CHAPTER 2

KASALUKUYAN na niyang tinatahak ang daan patungo sa bahay nila ni Marco.

Ngunit laking gulat ng dalaga nang makarating na siya sa gitna ng kalsada kung saan ilang layo na lang sa bahay niya.

Isang sasakyan ang kaniyang nasaksihan kung saan umuusok ang palibot nito. Hindi mapigilan ni Celine ang makaramdam ng pag-aalala at takot. Lalo na’t mayroon siyang narinig na sigaw mula sa loob ng kotse na ito. Boses iyon ng lalaki kung saan wala itong sinisigaw kundi ang tulong. Nanghihingi ito ng tulong at boses pa lamang nito ay bakas na ang sobrang takot. Doon ay mabilis siyang kumilos papalapit sa sasakyan. Hindi na niya naalintana na hawak pa niya ang kaniyang mga paninda nang lumapit siya sa kotse. Nang mapagtanto iyon ng dalaga ay nagmamadali siyang iniwan ito sa gilid ng kotse.

“Sir?” iyon ang nasambit ng dalaga matapos niyang maaninag ang katawan nito sa loob ng kotse.

“Iha, please help me out of here!” agad nitong tinuran ng makita siya. Dahilan para maituon ni Celine ang kaniyang paningin sa baba nito. Natuklasan ni Celine na nakaipit ang paa nito kaya gano’n na lang ito hindi makaalis sa loob ng kotse. Napansin rin niya ang mga bote ng alak sa paahan nito.

Sandali siyang napaisip sa nakita. Hindi kaya ito ang dahilan kaya siya nabangga sa puno na ito? “Please, if you just gonna watch me die here, please stop! I want to still alive! But if you just continue do that! Paniguradong sasabog ang kotse na ito, Iha at sabay tayong mamatay!” nagpapanik na sigaw ng matandang lalaki kay Celine.

Tila bumalik na muli sa reyalidad at ulirat si Celine dahil sa narinig niya mula sa matandang lalaki. Wala ng pagdadalawang-isip pa at malakas niyang hinila ito patayo upang matanggal ang pagkakaipit nito. Nauntog pa ito sa loob kaya rinig na rinig niya ang malakas na pagdaing nito.

Hawak niya ang balikat nito dahil sa pag-aalalay niya. Kaya naman rinig na rinig at randam na ramdam ni Celine ang bilis ng tibok ng puso nito na alam niya kung saan nagmumula. Kaba iyon at takot. Puno rin ng dugo ang ulo nito na alam niyang hindi naman ganoon kalalim.

Maging si Celine ay pawis na pawis. Ngunit imbis na magpanik ay mas pinili niyang maging kalmado ng mga panahon na ito. Dahil ang isipin na maari silang mamatay sa pagsabog ng kotse nito ay hindi niya mapigilan makaramdam ng takot.

Muling nag-flashback sa utak niya ang boses ng kapatid niyang si Marco. Na para ba’ng tinatawag siya nito. Napapikit siya bago niyang muli ito pinahawak sa braso niya, “Ang sakit ng paa ko, Iha!” saad nito sa kaniya matapos nitong makalabas sa loob ng kotse sa tulong niya.

Napapikit siya muli at taas-balikat siyang sumenyas, “Subukan niyong sumakay sa likod ko.”

Agad itong sumang-ayon sa gusto niya at marahan na sumakay sa likod niya. “Iha, kaya mo ba ako?”

Randam niya ang bigat ngunit mas pinili niyang isipin na panandalian lang niya itong gagawin. Kailangan nilang makaalis dito. Kailangan nilang maging ligtas. ’Yon ay dahil may naghihintay sa kaniya.

Ang kapatid niyang si Marco.

Sa isipin na ’yon ay tuluyan niya ng hindi pa nainda ang sakay-sakay niyang matanda sa likod niya. Dinig niya pa ang pagdaing nito dahil sa mga natamo nitong sugat mula sa mga bote rin na nabasag sa sasakyan niya.

“Iha, kung ano man 'yang iniisip mo ay huwag mo ng gawin! Dahil mapapahamak ka lang!” sigaw ng matandang lalaki kay Celine. Ibinaba kasi niya ito ng makalayo na sila sa sasakyan. Hindi naman niya nakitang umaapoy ito kaya sumubok siyang lumapit muli rito.

Naroon pa kasi ang mga paninda niyang may mga natira pa.

Bagay na mahalaga pa rin sa kaniya.

