MY BROTHER OWNED ME (SPG)

Gabi na at gising pa rin ako, abala sa pagre-review ng mga paperwork na inuwi ko mula sa opisina.

Hindi ako mapakali buong araw dahil sa kanya. Naiinis ako kay Soren to the point na pati trabaho ko apektado na.

Tutok ako sa laptop ko nang marinig kong marahang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Halos walang ingay, dahan-dahan lang ang pagpasok.

Napakunot ang noo ko nang makita ko ang anino ng kapatid kong si Soren. Maingat niyang isinara ang pinto, sinisiguro na wala siyang magagawang ingay. Agad bumalot sa silid ang pamilyar niyang masculine scent.

Napatingin ako sa digital clock sa screen ng laptop — alas-una na pala ng madaling araw.

Napabuntong-hininga ako.

Sanay na ako sa ganitong eksena. Normal na para sa aming dalawa na kapag tulog na ang lahat, doon lang siya puwedeng pumasok sa kwarto ko… o ako sa kanya.

Alam kong nasundan niya ako dahil sa liwanag ng laptop.

Tila nababaliw ang puso ko sa lakas ng kabog habang papalapit siya. Napaigik ako nang bigla niya akong yakapin mula sa likuran. Ramdam ko ang init ng hininga niya sa batok ko kaya agad ko siyang itinulak.

“Umalis ka, Soren!” singhal ko.

Sa halip na bumitaw, mas lalo pa niyang hinigpitan ang yakap niya. “Hindi ako natatakot mamatay, pero natatakot ako sa lamig mo. Baka ’yan ang ikamatay ko, princess.”

Pinipigil ko ang sarili kong hindi matinag pero sobra pa rin ang galit ko sa kanya.

“Selene, please, kausapin mo naman ako. Tatlong araw mo na akong binabalewala. Kausap naman, oh!”

Nakakatawa minsan kung paano ang pinaka-rebellious at matigas ang ulo na tao sa mundo ay humihingi ng pansin… mula sa sariling kapatid. Sa lahat, siya ang kilala bilang black sheep ng pamilya, samantalang ako ang “responsableng anak.”

“Eh kung titigilan mo ’kong bigyan ng dahilan para mainis sa’yo, Soren! Alam mo bang tatlong gabi na rin akong hindi makatulog sa kakaisip kung ayos ka lang?” galit kong bulalas, sabay pilit kumawala sa yakap niya.

Pero siyempre, kilala ko siya — hindi siya susuko nang gano’n kadali.

Sa isang mabilis na galaw, muli niya akong hinila palapit at binuhat papunta sa kama ko. Pinahiga niya ako at pinatungan.

“Soren, huwag ngayon. Nandiyan lang si Santino sa kabila ng pader,” mariin kong bulong.

Lalo akong nag-iingat ngayong nandito si Santino, ang kakambal ko. Kilala ko siya — kapag nahuli niya kami, sa isang iglap lang puputok ang sikreto naming pinakaiingatan: ang bawal naming relasyon.

“I don’t care, princess. I just missed you,” bulong niya habang hinahalikan ang leeg ko.

Ramdam ko ang paninigas ng katawan niya, at kahit na anong pigil ko, may bahagi sa akin na humihiling na sumuko.

“Princess, bati na tayo. Kiss me back, please,” pagsusumamo niya, pilit inaangkin ang labi ko. Umiwas ako.

“I hate you,” bulong ko, pabulong pero puno ng inis.

“Binalaan na kita, Soren, huwag mong patulan ang kalokohan ni Chino. Pero anong ginawa mo? Hindi ka nakinig. Alam mo bang sobra akong na-disappoint sa’yo?”

Muling sumingit ang kirot sa dibdib ko habang bumabalik ang alaala ng gabing iyon — ang gabing muntik nang mawala siya. Hindi niya alam na nandoon ako, nakatago sa dilim, umiiyak habang pinapanood siyang itaya ang buhay niya.

“Princess…”

“Nandoon ako,” mahinang bulong ko.

Nanigas siya, tila hindi makapaniwala. “What the hell, Selene?” Mabilis siyang umalis sa ibabaw ko at nahiga sa tabi ko. Malakas ang bawat paghinga niya.

“Damn it! Hindi ka dapat pumunta doon. Paano kung may nangyari sa’yo?”

“Sinabihan na kasi kita pero hindi ka nakinig. Wala na bang halaga sa’yo ang opinyon ko?” Humulagpos ang mga luha kong ilang araw ko nang pinipigilan.

“Hindi ’yan ang punto ko, Selene. Hindi mo alam kung gaano kadelikado ang lugar na ’yon. Hindi ka dapat nandoon. Anghel ka — hindi para sa impyernong gaya nun.”

“Wala akong pakialam. Nag-aalala lang ako sa’yo. Ayokong mapahamak ka, Soren. Hindi ko kakayanin ’yon,” iyak ko.

Mabilis niya akong niyakap muli nang marinig ang paghikbi ko.

“Princess, sorry. I’m so sorry. Please, stop crying. Alam mong ayokong makita kang umiiyak,” bulong niya habang tarantang pinupunasan ang luha ko.

Napatawa ako nang bahagya sa kilos niya. Simula noon, lagi silang nagpa-panic kapag umiiyak ako. Noong high school, nang binully ako, halos malunod sa inidoro ang bully dahil binugbog ni Soren. Nang malaman ni Santino, pina-expel pa niya ang lalaking iyon.

Ganoon sila ka-overprotective. Siguro kaya hanggang ngayon, sina Noémie at Amélie lang ang naging matalik kong kaibigan.

“Hayaan mo na si Chino, please. Hindi mo na siya kailangang patulan,” sabi ko, pinipigil ang luha.

“Hindi ko matiis. Naiinis ako tuwing naiisip kong may gusto siya sa’yo. Gusto ko na lang siyang sakalin,” singhal niya.

“Pero hindi ibig sabihin nun na papayagan kitang makipag-death race sa kanya! Soren, alam mo bang ang pumapatol lang sa baliw ay kapwa niya baliw?”

Bahagya siyang natawa, saka idinikit ang noo niya sa noo ko. “Eh di baliw na nga ako — baliw sa atensyon mo, sa ’yo, sa lahat ng bagay tungkol sa’yo. Noon pa.”

Napakagat labi ako, pilit pinipigilan ang sariling puso. “Soren, tama na. Paano kung malaman ni Daddy? Tama na ang sakit ng ulo na binibigay mo sa kanila.”

“You know I can’t promise that,” he whispered, brushing a thumb across my cheek. “Pero para sa’yo… susubukan ko.”

Sandali kaming natahimik, magkayakap lang. Bigat ng mga salitang hindi namin masabi ay parang bumabalot sa hangin.

Hanggang sa—

Tok. Tok.

“Selene, gising ka pa ba?”

Oh my God.

Nasa labas ng pinto ko si Santino... ang kapatid namin!