CHAPTER THREE

THIRD PERSON:

“Excuse me, this seat taken?” malamig ngunit banayad ang tono ng boses ng lalaki. Kasabay noon ang bahagyang ngiti na tila sanay magpakaba ng babae.

Napatingin si Isabella, bahagyang kunot ang noo. Walang kagatol-gatol na sumimangot siya.

“No,” mataray na tugon niya. Diretso, walang pasakalye.

Ngumiti ang lalaki, halatang hindi naapektuhan. Sa halip, nag-angat pa ito ng kilay at akmang uupo na sa tabi niya.

Pero agad siyang nagsalita muli, mas madiin ngayon ang boses.

“No,...because I’m already taken. Kaya… chooooo!” sabay kaway ng kamay niya sa direksyon nito, parang nagtataboy ng langaw.

Napatigil ang lalaki, bahagyang natawa, pero hindi umalis agad. “Wow. That’s the most creative rejection I’ve heard all night,” sabi nito, bahagyang natatawa habang umiling. “Noted, Miss Taken.”

Tumalikod na ito para umalis, ngunit bago pa ito tuluyang makalayo, sumulyap pa ito muli at nagbiro, “Kung magbago isip mo, nandiyan lang ako sa kabilang table. Hindi ako taken, just taken a back.”

Napairap si Isabella pero hindi naiwasang mapangiti ng kaunti. “Smooth,” bulong niya sa sarili, bago muling tumungga ng cocktail.

Sa di kalayuan, tanaw ng lalaki si Isabella habang ngumiti ito sa sarili. “May laban pala ‘to,” bulong niya, bago bumalik sa grupo niyang kaibigan.

Ilang shot na rin ang naubos ni Isabella. Hindi na niya mabilang kung ilang beses na silang nag- “cheers” nina Jane at Riley, para sa kalayaan, para sa stress, para sa love life, at kung anu-ano pang dahilan na basta’t may kasamang alak.

Pupungay-pungay na ang kanyang mga mata, at bahagyang namumula ang kanyang pisngi. Nakapatong ang isang siko niya sa mesa habang nilalaro ng daliri ang straw ng inumin niya. Bahagya siyang napapikit paminsan-minsan, na para bang ang bawat tunog ng musika ay naglalayag sa hangin at sumasayaw sa loob ng ulo niya.

“Come on!!! Let’s dance na, Isabella!” sigaw ni Riley habang hinihila siya palayo sa mesa.

“H-ha? Teka lang…” sabay hawak ni Isabella sa kanyang ulo. “Parang umiikot ang mga ilaw…”

“Mas lalong ‘di ka matutuyo diyan kung magmumukmok ka lang sa upuan!” sabat naman ni Jane, na ngayo’y may hawak-hawak pang glowstick habang sumasayaw sa tabi.

Napatawa si Riley, “Isabella, sinayang ko ang eyeliner ko ngayong gabi para lang hindi ka umiyak—kaya sumayaw ka na!”

“Ang kulit niyooohhh,” sabay tawa ni Isabella, lasing na ang dila at pilit na tumatayo. “Wait, wait, my legs are not cooperating…”

“Don’t worry, girl! Kami bahala. Left foot, right foot—ganyan lang! Kayang-kaya mo ‘yan!” tili ni Riley habang tinutulungan siyang makatayo.

Hinila na siya palapit sa dance floor. Nagpaalalay muna si Isabella habang nilalakad ang tila gumagalaw na sahig, pero pagdating nila sa gitna, sumabay na rin siya sa beat. Nagtaas siya ng kamay at nagsimulang sumayaw ng dahan-dahan, mata’y medyo nakapikit at halatang nilulunod ang sarili sa musika at kalasingan.

“Woohoo!” sigaw ni Jane habang paikut-ikot na parang nasa sariling mundo.

Si Riley naman ay tuwang-tuwa, habang kinukunan pa sila ng video para sa “memories” daw nila kinabukasan.

Sa kabila ng sayawan at tawanan, si Isabella ay napangiti, isang ngiting totoo pero may halong pait. Sa kabila ng lasing at ingay, naroon pa rin sa loob niya ang sakit. Pero kahit papaano, ngayong gabi… nalilimutan niya ito, kahit saglit lang.

Habang abala sa kasiyahan sina Isabella, Riley, at Jane sa gitna ng dance floor, napapalibutan ng makukulay na ilaw at malalakas na beat, hindi nila namamalayang may mga matang tahimik na nakamasid mula sa isang exclusive VIP corner ng bar.

Sa loob ng madilim na bahagi ng lugar, may isang lalaking nakaupo sa isang mamahaling leather couch. Tahimik siyang pinagmamasdan si Isabella. Nakatungo siya bahagya habang paikot-ikot ang yelo sa loob ng kanyang whiskey glass, marahang binabangga ito sa gilid ng baso, na para bang sinasabayan ang ritmo ng musika.