Doon ay huminga ng malalim si Celine. Wala siyang nagawa kundi pabagsak na umupo kung saan sila pumuwesto. Malayo-layo na sila sa pinaroroonan ng sasakyan nito. Kaya malaya na siyang huminga.

Mabuti ay malayo ito sa pinaroroonan ng bahay nila. Tanging ito lang ang parte kung saan madadaanan bago makarating sa bahay nila ni Celine.

“I will call someone to fix it,” usal ng matandang lalaki na nasa gilid lamang ni Celine. Hindi naman nagawang sumagot ni Celine at nanatili lamang siyang tulala sa kawalan. “I need a place to stay, just for a while.” seryosong saad nito bago tignan si Celine sa mata.

“Ano'ng ibig niyong sabihin? Sasama po kayo sa akin?”

“Iiwan mo ba ako ng ganito ang itsura rito? Hindi ka ba makokonsensiya, Iha? I need your help hangga't hindi pa dumarating ang taong tutulong sa akin. And please, nagmamakaawa ako. I don't really even know this fucking place so I badly need your help.”

…

“MARCO?” iyon lamang ang nasambit ni Celine. Nanlulumo niyang usal nang makarating sa kanilang bahay. Saglit siyang nagtungo sa bahay ng kapitbahay niya na pinag-iwanan niya sa kapatid niyang si Marco ngunit ang tanging sabi nito ay nagpaalam itong may kukunin sa bahay nila.

Doon namuo ang kaba sa dibdib ng dalaga. Matapos niyang mapagtanto na sarado na ang pinto ng kanilang bahay. “Marco, nandito na si Ate Celine mo! Buksan mo na ang pinto, Marco!" sigaw na ni Celine kasabay ng malakas na pagkatok sa pinto nito.

Kahit anong sigaw niya at pagkatok sa pinto ng kanilang bahay ay hindi niya narinig ang boses ni Marco. Kaya hindi na siya mapakali at nagmadaling gawin ang dati nilang gawain. Nagtungo siya papalapit sa kanilang pintuan at ipinasok ang kamay niya rito.

"Iha? Ano’ng ginagawa mo?"

Hindi niya ito pinansin at nagpatuloy lamang sa pagsisik ng kamay rito. Nahirapan man siya ngunit nagawa pa rin naman niyang maipasok ’yon sa loob. Tanging de-kahoy lang kasi ang kanilang lock ng pinto.

Nasa likod pa rin kasi siya ng dalaga.

Hindi niya ito nagawang iwan kanina at hindi kaya ng konsensiya niya kung may mangyari man masama sa matandang lalaki.

Ngunit awtomatikong napabitaw si Celine sa matandang lalaki nang masaksihan niya ang kaniyang kapatid na si Marco, wala na itong malay at nakahiga na lamang sa sahig ng kanilang sala.

Napadaing sa sakit ng matandang lalaki matapos nitong bumagsak sa sahig.

Ngunit imbis na pansinin ’yon ni Celine ay mas pinili niyang ibalin ang kaniyang atensiyon sa kaniyang kapatid.

Dahil mukhang nasa peligro na naman ang buhay nito.

Nagpapanik na nagtungo si Celine upang subukan hanapin ang inhaler ng kaniyang kapatid ngunit lalo siyang nanghina ng makitang ubos na ang laman no’n.

“Bunso, hintayin mo si Ate ha?” singhal niya rito.

Randam na ni Celine ang luhang tumutulo sa pisngi niya bago ito marahan na kinarga.

Kahit nahihirapan siya ay pinili niyang tatagan ang loob niya.

Kinuha niya ang matandang lalaki na tila nagulat pa sa ginawa niya, “Kailangan ko kayong dalhin sa hospital.” mahina niyang tugon dito.

Nang makalabas ay agad siyang humingi ng saklolo sa mga kapitbahay niya. Nagmadali itong nagtungo sa gawi nila.

Nagsulputan pa ang mga marites sa gilid nila ngunit hindi na niya ito binigyan pa ng pansin. Lalo’t may mahahalaga pa siyang dapat unahin. ’Yon ang dalawang taong hawak-hawak niya.

“Celine, ano’ng nangyari?” si Manong Alberto nakasakay pa ito sa bao-bao nitong sasakyan. “Jusko! Umatake na naman ba ang hika niya? Hali kayo! Ako na ang maghahatid sainyo patungo ng hospital!”

