Break.Naghahalo ang hapdi ng pagkababae ko at ang sakit ng katawan ko habang tumatakbo ako palayo roon. I saw the continuous running of blood on my leg. Pumara ako ng taxi nang makakita ako no'n na palabas ng street. Nanlalabo ang mata ko dahil sa tuloy-tuloy na pagbagsak ng luha ko."K-Kuya, sa pinakamalapit na hospital."Nanginginig ako dahil sa pagkakabasa ko sa ulan. Pero mas ikinakatakot ko ang mangyayari sa anak ko. Ayaw kong mawala siya."Hala, Ineng! Pumasok ka na," mabilis na sabi ng driver.Inabot niya sa akin ang isang maliit na bimpo bago niya mabilis na pinaharurot ang sasakyan. I immediately wiped the blood on my legs. "Nandito na tayo, Ineng!" Mabilis na sabi ni Manong.Nanginginig kong kinuha ang wallet ko pero bago pa ako makabunot ng pera, lumabas siya ng taxi. Nagulat ako nang buksan niya ang pintuan sa banda ko saka ako mabilis na binuhat."Nurse! Nurse!" Malakas na sigaw niya habang buhat-buhat ako.Napapikit na lang ako sa sobrang pagod. Gustong-gusto kong magp
Alone."Adasha, isang Kare-Kare at isang Pinakbet doon sa lamesa ng mga marino."Mabilis akong nagsandok ng ulam saka iyon maingat na iniabot sa lamesa ng mga bagong dating na estudyante."Ganda talaga ni Adasha, Manang Letty. Saan mo nahanap 'to?" Tanong ng isa sa kanila.Tipid lang akong ngumiti sa kanila bago sila talikuran. Luckily, I found a place to stay and a work here in Las Piñas.Alam ko kasing kung hahanapin ako ni Papa, hindi niya maiisip na sa bandang South ako pupunta dahil masyadong malayo kumpara sa malalapit sa amin na Cities."Nako! Tigil-tigilan niyo ang pagpo-porma rito kay Adasha at walang interes magnobyo iyan..." Dinig kong sabi ni Manang Letty. "Mga marino talaga, oo. Seaman-loloko.""Grabe naman, Manang. Sinabi ko lang na maganda," humalakhak ang isa sa kanila. "I just found her mysterious, too. Masyadong maganda tapos naghihirap dito?"Gusto ko sanang sabihin na lahat naman ng tao ay pwedeng pumasok bilang waitress. Nakapasok ako bilang waitress sa maliit na
Eyes.Ngiting-ngiti ako habang niyayakap ni Eros ang leeg ko. Naghiyawan ang mga kasama namin sa ginawa niya. Kinuhanan pa nila kami ng litrato bago sila muling nagsigawan."Gosh! So eww!" Bulong niya sa tenga ko.Humalakhak ako habang patuloy ang pagre-reklamo niya sa akin. Medyo nakaipon ako sa pagta-trabaho buong taon kaya nakapag-enroll ako sa isang school dito sa Las Piñas. Kumuha ako ng scholar at pinalad akong makakuha ng 50% scholarship sa tulong ni Manang Letty. Mabuti na lang din at kahit papaano, may ipon ako noon.Nakuha ko sa school ang papers ko sa university na pinasukan ko sa Taguig. Si Mrs. Ramos pa ang nakausap ko at kinumusta pa ako. Ngayon, sinimulan ko ulit ang second year college ko. Nakilala ko roon ang mga bagong kaibigan ko ngayon."Ten seconds shot sa ating birthday girl!" Malakas akong hinila ni Vivien habang malakas ang tugtog sa Padis' point dito sa malapit ng STI na pinapasukan namin."Viv, hindi malakas uminom si Chime," saway sa kaniya ni Eros."Kaya ng
Mad."Congrats, Chime!""Walang kupas, ha? Akala ko ba hindi ka na confident?" Tanong ni Vivien.Humalakhak na lang ako. Ngayon ginanap ang pageant para sa Foundation week namin. Hindi ko rin inaasahan na mananalo ako lalo na't hindi na ako sanay sa ganito. Mabuti na lang at nadaan namin sa kaunting practice."Have you seen the face of other section?" Humalakhak si Yvonne sa harapan ko."Priceless," sagot ni Gio.Nagtawanan sila. Sinasabi ko na nga ba. Ito lang talaga ang rason bakit nila ako pinilit na sumali. Napailing na lang ako."Ipang-celebrate natin ang cash pri-""No, Chime. Sa'yo 'yan," sabi ni Vivien."Huh? Baliw, hindi na. Besides, alam kong malaki rin ang nagastos niyo rito," sagot ko.Silang lahat ang gumastos ng gown at ng iba pang kailangan ko. As in wala akong inilabas na pera habang ginagawa namin ang paghahanda sa pageant. Ang ambag ko lang talaga ay ang mukha ko at ang utak ko sa Q and A."Ano ka ba! Pinilit ka namin kaya malamang sagot namin. Sa'yo na 'yan para may
