Chapter 7

Naghain ako ng pananghalian ni sir Fiandro nang makita ko naman siya pababa ng hagdanan. Suot niya ang maayos na porma at tila may pupuntahan.

"Sir! Sir, saglit!" sambit ko habang tumatakbo patungo sa kaniya. Hindi niya ako pinapansin kaya't hinarangan ko siya sa daraanan niya. "Saan po kayo pupunta?" tanong ko.

"What do you care?! Lumayas ka!" galit naman niyang tanong pabalik sa 'kin at walang ano-ano niya akong tinaboy paalis. Sa lakas ay halos mawalan ako ng balanse pero naagapan ko pa ang sarili ko para hindi matumba.

"Teka lang po, sir," sabi ko pa. Muli ay sinundan ko siya kahit na nakalabas na siya. Agad akong humarang sa pagpasok niya sa sasakyan. "Sir, dapat po, kasama niyo ako. Hindi ko po kayo pwedeng hayaan dahil ito po ang trabaho ko e—ang bantayan kayo."

"Ano ba ang problema mo?! Hindi kita kailangan. I have an important meeting to attend kaya umalis ka. Pinalalala mo lang ang sakit ng ulo ko!" sigaw naman ni sir Fiandro. Bakas ang pamumula ng mukha niya sa galit at ang panlilisik ng mga mata niya.

Akma niya akong itataboy ulit pero isang boses ang biglang umapela sa 'min.

"Hindi pwedeng hindi mo siya isama. Kapag may nangyaring masama sa 'yo, tiyak na magagalit ang anak mo kay Mercedes."

Tinignan ko si Manang Lucelle na nakatayo sa may pintuan habang seryosong nakatingin kay sir Fiandro. Marahan naman siyang tinignan ng amo namin at tila nanahimik saglit.

"Bwiset!" sambit ni sir at napahampas sa bubungan ng sasakyan. "Sumama ka na at baka atakihin pa ako sa puso ng wala sa oras."

Gumuhit ang malapad kong ngiti sa labi ko dahil sa pagpayag ni sir. Ngumiti ako kay Manang Lucelle para pasalamatan siya at saka ako sumakay sa sasakyan. Sumakay na rin si sir Fiandro. Marahan akong lumayo sa kaniya dahil halata sa mukha niya na ayaw niya akong tignan at naiinis siya sa 'kin.

Pinaandar na ni Manong driver ang kotse habang sumusulyap-sulyap nang bahagya sa salamin na nasa unahan. Siguro, nagtataka siya sa 'kin? Hindi ko alam.

"Saan po ba tayo pupunta, sir?" tanong ko kay sir Fiandro pero hindi niya ako inimikan. Nakaramdam tuloy ako ng kahihiyan. 'Di bale, ititikom ko na lang ang bibig ko.

Tahimik kami sa sasakyan hanggang sa magpunta kami sa isang magara at pang-sosyal na kainan. Ito na yata ang tinatawag nilang restaurant? Ganito yung mga nababasa ko sa notebook nina Myrna at Mae noon.

Pumarada ang kotse at saka bumaba ang driver. Pinagbuksan niya ng pinto si sir Fiandro ngunit hindi ako. Aba!

Sa pagmamadali na sundan si sir Fiandro ay agad akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa kaniya. Nakapwesto ako sa likod niya nang lingunan niya ako. Sa kabila ng pagtataka niya kung bakit ako sumusunod ay ngumiti na lang ako nang malapad.

"This is an important meeting, Mercedes. Hindi mo ako kailangang sundan," pabulong ngunit naiinis niyang sabi sa 'kin.

"Sir, hindi ko po kayo pwedeng hayaan. Ano po bang malay ko kung mapaano kayo? Kahit saang lugar po, walang pinipili ang kapahamakan," bulong ko pabalik. Napapikit si sir Fiandro at huminga nang malalim sa labis na inis sa 'kin.

Hindi na lang siya nagsalita pabalik, sa halip ay pumasok na siya sa loob kaya sumunod naman ako sa kaniya. Naiwan naman si Manong driver sa labas at walang balak na sumama sa loob.

Sa pagpasok namin sa loob, ngayon lang ako nakakita ng kainan ng mga mayayaman. May pamilya, magkaibigan, magkasintahan, at mag-isang kumakain. Yung paligid din, ang gaganda!

Nagpunta kami sa pwesto kung saan ay may naghihintay na lalaki sa isang bakanteng pwesto. Tumayo ito at kinamayan si sir Fiandro.

"Good morning, Mr. Tan. It's good to see you," pagbati ni sir Fiandro.

Bago pa man siya umupo, lumingon siya sa gawi ko at tinuro ang bakanteng pwesto. Sandali pa akong napatingin doon at napaisip. Nagkaideya na lang ako na doon muna pala ako pinapupwesto ni sir kaya agad akong sumunod.

Magkatalikuran kami ni sir Fiandro. Dinig ko silang nagsasalita pero hindi ko maintindihan ang iba kasi puro english. Hindi pa naman ako masyadong nakakaintindi ng salitang 'yon.

"Hello, ma'am! Good morning! Would you like to try anything in our menu?" tanong bigla ng isang babaeng taga-serve nang lapitan niya ako. Medyo napapakunot pa ang noo ko sa sinabi niya.

"P-Pasensya na po. Hindi ko po alam kung ano yung tanong ninyo," tanong ko sa kaniya na may pag-aalangang ngiti sa labi.

"Sorry po. Bale, may gusto po ba kayong subukan sa mga pagkain?" tanong muli nito.

Ahh... Ito pala ang tanong niya.

"Ehh... alalay lang ako ni sir Fiandro e. Wala akong pera. Hihintayin ko lang po sila na matapos sa meeting daw po para makaalis na rin po kami," sabi ko rito.

"H'wag po kayong mag-alala, ang boss niyo po ang tumawag sa 'kin para makapili na po kayo ng gusto ninyong kainin."

Marahan pang nanlaki ang mga mata ko at napataas ang mga kilay ko sa pagkabigla.

Talaga?

Ibig sabihin, kakain ako rito?