ตอนที่ 4 หลอมรักครั้งที่ 4 [2/3]

หลอมรักครั้งที่ 4

2/3

“อือ เดี๋ยวพี่จะทำให้สวย ๆ เลย” น้องสาวยิ้มหน้าบาน ส่วนฉันปิดเสียงมือถือให้เข้าโหมดสั่นแล้วก็เปิดโหมดห้ามรบกวนด้วย ฉันอยากใช้เวลากับครอบครัวกับพี่ชายน้องสาวโดยไม่มีใครมารบกวน

ฉันก็เป็นอย่างนี้ ไม่แคร์ใครหรอก ไม่พอใจที่ฉันเป็นอย่างนี้ก็แค่ไป ฉันอยากคุยเมื่อไหร่ก็เดี๋ยวคุยเอง ถ้าพูดกันรู้เรื่องก็อยู่ยาว ๆ

ครึ่งวันที่เหลือของวันนั้น ฉันใช้เวลากับพี่ชายและน้องสาวอย่างมีความสุขเสียจนไม่ได้มองมือถือ และลืมไปเลยว่าตัวเองเปิดโหมดห้ามรบกวนเอาไว้ทำให้ไม่มีแจ้งเตือนใด ๆ เข้ามา

ฉันดูหนังกับญาณินหนึ่งเรื่อง ช็อปปิ้งกันแล้วก็ไปกินข้าว ไปดื่มกันสามคนพี่น้องต่ออีกจนถึงเที่ยงคืน ฉันเอามือถือมาถ่ายสตอรีบ้างแต่ว่าไม่ได้ดูแจ้งเตือนเพราะมันไม่ขึ้นโชว์ให้เห็นอยู่แล้ว ฉันมีความสุขมาก ๆ เพราะมันเป็นกิจกรรมที่เราสามคนพี่น้องตกลงกันว่าจะมาทำอย่างนี้กันเดือนละครั้งสองครั้ง

“พาลินขึ้นห้องเองได้แน่ใช่ไหม” ฉันพยักหน้ารับ

“พาไม่ได้เมา” ฉันย้ำรอบที่สามกับพี่ชายที่เป็นคนขับรถของฉันมาส่ง คือพี่วินให้เลขาเขาขับรถมาส่งหาฉันกับญาณินที่ห้างแล้วก็ไปรถฉันกัน วันนี้ญาณินกับพี่ธาวินจะไปนอนที่บ้านด้วย แต่ฉันไม่ไปเพราะฉันพึ่งเข้าไปบ้านมาเมื่อเช้านี้เองน่ะ

“แน่” ฉันพยักหน้าอีกครั้ง

“พี่วินขับรถดี ๆ ถึงแล้วโทรมาบอกพาด้วย”

“โอเค พี่ไปก่อนขึ้นห้องแล้วล็อกห้องดี ๆ เข้าใจมั้ยอ้วน” ฉันเบ้ปากเมื่อพี่ชายบอกว่าฉันอ้วน แต่ตอนเด็กฉันเป็นคนจ้ำม้ำและมีแก้มน่ะ

“พายัยตัวเล็กกลับบ้าน พรุ่งนี้บอกป้าอิ่มเตรียมโจ้กต้มยำกับซุปเผ็ด ๆ ให้น้องด้วย” ฉันย้ำพี่ชายเพราะว่าญาณินเมาแอ๋ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้ว และนอนอยู่เบาะหลัง “บายค่ะ”

ฉันโบกมือลาพี่ชายก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟต์ พอได้อยู่ในลิฟต์คนเดียวก็แอบเหงาเลยนะ แบบว่าเข้าใจอารมณ์ไหม คือเราสนุกสนานมาสุด ๆ แล้วพอตัดเข้าโหมดอยู่คนเดียวแล้วเหมือนอยู่คนละโลกเลยล่ะ แต่ก็นะ เมื่อโตขึ้นเราจะรู้สึกโดดเดี่ยวได้ง่ายขึ้นด้วย

