3. Mrs. Castillo

“Kung gano’n… may isa pa akong pruweba. Pero hindi ko pwedeng sabihin dito. Kailangan natin ng pribadong lugar.” Nahihiyang bulong ni Celine habang palinga-linga sa paligid. Tumingin sa Kanan, sabay tingin sa kaliwa. Nag tataka naman tong si Adrian kung bakit may pag tingin sa paligid.

“Okay, sa kotse ko na lang. Doon mo sabihin kung ano man ’yang pruweba mo.”

Hindi na nag-aksaya ng oras si Adrian at mabilis silang naglakad papunta sa kanyang sasakyan.

Nagulat si Celine nang makita ang kotseng tinutukoy, isang mamahaling Tesla. Sa Pilipinas, iilan lang ang meron nito. Hindi niya mapigilang mamangha habang sinusuri ito sa likod papunta sa harap, makikita mo talaga sa kanyang mga mata dahil hindi pa ito nakakasakay sa ganitong klaseng sasakyan.

Pagpasok nila sa loob, umupo si Adrian sa driver’s seat at tumingin kay Celine, na tila bang naghihintay ng paliwanag.

“Meron akong hickey dito… banda sa dibdib. Hindi ko matanggal-tanggal.” Mahinang sabi ni Celine habang dahan-dahang ibinunyag ang marka.

Napatingin si Adrian. Ang simpleng ebidensya ay tila kidlat na biglang nagpaalala sa kanya ng isang gabing hindi na niya inasahan pang babalik.

“Kung hindi ka sigurado sa mapapangasawa mo… bakit ka pumayag ng oo?” Tanong ni Celine, may halong pagtataka.

Umayos ng upo si Adrian, sabay hawak sa manibela. “May rason ako kung bakit. Pero hindi mo na kailangang malaman.” Malamig ang tono nito kaya hindi na rin nangulit si Celine.

Inandar ni Adrian ang sasakyan at mabilis na umalis. Habang nagmamaneho, sumagi sa isip niya ang dahilan kung bakit siya pumayag sa kasal na ito, ang kondisyon ng kanyang ama, si Theodore Castillo. Upang makuha ang mana, kailangan niyang mag-asawa. 

Kaya nang tawagan siya ni Celine, narinig niya ang mahinahon at maganda nitong boses, na tila bang napaka kalmado at masarap pakinggan kaya pumayag siya agad. Kahit hindi niya pa niya naaalala ang mukha nito.

“Sir,” seryosong wika ni Celine, “diba sabi mo aakuin mo ang responsibilidad bilang ama ng bata? Base sa itsura mo, hindi ka mukhang taong sisira ng pangako, hindi ba?”

“Alam mo na ang sinabi ko… at pinakasalan mo ako.” Tugon ni Adrian, malamig ngunit matatag.

Napangiti si Adrian ng bahagya sa tapang ng babae. Hindi pala ito basta-basta, prangka at hindi siya Pekeng tao. Sinasabi ni Celine kung ano ang tunay niyang nararamdaman at gustong sabihin ng deretso.

Ang “responsibilidad” na tinutukoy ni Celine ay hindi para sa kanya, kundi para sa bata—pang-check-up, panggastos sa pagkain, at iba pa. 

Wala sa kaalaman ni Adrian na ang babaeng ito ay may ganitong dignidad at lakas ng loob.

“Wag kang mag-alala, sir,” dagdag pa ni Celine. “Kahit kasal na tayo, hindi ako hihingi ng pera para sa sarili kong interes. Hihingi lang ako kapag para sa bata. Kaya kong suportahan ang sarili ko. At sa ganitong klase ng kotse, alam kong mas malaki ang kita mo kaysa sa akin. Kaya kung iniisip mong magte-take advantage ako sayo, nagkakamali ka. Hindi ako gano’n.”

Tahimik lang si Adrian, ngunit sa loob-loob niya, unti-unting humahanga siya sa prinsipyo ng babae.

Celine, isang saleslady sa SM na kumikita ng ₱16,000 kada buwan, sabay freelancing bilang editor. Nagtapos siya ng Hospitality Management, ngunit hindi iyon sapat para umasenso agad. Samantalang si Adrian, sa anglan na Castillo, limpak-limpak ang kinikita sa bawat segundo. Ngunit nananatiling low-profile ang pamilya, malayo sa mga mata ng social media.

“Hindi ka ba natatakot sa akin?” Tanong bigla ni Adrian, seryoso ang tinig habang nakatutok sa daan.

“Bakit naman ako matatakot?” Matapang na sagot ni Celine. “Madami na akong nakilalang iresponsableng lalaki. Alam ko agad kung responsable o hindi. At ang pakikipagpakasal mo pa lang—iyon na ang pruweba.”

Nagbuntong-hininga si Adrian. “Baka… saktan kita. Tulad ng ibang pamilya.”

Napatigil si Celine at napatitig sa kanya. “Bakit? Sasaktan mo ba ako?” Halatang may kaba sa boses niya.

Agad natawa si Adrian, saka umiling. “Hindi, chill ka lang.”

Huminga nang maluwag si Celine. Ngunit sa likod ng isip ni Adrian, may tanong siyang paulit-ulit na bumabalik, kilala ba talaga niya kung sino siya?

“San kita ihahatid?” Tanong ni Adrian.

“Ah… ’yun din yung concern ko. Wala akong matutuluyan eh. Lumayas kasi ako sa bahay.” Mahinang sagot ni Celine, sabay bigay ng paawang tingin.

Napahinto ng sasakyan si Adrian, nagulat. “Ano? Kaya pala gusto mong sumama sa akin… Wala ka talagang matutuluyan?”

“May kaibigan akong pwede kong pansamantalang pinupuntahan, pero nakakahiya rin sa kanya kung mag tatagal ako dun.”

“Hayst.” Napatagilid ng ulo si Adrian. “Sige, pansamantala ka muna sa kanya. Aayusin ko kung saan ka pwedeng manatili.”

“Salamat. Ihatid mo na lang ako sa bahay ng kaibigan ko. May F******k ka ba?” tanong ni Celine.

“Wala. Sa number ko na lang.” Malamig na tugon ni Adrian, sabay patakbo ng mabilis.

Pagkaraan ng ilang minuto, narating nila ang bahay ng kaibigan ni Celine.

“Salamat sa oras at sa paghatid… pati na rin sa pagpapakasal,” magalang na wika ni Celine bago bumaba.

Bumusina lang si Adrian at agad na ring umalis. Sa phone niya, nilagay ni Celine ang number ni Adrian at pinangalanan itong “Mr. Sungit.”

Habang nagmamaneho, hindi maalis sa isip ni Adrian kung pineperahan ba siya ng babae o talagang inosente itong nadala ng sitwasyon. Tunay ba na hindi niya kilala si Adrian?

Ito ba ang bagong paraan para mang-akit ng lalaki?

Samantala, hindi namalayan ni Celine ang sunod-sunod na tawag ng kanyang kuya. Nang sagutin niya,

“Bakit, Kuya?”

“Hinahanap ka ni Mama! Kailangan mo raw magpakasal sa lalaking ’yon!” Minamadali siya ni Marko.

“Ano? Hindi pwede! Hindi ko nga alam pangalan niya tapos ipapakasal ako?” galit na sagot ni Celine.

At mariin niyang dagdag, “Kuya… kasal na ako. Sabihin mo na lang kay Mama.”

Agad niyang pinatay ang cellphone at pumasok sa bahay, habang ang isip niya ay puno ng bigat at kaba.