KAILAN nga ba niya unang nakilala si Dahlia?Hindi na matandaan ni Allan ang eksaktong araw, pero isa lang ang nasisiguro niya. Isa sa pinakahindi niya malilimutan ang una nilang pagtatagpo ni Amelia… na noon ay si Dahlia pa.No'ng magkaisip ay ay unti-unti niyang naunawaan ang hirap ng buhay.Isang waitress at nagbebenta ng aliw ang kanyang Ina sa isang maliit na bar noon. Mahirap mang aminin ngunit ikinahihiya niya ang trabahong ibinubuhay sa kanya ng Ina. Sa kung sino-sinong lalakeng dinadala sa maliit nilang bahay na ipinapakilala sa kanya bilang nobyo.Hanggang sa noong magbinata siya'y dinala ng Ina niya sa bahay si Ramon at pinakilalang nobyo. Wala siyang naging reaksyon dahil nasanay na sa mabilisang pagpapalit nito ng nobyo na madalas namang hindi nagtatagal.Tumira sa kanila si Ramon ng isang taon tapos ay biglang nawala. Hindi malaman ng kanyang Ina kung sa'n ito nagtungo o kung sa'n hahagilapin.At sa unang pagkakataon ay nakita niya ang Ina na masaktan dahil sa isang lala
KALANSING NG MGA KUBYERTOS ang maririnig sa hapagkainan. Parehong tahimik si Amelia at Allan na kumakain matapos ang masinsinang pag-uusap.Ngayong pareho na nilang nailabas ang mga itinatagong sekreto ay oras na para magpakatotoo. Hindi na nila kailangan magpanggap sa harap ng isa't isa.Ilang sandali pa'y huminto si Allan sa pagkain. “Sandali lang at may kukunin ako,” aniya at saka bumalik sa office room.Pagbalik ay nilapag niya sa harapan ni Amelia ang document ng annulment papers. “Sa susunod na buwan ang schedule sa korte. Pasensya na at ngayon ko lang pinaalam.”Nakatitig lang si Amelia sa document, hindi alam ang iri-react. “Bakit?” sa huli’y ito ang nasabi niya.Handa na talaga si Allan na pakawalan si Amelia at ibalik sa mga Lopelion. At wala man lang siyang kahit kaunting ideya sa plano nito.“Pa'no si Scarlette? Anong sasabihin natin sa kanya?”Muling naupo si Allan sa kinauupuan at nagpatuloy sa pagkain. “Sigurado akong maiintindihan niya, matatag siya kaya paniguradong ma
LUMABAS NG KWARTO si Allan habang inaayos ang suot na uniporme. Nakaipit ang cellphone sa pagitan ng tenga at balikat habang hinihintay na sagutin ni Scarlette ang tawag.Kanina nang magising ay ibinalita ng tauhan na malapit nang dumaong ang barkong sinasakyan ni Ramon at ilan nitong tauhan.Nakaabang na sa lugar ang mga personal niyang tauhan upang hulihin ang grupo. Kaya bago pa makapagsalita si Ramon tungkol sa koneksyon nila'y kailangan na niyang makausap si Scarlette, mapauwi ito kahit saglit man lang upang magkasama naman silang tatlo bago tuluyang bumalik sa Lopelion si Amelia.Hindi sumagot si Scarlette kaya muli niyang tinawagan. Pababa na siya sa hagdan nang maamoy ang niluluto ni Amelia. Kahit may kalayuan sa distansya ng kusina ay umabot pa rin sa pang-amoy niya ang bango ng niluluto nito.“Good morning,” pormal niyang bati kay Amelia na nakatalikod at abala sa ginagawa.“Good morning din,” tugon nito.At muli, dumaan ang katahimikan sa pagitan nila tulad nang nangyari ka
PASALAMPAK NA NAUPO si Allan sa swivel chair. Narito siya ngayon sa opisina upang magtrabaho o tamang sabihing mag-resign. Handa na ang resignation letter niya't naipasa na rin sa secretary ang mga dapat gawin kapag wala na siya sa serbisyo.Ngunit dahil nagka-aberya at nagawa pa ring makatakas ni Ramon sa mga tauhang pinadala ay kailangan na niyang gawin ang plan B.Ang puntahan si Maximo at kausapin ito upang humingi ng tulong na madakip si Ramon sa lalong madaling panahon. Sa laki at lawak ng kapangyarihang sakop ni Maximo ay siguradong magagawa nilang matunton si Ramon. Idagdag pa ang mga tauhang mahusay sa trabaho.Pero may parte sa kanyang nag-aalinlangan. Kapag nagtungo siya sa mga Lopelion ay kailangan niyang aminin ang totoo at mas mapapaaga ang pag-alis ni Amelia sa bahay at buhay nila.Ang napag-usapan pa naman nila'y babalik ito sa totoong pamilya pagkatapos na makausap si Scarlette na darating pa mamayang gabi.Nangako siya kay Amelia na magsasalo-salo muna silang kumain