กริ๊ก! เมื่อกดรหัสเข้าห้องไปไฟเซนเซอร์ก็สว่างวาบขึ้น ทำให้ฉันที่ตาปรือเล็กน้อยจากฤทธิ์เหล้าปรับสายตามองในห้องได้ชัดขึ้น

“ผีหลอกเหรอ” ฉันส่งเสียงเมื่อเห็นร่างผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้านใน แต่พอมองดี ๆ ก็รับรู้ได้ว่าไม่ใช่ผีหรอก แต่เป็นใครบางคนที่ฉันมั่นใจว่าไม่ได้นัดเอาไว้ “เอ็กซ์”

“ครับ” ร่างสูงโปร่งส่งเสียงมา แต่พอเห็นหน้าเขาก็ชักหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาเข้าห้องฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไงกัน “เมาเหรอ”

“ไม่ ๆ ๆ” ฉันโบกมือแล้วถอดรองเท้าก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน “มาทำไม มาได้ไง ใครอนุญาต”

“ก็ไม่มีใครอนุญาต แต่มาเพราะว่าเป็นห่วง” ฉันมุ่นคิ้ว ระหว่างนั้นก็เดินเข้าไปด้านในด้วย “เห็นพาไม่อ่าน ไม่ตอบแชต แถมโทรตั้งหลายสายก็ไม่รับ เลยมาดู”

“ไม่ตอบแปลว่ายังไม่อยากตอบ ไม่รับแปลว่ายังไงอยากคุยไง เข้าใจง่าย ๆ” ฉันว่าแล้วเดินผ่านเข้าไปที่ครัว หาน้ำดื่มแล้วกลับมานั่งที่โซฟา เอ็กซ์ยังยืนอยู่ที่เดิมตอนฉันทำกิจกรรมเหล่านั้น แต่ตอนฉันนั่งเขาก็มานั่งด้วย “เราไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้อะ”

“เราทำไรผิด” อยู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมา ใบหน้าหล่อ ๆ นั่นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ไม่ผิด แต่แค่ไม่อยากคุย” ฉันย้ำ

“ไม่อยากคุยแปลว่าต้องมีอะไร” ฉันยักไหล่ “พาลินครับ”

“เรียกทำไม” ฉันเชิดหน้าขึ้นหน่อย ๆ

“ตั้งแต่วันก่อนที่พาไปกินข้าวกับพี่บุ๊คก็ไม่ค่อยตอบแชตเราเลย เราก็แค่อยากรู้ว่าเป็นอะไร หรือว่าคบกับพี่เขาไปแล้ว” ฉันไม่ชอบเลยที่เอ็กซ์มาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้

“ทำไม ถ้าเราคบกับพี่บุ๊คแล้วเอ็กซ์จะเลิกเป็น FWB กับเรา?”

“ก็คงงั้น การยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วมันผิด” ถือว่าเขาก็เป็นคนที่มีศีลธรรมอยู่ในตัวอยู่นะ

“แล้วถ้าคนมีเจ้าของแล้วมายุ่งกับเรามัดผิดหรือเปล่าล่ะเอ็กซ์” ฉันมองตาเขาไม่ได้หลบสายตาไป ฉันต้องการคำตอบจากเขา แต่เอ็กซ์ก็เหมือนจะยังไม่เข้าใจมากนัก “ถามก็ตอบ ถ้าคนมีเจ้าของแล้วมายุ่งกับเราแล้วจะผิดไหมคะ”

“พากำลังหมายถึงเราเหรอ” ฉันยักไหล่อีกครั้ง

“เรารู้แล้วว่าเอ็กซ์เป็นแฟนกับผู้หญิงคนที่ไปกินข้าวด้วย เราก็เลยไม่อยากยุ่งกับเอ็กซ์แล้วล่ะ” ฉันว่าด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ข้างในกลับรู้สึกวุ่นวายจนต้องยกน้ำมาดื่มดับมัน “เอาเป็นว่าเราอาจจะผิดเองที่ไม่ได้ถามเอ็กซ์ก่อนว่ามีแฟนหรือยัง แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว”

