Kabanata Siete

ABALA si Marcus sa pag-aayos ng isa sa mga surveillance camera at audio na itinago niya sa library room sa mansion nang dumating si Fausto.

Agad siyang kumuha ng isang libro at nagkunwaring nagbabasa nang lumapit ito sa kanya.

“Narito ka pala,” ang komento nito. “Interesado ka ba sa pagninegosyo?” aniya nang mapansin ang hawak nitong libro.

Sinara ni Marcus ang libro at saka tiningnan ang pamagat. “Hindi naman masiyado,” aniya habang nasa surveillance camera ang atensyon dahil hindi pa naitatago nang maayos.

Mabuti na lamang at sa kanya nakaharap si Fausto kaya hindi pa ito napapansin.

“Sabagay, magaling na businessman ang Lolo mo, kaya nasisiguro kong may interes ka rin sa pagninegosyo.” Tumalikod si Fausto kaya mabilis niyang sinamantala ang pagkakataon na matakpan ang surveillance camera sa pamamagitan ng hawak na libro.

At pagkatapos ay sumunod siya sa may study area. Pinindot ni Fausto ang maliit na buzzer sa may table matapos itong umupo sa swivel chair at ilang sandali pa ay kumatok ang katulong.

“Ano ho ang kailangan niyo, Sir?” ang tanong pa nito.

“Dalhan mo kami rito ng tea.”

Bahagyang yumuko ang katulong bago nagpaalam upang gawin ang ipinaguutos ni Fausto. At matapos ay sinenyasan si Marcus na maupo sa bakanteng sofa sa harap ng table.

“Kumusta nga pala, naka-adjust ka na ba rito? Hindi kita natatanong nitong nakaraang araw dahil abala ako sa kompanya.”

“Opo,” ang tipid niyang sagot. Totoong agad siyang nakapag-adjust sa lugar. Maliban na lang sa bagong pamilyang kinabibilangan niya… kung matatawag nga bang kabilang siya?

“Mabuti naman kung gano’n. Si Luna ba, hindi ka ba niya pinapahirapan?”

Mapagtanong ang tinging ipinukol niya sa biyenan na agad namang naintindihan ni Fausto. Una itong pahapyaw na natawa bago magsalita, “Alam kong medyo hindi maganda ang pagtrato sa ‘yo ni Luna. Ngunit sana ay intindihin mo siya tulad ng isang tunay na lalake…”

“Ganoon din kasi si Liliane sa akin no’ng bago pa lamang kaming kasal. Ngunit tingnan mo naman kami ngayon? Magkasama pa rin at patuloy na nagmamahalan hanggang ngayon.” Pagkatapos ay natawa nang malakas na halos um-echo sa buong lugar.

“Naiintindihan ko ho,” sagot ni Marcus ngunit sa isip-isip niya ay kaawa-awa naman ito. Isang tunay na ipokrito upang tiisin ang masamang pag-uugali ng asawa.

Nagpatuloy ang pagsasalita nito at mga payo tungkol sa pag-aasawa, na kesyo dapat niyang intindihin si Luna at kung ano-ano pa na tinatanguan na lamang niya.

Sa madaling salita ay gusto ni Fausto na magpakaalipin siya kay Luna at sa pamilya nito.

Mabuti na lamang at sa kalagitnaan ng pagsasalita nito ay dumating ang katulong na inutusan kanina para sa tsaa. Kaya sandaling natahimik si Fausto.

Sumisimsim at nilalasap ang tsaang iniinom nang muling magsalita, “Maiba ako, kumusta nga pala si General?”

Ang tinutukoy ay ang kanyang Ama. “Abala sa trabaho.”

Mabagal na tumango si Fausto. “Kaya siguro hindi siya nakadalo sa kasal mo.”

“Nagkaro’n ng biglaang meeting kasama ang Presidente kaya hindi na siya nakadalo. Habang ang Lolo at kapatid ko naman ay nag-cancel ng flight dahil sa aberya sa negosyo.”

“Gano’n ba? Ang buong akala ko’y may nangyari ng—” Bigla itong umiling-iling. “’Wag mo na lang pansinin ang sinabi ko.”

“Bakit, may problema ho ba?”

