CHAPTER 2

Gaya ng inaasahan, dumating ako sa bahay, na naroroon ang aking biyenan. Nakaparada sa labas ang sasakyan niya. Wala na itong ginawa sa buhay namin kundi ang makialam, at alipustahin ako.

'Ano na naman kayang kailangan niya sa akin' sabi ng isip ko.

Pumasok na ako, naroroon ito sa kusina, nagkakape. Kinakain ang mga biscuits na bi-nake ko. Mala senyora sa sarili kong pamamahay. Agad niya akong tiningnan ng masama.

"Andito na pala ang senyorita!" humigop siya ng kape, "saan ka galing? Bakit ka umaalis ng bahay at iniiwan lang sa katulong ang lugar na pinaghirapan ng aking anak? paano kung magnakaw iyon saka umalis?"

Hindi na lang ako nagsalita. Pagud na pagod ang aking pakiramdam. Naupo ako sa sofa kahit ako'y basang basa. Isinandal ko doon ang aking pagal na katawan.

Tila nairita siya sa pandededma ko, kaya nilapitan niya ako. Nakahawak sa kanyang beywang ang mga kamay habang nanlilisik ang mga mata. Kulang na lang ay daklutin niya ako sa labis na inis.

"Kinakausap kitang bwesit ka! Hindi mo man lang ako pinapansin! Bastos ka talaga, walang pinag-aralan! Walang modo! Saan ka galing ha?" bunsol niya sa akin.

"Ano ho bang kailangan niyo," umayos pa ako ng upo sa sofa. Ubos na ata ang aking pisi para sa matandang ito, na akala mo, entitled na matahin ang lahat ng tao.

"Aba't--- hoy! alam mo ba kung anong araw ngayon?" tanong niya sa akin na parang umuusok ang ilong. "Bakit hindi ka man lang pumunta sa bahay?"

"Oho.. Miyerkules," tumingala ako sa kisame. Pagud na pagod na akong unawain ang mga ito. "Ano hong gagawin ko sa inyo? pakakainin niyo ho ba ako ng masasarap?"

"Huh!" napangisi siya, "nananaginip ka ata? Baka nakakalimutan mo? laba day ngayon ng mga damit na panlakad namin ni Cathy! Hinihintay kita sa bahay kanina pang umaga, at ito, darating ka dito galing ata sa pakikipagharutan sa labas na parang wala ka man lang naaalalang may trabaho kang gagawin?" Sa akin niya pinapalabhan ang lahat ng panlakad na damit nilang mag-ina na kung tutuusin, maaari na nilang ipagawa sa kanilang katulong. Hand wash pa ang nais nilang gawin ko doon.

"Marami naman ho kayong katulong, sa kanila na lang ho kayo magpalaba, hindi ho ako pwede ngayon. Busy ho ako," tumayo ako, upang talikuran na sana siya, ngunit nahawakan niya ang aking braso.

"Huh, at anong karapatan mong sagutin ako ng ganyan? " mahigpit ang hawak niya sa aking braso. "Baka nakakalimutan mo? sampid ka lang sa bahay na ito! Palamunin ka lang ng anak ko!"

"Mommy! mommy! alam--" si Cathy iyon, ang hipag kong magaling! "ooh, what's happening here?" ngumisi pa siya. Mukhang pagtutulungan na naman ako ng dalawang ito.

"Itong babaeng ito, marunong ng sumagot!" dinuro pa ako ng aking biyenan sa sentido. "Akala mo may maipagmamalaki na!" Hinatak ko mula sa pagkakahawak niya ang aking braso.

"So.. Baka may ipinagmamalaki na nga.." lumapit pa siya sa amin, at kunuha ang cellphone, "look mommy."

Ipinakita niya ang tagpo sa amin kanina ng aking kapatid. Maganda ang pagkakakuha, pati ang resolution. May hidden talent pala itong hipag ko, magaling kumuha ng larawan. Bakit kaya hindi na lang siya naging photographer para naman magkasilbi ang buhay niya?

"Niloloko mo ang anak ko? saan ka kumukuha ng kapal ng mukha na gawin yan? Talagang ikaw pa ang nanlalalaki?" naniningkit ang mata niya sa galit sa akin.

"Kaya nga. Mahinhin kunwari, makati naman!" panunulsol pa ni Cathy sa kanyang ina. "Lagot ka kay kuya, hihiwalayan ka na niya panigurado. Bakit naman kasi pinakasalan ka pa ni kuya eh"

"Sumagot ka!" inis na sigaw ng aking biyenan sa akin. "Nanlalalaki ka?!"