“พูดอะไรของพา” เขาถามมา “พาคิดมาเราคบกับมัดหมี่เหรอ พี่บุ๊คบอกเหรอ”

“หลายคนเลยล่ะ ไม่ใช่แค่พี่บุ๊ค” ฉันพูดไปตามที่รู้

“รู้ว่าอะไร คนอื่นบอกว่าอะไร” เขาถามเหมือนต้องการอยากรู้จริง ๆ สายตาของเอ็กซ์ที่เมื่อก่อนปะปนความขี้เล่นผสมกับความเร่าร้อนเริ่มเปลี่ยนไป ตอนนี้ถ้าฉันมองไม่ผิดเขาคล้ายกำลังโกรธ

“พี่บุ๊คบอกว่าตอนที่สวิตฯ เจอเอ็กซ์กับมัดหมี่ด้วยกันสองคน แล้วพี่บุ๊คก็บอกว่าเพื่อนเขาเคยถามมัดหมี่ มัดหมี่ก็บอกว่ากำลังคุย ๆ กับเอ็กซ์อยู่” ฉันบอกไปตามที่รู้ไม่ได้ใส่ร้ายใส่สีเพิ่มเติมอะไร “แยม ลูกพี่ลูกน้องเราเป็นคนคุยของกุมภ์ก็เล่าให้ฟังว่าเห็นเอ็กซ์กับเขาไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ”

“มีอีกไหม” เขาจ้องฉัน

“แยมบอกอีกว่ามัดหมี่เคยบอกกับแฟนของคนที่ชื่อหนึ่ง ที่เป็นเพื่อนของเอ็กซ์ว่ากำลังคุยกับเอ็กซ์ด้วย กุมภ์ก็เลยคิดว่าเอ็กซ์กับเขามีซัมติงกัน” ฉันไม่ได้ขี้ฟ้อง แต่กำลังตอกย้ำสิ่งที่รู้มา

ฉันไม่ได้งี่เง่าแต่แต่อยากบอกเขาว่าฉันรู้แล้ว แล้วก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเขาแล้วด้วย

“เราไม่ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว ถ้าเอ็กซ์มีคนที่คุย ๆ อยู่แล้วและตั้งใจว่าจะเป็นแฟนกับเขาก็ไม่ต้องยุ่งกันดีกว่าแหละ เราไม่ได้รู้สึกอะไรแต่มันก็ผิดกับอีกคนที่ไม่รู้อะไรด้วย”

“เดี๋ยว” เขายกมือ “ทำไมพาไม่ถามเราเอง”

“เราก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น” ฉันบอกไปแล้วเสตาไปทางอื่น

“แต่พายังไม่รู้ความจริงเลยแล้วก็จะมาตัดสัมพันธ์กับเรา เราว่ามันก็ไม่แฟร์กับเราเหมือนกันนะ” คล้าย ๆ ว่าเขากำลังตัดพ้อฉันอยู่เลย “เราเข้าใจพา แต่อยากให้พาคิดถึงมุมเราบ้าง ไม่ว่าตอนนี้เราจะอยู่ในความสัมพันธ์ไหนการคุยกันให้ชัดเจนก็ควรทำไม่ใช่เหรอ”

“แต่เราก็เห็นว่ามัดหมี่ชอบเอ็กซ์จริง ๆ” ฉันอิงจากสายตาที่เธอมองเขา “วันนี้บ่ายเราก็เห็นว่าเอ็กซ์กับเขาไปกินข้าวด้วยกัน เลยทำให้แยมคิดว่าเอ็กซ์กับมัดหมี่คบกัน ถ้าไม่มีมูลคนจะคิดไหมคะ?”

“เราไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราสนแค่ว่าคนอื่นที่คุยกับหมี่ พูดว่าหมี่บอกจริง ๆ ใช่ไหมว่าหมี่กับเราคุย ๆ กัน” เอ็กซ์อาจจะกำลังโกรธ และอาจจะโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เรารู้แค่ที่พูดมา คนอื่นก็คงฟังมาอีกที” ฉันบอกไปแค่นั้น

“โอเค” เขาพยักหน้าแล้วหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนจะกดโทรออกแล้วเปิดสปีคเกอร์โฟน ฉันไม่แน่ใจว่าเขาโทรหาใคร แต่บรรยากาศกำลังบอกให้ฉันเงียบและรอฟัง

[ฮัลโหล เอ็กซ์] นั่นมันเสียงผู้หญิงที่ติดงัวเงียเล็กน้อย

“เพียงฟ้า ขอรบกวนเวลาหน่อยนะพอดีมีเรื่องด่วนจะถาม” ฉันไม่รู้ว่าคนคนนี้เป็นใครเหมือนกัน

[ว่าไงเหรอ] ทางนั้นตอบกลับมา

“หมี่เคยบอกฟ้าเหรอว่าหมี่กับเราคุย ๆ กันอยู่” ฉันว่าคนนี้อาจจะเป็นแฟนของผู้ชายที่ชื่อหนึ่งไหมนะ “คือเราได้ยินมาอีกที แล้วเราไม่ค่อยสบายใจที่ได้ยิน”

[ก็ใช่นะ หมี่บอกเราหลายครั้งว่ากำลังคุยกับเอ็กซ์ แล้วก็บอกว่าเอ็กซ์มาค้างด้วยสองสามครั้ง] เธอบอกมาส่วนเอ็กซ์ที่หน้าเคร่งอยู่แล้วก็เคร่งไปอีกเท่าตัว [หมี่บอกว่าเอ็กซ์อาจจะใกล้ขอคบแล้ว]

“เลยเหรอ” เอ็กซ์เหยียดยิ้มแบบที่ไม่มีความสุข แต่กำลังโกรธต่างหาก

[ทำไมเหรอ] ทางนั้นถามกลับมา

“ไม่มีไรหรอก ขอบคุณมากครับ แล้วก็ขอโทษที่โทรมารบกวน” ฉันมองเอ็กซ์ แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสีหน้าตัวเองน่ะเป็นยังไง แค่รู้สึกเหมือนว่าฤทธิ์เหล้าที่ไหลเวียนในกายกำลังจะค่อย ๆ หายไปแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นเหมือนเอ็กซ์จะโทรหาใครสักคนอีกครั้งหนึ่ง

ฉันก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม แม้ว่าฉันกับเอ็กซ์จะไม่ได้ปลดปล่อยคำพูดอะไรออกมา แต่รังสีและความรู้สึกในสถานการณ์นี้ฉันกำลังถูกอำนาจที่มองไม่เห็นกดให้เป็นรองเขา แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องแย่ และการรู้สึกเป็นรองโดยความรู้สึกบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ฉันเป็นแค่กับเอ็กซ์นะ

“หมี่” ตอนนั้นอีกคนที่เขากดโทรหาก็รับสาย และแน่ชัดกว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่กำลังเป็นประเด็น

[โทรมาทำไมดึก ๆ เหรอ] น้ำเสียงของเธอต่างกับคนที่ชื่อเพียงฟ้ามาก แม้จะงัวเงียแต่ติดความดีใจและมีหวังอย่างปิดไม่มิด [เอ็กซ์จะเข้ามาเหรอ]

“ไม่” เขาตอบห้วน ๆ “แล้วก็คงไม่ไปอีกแล้ว”

ฉันมองเอ็กซ์ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แม้เขาจะไม่ได้มีน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก แต่กลับชวนผวาอยู่พอสมควร นี่คือครั้งแรกที่ฉันเห็นว่าเอ็กซ์โกรธ