SAMA-SAMANG NAGTANGHALIAN ang pamilyang Lopelion. Ngunit hindi tulad ng nagdaan ay naiiba ang araw ngayon. Dahil kasama na nila sa wakas si Dahlia.Kompleto na sila at kitang-kita ang saya sa mukha ng lahat habang nagkukuwentuhan.At walang ibang bida sa mga oras na ‘yun kundi si Amelia. Katabi nito ang kapatid at si Maximo.Habang sa harap naman si Marcus at Luna.“Tita ‘Ma,” tawag pansin ni Lucas sa kalagitnaan ng pagkukuwento ni Amelia. “You used another name for how many years, kaya iniisip ko lang kung anong itatawag namin sa'yo ngayon?”“Ano bang klaseng tanong ‘yan, Lucas?” ani Timoteo. “Siyempre ay Dahlia. ‘Yun ang orihinal niyang pangalan.”Napatango naman si Lucas pero… “Nasanay siyang tawaging Amelia, ‘Lo. At lahat ng tao'y kilala siya bilang si Amelia Rodriguez.”“Isa pa ‘yan sa dapat na asikasuhin. Dapat maisapubliko na nagbalik ka na,” si Maximo sabay tingin sa asawa.“’Wag muna, ‘Pa,” sabat ni Marcus. “Ilihim muna natin sa lahat hanggang hindi pa nahuhuli si Ramon.”“Ta
SA LIVING AREA ay tahimik na nakaupo si Dahlia at Scarlette. Parehong nakatungo at tahimik na lumuluha.Hindi maproseso ni Scarlette ang lahat. Ang mga sinabi at inamin ng Ina ay hindi niya kayang tanggapin. Na kahit ilang beses siyang nagtanong ay isa lang ang nasisiguro niya.Ang kinilalang Ina ay walang iba kundi si Dahlia na asawa ni General Maximo at tunay na Ina ni Marcus.Pero… “Hindi ba ay ampon si Marcus? Pa'nong siya naging anak niyong dalawa ni General Lopelion?”Ang gulo-gulo na ng isip niya sa puntong kulang na lang ay sumabog ito sa dami ng rebelasyong inamin ng Ina.“Dahil sa nangyaring pag-kidnap kay Marcus noon ay itinago namin siya sa military camp,” biglang sabat ni Maximo na sumunod sa dalawa. “Pinagpalit namin ang pangalan ni Marcus at Lucas, saka sinabi sa publiko na ampon si Marcus para na rin sa kaligtasan nito.” Matapos ay naupo siya sa tabi ni Dahlia.Mariing pumikit si Scarlette at sa pagmulat ng mata'y puno ng tapang na tiningnan si Maximo. “H-hindi totoo ‘
NAUNANG DUMATING sa lugar si Allan. Hawak ang isang baril habang ang isa pa'y nakasuksok sa likod nang lumabas siya ng sasakyan.Sa lahat ng lugar na maaaring pagdalhan ni Ramon kay Dahlia ay rito pa, sa lupang pagmamay-ari niya.Ang lupang minsang tinuluyan ni Ramon habang naghihintay na tumakas patungo sa Mindanao.At dahil gabi na'y mahirap kumilos sa dilim lalo pa't wala siyang dalang ilaw at umaasa lang sa nakikita ng paningin. Magkagano'n man ay kabisado niya ang lugar.At kung tama ang hinala niya'y nasa loob ng maliit at lumang bahay si Ramon… at sana nga lang ay nasa loob din si Dahlia upang hindi na siya mahirapan pa sa paghahanap.Dahan-dahan siyang naglakad sa matalahib na lupa. Pinapakiramdaman kung may iba bang tao sa paligid lalo pa't mahirap tukuyin kung mayro'n nga sa dilim ng lugar.Hindi rin nakatulong ang malakas na simoy ng hangin na sinasayaw ang halaman sa paligid. Pakiramdam niya'y may ibang taong naglalakad kasabay niya ngunit kapag lilingon ay wala naman siya
PAPASIKAT PA LAMANG ANG ARAW at unti-unting lumiliwanag ang kalangitan ngunit para kay Scarlette ay tuluyan nang naging madilim ang kanyang mundo. Gusto niyang umiyak pero walang lumalabas na luha sa kanyang mga mata. Gusto niyang sumigaw pero ‘di niya magawa. Nakatulala lang siya sa lumang building na ngayong hindi na makilala dahil sa naganap na pagsabóg. Sa kanyang tabi ay si Dahlia na kanina pa lumuluha. Nakaupo sa loob ng ambulansya ang dalawa at parehong may nakabalot na towel sa katawan. Maraming opisyal ang dumating nang malaman ang nangyari. May mga pulis at rescuer sa lugar upang mag-imbestiga at hanapin ang katawan ni Allan. Nangunguna sa paghahanap si Maximo at ilang tauhan, nagbabakasakaling may makita man lang silang parte ng katawan nito. Maingay at magulo ang paligid ngunit tila walang naririnig at nakikita si Scarlette. Tuluyang huminto ang lahat para sa kanya. Hanggang sa dumating si Marcus na may dalang bottled water para sa dalawa upang kahit papa’no’y makain