SCARLETT PAGKARATING namin sa opisina ni Lucien ay padabog kong sinarado ang pinto saka dumiretso sa sofa at pabaksak na naupo doon. Napansin ko sa gilid ng mga mata ang hindi makapaniwalang tingin sa akin ng lalaki pero hindi ko siya pinansin. Naiinis ako! “Hermosa, sisirain mo ba ang pinto ng opisina ko?” Hindi makapaniwalang tanong nito. Hindi ako umimik at humalukipkip na lang. “Hermosa, I'm talking to you,” Hindi pa rin ako umimik. Narinig ko ang paghakbang niya palapit sa kinaroroonan ko. “Hindi mo ba ako naririnig, Hermosa? Tinatanong kita, bakit hindi ka sumasagot?” Iritableng tanong niya. Marahas akong tumingin sa kanya at masama siyang tinignan. “Ano bang trip mo ha, Lucien? Bakit ganon ang naging reaction mo kanina? Paiba-iba ka ng mood! Alam mo ‘yon?” “Why? Bigla kong naisipan na sa kabilang elevator dumaan. May masama ba doon?” “Oo meron! Imbes na mababati ko ang kaibigan ko hindi ko nagawa dahil sa desisyon mong ‘yan!” “Ahh, I get i
SCARLETT DAHIL sa nangyari hindi ko na nagawang makapag luto ng breakfast at lunch namin ni Lucien. Natagalan din ako sa banyo dahil pinag isipan ko lahat ng sinabi ni Night. Isabay pa ang mga lalaking nakita ko kanina. Tulala ako sa kawalan habang nakaupo sa aking kama. Naka-ayos na ako at ready ng umalis pero hindi ko pa rin magawang lumabas. Dang! Back to your sense Scarlett, Hindi pupwede na ganito ka lalo na nasa paligid lang ang kalaban. Panunuway ko sa aking sarili. Huminga ako ng malalim saka kinalma ang sarili. Kailangan kong isang tabi ang mga bagay bagay at mag focus sa misyon ko. Kinapa ko ang nakatagong katana at baril sa aking boots. Meron naman akong nakatagong bala at baril sa sasakyan ni Lucien. Safe naman iyon at hindi makikita ng lalaki. Tinago ko talaga ‘yon doon incase of emergency. Tok.Tok.Tok Napalingon ako sa pinto, Mukhang pinapatawag na ako. “Hermosa?” Jeez! Si Lucien pala, akala ko katulong. Tumayo ako saka inayos ang sarili tapos
SCARLETT SA BUONG maghapon napag desisyonan kong unti-unting ilayo ang sarili kay Lucien, Mas maganda na gawin ko ito ngayon kesa magsisi pa ako sa huli. Lalo't nararamdaman ko ng malapit ng matapos ang aking misyon. Nakausap ko na rin si Night, kaya pala sila Sapphire ang nandito dahil nag boluntaryo ang mga ito. Natapos na pala ang mga misyon nila at nagawa nilang iligtas ang mga taong binabantayan nila laban kay Salvador, Ang kanilang ginawa ay lihim nilang tinulungan ang mga pamilya na umalis ng bansa. Para maging malinis ang kanilang trabaho ay dinaan nila sa dagat ang pag tawid sa ibang bansa. Kung saan mula sa Bataraza Palawan hanggang sa Sabah Malaysia ay tinawid-dagat nila. Isang mahusay na pagtakas dahil hindi malalaman ni Salvador na umalis na pala ng bansa ang iba niyang balak patayin. Walang record na makikita at sinigurado nila Sapphire na walang makukuhang ebidensya si Salvador. Malinis ang kanilang naging trabaho. Iisipin na lang ng hayop na `yon
