CHAPTER THREE

Habang nagmamaneho ako ay walang humpay ang pagpatak ng luha sa mga pisngi ko. Ito na siguro ang isa sa pinakamasakit at pinakamabigat na pinagdaanan ko sa tanang buhay ko. Being betrayed by the man I loved the most. Maski pamilya ko ay isinuka na ako matapos ng lahat ng sinakripisyo ko para sa kumpanya. Are they that blind not to appreciate me? Hindi naman ako nagkulang. Halos buong buhay ko ay iginugol ko sa pagtatrabaho. 

Iyak lang ako nang iyak habang binabalingan ko ng tingin ang naka-empake kong mga maleta. Hindi ko pa pala nasasabi kay Kai na umalis na ako ngayon. Masyado akong na-busy. Napatigil lang ako sa pag-iyak nang maalala ko na ngayon pa la ang usapan namin ng lalaking iyon sa Civil Registrar. Paano kung sinasakyan niya lang ang mga sinabi ko at wala siyang balak na seryosohin ‘yon? Napakatanga mo kasi, Eloisa! Napaka-impulsive mo! Hamakin mo, nagawa mong magyaya magpakasal sa isang lalaki? Ni hindi mo nga iyon natangkang gawin sa nobyo mo! Kung sa bagay, kung kay William lang naman, ‘wag na Hindi ko naman alam, he’s only after my money. Ang demonyong ‘yon! Halang ang kaluluwa niya! Napakakapal ng mukha! Nanggigigil ako!

“Bahala na!” Nag-drive ako papuntang civil registrar. Kung sakali man na nandoon ang lalaking ‘yon, mukhang wala na akong dahilan para umatras pa. 

Pagdating ko doon ay agad kong sinukbit ang aking ID sa bulsa. Baka kailanganin. May karamihan ang tao doon. Pero nang ikutin ko ang paningin ko sa labas ay parang wala naman ang lalaking ‘yon. Naglolokohan lang talaga yata kami. Hays. Napabuntong-hininga na lang ako. I waited for almost two hours since I came pero wala pa rin siya. What the heck! Nagmumukha na akong tanga rito at pinagtitinginan ng mga tao. Nakakainis! I shouldn’t have gone here! 

Nagpasya na lang akong umalis. There is really no signs of that man. Siya ang nagsabi na ten am nandito na pero siya naman ang wala. Nagpapadyak pa ako ng paa ko habang palabas ng building na ‘yon. Nabwiset lang ako lalo, e. 

Palabas na ‘ko nang biglang may nag-park na isang Bentley car sa labas. Napakunot ako ng aking noo. At halos mapaawang ang labi ko nang niluwa no’n ang hinihintay ko. I don’t even know his name yet. Putcha!

Nag-aalangan pa akong naglakad papunta sa kanya. Nangangatog ang tuhod ko. Hawak ko ang ID ko.

“You look afraid. Ang tapang mong yayain ako kagabi,” malamig na sabi nito. 

That caught me. Napakagat ako ng labi. Nakakainis! Pinaalala pa talaga niya, ha? Ako ba ang hinahamon niya?

I immediately grabbed his hands. Tingnan natin. Nakita ko na gumalaw ang panga niya. I smirked. Pero nagulat ako nang simple niyang binitawan ang kamay ko na tila ayaw na ayaw niyang hinahawakan siya. Is he that allergic to touch? Pero in fairness, sobrang guwapo niya sa malapitan. Para siyang anghel na pinababa sa lupa!

Hindi ko namamalayan na nakahawak na pala ako sa pisngi niya. At ang malala, pinisil-pisil ko pa! I saw irritation in his face. 

Bago pa siya umangal ay narinig na lang namin ang mga kilig na kilig na mga tao sa paligid. “Ang cute naman nila tingnan, ano? They are a perfect match!” sabi ng isa.

Humagikhik naman ang kausap nito. “Oo nga! Swerte ng babae! Nakabingwit ng afam!” 

Simpleng nagsalubong ang kilay ng lalaking kasama ko. “Can you remove your hand? You’re so irritating! Baka may kung anong mikrobyo pa ang makuha ko diyan sa mga kamay mo.” Simpleng pagsusungit nito. 

Most neat and clean ba ang award nito nung elementary?! Duh, nag-sanitize kaya ako!

Tuloy ay nahihiya kong ibinaba ang kamay ko habang namumula after realizing what I did. Well at least I laid my hand on a handsome face? 

Napatingala ako sa makulimlim na langit. Kapag bumuhos ang ulan, it means, the sky is not in favor of this marriage. Pumasok na kami sa loob. Pero bago ‘yon ay nagsalita pa ang lalaki. “I am marrying you today as you asked me. But don’t think of anything else. You are just in time. My grandmother asks me to get married as her last wish. Don’t worry, after three years of being fake couples, we’ll file a divorce and you’ll be getting money in return.”

Nag-init ang dugo ko sa inis. Ano bang tingin niya sa ‘kin? Mukhang pera? Well, I admit, mauubos na rin ang pera ko dahil wala na ako sa kumpanya. Pero hindi naman ganon kakapal ang mukha ko. Hindi pera ang habol ko sa kanya!

