Chapter 2

Chapter 2

Hindi ko alam kung bakit siya narito o kung aksidente lang ang lahat, pero hindi ko kayang isugal ang pagkakataon.

Lumabas ako sa likurang pinto ng bar, sinikap na hindi lumingon. Hindi ko rin inalintana ang malamig na hangin ng Maynila sa dis-oras ng gabi. Ang mahalaga lang sa akin ay ang makalayo… bago pa niya tuluyang mabunyag kung sino ako.

Pero habang naglalakad ako sa madilim na eskinita, may kakaibang pakiramdam akong bumalot sa akin.

Para bang… may nakasunod.

Mas binilisan ko ang hakbang ko, pilit nilalabanan ang takot na nagsisimulang gumapang sa aking katawan.

"Hindi, imposible. Hindi niya ako nakilala. Hindi niya ako masusundan."

Pero isang malalim na boses ang biglang bumasag sa katahimikan ng gabi—

"Mira, saan ka pupunta?"

Nanigas ako sa kinatatayuan ko.

Hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino ang nasa likuran ko.

Si Davis.

Nanatili akong nakatalikod, pilit pinapakalma ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Hindi puwedeng malaman ni Davis na kinakabahan ako. Hindi siya dapat magduda.

Kaya bago pa ako lumingon, binago ko ang tono ng aking boses. Ginawa kong mas mababa at paos, tulad ng isang babaeng sanay sa sigarilyo at alak.

"Sorry, boss. Wala akong oras sa mga kliyente ngayon," sagot ko nang may pilit na tapang, hindi tumitingin sa kanya. "Kung gusto mo ng sayaw, bumalik ka sa loob."

Saglit na katahimikan.

Pero kahit hindi ko siya nakikita, ramdam ko ang titig niya—tulad ng dati, matalim at puno ng pagsusuri.

"Hindi ako naghahanap ng sayaw," malamig niyang tugon. "Gusto lang kitang makilala."

Napalunok ako.

Hindi. Hindi puwede.

Kaya mabilis akong umatras, itinago ang mukha sa ilalim ng aking cap. "Wala kang kailangang malaman tungkol sa akin," sagot ko nang matigas. "Paumanhin, boss, pero hindi ako interesado sa mga VIP."

Tatalikod na sana ako nang bigla niyang hawakan ang aking braso. Hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ang paglayo ko.

"Sigurado ka bang hindi pa tayo nagkita noon?"

Doon ako lumingon, pero sinigurado kong anino ng cap ang bumabalot sa kalahati ng aking mukha.

"Hindi kita kilala, boss," sagot ko nang walang emosyon. "At mas mabuti siguro kung gano’n na lang."

Binawi ko ang aking braso at agad na naglakad palayo.

Hindi ko na inintay ang sagot niya. Hindi ko na tinignan kung ano ang reaksyon niya.

Ang alam ko lang—kailangan kong lumayo bago pa siya tuluyang makasigurado kung sino talaga ako.

Mabilis akong naglakad palayo, hindi na lumingon.

"Sige!"—isang simpleng sagot mula kay Davis, ngunit hindi ko alam kung dapat ba akong mapanatag o mas lalong kabahan.

Nakahinga lang ako nang maluwag nang matiyak kong hindi niya ako sinundan. Hindi niya ako nakilala. Hindi siya sigurado.

Pero kahit malayo na ako sa bar, hindi ko maiwasang makaramdam ng takot. Hindi ko rin mapigilan ang mabilis na pagtibok ng puso ko—hindi dahil sa kaba lang, kundi sa isang bagay na mas kinatatakutan ko.

Bakit kahit anong pilit kong lumayo, kahit anong gawin kong pagtatago… bakit nararamdaman ko pa rin ang presensya niya?

Para bang kahit nasaang sulok ako ng mundo, hindi ako makakatakas kay Davis Santillian.

Mahirap i-balanse ang lahat—ang pag-aaral sa umaga at ang pagsasayaw sa bar sa gabi. Pero wala akong ibang pagpipilian.

Ito lang ang paraan para makaraos ako sa Maynila.

"Kaya ko ito," bulong ko sa sarili habang pinagmamasdan ang basag na salamin sa maliit kong inuupahang kwarto. Pagod na pagod na ako, pero hindi ako puwedeng sumuko.

Ginusto ko ito. Ako ang pumili nito.

