Kabanata 1

 (Camille’s POV)

 "Ten million dollars."

 Halos mahulog ang panga ko nang marinig ko ‘yon. Sa gitna ng grand function hall, isang lalaki ang nakatayo sa stage—ang lalaki na parang siya ang may-ari ng buong mundo. Tall, broad-shouldered, at parang inukit ng Diyos sa perpekto ang mukha. Adrian Vale.

 At sa lahat ng tao na pwedeng pagtripan, bakit parang ako?

 "Ten million dollars," ulit niya, this time, nakatingin siya diretso sa akin. "The bet is simple. Survive three months with me as your girlfriend… and the money is yours."

 Three months? Girlfriend? Ano ‘to, hidden camera show?

 I blinked. Mali siguro narinig ko. Kaya naglakad ako palayo, dumiretso sa buffet table, kunwari busy sa pagsalok ng pasta. Hindi pwedeng ako ang target ng ka-weirduhan n’to.

 "Interested?"

 Almost nabilaukan ako nang bigla siyang sumulpot sa tabi ko. Close enough na maamoy ko yung mamahaling cologne niya—amoy kayamanan at kayabangan.

 "Interested saan?" sagot ko, pilit pinipigilan ang inis ko.

 He smirked, like the arrogant devil that he is. "The bet. You last three months pretending to be my girlfriend, I’ll give you ten million dollars."

 Tumawa ako, matinis, parang tanga. "Ha! Ano ‘to, pelikula? Bakit ako?"

 He leaned forward, his voice dropping low enough para ako lang makarinig.

 "Because, Ms. Reyes, I need someone real. Every woman I date turns into an actress the moment they realize I’m Adrian Vale. They play perfect, they fake everything just to stay in my world. I’m sick of it. You… you don’t care who I am. And that makes you perfect for this bet."

 Napataas kilay ko. "So let me get this straight. Gagawin mo akong rebound therapy project mo, for three months… tapos babayaran mo ako parang empleyado?"

 "Not an employee." His eyes glinted, dangerous yet magnetic. "A challenge."

 Psh. Ang kapal.

 Pero kahit anong pilit kong deadmahin, hindi mawala sa isip ko yung ten million dollars. TEN. MILLION. DOLLARS. Isang bagsakan lang, masosolve lahat ng problema ko. Pambayad ng utang, pangkapital sa business na gusto kong simulan, at pangretire na rin siguro ng future ko.

 I crossed my arms, glaring at him. "Mr. Vale, do I look like I’m for sale?"

 He smirked wider, leaning closer.

 "No. You look like someone who hates to lose."

 "Well?" tanong niya, leaning back on his chair, parang sanay na lahat ng tao sumasang-ayon sa gusto niya.

 I crossed my arms. "Sorry, Mr. Vale. Hindi ako desperada. Ten million doesn’t mean I’ll throw away my dignity."

 Umikot ang dila niya sa loob ng pisngi, amused. "Hindi ito about dignity, Camille. It’s about courage. If you think you can survive three months with me… prove it."

 Napakunot ang noo ko. "And why would I do that?"

 He smirked. "Because whether you like it or not… people here will crush you if they know you’re an outsider. Pero with me? Walang gagalaw sa’yo. Consider it insurance… plus a game."

 I swallowed hard. So iyon pala ang dahilan. Hindi lang pera—protection. Power.

 "Three months," he repeated, his eyes locked on mine. "All you have to do is stay close to me. Hindi ka mawawala. Hindi ka tatalikod. Hindi ka tatakas."

 My chest tightened. Three months. Not days, not weeks—months.

 Kung tatanggapin ko, it meant constant exposure sa taong pinakaayaw kong makita araw-araw. But if I refused, I’d be on my own. Walang safety net.

 I took a deep breath. "Fine," I said, almost in a whisper. "Three months. Pero wag mong isipin na matutuwa akong kasama ka."

 His grin widened, slow and dangerous. "Perfect. I like it when they fight back."

 Bago pa ako makapagsisi, tumayo siya, walked past me, at saglit na yumuko para bulungan ako.

 "Starting tomorrow, you’re mine—for three months."

 Bago pa ako makapagsisi sa sinabi ko, tumayo siya, naglakad palapit, at saglit na yumuko para bulungan ako.

 "Starting tomorrow, you’re mine—for three months."

 Then he took my hand.

 Hindi iyon yung romantic na kurot sa puso mo; medyo firm siya, parang hawak nito yung isang bagay na hindi basta mawawala. Napatingin ako sa palad niya na nakakapit sa akin — mabigat, malaki, at may lamig ng metal (o cologne?) — at agad na umusad siya, hindi na nagbigay ng pagkakataon para magpaliwanag pa ako.

 "Come," sabi niya, walang-emo. "Ililibot kita."

 Lumabas kami mula sa lobby at tumawid sa malawak na driveway. Sa gilid, naka-line up ang mga black sedans na parang art installation; mga villa at garden ang nasa paligid, at may mga staff na naiiwan ang gawain kapag dumaan kami — mga curtsy, mga tahimik na "Good morning, Sir." Para silang bahagi ng isang orchestra na alam agad ang susunod na nota kapag si Adrian ang conductor.

 Habang naglalakad, hindi niya inilabas ang kamay ko; pero hindi rin niya hinayaan na mag-iba ang distansya namin. Parang kondisyon: malapit, pero may hangganan. Hindi ako gnawed na may tao o nagpapakilala; lahat kami—si Adrian at ako—ay tahimik lang.

 "The Monteverde Hacienda has been in my family for three generations," nagsimula siyang magpaliwanag habang pinagmamasdan ko ang mga fountain at statues. "We use part of it for events, part of it as a private estate. Most guests never see past the main house."

 "Why show me?" tinanong ko, halbong curiosity, halbong pagtatanggol. "Para lang ipakita kung gaano kayo kayaman?"

 He chuckled — hindi maliwanag kung amused or condescending. "Hindi. Para malaman mo kung saan ka pupunta kapag kailangan ka ng lugar na ligtas. Kapag kasama mo ako, walang gustong makialam. That was the point."

 Nagkatinginan kami sandali. Sobrang confident niya pag sinasabi iyon, parang assured na assured siya sa control niya. Pero sa loob ko, ibang pakiramdam ang sumulpot: hindi lang siya nag-ooffer ng pera; inaayos niya ang mundo sa paligid ko para hindi ako matumba. Para mas madaling hawakan.

 Dumaan kami sa isang greenhouse na puno ng exotic flowers. May isang gardener na kumaway, at may isang maliit na pond kung saan may swans na tila staged, pero buhay. Napansin ko kung gaano kaayos ang lahat — walang labis, walang kulang. Lahat naka-line up, naka-ayos: kagaya niya.

 "Do you like it?" tanong niya bigla.

 "Like what? The garden or the fact that you own a private zoo?" konti kong natawa, pero siya lang ang hindi nag-react.

 "Both," sagot niya. "But mostly… how you handle it all. You looked nervous earlier. Good. Means you care."

 "Great compliment," sabi ko, sarcastic. "Sana may cash sa compliments mo."