Doon ay muling sumilay ang pilit na ngiti sa labi niya. Dahil dito ay hindi na siya mahihirapan pang makahanap ng masasakyan patungo sa pinakamalapit na hospital sa lugar nila. Lalo’t gabi na rin bibihira na ang bumabyahe ng gano’ng oras.

Nang makarating sila sa hospital ay agad na itong inasikaso. Kinuha na sa kaniya ang dalawa at dinala na sa kanilang mga room para bigyan ng ilang paunang lunas, at mamonitor din ang kalagayan ng dalawa. Habang si Celine ay nanatiling lamang sa labas para sa mga katanungan ng mga nurse rito.

Nang pansamantala siyang maiwan ay doon lamang siya nagkaroon ng pagkakataon para sagutin ang numerong tumatawag sa keypad na cellphone niya.

Napasinghap ang dalaga bago ito sagutin. Alam na niya ang bubungad sa kaniya 'yon ay ang galit at paninigaw na naman nito. “Hello, Ma'am Bianca? Baka hindi po ako makapasok ngayon dahil—” Napatigil ang dalaga sa pagsasalita at marahan na inilayo ang keypad niya sa tainga niya dahil sa pagsigaw nito.

“Magdadahilan ka na naman ba? Alam mong importante na nandirito ka! Linggo ngayon kaya kailangan mong pumasok!” muli nitong bulyaw sa dalaga.

Hindi na mapigilan ni Celine ang luhang tumutulo ngayon sa pisngi niya. Sa ganitong panahon ay hindi na niya magagawa pang maging positibo. Lalo't napapalibutan siya ng sunod-sunod na problema. Napayuko na lamang si Celine habang kasalukuyang nakaupo sa gang chair ng hospital.

Rumaraket si Celine bilang isang waitress sa isang sikat na restaurants sa kanilang probinsiya. Pang dagdag puhunan sa kaniyang paglalako na negosyo. Para sa pang-araw-araw rin nilang gastusin. Katulad ng kuryente at tubig. Sapat lamang ang sinasahod niya rito para sa kanilang tatlo. Sapat at malaki rin ang tulong nito sa kaniya. Ngunit kahit ganoon, minalas naman si Celine sa kaniya Amo.

Napasinghap na lamang si Celine dahil muli niyang narinig ang sigaw nito sa kaniyang keypad animong inaalam kung nasa linya pa siya, “Ma'am Bianca, hindi ako magdadahilan sainyo. Gusto kong malaman niyo na sinugod si Marco sa hospital. Hindi ko siya puwedeng iwan dito mag-isa.” pinilit niyang maging kalmado ang tinig.

“What? What happen to him?” tila nagpahinto kay Celine. Doon sumilay ang ngiti at pag-asa niya para sa kaniyang kinikilalang Amo. Pag-asa na hindi pa rin talaga ito nagbabago. Na kaya siya naging gano’n ay dahil lamang sa galit niya at inggit kay Celine. Na totoong may puso pa rin ang Amo niyang ito at ito pa rin ang dati niyang kaibigan.

Mamatalik na magkaibigan ito ni Celine bago niya itong maging Amo sa restaurants na ’yon. Nagkakakilala sila no'ng nag-aaral pa si Celine bilang first year high-school. Pero maging siya ay hindi na rin alam ang nangyari. Basta bigla na lang itong nagbago paglipas ng panahon. Para ba’ng hindi siya nag-exist sa buhay nito noon kung makapagkilos, at makipag-usap ito. Na parang hindi siya nito kilala at naging malapit na kaibigan. “Kung ano man ang problema niyo, labas na ako r’yan. Obligasyon mong pumasok, Celine. Dahil kung hindi, wala ka ng babalikan pa rito. Itatak mo ’yan sa kukote mo.” dagdag nito na nakapanglumo kay Celine.

Matapos ang ilang oras na paghihintay ni Celine ay sa wakas. Muli siyang tinawag para papasukin na sa loob ng kuwarto kung saan naka-confine ang kapatid niya. Naabutan niya itong walang malay. Maraming nakalagay sa katawan. Bagay na masakit sa kaniya na makita iyon.

“Miss Celine," sambit nito sa pangalan niya.

“Doc Santos,” pahayag ni Celine bago marahan na lumunok at igawi ang paningin sa kaniyang kapatid. “Kamusta po ba ang lagay ng kapatid ko?”

