Lucky Me, Instant Daddy

“Lola, ayaw ko. Gagawin ko po ang lahat ‘wag lang po iyong ganito,” pakiusap ni Fern sa abuela nang sabihin nitong kailangan niyang magpakasal sa apo ng amiga nito upang maisalba ang kumpanya ng mga magulang. Halos isang buwan pa lamang ang nakalipas nang ilibing ang daddy niya at isang buwan lang din ang pagitan nang mawala rin mommy niya dahil sa isang car accident. Sa kalagayan niya ngayon ay parang siya naman ang pinapatay. Ulila na siya sa mga magulang, pati ba naman sa lalaking mamahalin wala siyang karapatang sumaya? “Ano? May paraan ka pa bang iba, Fern? Itong kumpanya na lamang ang alaala ng mga magulang mo. Hahayaan mo na lang ba na mawala ito sa iyo?” “Hindi po, gagawan ko naman po ng paraan eh. Bigyan niyo lang po ako ng sapat na panahon,” muling pakiusap niya. Ngunit bakas sa mukha ng abuela ang pagka-dis-gusto. “Tama na! Nagkasundo na kami ng amiga ko, ikakasal ka sa kaniyang apo sa lalong madaling panahon. Hindi na makapaghihintay ang kumpanya dahil maram

“Ako pa talaga ang nag-aya? Ang landi mo, Fern!” paninermon niya pa sa sarili habang inaalala ang iba pang nangyari. “I hope you won't regret this precious night between us when you're not drunk, baby,” malambing na sabi ng lalaki. Nasa malambot na silang kama. Kahit nakapikit ay nagagawa pa rin naman makipag-usap ni Fern. Muli siyang hinalikan ng lalaki na agad niya naman tinugon. Ngayon ay kap’wa na sila parehong mapag-hanap. Naglalakbay ang mga kamay ng lalaki sa buo niyang katawan, ang init ng balat nito ay tila isang baga.Natutupok na siya ng sariling init, nadadarang na siya. Mula sa labi ay bumaba ang halik ng lalaki padausdos sa kaniyang panga pababa sa kaniyang leeg. “Uuhh…” impit na ungol niya nang padaan ng dila ng lalaki ang leeg patungo sa kaniyang collar bone. Oohhh… Ahh…” halinghing niya nang maramdaman niya ang isang palad ng lalaki na ngayon ay pumipisil at nilalamas ang isa niyang sus* Ramdam na ni Fern ang pamamasa sa pagitan ng kaniyang hita na walang hint

Tulad nga ng sinabi ng kaniyang abuela, sumapit na ang araw ng kaniyang kasal.Kung para sa mga babae ay ang kasal ang pinaka-mahalaga, para kay Fern ay isang kabiguan iyon. Sinong mag-aakala na habang suot niya ang napakaganda ‘t mukhang mamahaling damit pang kasal ay kabaliktaran ang kaniyang nadarama. Ni minsan ay hindi sumagi sa isip niyang mangyayari ito sa kan'ya. Pero sino ba siya ngayon para umatras pa? Wala! Isa lamang siyang sunud-sunuran. “Ma’am, Fern. Tara na po, nariyan na ang bridal car,” sabi ng make-up artist na nag-ayos sa kan’ya. Kanina pa siya pinupuri nito dahil sobrang ganda raw niya, maging ang mga kasambahay ay natulala nang bumaba na siya sa hagdan. Pilit niyang ngumiti, subalit sa likod ng ngiting iyon ay ang kaniyang labis na kalungkutan. Kahit hindi rin sang-ayon ang mga kaibigan ay dumalo pa rin ang mga ito, naro'n na ito sa simbahan at naghihintay na umano sa kan'ya. Kahit paano ay alam niyang may karamay siya. Lulan na siya ng kotse patungong simbah

“W-wala, may naalala lang,” sagot niya rito. Halatang ito kumbinsido ngunit pinagpapasalamat na lamang niya na hindi na muli itong nagtanong. “Have a seat, don't be shy,” sabi pa nito at ipinaghila pa siya ng upuan.‘Gentle man.’ “T-thank you.” Makha siya sa rami ng pagkain, parang may fiesta. Dalawa lang naman sila ang kakain. “Ahmm… Tayo lang ba ang kakain nito?” “Bakit? Hindi mo ba nagustuhan?” Napatigil naman ang ito sa pagsandok ng pagkain at nag-angat na nang tingin sa kan’ya. Dee“Ay, Ang ibig kong sabihin. Ang dami kasi, baka hindi maubos, sayang,” aniya. “Don't worry, nauna lang tayo sa kanila. Sabay-sabay na silang kumakain kaya walang masasayang.” Napatango na lang siya, buti naman kung gano'n. Matapos silang kumain ay hinatid na nga siya ng isa sa mga staff sa kuwarto inihanda para sa kan’ya. Nakahiga na siya sa malambot na kama, at napa-buntonghininga siya. Naisip niya na naman ang nangyari kanina, muntik na siya. “Nakituloy na ‘ko rito lahat-lahat pero hindi k

~Fern~Bumalik ako sa wisyo nang magsalita na ang pari. Kanina pa ako nakikiramdam, hinihintay kong kumustahin niya ako kahit man lang sana, ‘Long time no see?’ pero wala!Wala tuloy akong kagana-gana sa kasal na ‘to!Wala akong naintindihan sa sermon ni father. Akala ko pa naman magiging memorable ‘to sa ‘ming dalawa nang makilala ko siya kanina. ‘Memorable naman ‘to ah!’ sabat ng isipan ko na mapang-asar. “Now, I pronounce you as a husband and wife,” sabi ni father.Whoa! Ang bilis, tapos na agad. May asawa na talaga ‘ko!“You may kiss your bride.” Magkaharap kaming dalawa at saglit kaming nagkatitigan. Wala akong mabasa at makitang emosyon sa mga mata niya. Tila nagbago siya, hindi ganito ang mata niya no'ng matitigan ko siya dati. Itinaas niya ang belo ko, napalunok ako dahil sa kabang nararamdam ko. Unti-unti niyang inilapit ang kan’yang mukha sa akin at kusa namang pumikit ang mga mata ko habang hinihintay kong dumampi ang kaniyang labi sa akin. Pero hindi– Nagmali ako nang