SCARLETT MATAPOS ang meeting ay matamlay kong binalik sa pinag-tataguan ang tablet. Nakapag-plano na kami, babalitaan ko na lang sila kapag napapayag ko na si Lucien na sumama sa mga kaibigan niya. At malaman ko ang mismong araw at oras ng alis. Importanteng malaman ko muna ang lahat ng detalye. Sa ngayon kailangan kong kumuha ng lakas ng loob para makausap si Lucien tungkol sa pagsama namin sa Zambales kela Isaiah. Iyong hindi siya makakahalata. Alam ko naman na papayag ang lalaki lalo't pa ako ang mismong nagsabi na. Ang problema lang ay dahil meron nangyari kanina. Nagkasagutan na naman kami at may nasabi ako. Baka damdamin o kaya magtampo ang lalaki, or worse baka galit ito. Mahirapan pa akong kumbinsihin siyang sumama kami sa Zambales. Hindi kami pwede pumalya ngayon dahil ano mang oras pwedeng malagay sa peligro ang buhay niya. Actually, magiging props lang namin ang Zambales dahil sa pagkakataong nasa biyahe kami. Hindi namin masasabi ang pwedeng m
Nakatitig ako sa namumulang mukha ni Lucien. Bigla itong lumamlam, kitang kita ko sa mga mata niya ang iba't ibang klaseng emosyon..galit, sakit, pagmamahal… May kung anong kirot akong naramdaman sa aking dibdib. Bakit humantong sa ganito? Bigla akong nanghina. “Fvck, I didn't want to rush you, Louise. I know you have doubts, but I'm telling the truth. I love you, don't you notice that? I've done everything to get your attention… “...Akala mo ba iyong mga nasabi ko sa‘yo noong nakainom ako ay hindi totoo? Akala mo nadala lang ako ng alak? Kahit iyong tungkol sa halik? No, binawi ko lang ‘yon para hindi ka mailang sa akin, para hindi mo ako iwasan. “...Ayokong umalis ka ng mansion, hindi ko kakayanin na mawalay sa‘yo Louise. I've changed, I am no longer the old Lucien, And you are the reason for that change. Please, I'm begging you, don't leave me, don't leave this mansion. Papatunayan ko sa‘yong totoo ang nararamdaman ko para sa‘yo.” Hindi ako umimik, mas lalong na
SCARLETT UMAGANG-UMAGA nasa garahe ako para mamili ng gagamitin naming sasakyan. Naghahanap ako ng bulletproof at mabilis ang takbo. Iyon solid na hindi kami mahahabol agad-agad ng kalaban. Kagabi sabi ko dalawang sasakyan ang gamitin namin, Tag-isa. Nakipag debate pa ako kela Isaiah. Sa huli wala silang nagawa dahil sinunod ako ni Lucien. Hinayaan niya na dalawang sasakyan ang gamitin namin at nakasunod na lang kami kela Isaiah. Ngingisi-ngisi nga ako kagabi kay Isaiah habang ka video call siya. Tumawag sila kay Lucien para ipa-alala ang oras ng alis namin tapos gagamiting sasakyan. Buti na lang malakas ako kay Lucien kaya pumayag ang lalaki. Sa totoo lang ayokong madamay sila Ace at Isaiah. Mas dagdag sa guilty ko iyon kung pati sila madamay sa gulong ito. Kaya hanggang maaari iiwas ko sila. Mahirap kung magsasama-sama kami sa iisang sasakyan. Nang makapili na ako ng sasakyan ni-ready ko ang aking armas. Pati ang dala kong gamit ay nilagay ko na sa likod ng sasakyan.