“Paprankahin na kita, Iha. Sa lalong madaling panahon ay kailangan niya ng mailipat sa isang malaking hospital na masisiguro ang kaligtasan, at tagumpay na operasiyon niya." seryosong usal ng Doctor na kausap nito. “Napakaliit lamang na persyento ang nagtatagumpay sa Heart Transplant, Miss Celine. But I am not saying this para takutin ka na ipasailalim na operasiyon ang kapatid mo kundi dahil gusto ko lang maging handa ka para sa mga maari maging epekto no'n sainyo ni Marco. Alam mo ang kalagayan ng kapatid mo. Alam mo rin na patuloy lang siya mahihirapan kung paulit-ulit lang natin siyang bibigyan ng mga makakapagpaginhawa lamang sa kaniya ng ilang araw. Kaya sana pag-isipan mo ng mabuti lahat ng ’to, Miss Celine.” paliwanag nito bago magpaalam at umalis sa harap ni Celine.

Doon ay naiwan siyang tulala.

Sanggol pa lamang ang kapatid niyang si Marco nang malaman nila ang kumplikasiyon nito sa puso. Ang kanilang Ama ang sumasagot sa gastusin ni Marco mapanatili lamang ang maayos na kalagayan nito sa pamamagitan ng mga inirerekomenda na mga gamot ng Doctor nito at pag-iwas nila sa mga ipinagbabawal dito.

Ngunit dahil hindi na ito bumalik ay sinalo na lahat ni Celine. Check up, gamot at kung ano-ano pa nitong gastusin. Dahil ang kanilang Ina ay walang ginawa kundi ang pagtugunan ang bisyo nito. Bisyo na naging dahilan kung bakit kinakailangan ni Marco sumailalim sa open-heart surgery. Isa ito sa naging dahilan para magkakomplikasiyon ito sa puso, na sinasamahan pa ng tinatawag na Cardiac Asthma nito.

Mas lalo siyang nanghina sa mga narinig niya mula kay Doc Santos. Dahil alam niyang hindi sapat ang mga naipon niya na itinabi niya pa para sa darating nitong pag-aaral bilang kindergarten.

Hindi niya mapigilan ang masaktan lalo’t alam niya kung paano ito natutuwa kapag nakakita ng mga bata sa labas ng kanilang bahay na suot-suot pa ang kani-kanilang uniporme.

Hindi niya iniiwan ang kapatid niya sa kapitbahay niya. Dahil ang gumagawa no'n ang Ina niya. Dahil sa kabaliwan nito na hindi na rin matukoy ni Celine. Palagi niyang naabutan ang kapatid niyang naroon. Nakikipaglaro sa anak ng kapitbahay nila.

“A-Ate C-Celine,” saglit na napatigil si Celine nang marinig niya ang nauutal na boses ni Marco kaya agad siyang napatayo at lumapit dito. “Salamat naman at gising ka na.” seryoso nitong usal bago marahan na hinalikan ang noo ng kaniyang kapatid.

“A-Ate Celine si Mommy? Nakita ko siya, Ate Celine. Umalis po siya dala ang mga damit niya. Mahigpit niyang sabi isarado ko raw po ang pinto at huwag bubuksan hangga't hindi ka po dumarating. Pero kahit ano’ng gawin ko hindi ko po mapigilan makaramdam ng sobrang emosyon–”

Pinatigil siya ni Celine, “Huwag mo nang alalalahanin pa ang bagay na ’yon. Mahalaga maging okay ka, Marco. Gusto mo na ba’ng kumain?” pag-iiba niya ng usapan.

Alam na niya ang nangyari base pa lang sa kuwento nito. Ngunit hindi niya gustong isipin pa ng kaniyang kapatid ang bagay na ’yon. Lalo’t baka may mangyari na naman dito.

Doon napagtanto ni Celine ang lahat. Pagdating kasi nila sa bahay ay napansin agad niya ang pagiging mugto ng mga mata ni Marco. ’Yon pala ang rason at kung sakali na hindi pa siya nakauwi ay baka mayroon pang mas malalang nangyari sa kapatid niya. Dahil sa kapabayaan ng kanilang Ina bagay na hindi niya na mapapatawad.

Sa isipin na ’yon ay hindi niya mapigilan makaramdam ng galit sa kaniyang Ina. Dahil alam niya sa sarili niya na maging siya ay hindi na rin niya alam kung ano pang dahilan ang iisipin niya para lang paulit-ulit itong patawarin at hayaan sa mga ginagawa nito sa kanila.