Chapter 3

“ATE ZEA! Ate Zea!”

Napalingon si Zea, kumakabog ang dibdib. Bakit parang paulit-ulit niyang naririnig ang tinig ni Riley pero ni anino, hindi niya ito makita?

“Ate Zea!” muling tawag ni Riley, mas malinaw ngayon.

“Riley? Nasaan ka?” tanong niya, pilit hinahanap ang pinagmumulan ng boses.

Walang tugon ang kanyang kapatid. Tanging alingawngaw lamang ng tinig niya ang bumabalik. Ang matataas na talahib ay humaharang sa kanyang paningin, parang gubat na walang hanggan. Sandali lang, paano siya napadpad doon?

“Ate Zea, tulungan mo ako!” muli nitong sigaw.

“Nasaan ka?”

“Nandito lang ako!” sagot ng bata, parang nasa mismong likuran niya.

She turned around but didn’t see him, a deep frown appearing on her face. Mas lalong bumilis ang kabog ng dibdib niya.

“Iligtas mo ako, Ate Zea,” bulong ni Riley sa mismong tainga niya.

Napaatras siya sa gulat at agad niya itong nakita, nakatayo sa harapan niya, nakasuot ng gusgusing damit, magulo ang buhok, at tila ilang araw nang walang kain.

“Riley! Anong nangyari sa’yo?” mabilis niyang tanong at humakbang palapit.

Pero umatras ang kapatid.

“Ate Zea!” tawag ulit nito, ngunit may kakaibang ngiti sa labi.

Iniunat niya ang kamay upang abutin ito, ngunit patuloy lang itong lumalayo. Hanggang sa bigla na lang kumaripas ng takbo, ngunit ang mukha ay nakaharap pa rin sa kanya.

“Riley, tumigil ka!” sigaw niya.

Hindi ito huminto, bagkus ay lalo pang bumilis.

“Huwag kang tumakbo! Sandali lang!”

Hindi siya pinakinggan nito. Pagkaraan ng ilang metro, biglang tumigil ang bata. Itinaas ang kanang kamay at kumaway sa kanya, nakangiti nang napakaliwanag.

“Uuwi na ako, Ate Zea!”

“Uuwi?”

Walang tugon si Riley patuloy lamang itong kumaway at ngumiti.

“Hindi diyan ang bahay natin!” sigaw niya.

Lumingon ito, at doon lang niya napansin ang maliit na tarangkahan sa likuran nito. Binuksan iyon ni Riley at pumasok.

“Dito na ako titira, ate!” sagot nito.

Bahagya niyang iniikot ang leeg upang masilip kung ano ang nasa loob, at napasinghap siya, nanlaki ang mga mata. Isang sementeryo ang bumungad sa kanya.

“Riley, lumabas ka riyan! Hindi ‘yan ang tahanan mo!” malakas niyang sigaw.

“Paalam, Ate Zea!”

“Hindi! Riley, huminto ka riyan!”

Muntik na siyang pumasok para hilahin ito palabas ngunit isinara ng kapatid ang gate bago pa man siya makalapit.

“Lumabas ka, Riley!”

“Ate Zea… mahal kita!” huling sambit nito bago naglakad papunta sa isang puntod.

“Riley, huwag!” sigaw niya nang malakas, sabay ang bigla niyang pagbangon mula sa higaan.

Napalinga si Zea sa paligid, hinihingal, at ramdam ang malamig na pawis sa noo, parang kakatapos lang niyang makipaglaban sa isang halimaw.

“Riley…” walang tigil niyang inuusal sa isip.

Mabilis siyang bumangon para lumabas ngunit biglang bumukas ang pinto at pumasok si Jaric.

“A-anong ginagawa ko rito?” hingal niyang tanong.

“Nakatulog ka sa iyong desk, kaya binuhat kita sa loob ng private room ko,” malamig na sagot nito.

She took a look around again and realized she wasn’t in her room. Nasa private room ni Jaric siya. Agad niyang naalala, may maraming documents siyang pini-print kanina, pero nadala ng antok at nakatulog siya.

“I’m sorry, sir, hindi na mauulit,” mahina niyang sabi.

Pero wala sa kaniya ang isipan niya ngayon. Nasa bangungot pa rin niya ito, at ang kapatid niyang si Riley. Gusto lang niyang masigurong ligtas ito.

“Hindi ko alam kung seryoso ka ba para sa trabaho mo… or maybe you don’t wanna save your brother anymore.”

At doon siya tuluyang na-trigger.

“Huwag na huwag mong babanggitin ang buhay ng kapatid ko bilang panakot, sir!” mariin niyang sigaw sa mukha nito.

Kita niya ang gulat sa mga mata ng lalaki, pero wala na siyang pakialam.

“Bubuti ang kalagayan ni Riley, naiintindihan mo ba?! He’ll be safe and healthy again! Hindi mo pwedeng sabihin na hindi siya maliligtas nang wala ang pera mo!”