Muling sumimsim ng tsaa si Fausto bago sinagot si Marcus, “May nabalitaan kasi akong… pinalayas ka sa inyo?”

Nagpigil ng ngiti si Marcus habang iniisip na hindi lang pala sa mga ordinaryong tao nauuso ang pagiging ‘marites’. Pati rin pala sa mga mayayamang tao tulad ng Fajardo.

Nabalitaan na nito mula sa asawa ang kasinungalingang kinalat ni Spencer.

“Hindi totoo ang nabalitaan niyo, dahil kung totoo man ay hindi matutuloy ang kasal ko kay Luna.”

Lumanghap ng hangin si Fausto at tila nabunutan ng tinik sa dibdíb. “Sinasabi ko na nga ba na walang katotohanan ang balitang nakaabot sa ‘kin. Kilala ko si Maximo, malapit ko siyang kaibigan kaya alam kong hindi niya magagawang palayasin ka.”

Pinigil niyang matawa nang sabihin nito na ‘malapit’ na magkaibigan ito at ang kanyang Ama dahil wala namang katotohanan na magkaibigan ang dalawa. “Nasisiguro ko hong walang gano’n na nangyari. Kaya kung sa’n o kanino niyo man narinig ang balitang ‘yan ay dapat kayong mag-ingat, dahil baka pati kayo ay maging biktima ng mga kasinungalingan ng taong ‘to.”

“Tama ka, Marcus. Isang respetadong tao ang ‘yung Ama kaya alam kong napaka-imposible na gawin ‘yun ni Maximo…”

“Ano na ba ang pinagkakaabalahan niya ngayon? Nag-uusap ba kayo?” biglang pag-iiba ni Fausto sa usapan.

“Nag-usap kami kahapon, kinakumusta ako rito.”

“Talaga? Madalas ba kayong mag-usap? Sabihan mo ‘ko kung kailan uli siya tatawag at nais ko siyang makausap. May gusto lang akong sabihin.”

“Okay po.”

Malawak na ngumiti si Fausto saka tumayo. Agad na lumapit sa kanya upang bigyan nang mahihinang tapik sa balikat. “Mabuti naman at aasahan ko ang agad naming pag-uusap.” Matapos ay nagpaalam na itong aalis at may aasikasuhin pa.

Pagkasarang-pagkasara ng pinto ay napabuntong-hininga si Marcus. “Akala ko ba’y malapit silang magkaibigan? Ba’t kailangan pa ng tulong ko para makausap si Papa?” anas niya sa sarili.

Pagbalik sa kwarto ay palihim na nakinig si Marcus sa usapan ng mag-asawang Fajardo sa pamamagitan ng surveillance audio.

Unang pinag-usapan ng mga ito ang tungkol sa sinabi ni Spencer na labis na ikinadismaya ni Liliane dahil nagsinungaling ito kay Luna.

Hanggang sa nauwi ang usapan tungkol sa plano nila na pag-i-expand ng business sa tulong ni Maximo, ng pamilya niya… sa oras na makausap ito ni Fausto.

Dismayado at nainis si Marcus nang malaman na ito pala ang dahilan kung bakit nais ng mag-asawa na makausap ang kanyang Ama.

Para lang sa pansariling interes ng mga ito. Walang dudang kaya ipinakasal sa kanya si Luna ay dahil sa kadahilanang isa siyang Lopelion.

Kaya ng gabi ring iyon ay ni-report ni Marcus ang mga narinig niya.

“Hayaan mo na lamang. Alam kong ito talaga ang plano nila sa umpisa pa lang,” ang pahayag ni Maximo sa kabilang linya. "Kakausapin ko bukas si Fausto at kung ano man ang proposal niya ay ibibigay ko sa kanya. Basta mag-focus ka lang sa misyon mo."

"Pero, ‘Pa—”

“Wala akong pakialam kung ga’no kalaki ang hilingin nila para lang sa pag-i-expand ng business. Pera lang 'yan. Ang mahalaga sa ‘kin ay maibalik si Dahlia.”

“Naiintindihan ko, ‘Pa. Hindi ko kayo bibiguin,” aniya at hindi na tumutol.

Matapos ang pag-uusap nilang mag-ama ay naikuyom ni Marcus ang mga kamay sa pagpipigil ng galit.

