บทที่ 4 เป็นคนโปรดของฉันสิ

บทที่ 4 เป็นคนโปรดของฉันสิ

“เดี๋ยวนะ ! ฉันไปเป็นเด็กนายตอนไหนไม่ทราบ” คนตัวเล็กพยายามบิดข้อมืออกจากมือหนาแต่มันแน่นยิ่งกว่ากาวตราช้างเสียอีก

“เป็นตั้งแต่คืนนั้นแหละ....หรือเธอลืมแล้วฉันจะได้รื้อฟื้นความจำให้” ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ

บอกตามตรงว่าผู้หญิงตรงหน้าเหมือนมีแรงดึงดูดทำให้เขาอยากได้มาครอบครอง เหมือนเขาจะได้ของเล่นชิ้นโปรดในเร็ว ๆนี้

“ไม่!!!.....ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ตอนนี้ฉันถูกฉุดกระชากร่างดึงเดินจนมาถึงยังสนามแข่งรถด้านล่าง ตลอดทางที่เดินมาฉันพยายามแกะมือหนาที่จับฉันแน่นไม่มีทีท่าจะปล่อยจากมือฉันเลยให้หลุดออก มันไม่ได้ผลสักนิดเขาตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะเลยทำให้ฉันได้ยืนนิ่งเงยมองหน้าคนตัวสูงอย่างงเอาเรื่อง

“มึงว่ายังไงว่ะ...กูเริ่ม งง ” สายฟ้าที่เดินตามหลังมาก็เห็นเหตุการณ์ของทั้งสองที่ตีกันมาตลอดทาง และยังสงสัยกับท่าทางของเพื่อนตัวเองกับผู้หญิงแปลกหน้าที่เข้ามาในห้องเมื่อกี้แล้วบอกว่าเข้าห้องผิดส่วนเพื่อนก็บอกว่าเด็กตัวเองต้องมีอะไรแน่ ๆ

“หึ...กูว่ารอถามมันดีกว่า” บอสตันหัวเราะในลำคออย่างชอบใจกับการกระทำของหญิงสาวที่ดูพยศกับเพื่อนเขาไม่เหมือนใคร

“จะเริ่มแข่งแล้วเดินไปที่พิทสตาร์ท” ชาร์ลีที่เดินตามมาเงียบ ๆ ก็ได้เอ่ยปากพูดออกมาบ้าง ซึ่งเขาเองก็สงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครเหมือนกันแค่รอเพื่อนมาเล่าเองก็เท่านั้น แต่พอจะดูออกว่าคนนี้น่าจะพิเศษกว่าคนอื่น ๆ แน่นอน

“ฉันกำลังจะลงแข่งรถไปช่วยฉันแต่งตัวหน่อยสิ” คนตัวสูงราวร้อยแปดสิบหกก้มหน้าลงบอกคนตัวเล็กข้างกาย

“นายอย่ามาเจ้าเล่ห์นักได้ไหม ฉันยังไม่ตกลงอะไรกับนายสักอย่างมาโมเมว่าเป็นเด็กของนายอีกเนี่ยนะ”

“ทำไมจะไม่ใช่....สงสัยเธอลืมจริง ๆ สินะ” มาเฟียหนุ่มเจ้าเล่ห์ไม่พูดเปล่าเอือมมือหนาไปกอดเอวบางให้เข้าหาตัวอย่างไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว

“ปล่อยมือจากเอวฉันนะ!” ร่างบางเริ่มพยศอีกครั้ง พยายามแกะมือหนาออกจากเอว

“ไอ้เตอร์อีกสิบห้านาทีจะแข่งแล้ว...มึงไปเตรียมตัวได้แล้ว” บอสตันเดินเข้ามาแทรกระหว่างสนทนาของทั้งคู่ให้สงบศึกลง

“เธอจะไปกับฉันดี ๆ หรือให้ประกาศตรงนี้ว่าเราเคยทำอะไรกัน” คนสูงก้มลงกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาเพื่อต่อรองกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ให้พยศขึ้นมาอีก

“……….” คนตัวเล็กเมื่อได้ยืนถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจที่ไม่สามารถต่อกรกับคนเจ้าเล่ห์ได้เลย

ฉันจึงยอมเดินตามฮันเตอร์มาที่ต้องห้องแต่งตัวแต่โดยดีเพราะเขาทำจริง ๆ แน่ถ้าฉันไม่มากับเขาซึ่งพอไปถึงห้องฉันเองก็ช่วยเขาใส่ชุดนักแข่งเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร

“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” หลังจากใส่ชุดเสร็จฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้ถึงสิ่งที่เขาต้องการและทำอยู่คืออะไร

“........” คนตัวสูงค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวช้า ๆก่อนจะรู้ตัวอีกที คนตัวสูงใช้สองแขนคร่อมตัวฉันอยู่ตอนนี้

