CHAPTER FOUR

ISABELLA POV:

Napabalikwas ako ng bangon, habol-hininga at gulat na gulat.

"Oh, shit!"

Napakapit ako sa ulo ko na tila pinupunit ng matinding sakit. Parang may naghahampasan sa loob ng bungo ko. Pilit kong inaaninag ang paligid kahit nanlalabo pa ang paningin.

"Wait... shit! Where am I?"

Dahan-dahan kong tiningnan ang kabuuan ng kwarto. Hindi ito ang kwarto ko. Hindi rin ito kwarto ng condo nila Jane o Riley. Mamahalin ang interior—malinis, tahimik, may amoy ng bagong labang kumot at mamahaling air freshener. Napalunok ako.

Ibang kwarto ‘to. Ibang kama. Ibang condo.

Pilit kong inaalala ang nangyari kagabi, musika, ilaw, tawanan, mga bote ng alak. At... isang lalaki.

Biglang nanlaki ang mga mata ko.

“May… may nakasayaw ako kagabi…”

Parang biglang bumalik ang eksena—ang matikas na katawan, ang malalim niyang boses, ang titig na tila tumagos sa pagkatao ko.

“No… no, no…” bulong ko, napapalakas habang unti-unting tinatablan ng kaba ang buo kong katawan.

Mabilis kong hinila ang kumot mula sa aking katawan at tiningnan ang sarili ko. Mula ulo hanggang paa.

At doon ako nakahinga nang maluwag.

Naka-damit pa rin ako.

Yung parehong damit na suot ko kagabi sa bar—medyo gusot, pero buo. Wala ring bakas na may nagbihis sa akin o gumalaw sa katawan ko. Agad kong hinawakan ang sarili, pinakiramdaman kung may kakaiba. Pero maliban sa sakit ng ulo, tuyong lalamunan, at bahagyang hilo… wala. Wala akong nararamdamang masama o kakaiba sa katawan ko.

“Thank God…” mahinang bulong ko habang napapikit at napaupo muli sa kama.

Hindi ko alam kung kaninong kwarto ‘to. Hindi ko rin alam kung paanong nauwi ako rito. Pero isang bagay ang sigurado:

May hindi ako maalala. At ayokong may hindi ako maalala.

Napatingin ako sa mesita sa gilid ng kama. May basong tubig at isang paracetamol tablet. May maliit na note sa ilalim. Nanginginig ang kamay ko habang inaabot ito.

“You passed out. Don’t worry, nothing happened. Rest. —S”

"S?"

Napakunot ako ng noo.

Sino si S?

Siya ba ang lalaki kagabi?

Siya ba ang nagdala sa akin dito?

Mas lalo akong nataranta. Pero kahit papaano, kahit wala akong malinaw na sagot sa lahat ng ‘to, isa lang ang alam kong totoo sa ngayon,

Safe ako. At hindi niya ako pinagsamantalahan.

Pero sino siya… at bakit parang mas lalo akong natatakot sa taong ‘yon?

Pagkaalis ko ng kumot ay agad kong hinanap ang bag ko sa gilid ng kama. Nang mahagilap ko ito, mabilis kong kinalkal ang loob at agad kong nakuha ang cellphone ko.

“Holy crap...”

Napakurap ako sa dami ng notification.

May 21 missed calls mula kina Jane, Riley, at... si Ethan. Sunod-sunod din ang mga mensahe:

Jane: “ISA!!! Nasaan ka na?! Hindi ka na namin nakita kagabi!!!”

Riley: “Girl kung anong trip mo, explain mo ‘yan later, okay??”

Jane: “Please reply kahit emoji!!!”

Ethan: “Where are you?”

Ethan: “Answer your phone.”

Ethan: “We need to talk.”

Napasinghap ako.

Shit. Nawala ako nang parang bula. Ni wala akong idea kung sino ang nagdala sa akin dito. Paano kung nagpanic na sila?

Bigla na lang nag-ring ang cellphone ko.

Napapitlag pa ako sa gulat.

“SYOTA KA MARE, SAN KA NAPADPAD BA?!” sigaw ni Jane sa kabilang linya, halatang galit pero mas nangingibabaw ang pag-aalala sa tono niya.

Napakagat ako sa labi, hindi ko rin alam kung paano ko sila haharapin.

