LOGIN“พ่อขาลูกพีชอยากได้ลูกหมาตัวนั้น” ลูกพีชยกนิ้วชี้ไปที่ลูกหมาตัวน้อยที่กำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาน่าสงสารก่อนที่เด็กน้อยจะเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อลูบหัวหยอกล้อเล่นกับมันแต่มือเล็กบอบบางกลับถูกผู้เป็นพ่อคว้าไว้ด้วยความกลัวว่าลูกสาวจะถูกลูกหมาน้อยตัวนั้นกัด“เด็กดีลูกหมาตัวนี้ไม่เห็นน่ารักเลยพ่อว่าเราไปดูข
“แน่ใจที่สุดพ่อขารอดูได้เลย” แป้งหอมกับภาคย์ลอบมองหน้ากันพร้อมยิ้มขำกับท่าทีจริงจังหนักแน่นของลูกสาวโดยเฉพาะท่ายกมือตบอกที่ไม่ต้องถามก็รู้ว่าลูกสาวตัวน้อยเลียนแบบมาจากใครหลังจากนั้นสามคนพ่อแม่ลูกก็จับมือกันเดินดูของว่างทานเล่นเมื่อเจอร้านขนมที่ลูกพีชอยากทานเด็กน้อยก็จูงมือพ่อกับแม่เดินเข้าไปทันที“
ตลาดยามเย็น“กรี๊ด !แกนั่นมันเฮียภาคย์วง Forget Me Not ใช่ไหม ?”“อ๊าย พี่ภาคย์พาน้องลูกพีชมาเดินตลาดอะแก”“เฮียภาคย์จริงดิ ? กรี๊ด OMG ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะเจอเฮียภาคย์ที่นี่”“ออร่าความสวยหล่อน่ารักแสบตามากเป็นครอบครัวที่หน้าตาดีทั้งบ้าน”“นั่นไง ๆน้องแป้งหอมภรรยาพี่ภาคย์อะที่ว่าเรียนอยู่ปี 3 ม.S อ
“ของเราไม่ใช่เยลลี่ที่ลูกพีชไม่ชอบไม่ใช่ลูกอมที่ทำให้ลูกพีชฟันพุแล้วก็ไม่ใช่ปีโป้ที่หวานเกินไปจนทำให้ลูกพีชน้ำหนักขึ้นแต่เป็นขนมอบกรอบที่ที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย” เจมส์ยื่นขนมธัญพืชอบกรอบในมือไปตรงหน้าลูกพีชที่มองด้วยความสนใจเพียงแค่แวบเดียวก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธด้วยรอยยิ้มเช่นเคย“ถึงจะเป็นธัญพืชอบกรอ
4 ปีต่อมาโรงเรียนอนุบาลนานาชาติ“อะเราให้” เจมส์“เราก็ให้ด้วย” ไนน์“ยังมีของเราด้วย” วิคเตอร์“ระ-เราก็อยากให้ด้วย” คริสดวงตากลมโตฉ่ำน้ำของลูกพีชน้อยวัยห้าขวบเศษจ้องมองเพื่อนร่วมห้องที่พากันเดินเรียงหน้ากระดานเข้ามายื่นขนมและลูกอมฮาร์ทบีทให้ในระหว่างที่เธอนั่งรอพ่อกับแม่มารับด้วยความแปลกใจไม่ใช่
“แต่ว่า...”“ของเล่ง ซื้อ ” คำพูดไร้เดียงสาประสาเด็กเล็กของลูกน้อยทำให้แป้งหอมกลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไปในเมื่อลูกสาวปักใจว่าต้องได้ของเล่นไปแล้วถ้าเธอห้ามคงได้มีน้ำตาแตกให้ต้องโอ๋กันทั้งวันแน่นอน“โอเคค่ะแม่แป้งยอมแพ้แล้วซื้อก็ซื้อ” แป้งหอมยอมตามใจลูกน้อยในที่สุดในเมื่อของเล่นคือความสุขของพ่อผู้ให้ก







