ตอนที่ 2 เริ่มต้นแผนการ (1)

“แม่จ๋า เดี๋ยวหนูจะรีบกลับมาหาแม่นะ” เสียงอ่อนโยนเอ่ยบอกมารดาที่ยังคงไม่ได้สติ เธอแนบใบหน้าลงกับมืออุ่นๆ ที่เหี่ยวย่นเล็กน้อย ฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำงานหนักมาตลอดหลายสิบปี

ความฝันของออเดียน่าคือการมีบ้านและได้พาแม่ไปอยู่ด้วยกันสองคน ไม่อยากให้แม่ต้องลำบากอยู่ในบ้านหลังนั้นอีกต่อไป แม้ตอนนี้เธอจะเพิ่งเรียนอยู่มหา’ลัยชั้นปีที่สามก็ตาม แต่ต่อให้ลำบากยังไงก็จะพาแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้นให้ได้

หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหลคลอเบ้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนและตัดใจเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ตรงไปยังหน้าโรงพยาบาลตามที่นัดหมายกับธีร่าไว้

“สวัสดีครับ คุณออเดียน่าใช่ไหมครับ” ชายสวมชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ ด้านหลังมีรถตู้ของบ้านแวนเดรลกำลังจอดรออยู่

“ใช่ค่ะ” เธอพูดพลางพยักหน้า

“เชิญทางนี้ครับ” ชายหนุ่มผายมือไปยังรถตู้คันหรูที่ผลิตขึ้นในยุโรปและราคาหลายสิบล้านบาท ซึ่งออเดียน่าก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะได้มีโอกาสนั่งรถหรูๆ แบบนี้ด้วย

ภายในรถยนต์มีเพียงแค่คนขับรถที่สวมเครื่องแบบเหมือนกับผู้ชายคนเมื่อกี้ ออเดียน่าเข้าไปนั่งยังจุดที่ตัวเองคิดว่าจะไม่เกร็ง ก็คงไม่พ้นฝั่งริมหน้าต่างด้านใน

กระเป๋าเป้ใบโปรดมีเสื้อผ้าอยู่เพียงไม่กี่ชุด เพราะธีร่าบอกว่างานนี้ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะมีลับลมคมในเต็มไปหมด

‘สิ่งแรกที่เธอต้องทำคือ... ห้ามให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ’ คำสั่งของธีร่ายังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอจำมันได้ขึ้นใจว่าจะให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอไม่ใช่เอลล่าตัวจริง

‘สอง! นี่คือยาพิษที่เธอต้องใช้ในการฆ่ามัน ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม ยาพิษนี้จะออกฤทธิ์ภายในสี่สิบแปดชั่วโมง ถ้าหากปริมาณมากพอ เธอต้องทำให้มันสูดดมยาพิษนี่เข้าไปให้ได้มากที่สุด และยาพิษนี้ไม่มีอันตรายต่อผิวหนัง จะป้ายบนตัวของมัน หรือจะใช้บนตัวของเธอก็ได้นะ... ยังไงแม่ของเธอก็น่าจะสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอ’ เธอยังคงจำน้ำเสียงเย้ยหยันนั่นได้ดี ธีร่ากำลังชี้แนะให้เธอใช้ตัวเข้าแลกกับคนคนนั้นเพื่อฆ่าเขา ถึงจะโมโหกับคำพูดเหล่านั้นแค่ไหนก็ต้องเก็บงำเอาไว้ในใจตัวเอง

‘อย่าลืมว่าแม่เธอคงรอนานไม่ได้ ถ้าฉันยังไม่ได้ข่าวการตายของมัน ก็อย่าหวังว่าแม่ของเธอจะได้ผ่าตัดเลย’

ประโยคสุดท้ายนี้ยังคงจำได้ขึ้นใจ ถ้าหากเธอทำไม่สำเร็จ ไม่ใช่เพียงแค่ตัวเธอที่จะต้องเดือดร้อน แต่ยังมีแม่อีกคนที่กำลังรอรับการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล

รถยนต์หรูแล่นไปตามเส้นทางอันแสนยาวไกลเป็นเวลาเกือบสามชั่วโมง ออเดียน่านอนหลับตลอดทางจนกระทั่งมาถึงยังโรงแรมหรูที่อยู่ใกล้กับท่าเรือที่เธอจะต้องไปขึ้นเรือสำราญในวันพรุ่งนี้