“Uhm... mamaya na ako mag-e-explain. Just—just wait for me in your condo. Please.” Pilit kong pinapanatiling kalmado ang boses ko, pero nararamdaman kong nanginginig na ang kamay ko habang hawak ang phone.

Hindi na ako naghintay pa ng sagot. Agad kong pinatay ang tawag at kinuha ang jacket ko na nakasampay sa upuan.

Napansin kong may bottled water sa mesa. Isang lagok muna, saka ako lumabas ng silid.

Sa hallway ng condo, saglit akong napahinto. Mamahalin ang lugar. Tahimik. Malinis. Hindi ko alam kung anong eksaktong parte ng siyudad ito, pero isang bagay ang sigurado.

Hindi ko kilala ang lugar. At lalong hindi ko kilala kung sino ang nagdala sa akin dito.

Pilit kong inaalala muli ang lalaking iyon sa bar—yung may matalim na titig, may halong misteryo, at may presensyang parang... alam ang bawat galaw ko.

Sino siya?

Pagbaba ko ng elevator, agad akong sumakay sa unang available na taxi.

"Wait tinawag niya ba akong Bella?" "Haysss!!!" napasabunot kong inis.

Kailangan ko nang makaalis dito. Kailangan kong makaharap sina Jane at Riley.

At higit sa lahat...

Kailangan kong maintindihan kung anong klaseng gulo ang pinasok ko kagabi.

*****

Kagat-kagat ko ang kuko ko, parang may kinakalaban akong multo sa isip. Paikot-ikot ako sa sala ni Jane habang pilit inaalala ang mga kaganapan kagabi. Hindi ko alam kung anong mas nakakahiya—ang magwala habang lasing, o ang maalalang may lalaking halos yakapin ko sa gitna ng dance floor.

“Girl, ang sabi namin ay magpakawala ka ng stress, pero parang mas lalo pa atang dumadagdag ‘yang stress mo ngayon,”

pang-aasar ni Riley habang nakaupo sa couch, halos hindi na mapigilan ang tawa niya.

Tiningnan ko siya ng masama pero hindi ko na rin napigilang mapangiti nang bahagya—kahit paano, gumagaan ang bigat na dinadala ko dahil sa mga baliw kong kaibigan.

“Hey, stop it!” saway naman ni Jane, sabay bato ng throw pillow kay Riley. “Riley, this is serious. Alam mong first time niya ulit lumabas tapos, ganito pa.”

Tumigil ako sa paglalakad, napaupo ako sa tabi ni Jane at mariing hinagod ang sentido ko.

“Sino kaya ‘yung guy na ‘yon?” tanong bigla ni Jane, halatang curious na rin. “Namumukhaan mo ba siya? Parang kilala mo na raw siya kagabi, sabi mo.”

Umiling ako habang pinipilit pigain ang utak ko.

“Hindi ko talaga maalala. Parang... pamilyar ang mukha niya, pero blurred lahat. Tapos ‘yung boses niya, may kung anong tono na parang narinig ko na dati. Pero hindi ko talaga ma-pinpoint kung saan.”

“Eh baka naman ex mo? O admirer mo dati?” sabat ni Riley, sabay kindat.

“Kung admirer ko siya, sana naman hindi siya creepy,” sagot ko, pilit pinapatawa ang sarili.

Tahimik sandali ang kwarto. Nagkatinginan si Jane at Riley, tapos sabay na lumapit sa akin.

“Isa,” bungad ni Jane. “Kahit anong nangyari kagabi... at kahit sino pa ‘yung lalaking ‘yon, ang mahalaga, safe ka. Nasa condo ka ng maayos, walang nangyaring masama. At higit sa lahat,.... naka-damit ka pa rin,” sabat ni Riley na napangisi.

“Exactly,” dagdag ni Jane. “So, stop overthinking, okay? Mas matatakot kami kung tuluyan kang magsara.”

Tumango ako, pilit na iniintindi ang mga sinasabi nila. Pero kahit gaano ko gustong kalimutan ang lalaking ‘yon...

Hindi ko maalis sa isipan ko ang titig niya.

Yung presensya niya.

Parang... may dapat akong matandaan. Parang may dapat akong takasan.

At sa hindi ko malamang dahilan, natatakot ako.