SCARLETT HINDI ko pinansin ang katanungan ni Lucien, mas binilisan ko pa ang takbo ng sasakyan. Nang makalayo kami ng sobra sa van ay agad kong ginilid ang kotse. Tahimik ang lugar at talahiban na. “Red, tumigil ang sasakyan ng mga kaibigan ni Saavedra. Anong gagawin namin?” Biglang tanong ng isa naming kasamahan. “Don't let them come near here. Block them and protect them no matter what happens.” Seryoso kong sagot. “Copy.” Kinapa ko sa gilid ng aking upuan ang isang baril at magazine. Saka seryosong tinignan si Lucien. “When I get out of the car, move here and just stay low.” “What? What are you going to do? Are you getting out? It's dangerous!” Sambit nito. May himig ng gulat at takot. “I know, just follow me and don't get out. understand?” Kitang kita ko sa mata ng lalaki ang pagkalito. Titig na titig din siya sa akin dahil sa tagal namin magkasama ngayon niya lang akong narinig magsalita ng ingles. Nilabas ko ang baril saka chineck ulit iyon. “Y-you
May ibubuga pala ang isang ‘to. Akala ko ay lalampa-lampa. Tsk! “Red, are you ok? You need back up?” Tanong ni Thunder sa akin. Napahawak ako sa aking earpiece. “I'm ok, I can handle this bastard. Bantayan niyong maigi si Lucien.” Sagot ko habang umiilag pa rin sa suntok ng lalaki. “Don't worry he's safe. Nandito na rin ang mga kaibigan niya.” “Good, tatapusin ko lang ang isang ‘to.” Ang sumunod na suntok ng lalaki ay sinalag ko na. Napapagod na ako sa kaka-ilag kaya mabilis ko siyang binigyan ng suntok sa mukha at pinilipit ang braso. “Bibigyan sana kita ng pagkakataon mabuhay pero hindi mo pala deserve. Die bastard!” Gigil kong turan saka ito binaril sa ulo. Hindi kona hinintay na magsalita pa ang lalaki. Nagtalsikan sa aking mukha at katawan ang dugo nito. Tsk! Walang awa ko siyang binitawan at humalundusay sa lapag. Hingal na hingal ako dahil sa mumunting laban na iyon. Pinunasan ko ang mukhang natalamsikan ng dugo saka nagpatuloy na sa paglala
KINABUKASAN Maaga dumating ang isang doktor — kasamahan ni Kuya. Maingat siyang pumasok sa kwarto, may hawak na clipboard, at ngumiti nang magaan sa amin. Lumakad siya papalapit sa kama ni Dad. “Good morning, Doc Santillan,” bati ng doktor kay Kuya. “Good morning, Doc Rivera,” magalang na sagot naman ni Kuya. Hinayaan ni Kuya si Doc Rivera na mag-check kay Dad. Sa ibang doktor na kasi inassign ni Kuya si Dad para sa monitoring, para makapag-focus si Kuya sa pagbabantay kela Lolo at Dad. Gusto raw niya na sa pagkakataong ito, sa pamilya muna siya. Matapos icheck si Dad, sumunod namang nilapitan ni Doc Rivera si Lolo. Tahimik kaming nagmasid habang tinitignan niya ang kalagayan ng aming lolo.Nang matapos ang pagsusuri, humarap ang doktor sa amin. Umayos ako ng tayo at handang makinig sa sasabihin ng doctor. “Doc Santillan,” umpisa niya habang nakatingin kay Kuya, “maganda ang initial response ng katawan ng ama ninyo. Wala naman akong nakitang problema sa ngayon. Hihint
When they finally disappeared from my view, I leaned weakly against the wall. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. Yumuko ako saka umiyak.“Bakit?” bulong ko sa sarili. “Bakit kailangang mangyari ‘to? Why my dad and grandpa?” “Louise, ok ka lang ba?” Nag angat ako ng tingin at nilingon ang pinagmulan ng boses. At doon ko nakita si Lucien na nagaalalang nakatingin sa akin. Mabilis naman akong umayos ng tayo at pinunasan ang mga luha.. Ayoko ipakita sa kanya ang ganitong side ko. Ayokong makita niya akong mahina. Ayokong kaawaan niya ako o ano man. Sa totoo lang nawala sa isip ko na kasama ko nga pala silang pumunta dito. Kung hindi siya nag pakita sa akin ay hindi ko maaalala. Tumikhim ako saka seryosong nagsalita. “Sorry if I brought you guys here. There’s an emergency. I’ll call Thunder to pick you up and drop you to the mansion… For the meantime, he’ll stay with you.” “It’s okay, I understand, Don’t worry about it.” he said, then slowly walked toward me. “I’ll