Matikas ang tindig, maayos ang bihis, at may aura ng kapangyarihan at panganib. Hindi siya basta-bastang customer—kitang-kita iyon sa distansya na ibinibigay sa kanya ng mga waiter at security. Ngunit hindi iyon ang mahalaga sa kanya ngayon. Sa paningin ng lalaking ito, iisa lang ang sentro ng kanyang atensyon, si Isabella.

“Boss… ngayon na po ba tayo kikilos?” tanong ng isa sa kanyang mga alalay, isang lalaking naka-itim na polo at nakatayo sa kanyang likuran, halatang sanay sa utos.

Hindi agad sumagot ang lalaki. Sa halip, dahan-dahan siyang uminom mula sa kanyang baso, hindi inaalis ang tingin kay Isabella, na ngayon ay tumatawa habang umiikot sa sayawan, medyo lasing, pero halatang sinisikap na maging masaya.

“Wag muna ngayon,” malamig ngunit kalmado niyang tugon. “Hayaan muna natin siyang magpakasaya...”

Nagbaba siya ng baso at bahagyang lumapit sa mesa. “Gusto kong makita kung hanggang saan siya tatakas. Hanggang kailan niya kayang magpanggap na okay siya.”

Tumingin siya muli kay Isabella, at bahagyang sumilay ang isang mapanganib na ngiti sa kanyang labi.

"Mas masarap kunin ang isang bagay... kapag akala ng lahat, malaya na siya."

Tahimik ang alalay, ngunit halata sa kanyang ekspresyon ang paggalang, o takot, sa lalaking kaharap niya.

Sa kabila ng liwanag at ingay ng bar, may isang anino ng kapahamakan na hindi alam ni Isabella na papalapit na sa kanya... dahan-dahan, ngunit siguradong hindi siya makakatakas.

Habang umiindayog pa sa saliw ng malalakas na tugtog si Isabella, unti-unti nang nangingibabaw ang hilo sa kanyang ulo. Pupungay-pungay na ang kanyang mga mata at halos hindi na niya maaninag nang maayos ang mga ilaw sa paligid. Pero pilit pa rin niyang sinasabay ang katawan sa ritmo, umaasa na kahit papaano'y mailalayo siya ng sayaw sa mga iniisip.

Biglang… may matigas na bagay na tila sinasalubong siya. Isang matikas na dibdib.

“Oops!”

Isang malalim ngunit malamig na boses ang narinig niya. Napahinto siya, at bago pa siya tuluyang matumba sa kawalan ng balanse, may dalawang braso ang mabilis na sumalo sa kanya, mahigpit ngunit maingat. Mabilis siyang nayakap sa maliit niyang beywang, hawak na hawak na para bang ayaw siyang mabitawan.

Napatingala si Isabella, pilit kinikilala ang lalaking nasa harapan niya.

Pupungay-pungay ang kanyang mga mata. Tila ba may ulap sa kanyang paningin. Nakakunot ang kanyang noo, pilit minomemorya ang mga guhit ng mukha ng estranghero, matangos ang ilong, matalim ang mga mata, at may bahagyang ngiti sa labi na parang sanay sa paghawak ng panganib.

"You're clearly drunk,..Bella" bulong nito sa kanya, dahilan upang magsitayuan ang balahibo ni Isabella.

Mainit ang kanyang hininga, may halong amoy ng mamahaling pabango, na agad nagbigay ng kuryente sa balat ni Isabella sa mismong bahagi kung saan dumampi ang kanyang tinig.

Ngunit bago pa siya makapagsalita pa, biglang may sariling desisyon ang kanyang katawan.

Parang may sariling isip ang kanyang mga braso, dahan-dahang pumulupot sa batok ng lalaki. Mainit pa rin ang kanyang katawan sa alak at sayaw, at sa kalasingan niya, mas nanaig ang pakiramdam. Napalapit pa siya lalo sa lalaki, halos magkadikit na ang kanilang dibdib.

At bago niya pa lubusang maintindihan ang nangyayari… umindak siya.

Isang mabagal, senswal na galaw ng balakang, at sinabayan ito ng estranghero. Ang kamay ng lalaki ay hindi na umaalis sa kanyang beywang na mas lalo pa nitong hinihigpitan sa pagkakahawk, tila sinasabayan ang bawat galaw niya, kontrolado, pero may bahid ng mapanganib na kasiyahan.

Napangiti ang lalaki, bahagyang yumuko upang mapanatili ang kanyang tingin kay Isabella.

“Damn… you’re so sexy when you move like that.” bulong nito sa kanyang tainga, mababa, makahulugan, at tila nanunuot sa balat.

Napapikit si Isabella, hindi niya alam kung dahil ba sa musika, sa alak, o sa presensya ng lalaking ito. Ang puso niya ay humahataw din nang mabilis, hindi niya maipaliwanag kung kaba o tukso ang nararamdaman niya.