CHAPTER FOUR

Sa kakaikot ko sa loob ng bahay ni Maximo ay naligaw na tuloy ako. Bakit ba naman kasi gaanito kalaki ang bahay nila? Hindi ko na alam kung saan ako lalabas. I can't find the exact way out in here. Lagot na. Baka hanapin ako non ay palayasin na lang agad dahil sa kagagahan ko.

Out of curiosity, napadpad ako sa isang medyo madilim na parte ng bahay. I find it interesting kahit na medyo nakakatakot. There are only yellow colored lamps na nagbibigay ilaw sa hallway. I walked until I reached the end of that hallway at tumambad sa akin ang isang malaking space with lots of books in it. Parang isang library. Well, baka dito makahanap ako ng mga impormasyon tungkol dito sa napangasawa ko. Mukha kasi siyang masikretong tao. Hindi tulad ni William. Wait, am I thinking about that cowardly dog again? He's the worst mistake I made in my life. But all I found inside that library-like room was legal documents and some good book. Is he some kind of a lawyer? Woah. Ang talino niya kung ganoon. 

"What are you doing here?" I was taken a back with that familiar voice. Napakagat ako ng labi ko. I know that voice. It's Maximo. Patay ka na ngayon, Eloisa!

I cleared my throat para itago ang kaba sa dibdib ko. Bakit gano'n? His voice sounds so authoritative?

"I-I was just scrolling around. H-Hindi ba puwede?" painosente kong tanong. 

Nakikita ko ang lamig sa mga mata niya. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Maling desisyon talaga ito, Eloisa. Naku ka talaga! E napilitan nga lang iyan na patirahin ka dito. Tapos, magliligoy ka pa sa loob ng bahay niya!

"You can't roam around wihout me, Miss. Baka pagsisihan mo."

Nanginig naman ang mga labi ko doon sa sinabi niya. Nakaramdam ako ng kaba. "P-Pasensya na, puwede? Padaan nga. Babalik na ako doon sa sala."

He smirked kaya napataas ako ng kilay ko. What is wrong with this man? Nakakairita siya ah!

"You don't look like you know the way back to the living room."

I gritted my teeth. How did he know? I was just pretending like I know where to go! Pero talaga namang mawawala ka dito sa loob ng bahay niyang pagkalaki-laki at gara.

"D-Did you follow me h-here?" nauutal ko pang sagot. 

"And if I didn't, baka naligaw ka na."

Umiwas ako ng tingin. "Whatever. Ilabas mo na ako. Nagugutom na 'ko, e." Reklamo ko pa sabay hawak sa kumakalam kong simura.

"Tsk. You are really unbelievable." 

Malalaki ang hakbang ni Maximo habang nakasunod lang ako mula sa likod niya. Kabisadong kabisado niya ang pasikot-sikot sa bahay samantalang ako, mukhang nahilo yata ako nang makalabas na kami. 

Pagdating namin sa kitchen, ref nila ang agad kong binuksan. Pero halos mapanganga ako nang makita kong walang laman iyon. Putragis! Kalaking bahay, walang pagkain?! Nawindang ako. 

"You look shocked and disappointed. I don't really do groceries often." Kibit balikat na wika ni Maximo. 

Nag-init ang tenga ko sa sinabi niya. How can he live like this?

"A-Anong kinakain mo dito kung gano'n? Don't tell me you don't cook?"

He just coldly stare into my eyes and said, "A busy man like me can't have time for that, Miss. If you're hunrgy, go out and buy some good food. There's money inside the car." Utos pa nito sa akin na sadyang nakapagpanganga sa 'kin. 

Hindi ko maintindihan ang lalaking 'to. Wala man lang nga itong kasama sa bahay. How can he manage to maintain the neatness and cleanliness of this house? Napailing-iling ako. Bakit nga ba iyan ang iniisip ko, e gutom na 'ko. Tsk. Bahala nga siya sa buhay niya. I shrugged my shoulders saka ako dumiretso sa labas. Mabuti na lang, marunong akong magmaneho ng kotse. 

Pasakay na sana ako ng kotse niya nang bigla ko siyang natanaw sa may pintuan. Napakunot noo ako.

"Don't dare scartch my car or you'll really pay for it." Pagbabanta pa nito. 

Duh? Anong akala niya sa 'kin? Hindi marunong magmaneho?

"Ano kamo? Ibangga ko na lang itong kotse?" Pang-aasar ko sa kanya.

"What? Are you listening--"

Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita nang bigla ko nang pinaharurot ang kotse niya. Nakita ko pa ang iritasyon sa mga mata niya na agad kong kinatuwa. Haha, that man seems to have a short temper. Well. . .

He left a huge amount of money inside the car. Grabe naman ang lalaking 'yon. Nagtitiwalang mag-iwan ng libo-libong pera sa sasakyan niya.  Hindi bale, ipago-grocery ko na lang to nang magkaroon naman ng silbi at magkalaman naman ang ref niyang kasing lamig niya rin yata. Hay, mga lalaki talaga. Ang tatamad magluto. Tsk. Napakalayo niya sa ideal man ko.

Pinuno ko ng groceries ang ref niya. Sa wakas, nagkalaman din. I prepared a pot para sa lulutuin ko. At dahil gutom na nga ako, nagluto na lang ako ng ramen at nilagyan ko ng beef meat. Tatawagin ko na sana si Maximo para kumain but it's too late. I saw him wearing his formal clothes. Mukhang nagmamadali.

"Saan ka pupunta? Kumain ka muna." Yaya ko na labas sa ilong. Duh, for formality lang iyon dahil syempre,nakikitira lang ako dito 'no.

Tulad ng inaasahan ko, nagsalubong ang kilay niya. Suplado talaga. 

