2. Marry Me

"Ano ba ang pinagsasabi mo, puro kahibangan!" mariing sambit ni Amelia habang palapit nang palapit kay Celine.

"Totoo nga," mariin na ulit ni Celine, pinipilit panindigan ang kanyang sinabi.

"Huh? Paano nangyari? Kalapastanganan ito! Hindi ko akalaing pinalaki ko ang isang babaeng walang hiya!" halos pasigaw na wika ni Amelia, kitang-kita ito sa mga ugat ng kanyang leeg, na para bang handa nang saktan si Celine sa galit.

Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi na rin nakapagpigil si Celine. Sawang-sawa na siyang makarinig ng masasakit na salita mula sa sariling ina. Alam niyang hindi na siya makakaasa ng anumang kabutihang loob mula rito.

Umakyat siya sa kwarto, diretsong isinara at nilock ang pinto. Kinuha niya ang kanyang mga maleta at sinimulang mag-impake.

Patuloy ang malakas na pagkatok ni Amelia, halos mabasag ang pinto sa lakas ng kanyang galit.

"Ma, ako na bahala kumausap kay Celine. Bumaba ka muna," mahinahong pigil ni Marko, pilit na inaawat ang kanilang ina.

Huminga nang malalim si Amelia at, bagamat nagngingitngit pa rin, bumaba ito. "Oo, kausapin mo yang kapatid mong iyan! Puro kahihiyan lang ang dinudulot niya sa pamilyang ito!"

Naiwan si Marko sa tapat ng kwarto. "Celine, papasukin mo ako. Mag-usap tayo," mahinahon niyang pakiusap habang marahang kumakatok.

Huminga nang malalim si Celine bago buksan ang pinto. Pagpasok ni Marko, bumungad sa kanya ang maleta at nakakalat na gamit sa kama.

"Alam kong hindi kita mapipigilan," sabi ni Marko habang tinitingnan ang kapatid, "pero saan ka pupunta?" Tanong nito

"Hindi ko rin alam, Kuya," umiiyak na sagot ni Celine, hawak ang sariling dibdib na tila ba pinipigilan ang pag-iyak.

"’Wag mong alalahanin si Mama. Galit lang siya. Alam mong tutulungan kita kahit anong mangyari, hindi ba?" sinubukan siyang pakalmahin ni Marko.

Tumango si Celine, "Alam ko, Kuya…"

Alam ni Celine, kahit gaano kalupit ang trato ng kanilang ina, mayroon siyang isang kuya na handang sumalo sa kanya. Kung wala si Marko, malamang matagal na siyang itinaboy palabas ng bahay.

"Kahit anong galit mo kay Mama, hindi mo kailangang lumayas. Paano ang bata?" seryosong paalala ni Marko.

Ngunit pursigido na si Celine. Hinaplos niya ang kanyang tiyan at tumitig sa kapatid. "Kaya ko, Kuya. Ipapakita ko sa lahat, lalo na kay Mama, na kaya kong buhayin ang sarili ko at ang anak ko, kahit wala siya."

Hindi na kumibo si Marko. Hinayaan na lang niyang mag-impake si Celine, sabay baba para ipaalam sa ina ang desisyon ng kapatid.

"Lalayas siya, Ma," seryosong sabi ni Marko.

"Ano?! Lalayas? Paano ang bata? Satingin mo kaya niya?" galit na sigaw ni Amelia.

"Kung magpapakasal siya dun sa sinabi kong lalaki, tatanggapin ko pa yung bata!" mariing alok ng ina, tila bingi sa pakiusap.

"Ma, hayaan mo na siya. Nakapagdesisyon na si Celine. Supportahan na lang natin," pinilit ni Marko na pigilan ang ina bago ito muling akyatin ang kwarto.

Narinig lahat ni Celine ang usapan. Kahit mayaman at may kapalit pang isang milyon, hindi siya kailanman papayag na ipakasal sa taong hindi niya mahal.

Habang nag-iimpake, may nahulog na papel mula sa kanyang bag. Pinulot niya ito—isang maliit na note na may nakasulat: "If you need help, call me: 09xxxxxx789."