Changes.I really left Las Piñas. My communication with Manang remains the same. Tinatawagan ko siya halos gabi-gabi. Kinukwentuhan niya lang ako tungkol sa mga ganap ni Eros sa buhay. Gusto kong tawagan sina Vivien, Yvonne, Gio, at Louie kaso natatakot akong baka magalit lalo sa akin si Eros. Gusto kong bumalik doon at personal na magsorry sa kaniya pero tuloy-tuloy pala ang problema ko rito kay Papa.Nilakad ko ang papeles niya para makakuha kami ng benefits sa operasyon niya. Luckily, kahit tinanggal siya sa trabaho, tinulungan pa rin siya ng mga kasama niya noon sa trabaho.Iyon nga lang, nagsimula naman ang pagkakaroon ni Papa ng Alzheimer's. Madaling makahanap ng trabaho rito kung kagaya sa Las Piñas ang trabahong papasukan ko pero kulang iyong sahod ko para sa amin.Magbabayad ako ng bahay, tubig, kuryente, ang mga gamot ni Papa, at pagkain namin. Sobrang sakit sa ulo ng nangyari sa buhay ko. Parang wala akong panahon para magreklamo dahil mas kailangan kong maghanap ng pera p
Ligaw.All I thought, I already moved on. Akala ko wala na talaga akong nararamdaman sa kaniya dahil ilang taon na ang nakalipas. Ngayon, napatunayan ko nga na hindi pa ako nakakaahon. Hindi ko siya nakakalimutan, nalilibang lang ako kaya nawala siya sa isip ko. Pero kapag ganitong mga pagkakataon, kapag ganitong mga oras, iniiyakan ko siya. Lalo na ngayon, na talagang nakita ko siya. Nagka-usap pa kami.Kylo is a big part of my life. Nagdaan ang tatlong taon pero malaki pa rin ang espasyo niya sa puso ko. Alam ko sa sarili kong tinulungan ko ang sarili kong makalimutan siya pero hindi yata effective iyon. Dahil ngayon, may luha pa rin na pumapatak sa mga mata ko na para sa kaniya.My almost six years relationship with him was perfect. I know for myself that he did loved me with all his heart. He loved me genuinely, and I think everyone witnessed that. Mahirap siguro talagang iwan at kalimutan ang relasyon na hindi mo gustong wakasan.I told myself that I will heal myself and forget a
Papers.Natahimik ako sa tanong niya. Alam ko ang dapat kong isagot pero hirap na hirap akong sabihin sa kaniya iyon. Alam ko namang maiintindihan niya ako pero hindi ko magawang ibuka ang bibig ko."Just kidding. Ang seryoso mo," humalakhak siya kasabay ng paggulo niya sa maayos kong buhok.Sinamaan ko siya ng tingin. Mahina kong hinampas ang braso niya bago siya irapan."Nakakainis ka. Kinakabahan ako roon," singhal ko.Tumawa siya. "Sorry na.""Hindi ko gusto ang gano'ng biro, Shaun. Paano kung sa sagot ko, masira ang friendship natin?" Singhal ko sa kaniya. "I've already lost many people in this life. Ayaw ko nang madagdagan.""Hey..." Sabi niya.Nawala na ang kaninang tuwang-tuwa niyang mukha. Ngayon, mukha na siyang nag-aalala sa akin. Hinawakan niya ang braso ko saka ako hinatak palapit sa kaniya."Sorry. Hindi na mauulit," marahan niyang sabi. "You won't lose me ever."Sinamaan ko siya ng tingin saka siya mahinang tinulak. Sinubukan niya ulit na hawakan ang braso ko pero umila
Sayang."Ma!" May kataasang boses na tawag ni Kylo kay Tita Kayla. Napatayo pa siya sa kaniyang inuupuan at saglit na bumaling sa akin bago naglakad papunta kay Tita Kayla.Napalingon tuloy ako sa kanila. Tita Kayla's eyes widened when she saw me. Mabilis niyang hinawi ang anak na palapit sa kaniya saka nagmamadaling lumapit sa akin."Oh my gosh, Chime!" Bati niya sa akin. "Oh my God!" Sabik niyang hinawakan ang balikat ko."T-Tita..." Awkward kong bati sa kaniya.I didn't know how to react. Tita Kayla is a mother figure to me. She's too good to me. Halos ampunin niya na ako at iuwi sa kanilang bahay. Gustong-gusto niya ako para sa anak niya at ang makita siya ngayon na wala na kami ni Kylo, it feels so awkward. Hindi ba siya nagalit sa akin? Hindi ba siya nagtanim ng sama ng loob dahil sa pag-iwan ko kay Kylo? Wala ba siyang mga tanong?"I missed you so much," unti-unting nangilid ang luha niya bago ako binalot ng mainit na yakap. "Oh my! Ang tagal mong nawala.""Ma..." Singit ni Kyl