Ramdam ni Zea ang paninikip ng dibdib niya habang unti-unting namumuo ang luha sa mga mata, kasabay ng alaala ng sinabi ni Doctor Alvarez at ng bangungot niya.

“Stop wishing my brother death, he’s not gonna die! Matibay na bata si Riley. Lalaban siya. Mabubuhay siya. Makikita ko siyang lumaki at magtagumpay!”

Hindi niya alam kung si Jaric ba ang kinakausap niya o ang sarili niya.

Kinuha niya ang bag niya, pero napagtanto niyang nailalabas niya ang inis at takot niya sa taong wala namang kasalanan.

“I’m sorry, sir. I didn’t mean to yell at you, I’m just worried about my brother,” mahinang paghingi niya ng tawad.

Nakatingin lamang ito nang malapitan sa kanyang mukha, nakakunot ang noo.

“You’re crying?” tanong nito.

Napahawak siya sa pisngi, hindi niya namalayang may mga luha na pala roon.

“Kailangan ko nang umalis. Hindi muna ako sasabay sa iyo. Pasensya na talaga,” mabilis niyang wika bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Paglabas ng building, agad niyang kinuha ang cellphone at tinawagan ang ama.

Sumagot ito matapos ang ilang ring.

“Pa!” tawag niya, pero agad niyang nilunok ang buo niyang emosyon at inayos ang boses. Ayaw niyang mag-alala ito.

“Zea, maggagabi na. Anong ginagawa mo pa?” tanong ng ama.

Napangiti siya kahit na mabigat ang dibdib.

“Maaga pa naman, gusto ko lang kamustahin kayo.”

“Binisita mo lang kami kahapon.”

“Alam ko, gusto ko lang kamustahin si Riley.”

Tahimik ito sandali. “May hindi ka ba sinasabi sa akin?”

“Wala po, gusto ko lang siguraduhin na hindi niya ako masyadong nami-miss,” biro niya.

Narinig niya ang mahinang tawa ng ama.

“Ikaw ang namimiss si Riley. Pero sige, nandito siya, ayaw lang matulog.”

“Gabi na, 'Pa. Dapat nagpapahinga na siya.”

“Mas mabuting maraming pahinga para sa malusog na katawan,” sagot nito.

“Tama ka.”

“Gusto mo bang makausap siya?”

“Yes, please.”

Narinig niya ang ilang kaluskos at maya-maya pa, malakas na boses ni Riley ang bumungad sa speaker kaya napalayo siya ng kaunti sa cellphone.

“Ate Zea! Ate Zea! Naka-imbento ako ng eroplano!”

“Riley, hinaan mo nga ang boses mo,” sabi niya, pero tumawa lang ito at lalo pang lumakas.

Narinig niya ang ama na sinasabihan itong huwag tumalon sa kama.

“Kamusta ang pakiramdam mo ngayon, Riley?”

“Masaya!”

“Bakit?”

“Dumating si Doctor Alvarez kanina, sabi niya ako raw ang pinakamalakas na bata. Kaya dapat daw masaya ako, kaya masaya ako!”

Napangiti si Zea. Sana palagi na lang itong ganito.

“Ate, sabi niya magaling na ako!”

Kung alam lang nito na tinatahak pa lang nila ang daan tungo roon.

“Oo, m-magaling ka na.”

May narinig siyang malakas na tunog kaya napapitlag siya.

“Riley? Riley! Ayos ka lang?!” halos sigaw niya, pero walang tugon.

“Riley, magsalita ka! Hello?”

“Wow!” narinig niyang sigaw nito, punong-puno ng tuwa. “Ate! Dinalhan ako ni Papa ng paborito kong pagkain!”

“Anong tunog ‘yun?!” tanong niya, nag-aalala pa rin.

“Ah… tumalon lang ako mula sa kama!”

Napapikit siya at huminga nang malalim sa ginhawa.

“Huwag mo nang uulitin ‘yan, Riley. Natakot ako.”

“Huwag ka nang matakot, sabi ni Doctor Alvarez magaling na ako!”

Napailing si Zea. “Oo, pero hindi ibig sabihin niyon na pwede ka nang maging pasaway.”

“Hmm…”

“Good. Sige—”

“Ate, lumalamig na pagkain ko!” putol nito.

“Sige, kumain ka na.”

Narinig niya ang tinig ng ama. “Zea, nandiyan ka pa?”

“Oo, pero aalis na ako. Marami pa akong gagawin.”

“Matulog ka nang maaga,” paalala nito.

“Yes, 'Pa. Sige, bye!”

Pagkababa ng tawag, huminga nang malalim si Zea. Ngayon niya talaga naiintindihan ang ibig sabihin ni Doctor Alvarez, kaunti na lang ang oras nila.

Bukas ng umaga, kailangan niyang humingi ng tawad kay Jaric. Baka biglang magbago ang isip nito at bawiin ang kundisyon. Ito na lamang ang inaasahan niyang makakatulong sa kanya.