LOUISE Walang nagbago mula noong gabing nagkaroon kami ng sagutan ni Lucien. Hindi pa rin niya ako pinapansin, at ako naman, pilit na lumalayo sa kanya. Pinanindigan ko ang lahat ng sinabi ko. Ayokong guluhin pa ang lahat. Napapagod na ako. Pero kahit anong iwas ko... kahit anong lakas ng loob ang ipakita ko sa iba... gabi-gabi ko pa rin siyang naiisip. Minsan, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya mula sa malayo. Tahimik lang siya at abala sa kanyang trabaho. Naalala ko pa yung gabing tinalikuran ko siya, masakit–mahirap pero kailangan ko gawin dahil kung hindi ko pinigilan ang sarili baka ano na ang nagawa/nasabi ko—na pagsisisihan ko lang din. Pagod na akong umasa. Pagod na akong masaktan. Ngayon hinahanda ko ang sarili, dalawang araw na lang at ikakasal na si Lucien at Crystal. Mas lalo kong natanggap na talo talaga ako dahil hindi ako nagawang maalala ni Lucien. In the past few days, I kept myself busy reading the reports that Night delivered to me. I found out th
LUCIEN Shit, what’s happening to me? Why am I like this? Earlier, while I was in the car with Louise and she was talking to Night, I felt this sudden irritation—I just didn’t show it dahil baka mahalata ni Louise. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung ano-ano ang sinabi ko sa kanya kanina tapos ngayon para akong tanga na hindi mapakali. Alam kong nasa baba na si Night at kausap si Louise. “Fvck.” Inis akong tumayo saka lumabas ng kwarto. Sa sala na lang ako tatambay. Pagbaba ko pasimple kong sinilip kung nasaan ‘yung dalawa. Nandoon sila sa labas mabilis akong naupo saka binuksan ang TV. Ano kaya ang pinag-uusapan nila? Tungkol kaya sa date nila bukas? Saan kaya sila mag-dedate? Tsk, nakakainis! Sinabihan ko si Louise na layuan ako pero ako naman ‘tong tanga na hindi mapakali ngayon. Napapala ng bigla-biglang nagdedesisyon. Nang marinig kong may papasok na ay umayos ako ng upo at kunwari ay seryosong nanonood ng TV. Akala ko ay magtatanong si Louise kung anong g
LOUISE Pagkapasok na pagkapasok ko ng kwarto ay napasandal ako sa pinto habang sapo ang dibdib na naninikip. Mapait akong napangiti, hindi ko inaasahan ang mga nangyari. Hindi ko akalain na kumikilos si Crystal para sirain ako kay Lucien. Sinigurado na talaga ng babaeng ‘yon na siya ang mananalo sa puso ni Lucien. Gumawa pa talaga siya ng kwento na ako ang dahilan ng hiwalayan nila. In the first place naman talaga hiwalay na sila ni Lucien ng dumating ako sa buhay nito. Si Claire ang girlfriend ng lalaki ng mga panahon na ‘yon. At kung hindi ako nagkakamali ang dahilan naman ng hiwalayan nila noon ay si Crystal. Nanghihina akong naglakad patungo sa aking kama at pabaksak na humiga. Mukhang kailangan ko ng tanggapin na talo ako sa labang ito. Harap harapan na niyang sinabi na mahal niya si Crystal at ayaw na niyang masaktan ito. Nalalapit na rin ang kanilang kasal. Wala sa sarili akong napahawak sa aking labi, I miss him, I miss him so much, but there’s nothing I can
