4. Move in

“Hey, hanapan mo ako ng apartment. Yung may dalawang kwarto, sala, kusina, at dalawang CR. Siguraduhin mong komportable at maayos tumira. Gusto ko rin na bawat sulok may dekorasyon, at lahat ng appliances kumpleto. Gawin mo agad.”

Seryosong utos ni Adrian sa kanyang assistant, sabay abot ng itim na credit card mula sa wallet niya.

“Kung kulang, sabihin mo agad sa akin.”

Tumango lang ang assistant, walang imik na umalis, habang muling bumalik si Adrian sa trabaho.

---

Samantala, habang si Adrian ay abala sa opisina, si Celine naman ay mahigit limang oras nang nakatayo sa mall. Hawak ang mga hanger, abala sa pag-aayos ng mga damit at pagtulong sa sunod-sunod na customer. Pagod man, kailangan niyang kumapit. Mayroon lang siyang tatlumpung minutong pahinga—isang oras na siksikan para sa kain at konting hinga.

“Anong ulam mo, Celine?” tanong ng katrabaho niyang si Ava, na siya ring kasama noong nag-bar sila.

“Yung niluto ko kanina—pinakbet at kanin.” Sagot niya, sabay bukas ng baon.

“Wow, healthy living ka na ngayon. Dati hotdog lang, ah.” Pabirong komento ni Ava habang nagsisimula ring kumain.

Napangiti si Celine ngunit hindi mapakali. May bumabagabag sa kanya, isang sikreto na matagal na niyang gustong sabihin.

“Ava… may sasabihin ako. Pero promise, huwag mong ikakalat kahit kanino.” Mahinang bulong niya.

“Ano yun?” Nilapit ni Ava ang mukha, puno ng kuryosidad.

“Buntis ako.”

Halos matumba si Ava sa upuan. “Ano?!” Napasigaw siya, dahilan para mapatingin ang ibang staff.

“Shh! Ang lakas ng boses mo.” Pinandilatan siya ni Celine.

“Sorry! Sorry…” mabilis na paghingi ng tawad ni Ava. “Pero… paano?!”

Napabuntong-hininga si Celine. “Naalala mo noong nag-bar tayo? May nakilala akong lalaki. Nag-one night stand kami, tapos dinala niya ako sa motel. Siya ang ama ng dinadala ko.”

“Ha? Sino? Hindi ko na maalala eh, lasing din ako nun.” Sagot ni Ava habang patuloy lang sa pagsubo ng pagkain.

“Siya… at nagpakasal kami kahapon.”

Muli na namang lumaki ang mata ni Ava. “Ano?!” Halos malaglag ang kutsara niya.

“Hay naku, tumigil ka nga.” Naiinis na si Celine. “Baka marinig pa tayo.”

“Okay, okay, sorry.” Mahinang tawa ni Ava. “Pero grabe… ang bilis ng pangyayari sa buhay mo. Para lang kayong dumaan sa fast lane. Tapos hindi pa ako invited sa kasal mo! Ano handa niyo, pansit canton?”

Napatawa nalang si Celine. Hindi ito yung tipikal na kasal na makikita sa mga altar, may puting gown at pulang carpet. Wala ring engrandeng handaan o piling bisita. Basta lang, isang papel na pinirmahan at isang pangakong pilit niyang tinatanggap.

“Hindi gano’n ang nangyari, Ava… kasi ganito ‘yun—”

“Balik na sa trabaho!” sigaw ng manager nila, kasabay ng pagkalampag ng heels sa sahig.

Sabay silang napa-ismid. Halata ang pagkadismaya sa mukha nila, lalo na’t naputol ang kwento sa pinakakritikal na parte.

Tahimik na ibinalik ni Ava at Celine ang kanilang mga baon sa bag, sabay lakad pabalik sa floor.

“Mamaya, ituloy mo ah. Gusto kong malaman ang buong kwento.” Mahinang sabi ni Ava bago sila naghiwalay ng puwesto.

Tumakbo si Celine palabas ng staff room, pilit na ikinukubli ang kaba at bigat ng sikreto sa dibdib.