Kaya naman pala parang walang pagtutol sa kanya dahil ginagawa niya rin ito to grant his grandmother’s wish. But wait. . .is this destiny? Halos masapok ko ang ulo ko. Hay, Loisa! Kung ano ano na naman ang iniisip mo! Umayos ka! This is your only hope. Wala ka nang aasahan. You have no family and company from now on kaya galingan mo!

“I think, you fell in love with me at first sight, but I don’t think I can’t tame you within three years. You’ll still fall for my charm, Miss Eloisa Sandoval.” 

Napahalukipkip ako. “H-How did you--”

“I had you investigated.” 

Napanganga ako ng tuluyan. Is he that powerful and able? I shouldn’t have underestimated this man. 

“And you are?”

“Maximo Walton.” 

Hindi ako nakakibo nang marinig ko ang pangalan niya. Is he really William’s uncle? Ba’t hindi sila magkaapelyido? Napakibit balikat nalang ako. Bahala na nga.

Pagpasok namin sa loob ay kinunan nila kami ng photo ng magkasama. Well, we are still strangers with each other. Mukha tuloy silang nagdududa. Ano ba naman kasi tong pinasok ko?

“Puwede po bang lumapit kayo ng konti sa isa’t isa? Para magmukha naman po kayong sweet. Para kayong magdi-divorce at hindi magpapakasal e,” sarkastikong komento ng photographer.

After the marriage registration formalities, we signed their marriage certificate. Nang palabas na kami ay agad kong hiningi ang number niya. Hindi puwedeng hindi dahil mag-asawa na kami mula ngayon. 

Napatigil ako at naalalang wala na nga pala akong uuwiang bahay. Paano na ngayon ‘to? Napabuntong-hininga na lamang ako. An idea popped out.

“Ahm, tutal, mag-asawa na rin naman tayo ngayon, puwede bang sa inyo ako tumira?” I asked with a puppy eyes. Syempre, dapat cute tayo para madala siya. 

Mariin itong umiling-iling. “Of course. . .” 

Napangiti agad ako sa sinabi nito. Pero agad rin itong nabawi nang dugtungan pa niya. “You can’t.”

“P-Pero kasi. . .”

“No buts. Siguro naman may bahay kang uuwian. I’ll call you if I need to bring you home for grandma.” 

Napakalamig nito. Alam ko, para sa kanya, papel lang ang lahat ng ‘to. Napaiyak na lang ako habang pinipilit na ituwid ang tayo ko. Pakiramdam ko kasi ay matutumba ako dahil sa panghihina ng tuhod ko. 

Nahagip ko pa sa peripheral vision ko na kinausap si Maximo ng isang lalaki na sa tingin ko ay assistant niya. Muli itong bumaling sa ‘kin. I bet he saw me crying pero wala na akong pakialam. 

Naglakad ito pabalik at nagbitaw ng malalim na buntong-hininga. “Let’s go.” Yaya nito sa ‘kin sa malamig na tinig. 

Napayuko ako habang pumapatak pa rin ang mga luha ko sa pisngi. “I know, you think this is too much to ask. Pasensya ka na. Kung kailangan kong pagtrabahuhan ang pagtira ko sa ‘yo, I will. Wala na kasi akong babalikang pamilya. I was kicked out. I lost everything. I only have you now.”

Alam ko napipilitan lang siya, but what he did next was unexpected. He held my hand. Pagkatapos non ay pinaghihila na niya ako papasok ng kotse niya. Mas lalo akong napahagulgol na parang bata. 

“Hey! Stop crying! You’re hurting my ears!” Reklamo pa nito na tila naaalibadbaran sa boses ko.

“If you want to stay in my home, there is only one golden rule.”

Sumisinok-sinok pa akong sumagot. “A-Ano?”

“You can’t disturb Tabitha. Never ever touch his or my face or you’ll be a dead meat.”

Napanguso ako. Gano’n ba sila ka-iritable? Hmp! May anak na pa la siya? Am I going to be a step mother? Ayaw ko namang itanong at baka isipin niya na napakausisera ko naman!

Nag-stop over kami sa isang department store and I bought toys beside it. Wala lang. Kung sakali man na magiging instant nanay ako, ayos lang naman. I love kids though. Simple kong tinago ang mga toys sa maleta ko. 

When we arrived at their residence, gate pa lang nila ay nalula na ako. I was so shocked. Their house look more like a palace. Gate pa lang, pangmalakasan na. Is he this rich?! Hindi ako makapaniwala! 

He never said a single word nang makapasok kami. Sobrang laki ng bahay pero ang tahimik. Walang katao-tao. Parang si Maximo lang. I sneaked out to visit each rooms and I found one suspicious room with a sign board at the door saying ‘do not disturb.’ Mas lalo akong na-curious! I opened it gently and the door creaked open. 

Napakunot na lang ang noo ko nang makakita ako ng pusa na natutulog sa isang malaking kama. Nilapitan ko ito at agad akong napakunot ng noo. “T-Tabitha? T-Tabitha is a cat?! What the--” Hindi makapaniwalang bulalas ko.