"I don't eat foods that's unhealthy." Tipid na tugon nito saka inayos ang kanyan blazer sabay talikod sa 'kin.

Ano raw? Unhealthy? Aba loko 'yon, ahh!

MAXIMO's POV

"Umagang-umaga, minadali mo akong magpunta rito para salubungin lang ako niyang ngisi mo?" may iritasyon kong sabi kay Kelvin. He's my best friend. We grew up together and isa pa, we also often hang out. Kulang na lang ay magkapalit na kami ng mukha.

"Mainit na naman ang ulo mo. Gusto lang naman kitang i-congratulate sa intimate wedding mo. Ikaw ha? Hindi ka nagsasabi sa 'kin. Kinasal ka na pa la. So. . . who's the unlucky girl?" kantyaw pa nito sa kin.

Pabiro ko siyang inambahan ng suntok. Kahit kailan ka talaga, Kelvin. "You never really changed, did you? Stop teasing me. What's important is, I already granted grandma's wish."

Biglang pumasok sa isipan ko si Eloisa. That face. I've seen a lot of beautiful faces all over the places I went but her face is different. It's like a masterpiece engraved in my mind. She looks surreal. Pero, marami na rin akong nakilala na katulad niya, tatanga-tanga, tataray-taray pero sa loob din ang kulo. But geez! I had her background checked and I was convinced of her personality. Sasabog na yata ang ulo ko.

"She's just like the rest. I will never like her."

Mas lalong lumapad ang ngisi ni Kelvin. "Bro, h'wag kang magsalita ng tapos. You'll never know."

"Shut up, Kelvin. This is my life. Mas magaling ka pa sa 'kin?" Pambabara ko sa kanya.

"Ito naman. Hindi mabiro. Oo na. Pero, can you show me the girl? Baka naman puwede mong ibigay na lang siya sa 'kin?" He joked again but it just made me feel furious.

Sinamaan ko agad siya ng tingin and he already get it. "Joke. . .again." 

"Tsk. You know the story why I was forced to get married, Kelvin. It's just for a show. I don't intend to love that woman. She's William's ex girlfriend for heaven's sake!"

Nagulat si Kelvin sa sinabi ko. His eyes looked extremely disturb. "She's what?!"

"Do I need to repeat myself?" iritable kong sagot. 

"Oh no, dude. This is not good." Hindi makapaniwalang sagot ni Kelvin. 

Even I myself couldn't believe how small the world could be. That woman is only acting so strong after losing the company she worked hard for all her life and after her heart being shattered into pieces by people she trusted the most. She got me saying she only have me now. How can I just left her alone?

My phone beeped and I receieved a notification. It was a friend request. Nang buksan ko iyon ay nakita ko na ang profile picture niya ay ang picture namig dalawa while she was pinching my cheek! Agad na nagsalubong ang kilay ko. Nananadya ka ba talaga, Eloisa?

Kelvin and I had a few drinks at the bar. Hindi ko namalayan ang oras. Pasado alas dos ng umaga na ako nakauwi matapos naming mag-sobber up. Hinatid pa  ako ng mokong sa mansiyon dahil gusto niya raw makita ang asawa ko. Wait. Did I just say “asawa ko?” tsk. That was so gay.

“You are a pain in the ass, dude. Bakit ka pa sasama-sama? Are you that curious? It’s 2:00 AM hindi mo man lang ba naisip na baka tulog na ‘yon?”

Ngumisi lang si Kelvin. “Bro, trust me. Malakas ang loob ko na hinihintay ka no’n.”

”I don’t think so.”

Mas lalo kong binilisan ang pagpapatakbo ng kotse. What if she’s really still awake at this time waiting for me? Umiling-iling ako. Malabo.

Pagdating sa mansiyon ay diretso kami ni Kevin sa living room. Patay ang ilaw pero naabutan naming bukas ang malaking flat screen TV sa sala. Napakunot noo agad ako. Mas lalo akong na-curious nang makarinig ako ng kaluskos ng plastic kaya mabilis akong sumilip.

Halos lumundag ang puso ko sa kaba nang bigla na lang tumayong bigla si Eloisa sa harapan ko. “Hello!” nakangisi pa nito habang winawagayway sa ‘kin ang potato chips na nilalantakan niya.

“What the hell are you doing?! Anong tingin mo sa bahay ko, sinehan?”

“Wait. . .I presume you are. . .” Singit ni Kelvin.

“Eloisa. Eloisa Walton.” Pagpapakilala nito.

Agad na nagpantig ang tenga ko. She did use my surname now? Wow this girl is really unbelievable.

Nag hand shake pa ang dalawa. Sa palagay ko nga ay wala nang  balak si Kelvin na bitawan ang kamay ni Eloisa kaya pumagitna na ‘ko.

“Eloisa, go to sleep. Tabitha hates loud sounds. Hindi siya makakatulog ng ganito.”

“Anong sinasabi mo? Look at it sleeping beside me at the sofa,” sagot ni Eloisa na siyang nakapagpataranta sa ‘kin.

“It what?!”

“Bakit naman gulat na gulat ka?”

This is strange. All these time, kapag may bagong tao sa bahay, mas lalong nagiging aloof si Tabitha. It would take months or a year to earn its trust. But how did Eloisa do it with my cat?

“Ano? May sasabihin ka pa ba? May bulalo doon sa ref. Nagluto ako kanina. Kumain muna kayo ng kaibigan mo.” Pag-iiba ni Eloisa ng topic.

Hindi ko pa rin talaga lubos maisip. Nakatulala ako papuntang kitchen. Ngingisi-ngisi namang sumunod sa akin si Kelvin.

“Bro! Your wife is a goddess! At isa pa, wife material din siya! Boplaks na William ‘yon. He had no idea what he lost!” May pannghihinayang pang wika ni Kelvin.