“ฉันอยากให้เธอมาเป็นคนโปรดของฉันได้ไหมล่ะ” ฮันเตอร์ตอบคนตัวเล็กพร้อมยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์

“ทำไมฉันต้องเป็นคนโปรดของนายด้วยเหตุผลล่ะ” คนตัวเล็กทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาคร่อมเธออยู่แบบนี้

“ไม่มีเหตุผล.....” ก่อนที่คนตัวสูงจะผละออกจากฉันพร้อมคว้าข้อมือฉันเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเตรียมตัวแข่งทันที ซึ่งอีกมือเขาก็ถือหมวกกันน็อกราคาแพงไว้ ฉันรู้เพราะฉันเองก็ใช้ยี่ห้อนี้มันเซฟตี้ดีแถมชุดที่เขาใส่ก็น่าแพงเหมือนกัน

เมื่อฉันเดินมายังจุดสตาร์ทก็พบกับรถสปอร์ตคันหรูปอร์เช่ GT3 RS สีดำสนิท ให้เดาคงเป็นรถของฮันเตอร์ผู้ชายที่อยู่ข้างกายของฉัน ส่วนรถคู่แข่งคือ AMG GT3 สีเทารถของผู้ชายหน้าตี๋ที่กำลังยืนถือหมวกกันน็อกจ้องมองมาที่หน้าฉันด้วยสายที่บอกไม่ถูก จนทำให้ฉันเองที่จ้องเขาอยู่เหมือนกันต้องหลุบตาต่ำเพื่อหลบสายตานั้น อดไม่ได้ที่จะต้องสะกิดแขนคนข้าง ๆ บ่งบอกว่าตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกแปลก ๆ กับผู้ชายตรงหน้า

“เป็นอะไร” คนตัวสูงก้มหน้าลงมาคุยกับฉันทันทีที่ฉันสะกิดเขา

“คู่แข่งนายมองหน้าฉันแปลก ๆ อ่ะ มองไม่หยุดด้วย” ฉันบอกคนตัวสูงข้าง ๆ เพื่อความสบายใจไว้ก่อน

 “………” คนตัวสูงรู้อย่างนั้นได้แต่เงียบ แต่ในใจคิดไว้ว่าริวต้องการผู้หญิงของเขาแน่ ๆ มันอาจจะกำลังคิดเล่นสกปรกอยู่ก็ได้

ไม่รอช้าร่างสูงเดินก้าวขาตรงไปที่ศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างริวทันที มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่สูงราวร้อยแปดสิบสามที่มีความสูงเฉลี่ยไล่เลี่ยกันกับเขา พร้อมสายตาที่เรียบนิ่งบ่งบอกถึงความเยือกเย็น

 “ไง...ของเล่นใหม่หรอ” ริวเอ่ยทักทายด้วยประโยคที่ไม่น่าฟังสักเท่าไร สีหน้าท่าทางที่บ่งบอกว่ากำลังท้าทายเขาอยู่

 “อย่าล้ำเส้นมายุ่งกับเรื่องของกู” ฮันเตอร์ขบกรามแน่นด้วยความโกรธที่ฝั่งตรงข้ามกำลังเล่นสงครามประสาทกับเขาอยู่ตอนนี้มันอาจจะทำให้ลูกปืนในมือของเขา ลั่นใส่ปากคนตรงหน้าได้ง่าย ๆ เลยก็ว่าได้

“กูมีข้อเสนอมาแลกกับมึง” ริวพูดพรางมองมาที่หน้าของฉัน

“ข้อเสนออะไรของมึง” ร่างสูงข้าง ๆ ฉันถามกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ถ้าเด็กมึงแข่งรถชนะกู มึงได้ 10 ล้านพร้อมกับรถคันนี้ แต่ถ้าเด็กมึงแข่งรถแพ้กู กูขอเด็กมึงไปนอนกอดเล่นแล้วกัน” พูดจบริวก็หัวเราะมุมปากออกมาด้วยความร้ายกาจ เพราะเขารู้ว่ามันคือการยั่วโมโหฮันเตอร์ได้

“……….” ฉันได้แต่ยืน งง นี่ฉันกำลังโดนท้าแข่งรถใช่ไหม

“มึงจะท้าผู้หญิงแข่งรถเนี่ยนะ.....บ้าป่ะว่ะ” สายฟ้าโวยวายเมื่อได้ยินสิ่งที่ศัตรูเสนอให้กับเพื่อนของตัวเอง

“มึงตกลงกับกูว่าจะแข่งกับกูเพราะฉะนั้นก็อย่ามาเปลี่ยนอะไรที่มันสิ้นคิด” ฮันเตอร์ทนไม่ไหวกับสงครามประสาทที่ริวกำลังทำอยู่ ทำให้ตัวเขาเองตอนนี้โมโหเลือดขึ้นหน้าเลยก็ว่าได้

“ฉัน.....จะแข่งเอง” คนตัวเล็กหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นานก็ตัดสินใจพูดออกมาท่ามกลางความตึงเครียดนี้