Sa umaga, isa akong masipag na estudyante, tahimik at walang kibo. Wala ni isa sa mga kaklase ko ang nakakaalam ng tunay kong trabaho sa gabi. Para sa kanila, isa lang akong simpleng probinsyana na nangangarap ng magandang kinabukasan.

Pero sa gabi, nagiging iba ako.

Sa ilaw ng entablado, ako si Mira—isang babaeng kayang sumayaw kasabay ng tugtog ng musika. Isang babaeng walang takot, walang iniinda.

Dalawang mundo. Dalawang pagkatao.

At sa pagitan ng dalawang ito, unti-unti kong nakakalimutan kung sino ba talaga ako.

Pagod na pagod na ako, pero hindi ako puwedeng sumuko.

Ginusto ko ito. Ako ang pumili nito.

Sa bawat araw na lumilipas, pakiramdam ko ay naglalakad ako sa manipis na lubid—isang maling hakbang at maaari akong mahulog.

Sa umaga, pilit kong inaaral ang mga leksyon habang nilalabanan ang antok. Sa gabi, sinusubukan kong maging malakas, pinapaniwala ang sarili na kaya kong gawin ito nang hindi naaapektuhan ang pangarap kong makapagtapos.

Pero minsan, hindi ko maiwasang tanungin ang sarili—hanggang kailan ako ganito?

Napabuntong-hininga ako habang binibilang ang natitira kong pera. Kaunti na lang. Kailangan kong magsumikap pa.

Muli kong itinuon ang pansin sa salamin.

"Hindi puwedeng sumuko, Zamara," bulong ko sa sarili.

Sa mundong ito, ang kahinaan ay hindi isang opsyon.

"Dalawang taon na lang at makakapagtapos na ako bilang isang abogado!" ngiti kong sabi sa sarili habang mahigpit na hawak ang lumang libro ng batas na nakuha ko sa isang thrift shop.

Ito ang pangarap ko. Ang dahilan kung bakit tiniis ko ang lahat ng hirap.

Sa umaga, isang masigasig na estudyante. Sa gabi, isang babaeng sumasayaw sa ilalim ng mapanuring tingin ng mga estranghero. Dalawang magkaibang mundo, pero parehong kinakailangan para mabuhay ako sa lungsod na ito.

Napapikit ako at huminga nang malalim.

"Kaya ko 'to. Kaunting tiis na lang, Zamara."

Bumangon ako mula sa kama at nagsimulang maghanda. Isa na namang mahabang gabi ang naghihintay sa akin.

Nagbihis ako ng simpleng damit—isang oversized shirt at lumang maong. Nagsuot ako ng cap at naglagay ng kaunting pulbo para matakpan ang eyebags ko.

Kailangan ko nang pumasok sa trabaho.

Habang naglalakad ako papunta sa bar, ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin sa Maynila. Napatingin ako sa langit—madilim, walang bituin. Parang buhay ko ngayon, puro hirap at pagsubok.

Pagdating ko sa backstage, bumati sa akin si Mila, isa sa mga kapwa ko dancer.

"Uy, Mira! Napagod ka ba kahapon? Parang antok na antok ka pa."

Napangiti ako ng bahagya. "Medyo. Mahirap lang pagsabayin ang pag-aaral at trabaho."

"Ewan ko sa'yo, girl. Kung ako ‘yan, matagal ko nang tinigil ‘yang school-school na ‘yan! Ang dami namang nagpapalibre sa'yo dito, isang sugar daddy lang, solve ka na." Tatawa-tawa niyang sabi habang inaayos ang kanyang makeup.

Umiling lang ako. "Alam mo namang hindi ko kaya ‘yon, Mila. Hindi ko gustong umasa sa iba."

Napairap siya. "Ewan ko sa'yo. Ikaw lang yata ang dancer dito na walang balak yumaman nang mabilisan."

Ngumiti lang ako. "Ang gusto ko lang, makatapos."

Bago pa siya makasagot, narinig na namin ang boses ng manager naming si Ricky.

"Mira! Ikaw na next!"

Huminga ako nang malalim, inabot ang maskarang ginagamit ko sa pagsayaw, at isinuot ito.

Sa entablado, hindi ako si Zamara. Wala akong kahapon, wala akong bukas.

Ako si Mira. At ngayong gabi, isa na namang palabas ang kailangan kong itaguyod.