่นๆ เฮ้อ...