2

Kinabukasan, nagising si Samantha dahil sa sobrang uhaw. Nakasanayan na niyang abutin ang baso sa tabi ng kama at uminom ng tubig, habang hilo-hilo pa.

Pero biglang may pumasok sa isipan niyang hindi niya inaasahan—isang eksena kung saan may babaeng yakap-yakap ang isang lalaki, dikit na dikit ito sa kanya, at hinalikan siya ng lalaki nang mariin… at ang babae sa alaala ay… siya.

Napasinghap siya at tinakpan ang kanyang mukha. Gusto niyang umiyak pero wala nang luhang lalabas. 

Bakit parang si Sir ‘yon? Anong ginawa ko?!

Nagtataka siya sa sarili dahil kahit lasing siya kagabi, sobrang linaw ng lahat ngayon.

Bigla siyang napatayo, hinila ang kumot at tiningnan ang sarili. Tila gumaan ang pakiramdam niya at sinabi sa isipan. Buti na lang... walang nangyaring grabe. Hanggang doon lang ‘yon.

Tumunog ang cellphone niya—Friday na pala. Kailangan pang pumasok sa trabaho. Napahiga siyang muli sa kama, sobrang bigat ng pakiramdam. 

Paano na ‘to? Paano ko haharapin si Sir Dwyn? Gusto niya sanang magtanong online na “After doing something almost scandalous with your boss, how do you face him the next day? Help!”

Pero naisip niya, Huwag na lang aminin. Wala namang makakaalala, lasing naman ako. Pwede ko namang sabihing wala akong natatandaan.

Matapos ayusin ang sarili at makumbinse ang sarili na okay lang ‘yon, agad siyang nagbihis at sumakay ng tren papunta sa trabaho. Habang nasa biyahe, tinawagan niya si Ariane para siguraduhing okay lang ito. Nang makumpirma niyang ayos si Ariane, saka lang siya nakahinga nang maluwag.

Pagdating sa kumpanya, halos kompleto na ang mga tao sa opisina ng presidente. Agad niyang tinapos ang kanyang almusal at inihanda ang mga kailangang dokumento para sa management meeting ngayong umaga.

Eksaktong alas-nwebe, bumukas ang elevator ng presidente. Suot ni Dwyn ang isang dark gray na suit. Habang dumadaan ito sa assistant area, tumingin ito ng saglit sa direksyon ni Samantha. Pinilit ni Samantha na maging kalmado at binati ito, “Good morning, Mr. Teves.”

Walang sinabi si Dwyn, dumiretso lang ito sa opisina. Naiwan si Samantha na parang hindi makagalaw. Sa loob-loob niya, kabado na siya. Pero pilit niyang pinanatiling normal ang kilos niya.

Napansin ito ni Kevin. “Samantha, okay ka lang ba? Parang namumutla ka.”

Nagulat siya sa tanong. “Ay, okay lang! Medyo puyat lang. Magdadala lang ako ng documents kay Mr. Teves.”

Pagdating sa pintuan ng opisina ng presidente, kumatok siya ng marahan.

“Pasok,” narinig niyang sabi mula sa loob.

Bumukas ang pinto at pumasok siya. Inilapag niya ang mga dokumento sa harap ni Dwyn.

“Mr. Teves, may management meeting po tayo mamayang 9:30. Ito po ang materials para sa meeting. At kung wala na po kayong utos, lalabas na po ako.”

Akma na siyang lalabas nang biglang magsalita si Dwyn.

“Birthday mo ba kahapon?”

“H-ha?” Natigilan siya. Hindi niya inakalang ‘yun ang tatanungin nito.

“Anong birthday wish mo, Miss Santiago?”

Pinilit niyang ngumiti. “Thank you po sa concern, Mr. Teves. Wala naman po akong specific na wish. Simple birthday lang.”

Ngumiti ng bahagya si Dwyn. “Hmm. Wala ka bang gustong sabihin ngayong araw?”

Agad siyang sumagot. “May ipapaalala lang po ako. After ng management meeting, may lunch po kayo with Mr. Madrid ng Madrid's E-Car, tapos sa hapon, may factory inspection po sa north district.”

Biglang bumigat ang mukha ni Dwyn. “Lumabas ka na.”

“O-okay po.”

Agad siyang lumabas ng opisina. Pagkasara ng pinto, napabuntong-hininga siya. 

Grabe. Kinakabahan talaga ako. Parang tinetesting niya ako kanina.

Sa totoo lang, naging maayos at matino siya sa trabaho nitong mga nakaraang taon. Mahigit dalawang taon na siya sa opisina ng presidente. Ayon sa patakaran ng kumpanya, puwede na siyang matransfer sa ibang departament after kalahating taon. Ang target niya—makaranas sa branch office para umangat pa at maging bahagi ng management team.

Huwag ko na lang talagang isipin ‘yong nangyari kagabi. Baka magkamali pa ng akala si Sir Dwyn. Ayokong isipin niya na obsessed ako sa kanya or something.

Matapos ang maayos na meeting, plano sana nilang kumain ni Kevin kasama ang iba pang kasama at ang mga taga Madrid’s E-Car. Pero dahil hindi pa siya handang humarap sa mga tao, lalo na kay Dwyn, pinili niyang umiwas muna. 

Kailangan ko munang kalimutan ang lahat. Magiging normal din ulit ang lahat.’ sa isip niya.

Nag-leave muna si Samantha, gamit ang dahilan na may kailangan siyang asikasuhin sa bahay. Pinakiusapan niya si Linda na siya na lang ang dumalo sa lunch meeting.

Bago pa man lumabas si Dwyn ng opisina, mabilis nang nag-empake si Samantha at umalis.