LUCIEN Nasa sasakyan na kami pero sa unahan lang ang tingin ko. Sa buong hapon na dumaan ang mga nalaman ko ang naglalaro sa aking isip. Gusto ko ng komprontahin si Louise pero pinipigilan ko ang sarili. Gusto ko din alamin kung may nararamdaman pa ba ako sa babae dahil sa tuwing naaalala ko ang sinabi ni Crystal na minahal ko si Louise ay bumibilis ang tibok ng puso ko. Hanggang sa makauwi kami ng mansion, katulad ng kinagawian. Nauna akong bumaba habang siya ay pinarada ang sasakyan.Habang paakyat ng hagdan hindi ako mapakali, may gusto akong gawin. Kapag hindi ko to ginawa paniguradong hindi ako makakatulog ngayong gabi. Kailangan ko ng kasagutan. Hindi ko na kaya maghintay pa. Akala ko hindi ko siya kokomprontahin ngayon araw pero hindi ako tinatantanan ng magulo kong isip. Kaya pag dating sa tapat ng aking kwarto hinintay ko si Louise na umakyat. Hindi naman ako nag hintay ng matagal dahil maya maya nakita kona itong naglalakad palapit habang nagtatakang nakatingin sa
LUCIEN Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa pag-iisip. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. I think Crystal is the first person I need to talk to. I need to clarify whether we really broke up or not. I need answers to all the questions running through my mind. I’ll invite her to lunch at my office. I’ll ask Louise to buy lunch so I can talk to Crystal privately, just the two of us. That’s the only opportunity I see to get some answers. Good thing at sumunod sa akin si Louise. Kahit na kita ko sa mga mata niya ang pagtutol. Sinadya kong marami ang ipabili at sa malalayo lahat para matagal siyang makabalik. Tok! Tok! “Come in.” Sagot ko saka umayos ng upo. “Hi Babe! Sorry, I got delayed because I had to deliver a report to the marketing department. So, what got into you that you invited me for lunch? Did you miss me?” Masayang bati ni Crystal saka dire-diretsong pumasok. Napansin kong napalingon siya sa pwesto kung saan lagi nakaupo si Louise. “Oh where is your
Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa lalaki. Baka magbago pa ang isip. “You like K-restaurant, right? Then order whatever you want. It’s on me,” He said bossily as we sat down. Instead of getting annoyed, I just smiled and shook my head. I think I already know why he’s acting like this—it’s because of Night. “Why are you shaking your head? Don’t you want to eat here? Where do you want to go? Let’s go there instead,” he said.“Nah, I like it here,” I replied with a smile. “Tss. Stop smiling.” “Why? I’m happy.” “Really, huh?”“Yeah, good thing you asked me to join you. I didn’t eat properly earlier. I didn’t even finish my food.” “Huh, paano enjoy na enjoy ka makipag usap sa Night na 'yon. May pa punas punas pa sa gilid ng labi mo.” I grinned at his reaction. He looked like a jealous boyfriend. “Why? Are you jealous? Do you want to be the only one to do that for me? Why? Are you in love with me?” I teased him.“What the… In your dreams. I’m loyal to Crystal,” he s
UWIAN Nakasunod ako kay Lucien at Crystal na magkahawak ang kamay. Patungo kami sa paborito nilang kainan para mag dinner. Well, Sila lang ang kakain dahil hindi naman nila ako niyaya. Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Lucien. Isa pa ayoko din silang makasabay. Sa bahay na lang siguro ako kakain or bibili na lang ako. Nasa harap na kami ng restaurant ng biglang tumunog ang cellphone ko. Shit, nakalimutan kong i-silent. Naka-agaw tuloy ako ng atensyon. Tumigil ako saglit at nagmamadaling kinuha sa bulsa ang phone. Napansin kong tumigil din ang dalawa at sinulyapan ako ni Lucien. Hindi ko siya pinansin, nang makitang si Night ang tumatawag ay agad ko iyong sinagot. “Hello Night?” “Hi, Are you guys having dinner?” Nangunot naman ang noo ko. “Huh? No, just them. I’m not joining. Why?” “Good, then let’s eat together. I’ll come to you.” “Huh? Where are you?” “Same place kung nasaan kayo. wait for me there.” “Naku, ‘wag na sa bahay na ako kakain ok—” Hindi kona nata