تسجيل الدخولThe week moved fast, pero ramdam ko ang epekto ng meeting namin ni Don Alfredo. Hindi ko man sinabi kay Zed ang buong detalye, alam ko sa sarili kong kailangan ko munang maghinay-hinay. Hindi dahil nagduda ako sa pagmamahalan naming. Pero dahil alam ko sa sarili kong tama ang sinabi ng matanda.Sometimes, love needed room to breathe.Kaya nang sunduin ako ni Zed after work kinabukasan, I subtly held myself back. Hindi ’yong malayo o malamig. Pero mas maingat. Mas conscious sa paligid. Mas kontrolado.Napansin niya ’yon agad.“Are you okay?” bahagyang nakakunot noong tanong niya habang nagda-drive.I tucked my hair behind my ear. “Yeah. Pagod lang siguro.”Hindi ko sigurado kung pinaniwalaan niya ‘yon. But he didn’t push.Sa mga sumunod na araw, I kept the same distance. Hindi dramatic. Hindi biglaan, pero ramdam. Less hand-holding pag may tao, less leaning into him, less of the easy familiarity we once wore like second skin.And Zed… simply adjusted. Quietly. Respectfully.Kahit hindi
Monday noon kaya busy ang lahat sa panibagong week. I was typing on my computer when an email from Iris came in.Agad kong binasa 'yon. It was from her personal email, which immediately made me nervous. Iris rarely used that unless it was something off the record.From: Iris V.To: Aya R.Subject: Just a heads-upHi, Aya. I wanted to let you know that PR and Corporate Affairs have been discreetly monitoring social media chatter about you and Mr. Madriaga. Some board members and external partners have already noticed the photos from last week’s site visit and the dinner rumors. They’re not making formal statements yet, but the Board is becoming cautious. A few investors have started asking questions, too.I’m telling you this privately because I know how things can spiral fast. Please be careful with public appearances or shared events for now. You know how the higher-ups value “image consistency.”I trust your professionalism, but I also know how easily people can twist a story.Napati
Matapos ang mahabang araw ay kita ko kung gaano kapagod ang lahat. Ang iba ay pinilit pa ring umuwi sa Manila. Pero ako, balak kong bisitahin si Nanay at Tatay.Nakaupo ako sa ilalim ng puno ng chile nang lumapit si Zedrick sa’kin pagkatapos, not minding the eyes following his movements.Tumingala ako at bahagya pang nasilaw sa huling sinag ng panghapong araw.“Any plans?” tanong niya pagkaupo niya sa tabi ko.“Balak kong umuwi sa’min,” sabi ko.He opened the bottled water in his hand, then offered it to me. Tinanggap ko ’yon saka mabilis na uminom.“Salamat,” bulong ko saka ngumiti.“Then let me join you,” sabi niya pagkatapos.Pagdating namin sa bahay ay si Tatay agad ang nabungaran namin. Nasa labas siya at nagdidilig ng mga tanim niya. Nagtataka pa ang mukha nang tumigil ang kotse sa harap ng bahay.Sa pagkasabik ko ay hindi ko na nahintay na pagbuksan pa ’ko ni Zed. I noticed how he smiled before he went out of the car too.“Tay!” tawag ko.Nanliliit ang mata na tinanaw ako ni Ta
Lumipas ang ilang linggo matapos ang pagkikita namin ni Mrs. Madriaga. Pero kahit kailan, hindi ko nabanggit kay Zed ang tungkol doon.“Packed up na ba ‘yung gamit mo for the site visit?” tanong niya habang nasa biyahe kami pauwi galing opisina.Nilingon ko siya saka ngumiti. “Yeah,” mahinang sagot ko.“I’ll pick you up at 5 a.m. then,” sabi niya.Tumango ako, at bago ko pa maibalik ang tingin sa labas, inabot niya ang kamay ko saka marahang hinalikan iyon. The gesture was simple, but it was enough to quiet every noise in my chest.Pagdating namin sa tapat ng apartment, agad niyang inihinto ang sasakyan. Kinalas ko ang seatbelt, pero mabilis siyang bumaba para umikot at pagbuksan ako ng pinto.And there it was again—that consistent kindness. He never failed to make me feel seen.“Coffee ka muna?” alok ko, kahit alam kong baka tanggihan niya.Ngunit sa halip na sumagot, marahan niyang hinawakan ang pisngi ko.“I want to, but I need to wake up early for tomorrow,” malambing na sagot niy
By the time I got to the office, maaga pa rin ako. Tahimik pa ang paligid, at tanging tunog ng printer at pagbukas-sara ng mga drawers sa kabilang cubicle ang maririnig.Pag-upo ko sa desk, napansin ko agad ang reflection ko sa black screen ng monitor—still smiling. Napailing ako. “Get it together, Aya,” bulong ko sa sarili.Maya-maya pa ay dumating na sina Mira at Janus.“Uy, early bird,” bati ni Janus habang inaabot ang kape niya. “Ang aga mo ah. Nagbago na ang ihip ng hangin?”“Hindi naman,” sabi ko, pero ramdam ko ang init ng pisngi ko.“Hindi naman daw,” sabat ni Mira, halatang nakangisi. “Kahapon din ’to eh, nag-o-office overtime daw. Pero ‘yung ngiti, overtime din.”Natawa si Janus. “In love ‘yan, obvious na obvious. Spill na, Aya. Sino ang nagpapakilig sa’yo?”“Wala,” mabilis kong sagot, sabay inom ng kape. “Kape lang ‘to. Nagkataon lang na masarap ‘yung timpla.”“Sure,” sabay sabi nilang dalawa, sabay tawa.Napatakip ako ng mukha, at natawa rin pero pilit pinapakalma ang sar
Pero hindi natapos doon ang insidenteng ’yon.“Aya!” sigaw ni Sofia, isang gabi na nagdi-dinner kami ni Zed.Nagpaalam lang akong magbanyo, pero paglabas ko ay siya agad ang nasalubong ko.Paglingon ko sa mesa namin, nakita kong abala si Zed sa pag-check ng menu.“Nandito pala… kayo?” bati ko, agad kong binago ang tono ng boses ko.Sinadya kong ibaling ang tingin kay Zed. Sinundan niya ng tingin 'yon.“Oh, I was alone but I didn’t know Kuya’s here. Let’s join him,” mabilis niyang yaya, sabay hila sa akin. “Kuya! What a coincidence for us three,” dagdag niya sabay upo sa tabi ng kapatid.Shock was an understatement to describe his reaction. Nakita ko kung paano siya dahan-dahang bumaling sa akin, ang mga mata niya tahimik na nagtatanong.Agad akong umiwas ng tingin at hindi na nakaimik.Narinig ko ang mabigat niyang paghinga bago niya marahang pinakawalan ’yon.At imbes na tingnan pa ako, inabala niya ang sarili sa menu, habang si Sofia naman ay walang tigil sa pagkukuwento tungkol sa







