Mahirap Balikan ang Kahapon

LJ:

Nakatalungko lang ako sa may gutter ng kalsada, at sinasala ko ng aking mga kamay ang unti- unting pagpatak ng ulan. Kung maaari lang iyong bilangin, ginawa ko na. Para naman maging abala ang aking isipan. Mabuti na lang at may bubong sa parteng iyon ng kalsada.

Biglang nawala ang mga tao sa paligid, ng mag umpisang pumatak ang malalaking butil ng tubig mula sa kalangitan. Kasabay niyon ang pag-uulap ng aking mga mata. Kahit anong pigil ko, bumabagsak talaga ang pinipigilan kong luha.

Natatawa na lang ako at naiiling sa sinasapit ng aking buhay pag-ibig. Kabayaran ba ito sa nagawa kong pamimilit sa isang lalaking pakasalan ako kahit hindi naman ako ang mahal niya?

Ngayon- ngayon lang, nakita ko ang aking asawa, kasama si Astraia Jimenez, ang babaeng alam ko ay nakarelasyon ng niya, na pumasok sa isang hotel. Ng sundan ko sila, inalam ko sa receptionist kung nagcheck in ang dalawa doon.

"Ma'am, confidential po ang itinatanong niyo. Hindi po kami naglalabas ng statement about sa mga guest," sabi sa akin ng receptionist. Halata ang kaba sa kanyang mukha ng usisain ko siya tyngkol sa dalawang iyon.

"Miss, asawa ko ang lalaking pumasok diyan, aalamin ko lang kung nagcheck in silang dalawa, hindi ako mag ieskandalo," mahina kong sabi sa kanya. Kinukumbinsi ko ang aking sarili na magkakape lang sila sa loob, o may kikitaing kakilala.

"Pe-pero ma'am.." bandang huli ay napapayag ko rin siya.

Ayon sa kanya, madalas niyang makita ang mga ito doon nitong nakaraan, at ang akala nga daw niya noong una, ay mag asawa sila. Kaya nagulat siya, na ako pala ang legal na asawa, dahil ipinakita ko sa kanya ang aking ID.

Mukha akong baliw, habang umiiyak at tumatawa sa nangyayari sa akin. Dalawang taon na kaming mag-asawa, dalawang taon na ring ganito nila ako tratuhin, ng buong pamilya ni Dwayne, ang pagmukhain akong basahan, na ginagamit, saka ilalagay na lang sa sulok, kapag hindi na kailangan. May sarili kaming bahay, pero parang wala rin, dahil ilang bloke lang ang layo ng pamilya niya sa amin, at madalas pang pumupunta doon ang aking mga inlaws.

Ayoko sanang sumuko, subalit hanggang kailan ako kakapit? Hanggang kailan ko matitiis ang ginagawa nilang lahat sa akin? Kaya ko pa bang ipaglaban ang pagmamahal ko, kahit alam kong sa una pa lang, hindi na talaga ako ang nasa puso niya.

Kinuha ko ang aking cellphone, at nagulat pa ako, pagbukas ko, ay larawan ni Dwayne na nagtotoothbrush ang bumungad sa akin, at malamang, hindi naman siguro niya kinuhanan ang sarili niya upang ipadala sa akin. Marahil, nung mapansin nung nagsent sa akin na na-seen ko na ang ipinadala niyang larawan, nilagyan pa niya ng caption na 'ready to eat'

Napakabastos talaga ng babaeng ito. Hindi na marunong mahiya. Naniniwala na talaga ako, na naging girlfriend ito ng aking asawa. At ito ang hinihintay niya kaya hindi niya ako makuhang mahalin. Kahit sina Cathy na hipag ko at ang biyenan kong matapobre, iyon din ang sabi sa akin.

Sinubukan kong tawagan ang aking asawa, ngunit naka off ang kanyang phone. Marahil, ang sinasabi ni Astraia na ready to eat ay nag- uumpisa na. Baka minumukbang na niya ang aking asawa.

Nakaupo pa rin ako doon sa gutter, ng maramdaman kong parang wala ng tubig na tumutulo sa aking mga kamay. Napatingala ako, may isang lalaking may hawak ng payong. Nakapamulsa siya, saka nakatingin sa daan. Wala naman sa akin ang kanyang atensiyon.

"Umuwi ka na. Hanggang kailan ka ba magiging ganito?" tanong niya, habang nakatingin sa kahabaan ng kalsadang iyon.

"Hindi ko alam.." naisagot ko na lamang sa kanya. Wala akong makuhang sagot sa aking puso at isipan, basta ang alam ko lang, nasasaktan ako.

"Gumising ka na, at baka nakakatulog ka. Halatang miserable ang buhay mo. Hindi ka namin pinakialaman sa loob ng dalawang taon, gaya ng iyong hiling, subalit ngayon.. mukhang kailangan mo na siyang kalimutan," hindi siya sa akin nakatingin, parang ayaw niyang makita ang miserable at nakakaawa kong anyo.

"Kailangan na ba?" tanong ko sa kanya.

"Liza.. Hindi ka pinalaking prinsesa sa pamilya natin, para lang tratuhing basura ng ibang tao. Ano ba kasi ang nagustuhan mo sa Dwayne Lopez na yan?" malungkot ngunit sarkastiko ang kanyang tanong.

"Yung katawan niya.. ang lapad kasi ng chest nya, parang ang sarap yumakap, lalo na ang kanyang mga braso.."

"Miserable na ang buhay mo, puro kalokohan pa rin ang naiisip mo," may halong inis ang kanyang tinig.

"Pero, seryoso naman ako," inilagay ko ang aking mga braso sa aking tuhod, at ipinatong ko doon ang aking ulo.

"Oh, sige, eh yung braso at dibdib na sinasabi mo, natikman mo man lang ba?" alam kong ito ang itatanong niya sa akin.

"Hindi.."

"Kaya nga. Sumama ka na sa akin. Iuuwi na kita.." yakag niya sa akin.

"Maaari bang- umuwi muna ako sa bahay namin? kukunin ko lang lahat ng mahahalagang gamit ko."

"Gusto mo ba, pasamahan kita kay Jill?" sabi pa niya, "para makaalis ka ng maayos sa lugar na iyon."

"Wag na, kokontakin ko na lang kayo ulit, kapag uuwi na ako," sagot ko sa kanya, "sinong kasama mo?" tiningala ko pa siya. Parang miyembro talaga ito ng KPOP group. Si kuya Zyd, ang panganay kong kapatid, na taga pagtanggol ko sa lahat. Siya ang unang tumutol noong mapagdisisyunan kong pakasalan si Dwayne. "Nasaan ang sasakyan mo?"

"Yun,"itinuro niya sa akin, ang mga sasakyan na naroroon sa kabilang panig ng kalsada,"ako na lang ang bumaba, para low key."

Huminga ako ng malalim, at niyakap ko siya, "kuya.. patawarin mo ako kung hindi ako nakinig sayo, hindi sana ako nasasaktan ng ganito."

"Okay lang yan, buti at natuto ka na. Basta sumunod ka sa usapan natin, dalawang taon lang. Hindi na maaaring mag extend pa." sabi niya.

"Oo, kuya, pangako, uuwi na ako sa inyo. Pakisabi kay daddy, patawarin niya na ko."

"Hindi ka pa humihingi ng tawad sa kanya, pinatawad ka na niya," doon pa lang siya ngumiti, saka ako hinalikan sa noo at niyakap ng mahigpit.