[ทำไม มีอะไรหรือเปล่า] เธอดูตระหนกขึ้นมาหลังจากเอ็กซ์พูดแบบนั้น

“เราว่าหมี่ล้ำเส้นเราไปแล้วว่ะ” เอ็กซ์พูดเรียบ ๆ ส่วนฉันก็เหมือนกำลังหายใจติดขัดเลย “เรารู้นะว่าหมี่ไปพูดให้คนอื่นฟังยังไงว่าเราเป็นอะไรกัน หมี่บอกฟ้า บอกเพื่อนพี่บุ๊คด้วยว่าเราสองคนคุยกัน”

[เอ็กซ์ หมี่เปล่านะ] เธอคนนั้นเสียงสั่น ๆ ทันทีที่เอ็กซ์พูดจบ เอ็กซ์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเอง แววตาเขาเจือไปด้วยความโกรธที่ไม่อาจจะปิดบังไว้ได้เลย

“เราไม่รู้ทำอะไรให้หมี่คิดแบบนั้นนะ แต่เราคิดว่าการนอนด้วยกัน ไม่ได้เท่ากับการเป็นคนคุยกันหรือเปล่า เราก็บอกหมี่ชัดแล้วนี่ว่าเราให้ได้แค่ไหน” แม้น้ำเสียงจะเรียบมากแต่ทว่าก็น่ากลัว “เราไม่ชอบให้ใครมาล้ำเส้นเรา แล้วก็ไม่ชอบให้เที่ยวไปบอกใครต่อใครให้เข้าใจผิดด้วย ถ้าอยากป่าวประกาศนักก็บอกไปดิว่าเป็นแค่ FWB กัน จะไปบอกว่าเป็นคนคุยเพื่อ?”

[แต่หมี่ชอบเอ็กซ์มากนะ เอ็กซ์ก็รู้ว่าที่หมี่ยอมเป็นFWB กับเอ็กซ์หมี่ไม่ได้คิดกับเอ็กซ์แค่เพื่อน] นี่ฉันกำลังชมละครอยู่หรือเปล่าเนี้ย...

“ไร้สาระว่ะหมี่ เราว่าก่อนหน้านี้เราก็บอกชัดเจนแล้วนะ แล้วถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันก็อย่าไปพูดแบบนี้อีกเลย เราไม่ชอบ” ตอนนั้นเอ็กซ์กดวางสายไป เขาตวัดสายตากลับมามองฉันโดยที่ไม่ได้มีแววตาเจือความโกรธแล้ว “จบแล้วนะครับเรื่องนี้”

“อือ” ฉันแทบตั้งรับไม่ทัน

“แล้วการที่พาคิดว่าเรามีแฟน มีส่วนให้พาไม่ตอบเราเรื่องจะไปปารีสเหรือเปล่า” ฉันหลุดพยักหน้าไป แต่ก็จริงแหละ พอรู้ว่าเขามีแฟน มีคนคุยที่คิดว่าจะจริงจังอยู่แล้วก็ไม่อยากจะไปแล้วด้วย “งั้นพาก็ต้องตัดสินใจใหม่นะ เพราะว่าเราไม่ได้มีแฟน แล้วก็ไม่ได้คุยกับใคร”

“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย” ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องไหนเหมือนกัน

“ต้องทำขนาดนี้ถูกแล้วครับ เพราะเราเป็นคนชัดเจน” ก็เกินไปแหละบางที

“แล้วคือมาที่นี่เพื่อจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ถ้าใช่แปลว่าเราเข้าใจแล้ว” กว่าฉันจะควบคุมตัวเองก็ได้ประโยคนี้ล่ะ “เข้าใจแล้วด้วยว่าเอ็กซ์ไม่ได้คบกับใครอยู่”

“เรามาเอาคำตอบด้วยว่าพาลินจะไปกับเราหรือเปล่า”