Handang magpagamit ang kanyang Ama para lang mapagtagumpayan niya ang misyon. Kaya kailangan niyang bilisan ang paghahanap kay Dahlia upang mailayo ang Ama at ang pamilya niya sa mga oportunistang taong tulad ni Fausto at Liliane.

AGAD NA NAPATAYO si Scarlette mula sa pagkakaupo nang bumukas ang pinto. Sinalubong si Kurt na galing sa front desk.

“Kumusta?” ang tanong niya. Inaasahan na pagbibigyan na sila na makausap si Artemio.

Ngunit umiling lang ito. “Kaaalis lang kaninang umaga ni Mr. Artemio kaya hindi natin siya makakausap.”

“Sa’n nagpunta?”

“Hindi sinabi ng staff, pero business trip daw.”

Nag-uumpisa na namang uminit ang ulo ni Scarlette dahil walang nangyayari sa pag-iimbestigang ginagawa nila ni Kurt. Hanggang ngayon kasi ay wala pa ring lead kung sino ang pumatay sa miyembro ng X.M.

Nakausap naman na nila si Artemio ngunit hindi pa rin sapat. Nais pa nila itong makausap muli dahil nalaman nilang dati rin itong bilanggo sa ‘Heaven' tulad ng dating may-ari ng resort at ang leader ng grupong X.M..

“Bakit hindi na lang natin hayaang mga pulis na sa lugar ang mag-imbestiga?” ang suggestion ni Kurt. Hindi na kasi niya matiis ang itsura ni Scarlette.

Lagi itong kulang sa tulog at abala sa kaso ng X.M.. At baka hindi magtagal ay magkasakit na ito sa ginagawa.

“Nandito na rin tayo at nagkataon na saksi sa nangyaring krimen kaya ba’t hindi natin tulungan ang mga pulis?”

Napakamot sa likod ng ulo si Kurt. Ito ang isa sa characteristic ni Scarlette na kinayayamutan niya sa lahat. Ang hilig makisali sa kaso na dapat ay wala namang kinalaman sa kanila. “Kaya ang dami mong nakakalaban kasi ang hilig makisali,” ang bulong niya pa.

“Tara!” ayang bigla ni Scarlette sabay kuha sa denim jacket.

“Kakain na tayo?” ani Kurt. Pasado alas-dose na kasi at kanina pa siya nagugutom.

“Mamaya, sa police station muna tayo.”

“Kumain muna tayo, Captain! Baka mag-collapse na ‘ko sa sobrang gutom?!” Agad siyang sumunod upang pigilan ito sa balak gawin.

“Sa daan na. Magda-drive-thru na lang tayo para hindi sayang sa oras.”

“Okay!” Ayos na sa kanya iyon kaysa wala talagang kainin hanggang sa maghapon dahil sa trabaho nilang physically at mentally exhausting.

PINATAWAG si Marcus ni Wilberto Infanso, ang Head warden sa kulungan na kanyang nilipatan.

Pagpasok sa office ay may tatlong warden na nakalinya sa harap ng Head warden. May isa pa ngang pamilyar sa kanya.

Si warden Cruz. Ito ang warden na nakausap niya sa unang araw ng pagpasok. Maliban dito ay nakakasalubong lamang niya ang iba.

“Mabuti at nandito ka na,” ang panimula ni Wilberto. “Pinatawag kita upang sumama sa pagsundo ng bagong bilanggo.”

Tumango si Marcus at saka luminyang tulad ng iba pang warden. Napansin nga niyang lumingon si warden Cruz sa kanya at bahagyang ngumiti.

Lumapit si Wilberto kay Marcus at ipinatong ang kanang kamay sa balikat nito. “Gusto ko ring ikaw ang mamuno sa pagsundo. Maaasahan ba kita?”

“Makakaasa kayo, Sir,” ang sagot naman ni Marcus na nginitian ni Wilberto.

“Sige na, lumakad na kayo.” Tumalikod siya upang bumalik sa desk habang nasa likod ang isang kamay tulad ng ikinikilos ng kagaya niyang may edad na.

Paglabas sa office ay agad na lumapit at pumantay sa kanyang lakad si warden Cruz. “Pinasama ka kaagad ni Sir,” ang nakangiti nitong komento.