Alas-onse y medya, lumabas na si Dwyn sa opisina. Sinalubong siya nina Kevin at Linda. Napakunot ang noo ni Dwyn.

"Nasaan si Miss Santiago?" tanong niya.

Ngumiti si Linda at sumagot, "May emergency daw po siya sa bahay, kaya nag-leave muna. Kami na lang po ni Kevin ang sasama sa inyo sa lunch meeting kasama ang Madrid's E-Car."

Sa isip ni Dwyn, halatang umiiwas si Samantha sa kanya. 

‘Napakagaling’ bulong niya sa kanyang isipan. 

Tahimik at seryoso siyang sumakay ng elevator.

Pagpasok sa kotse, naupo si Linda sa likod. Napuno ng pabango ng babae ang loob ng sasakyan. Biglang naalala ni Dwyn ang lasa ng fruit wine kagabi, pati ang malambot na katawan ng babaeng naglalaro sa kanyang alaala.

Samantala, pag-uwi ni Samantha sa bahay, nagpalit siya ng damit at dumiretso sa kama.

Dahil sa alak kagabi at effort sa pag-arte kaninang umaga, sobrang pagod siya. Hindi na nga siya kumain ng tanghalian, at nakatulog agad.

Nagising siya bandang alas-kuwatro y medya. Kinuha ang cellphone at napansin niyang ang haba ng tulog niya. “Ang sarap ng tulog ko ah.”

Alam niyang baka hindi na siya makatulog mamaya, kaya tumayo na lang siya at naglinis ng bahay.

Wala na ring laman ang ref, kaya nagbihis ng casual na damit para mamalengke.

May supermarket lang malapit sa gate ng community nila. Bitbit ang cellphone, lumakad siya papunta roon. Pero paglabas niya ng unit, napansin niyang may nakaparadang itim na Mercedez sa labas. Ang plate number… sobrang pamilyar.

Bigla siyang napalingon pabalik at nagtago sa hallway. “Grabe! Kotse 'to ni Mr. Teves! Anong ginagawa nito sa tapat ng bahay ko?!”

Habang panic na panic pa siya, biglang tumunog ang cellphone. At gaya ng hinala niya—si Dwyn ang tumatawag.

“Puwede bang ‘wag sagutin?” tanong niya sa sarili.

Pero, napapikit siya ng mariin bago sagutin. “Hello po.”

"Run, come out," malamig na sabi ni Dwyn. Tapos agad siyang binabaan ng tawag.

Nagkagulo ang isip ni Samantha. “Paano ‘to?! Kapag ‘di ko siya hinarap, baka makaapekto sa trabaho ko! Ugh! Bakit pa kasi ako lumabas!”

Bagal-bagal man, pero lumapit pa rin siya sa kotse.

Binuksan agad ni Dwyn ang pinto. Napangiti si Samantha kahit halatang pilit. “Ah, Mr. Teves… may kailangan po ba kayo?”

Tinitigan lang siya ni Dwyn sandali, tapos bumaba sa kotse at tumayo sa harapan niya. Naka-sneakers lang si Samantha kaya mas lalo siyang napatingala.

"Ang galing naman ng timing mo. Bigla kang nag-leave ngayon. Sa loob ng tatlong taon sa kumpanya, ngayon lang kita nakitang nag-leave," malamig ang tono ni Dwyn.

Sasagot pa lang sana si Samantha nang muli siyang tanungin. "Umiwas ka ba sa’kin?"

"Hindi po!" Agad siyang sumagot.

Nakatitig lang si Dwyn sa kanya. Biglang tinanggal ang tie niya, at pagkatapos ay hinawakan ang pulso ni Samantha at hinila ito papasok sa building.

"Sa taas tayo mag-usap."

“Huwag na po sa taas! Dito na lang tayo mag-usap!” nagmamakaawang sabi ni Samantha. “Mr. Teves, dahan-dahan naman po!”

Hindi siya binigyan ng pagkakataong makatakas. Paglabas ng elevator, hawak pa rin siya sa pulso habang binuksan ang pinto ng bahay.

Pagkapasok, wala nang imik si Dwyn. Tinanggal ang coat, umupo sa sofa na parang walang nangyari—relax na relax. Naiinis si Samantha sa sitwasyon.

"Mr. Teves, ano po ba talaga ang gusto niyong sabihin?"

Tahimik si Dwyn sandali, tapos sinabing, “Yong kagabi… aaminin mo ba?”

Nagkunwaring hindi niya alam ang sinasabi. “Ha? Kagabi po? Birthday ko lang po kagabi, pero after work naman ako lumabas. Hindi po ako nag-absent, promise!”

Napailing si Dwyn. Halatang hindi siya kumbinsido sa acting ni Samantha.

"Saan ka nag-celebrate kagabi? At paano ka nakauwi?"

Nagkunot-noo si Samantha. "Ah… pumunta po ako sa bar kasama 'yong kaibigan ko, uminom lang ng konti. Medyo nalasing, pero siya po ‘yong naghatid sa akin pauwi. Siya kasi mas kaya pa. Ako po 'yong nalasing. Hindi ko na rin maalala masyado kung paano ako nakauwi."

Bigla siyang ngumiti at nagsabing, “Ah, Mr. Teves, gusto niyo po ba ng tubig?” Hindi na niya hinintay ang sagot, tumalikod na siya papunta sa kusina para makapag-isip pa.

Tahimik lang si Dwyn. Hindi siya nagmamadali. Sa totoo lang, natutuwa siya habang pinagmamasdan ang pagkataranta ng isang pusang nagsusumikap itago ang lihim.