Napaisip siya kung saan niya nakuha iyon. Maya-maya, bumalik sa alaala ang isang gabing pilit niyang kinalimutan ang isang one-night stand sa isang liblib na motel. Nalasing siya, nagising na lamang sa umaga at nakita ang note sa tabi ng kama.

Agad niyang dinampot ang cellphone at tinawagan ang numero.

"Hello, sir?" mahina at nanginginig ang kanyang tinig.

Isang pamilyar ngunit malamig na boses ang sumagot.

"Naalala mo pa ba? Ang gabing nagkita tayo sa Bonifacio Global Center matapos tayong uminom? Sinabi mo sa akin noon na dapat maging responsable ako sa lahat ng kahihinatnan. Kaya bukas, ihanda mo lahat ng dokumento mo. Pupunta tayo sa City Hall. Kailangan mo akong pakasalan."

Nang matapos ang tawag, mas lalong bumilis ang kanyang mga kilos. Dali-dali niyang tinapos ang pag-impake at lumabas ng bahay, hindi na napansin ng kanyang ina.

Kinabukasan, kasama si Olivia, kaibigan niya noong kolehiyo, dumiretso siya sa City Hall.

Nakatitig siya sa gusali, halong kaba at pangamba ang bumabalot sa kanya. Hindi na niya maalala ang mukha ng lalaking iyon. Ngunit ngayon, ang lahat ay magbabago. Kahit hindi niya alam kung ano ang itsura nito, itutuloy niya parin, yun ang kanyang pasya.

Sa loob, muntik pa siyang mabangga ng isang lalaking pumasok sa loob ng City Hall. Malaki, makisig, naka-tuxedo, may salamin. Masungit ang aura ngunit halatang galing sa mayamang angkan—branded ang lahat ng suot, malinis ang tindig. Singkit ang mata, kayumanggi ang balat, at higit sa lahat—sobrang gwapo.

Muli siyang napatingin dito, ngunit agad ding umiwas at nagpatuloy. Sa halip, pumasok siya sa opisina ng mayor, kung saan naghihintay ang ilang lalaki.

At doon, nagtagpo ang kanilang mga mata. Ang lalaking nakita niya sa labas, siya rin ang hinihintay niya. Si Adrian Castillo.

"Ikaw… siya pala," mahina niyang bulong, halos hindi makapaniwala. Sabay unti unting papalapit sa harap ni mayor.

Sa harap ng lahat, nagsimula ang kasal.

"Ikaw, tinatanggap mo ba si Celine Alcaraz bilang iyong asawa?" tanong ng mayor.

"Opo, Mayor," sagot ni Adrian, mababa at malamig ang boses.

"Ikaw naman, tinatanggap mo ba si Adrian Castillo?"

"Opo, Father," agad na sagot ni Celine, bagamat nanginginig ang puso.

"You may kiss the bride."

Nagkatinginan silang dalawa, parehong naiilang, at dahan-dahan ay nagtagpo ang kanilang mga labi—isang mabilis, malamig na halik na nagtakda ng isang bagong kapalaran.

Paglabas ng lahat, biglang nag paalam ang kaibigan ni Adrian na may kaylangan pa silang tapusin sa opisina, samantalang si Olivia may trabaho pang tatapusin. Naiwan silang dalawa sa hallway.

Tahimik. Mabigat. Hanggang sa tuluyang nagsalita si Adrian.

"May tanong ako."

Napatigil si Celine.

"Paano mo mapapatunayan na ikaw ang babaeng iyon?" malamig na tanong nito.

"Hindi mo ba naaalala?" nagtatakang sagot ni Celine.

"Hindi. Kaya, paano nga?"

"Una, binigay mo sa akin ang iyong number. Tinawagan kita. Hindi ba sapat ’yon?"

"Syempre hindi. Paano kung nakuha mo lang iyon sa ibang paraan?" malamig na tugon ni Adrian.

Natahimik si Celine, hinahanap ang tamang sagot. At matapos ang ilang sandali, tinitigan niya ito nang diretso.

"Kung gano’n… may isa pa akong pruweba. Pero hindi ko pwedeng sabihin dito. Kailangan natin ng pribadong lugar."