“ถึงแล้วครับ เชิญคุณออเดียน่าทางนี้ครับ” การปรนนิบัติราวกับเจ้าหญิงทำให้ออเดียน่าแอบเขินอายเล็กน้อย เพราะสายตาของคนแถวนั้นที่มองมา แต่ก็กลบเกลื่อนไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ร่างเพรียวเดินตามหลังชายชุดดำทั้งสองคนเข้าไปยังด้านในของโรงแรมห้าดาวที่หรูหราและใหญ่โตสมกับฐานะของคนที่เธอปลอมตัวมาแทน

คีย์การ์ดห้องพักถูกยื่นให้กับออเดียน่าพร้อมรอยยิ้มของพนักงานสาวที่มองเธออย่างเป็นมิตร ตามมาด้วยชายหนุ่มทั้งสองคนที่เดินขนาบข้างถือกระเป๋าเป้และกระเป๋าเดินทางที่ธีร่าเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้

“หมดหน้าที่ของพวกผมแล้วครับ พรุ่งนี้คุณต้องนั่งรถตู้กับทางโรงแรมไปขึ้นเรือสำราญตอนเก้าโมงเช้านะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรีบรับกระเป๋าและเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มทั้งสองคน ก่อนจะแตะคีย์การ์ดและเข้าไปในห้องพักทันที

‘ระหว่างที่อยู่โรงแรม ห้ามบุ่มบ่ามออกไปไหนเด็ดขาด’ คำสั่งห้ามของธีร่ายังคงจำได้ชัดเจน แต่อีกฝ่ายไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไมถึงห้ามไม่ให้เธอออกไปไหน

สายตาของหญิงสาวมองผ่านระเบียงออกไปยังชายหาดสีทองและทะเลสีฟ้าครามที่กระทบกับแสงแดดจนเป็นประกายระยิบระยับ เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นทะเลกับตาของตัวเอง

“อดใจไว้ก่อนสิ” เธอพยายามจะหักห้ามใจที่อยากจะลงไปสัมผัสกับทะเลด้านล่างใจจะขาด แต่ยังไงเธอก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเที่ยว เอาไว้มีโอกาสค่อยมากับแม่ก็ยังไม่สาย

ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อจินตนาการถึงภาพที่เธอได้มาเที่ยวทะเลกับแม่ ความสุขที่กำลังใกล้เข้ามาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อิสรภาพที่กำลังจะมาถึง ขอเพียงแค่เธอทำสำเร็จ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังต่อเนื่องกัน ร่างบางสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองยังประตูห้องของตัวเอง ขาเรียวก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังประตูพลางส่องมองคนด้านนอกผ่านตาแมว

พนักงานของโรงแรมกำลังยืนอยู่หน้าห้อง ทำให้เธอไม่รีรอที่จะรีบเปิดประตูออกไป

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“พอดีว่ามีคนให้ดิฉันมาส่งของให้กับคุณค่ะ” กล่องของขวัญขนาดสี่เหลี่ยมทำมาจากกระดาษสีเบจประดับด้วยโบว์สีขาว หน้ากล่องแนบการ์ดข้อความขนาดเท่าฝ่ามือมาด้วย

“ขอบคุณค่ะ” ออเดียน่ารับกล่องไว้ แม้จะยังสงสัยว่าด้านในกล่องคืออะไร

ร่างบางหมุนตัวกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางกล่องของขวัญลงบนเตียงและมองมันอย่างไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่ ขณะที่ชั่งใจอยู่นานก็ตัดสินใจเปิดการ์ดข้อความหน้ากล่อง

‘พรุ่งนี้เจอกันที่ดาดฟ้าของเรือ เวลา 20.00 น.’

ข้อความระบุในการ์ดไว้อย่างชัดเจน คลายความสงสัยเกี่ยวกับเจ้าของกล่องของขวัญชิ้นนี้ นั่นก็หมายความว่าเขาก็อาจจะอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนงั้นเหรอ!?

นัยน์ตาสีอัลมอนด์คล้ายกำลังเศร้าลงแต่ก็แฝงไปด้วยความหวังลึก ๆ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ และถ้าหากว่าเธอทำไม่สำเร็จ ทุกอย่างอาจจะพังทั้งหมดเลยก็ได้