Matapos ang buong araw ng pagtayo at pakikipagngitian sa mga customer, halos mabuwal na si Celine sa pagod. Lumabas siya ng mall dala ang maliit na shoulder bag at diretso umupo sa waiting shed habang hinihintay ang jeep. Habang pinapahanginan ang sarili gamit ang kamay, kinuha niya ang cellphone at sinilip ang notifications.

Isang headline ang bumungad sa kanya, “Malakas na bagyo, papasok sa loob ng 3 araw. Maghanda, lalo na sa Metro Manila.”

Natigilan siya. Napakagat-labi at agad napahawak sa tiyan. “Lord… ngayon pa?” bulong niya sa sarili.

Ang mga mata niya’y napuno ng lungkot at takot. 

Muli siyang napatingin sa ulap—madilim na ang kalangitan, parang may babala.

Habang nasa jeep pauwi, nakatingin siya sa bintana. Lumulutang ang isip, para bang bawat ugong ng makina ay nagsasabing wala na siyang kasiguraduhan sa hinaharap. Wala pa siyang bahay na matutuluyan, hindi naman siya pinapalayas pero nagsabi kasi ito na kapag nakahanap na nang pwedeng rentahan na kwarto ay aalis na.

Pagdating sa bahay ni Olivia, sinalubong siya ng amoy ng instant noodles at kape. Nakatambay sa sala ang kaibigan niyang abala sa laptop.

“Uy, grabe ang bagyo ah,” bungad ni Olivia habang nanonood ng balita. “Sana hindi lumakas pa.”

Tahimik lang na umupo si Celine at tumango. Hindi na niya kayang ikuwento ang bigat na nararamdaman. Pinilit niyang ngumiti, pero ang totoo, gusto na niyang humikbi.

Nang gabing iyon, habang nakahiga sa sofa bed, hawak-hawak niya ang tiyan, ibinulong niya sa hangin,

“Kapit lang, anak. Kakayanin natin ‘to. Kahit anong unos, hindi kita pababayaan.”

Samantala, sa kabilang bahagi ng siyudad, abala si Adrian sa pagbabalik-balik ng assistant niya sa mga listahan ng condo units. Ilang araw na rin nilang hinahanap ang tamang lugar—hindi lang basta tirahan, kundi isang lugar na ligtas at maayos para sa kaniya.

“Sir, mukhang ito na po ang pinaka-okay,” sabi ng assistant habang ipinapakita ang video at pictures ng unit. Maliwalas ang sala, kumpleto ang appliances, at may malawak na bintana kung saan tanaw ang mga ilaw ng lungsod.

Tahimik na tiningnan ni Adrian ang screen, saka tumango. “Pwede na. Ayos ito.”

Agad naglakad ang assistant papunta sa leasing office para asikasuhin ang papeles. Habang si Adrian naman ay kinuha ang cellphone niya at nag-type ng mensahe, “Celine, nakahanap na ng condo. Mag-ayos ka na ng gamit mo, lilipat ka na dito.” 

Ilang segundo niyang pinagmasdan ang text bago tuluyang pinindot ang 'send'.

Hindi niya alam kung paano tatanggapin iyon ni Celine. Hindi rin niya alam kung may lakas pa itong sumunod matapos ang lahat ng pagod at problema. Pero isang bagay lang ang malinaw kay Adrian—ayaw na niyang patagalin pa. Hindi niya hahayaang mahirapan ang babae at ang sanggol nito sa gitna ng paparating na bagyo.

Sa kabilang dako, habang nakahiga si Celine sa sofa bed at nakatingin sa kisame, nag-vibrate ang cellphone niya. Pagbukas niya, bumungad ang mensahe ni Adrian.

Natulala siya. Hindi niya alam kung iiyak ba siya sa tuwa o matatakot sa biglaang pagbabago. 

Hindi pa rin makapaniwala si Celine sa natanggap na mensahe. Pinagmasdan niya ulit, baka nagkamali lang siya ng basa. Pero malinaw ang nakasulat, si Adrian mismo ang nagyaya na lumipat na siya sa condo.