“Malamang malakas ang connection, e,” ang komento ng isang warden.

Kaya napatingin si Marcus dito at pati na sa isa pang warden. Pawang matatalim ang tinging pinupukol sa kanya. Halatang hindi siya gustong katrabaho.

“Pabayaan mo na lang,” ang bulong ni warden Cruz. “Ganyan sila sa lahat ng bagong salta. Kahit ako, ginanyan din nila no’ng unang araw ko pero sa umpisa lang naman… babait din ang mga ‘yan ‘pag binalewala mo,” dagdag pa niya.

“Ayos lang, sanay na ‘ko,” at bahagyang lumapit upang bumulong din, “Halata namang walang laman ang mga sinasabi.” Matapos ay napangisi.

Pigil ang tawa ni warden Cruz na nakuha pang takpan ang bibig. Hindi akalaing marunong palang magbiro ang seryosong taong tulad ni Marcus Lopelion na naririnig niya lang dati.

Isang magaling na warden na bagamat galing sa mayaman at kilalang pamilya ay pinili pa ring magserbisyo sa bansa habang nananatiling nakatapak ang mga paa sa lupa.

Hindi siya nagkamali ng taong inidolo at ngayon nga ay makakasama na niya sa trabaho. Kaya sobrang saya niya.

SAMANTALANG sa police station ay agad nagtanong si Scarlette kung kumusta na ang imbestigasyon sa kaso ng X.M. group.

“Si PO1 Magno po ang humahawak sa kaso at kanina pa umalis para mag-imbestiga,” ang pahayag ng nakausap na pulis.

Dismayado si Scarlette nang hindi man lang nila ito naabutan. Habang si Kurt ay nasa labas ang tingin dahil sa humintong sasakyan para sa ililipat na mga bilanggo.

Agad niyang napansin si Marcus na bumaba mula sa sasakyan kaya kinalabit niya si Scarlette sabay sabing, “Nandito ‘yung ex-fiancé mo.” At tinuro pa si Marcus na papasok na sa estasyon kasama ng iba pang warden.

Paglingon naman ay wala na sa kanyang tabi si Scarlette. Nakita na lang niya itong nakasunod sa mga warden, tinatawag ang atensiyon ni Marcus.

“Warden Marcus Lopelion,” ang tawag ni Scarlette na pinantayan ang bilis ng paglalakad nito. “May gusto lang sana akong itanong sa ‘yo.”

Sandaling lumingon si Marcus nang mapansin ito sa kanyang tabi. Ngunit wala siyang oras para kausapin ito lalo pa’t kakaiba na ang tingin ng dalawang warden na kasama niya. Kahit nga si warden Cruz ay curious din ang tingin kay Scarlette.

“Pwede ba kitang makausap?!” ulit ni Scarlette. May halong inis dahil talagang pinapahabol pa siya.

“Nasa duty ako, ano ba ‘yun?”

“Hindi ko alam na nilipat ka pala rito,” ang pauna niyang sabi ngunit hindi naman talaga ito ang gusto niyang itanong. “Maiba ako, natatandaan mo ba ang leader ng grupong X.M.? Dinala ito sa ‘Heaven’ noon at gusto ko sanang makausap ito—”

Nahinto si Marcus. “Bakit?” ang tanong habang iniisip kung anong kailangan nito sa leader ng grupong iyon.

“Pinatay ang apat na miyembro ng grupo at hanggang ngayon ay wala pa ring lead kung sino ang suspect. Wala akong contact kay Mr. Artemio na dating inmate sa ‘Heaven’ baka alam mo kung pa’no siya matatawagan?”

“Pinatay ang apat na miyembro ng X.M.?” ang pag-uulit ni Marcus. Naguluhan kung bakit gano’n ang nangyari kung iniwan niya ang mga ito na buhay pa’t humihinga. Bakit hindi man lang sinabi ni Artemio?

Napansin ni Scarlette ang kalituhan sa mata ni Marcus kaya nagtaka siya. At saglit na sumagi sa isip ang gabing nakita niya ito na minamaneho ang kotse sa resort. “Nasa’n ka no’ng gabi na pinatay ang apat na miyembro ng X.M.?” ang biglaan niyang tanong.