"Oo, lalaki ko yan, bakit?" mahina kong sagot. Wala na akong lakas upang makipagtalo pa sa mga ito. Napapagod na ako.

"Aba't-- inamin mo talaga ng harapan?" pati butas ng ilong ng aking biyenan ay lumalaki sa sobrang gulat sa kanyang nalaman.

"Ano ba ang gusto niyong isagot ko?" wala akong ganang makipag-usap sa mga ito, "sinasabi ko lang ang mga bagay na gusto ninyong marinig, para naman maging masaya kayo. Ayoko kayong nalulungkot."

Nagkatinginan ang mag-ina. Hindi siguro makapaniwala sa aking isinagot. Nagpalipat lipat ang tingin nila sa akin at sa kanilang dalawa.

"Kung wala na kayong sasabihin, magpapahinga na ako, pwede ba? magsiuwi na kayo. May sarili naman kayong bahay punta kayo ng punta dito," tatalikuran ko na sana sila ng magsalita si Cathy.

"Paano yung labahin mo sa bahay?" talagang may gana pa itong magtanong ng ganoon sa akin.

"Ikaw ang maglaba, kung gusto mo," yun na lang ang tangi kong naisagot sa kanya.

"Mommy! hindi ako marunong maglaba.." nakikita ko kung paano magtantrums ang aking hipag. Feeling disney princess mukha namang mangkukulam.

"Hoy! Lj, ayusin mo nga yang sinasabi mo! Lumayas ka dito sa bahay ng anak ko!" taboy niya sa akin. Nakangisi pa siya, akala mo naman magmamakaawa akong huwag palayasin tulad noong mga nakaraan na lumuluhod pa ako wag lang nila akong itaboy.

"Hindi niyo ako kailangang itaboy," kinuha ko ang papel sa may drawer, "kung kaya niyo itong papirmahan sa anak niyo, papirmahan niyo. Babalikan ko yan, dapat napirmahan na niya yan. Ibalik niyo na lang dito sa loob ng drawer." iniabot ko sa kanila ang papel. Hinablot iyon ni Cathy.

"Wow, annulment papers? sa palagay mo ba, hindi ito pipirmahan ni kuya?" napangisi si Cathy sa kanya, "kung pwede ka nga lang iligaw, ginawa na nun eh."

"Cathy, katulad pala ng wallet mo ang utak mo," hinarap ko siya ng nakataas ang noo.

"Anong ibig mong sabihin?" talagang nagtanong pa ito sa akin.

"Walang laman! di ba, wala ka namang pera at umaasa ka lang sa card ng kuya mo? pati utak mo, walang laman." Kaswal lang ang pagkakasabi ko niyon, ngunit sila ay labis na nasaktan, partikular ang hipag kong gastador.

"Hey! bakit ganyan ka na magsalita? dahil ba sa mayamang lalaki na kasama mo kanina? huh, kung di ko pa alam, baka p****k ka. Saan ka kumukuha ng pera na ginagamit mo?" matigas talaga ang mukha ng aking hipag, binabaliktad pa ako.

"Hindi ako, ikaw Cathy!" binuklat ko ang aking wallet at inihagis sa kanila ang aking card, "ayan, regalo sakin ng kuya mo, malaki ang laman niyan, gastusin mo kung gusto mo! Kung ikaw, makapal ang mukhang gumastos kahit walang trabaho, hindi ako katulad mo!" tatalikod na sana ako ng may maalala ako, kita ko pa ang pagkagahaman sa mukha ng dalawang impaktang ito, "ayaw nga palang makipaghiwalay sa akin ni Dwayne, kaya kung ako sa inyo, hindi ko ipapaalam na annulment papers yang papipirmahan ko."

Nagmamadali na akong umakyat sa aking kwarto. Kinuha ko ang aking mga papeles. Wala akong ibang bibitbitin kahit mga damit. Ayokong magkaroon ng kahit anong ala-ala na mula sa bahay na ito.

"Kapag umalis ako dito, magsisimula ako ng panibagong buhay kasama ang aking pamilya. Hindi ko sila kailangan." sabi ko sa aking sarili. Biglang bumukas ang pinto ng aking kwarto. Ang mag-inang impakta iyon.

"Anong pin nito?" tanong nila habang hawak ang aking ATM na nagmula sa aking asawa.