More Than The Marriage

Nasa isang kubo kami malapit sa bahay ng isa naming kaibigan, si Jessa. Tanaw mula rito ang malawak na kapatagan. Hindi ko naman talaga balak sumama, pero matagal nang nag-aaya ang mga kaibigan ko para sa isang outing bago magsimula ulit ang klase.

“Sige na sumama ka na, Aya,” sabi ni Lani habang nagbabalot ng pagkain sa mesa namin kanina.

“Kami na bahala magpaalam sa nanay mo,” dagdag pa ni Jessa.

"Oo nga!" Magkasabay na sabi ni Mira at Lani.

“Wala namang problema kina Nanay at Tatay,” sagot ko, nakangiti. “Meron kasing pagdiriwang sa mansyon ngayong weekend. Susubukan kong magpaalam mamaya.”

Pagdating ko sa kusina ng mansyon, nadatnan ko si Nanay na abala sa paghahanda ng meryenda para sa mga bisita.

“Nay,” tawag ko, medyo mahina ang boses.

“Ano ‘yon, anak?”

“Nag-aya sila Lani na baka po pwedeng mag-outing kami bago magpasukan. Diyan lang po sa malapit na talon sa kabilang bayan,” sabi ko, sinusubukang magmukhang inosente.

“Kailan ‘yan?” tanong niya habang nakatingin sa tray ng mga baso.

“Bukas po.”

Tumango siya. “Hmm… okay lang sa akin basta pumayag ang Tatay mo. Mag-ingat ka ha, at huwag masyadong lalayo sa malalim. Tsaka… huwag kang masyadong magpapatangay sa agos.”

“Opo, Nay.”

“I heard you’re going somewhere?” Napalingon ako. Si Sofia, nakatayo sa may pinto ng kusina, halatang narinig lahat.

“Uh… outing lang with friends,” sagot ko, pilit na ngumiti.

Sofia smirked. “Nice. Then Kuya Zed can be our chaperone. Right, Kuya?”

Nanlaki ang mata ko. Paano naging ‘our’ bigla?

Mula sa likod niya, lumabas si Zed, naka-gray shirt at dark shorts, expressionless gaya ng dati. “Where?” tanong niya, tinapunan lang ako ng tingin bago bumalik kay Sofia.

“To the falls,” sabi ni Sofia, parang siya ang nagdesisyon sa lahat. “You’ll drive us there.”

“Fine,” malamig ang tono niya.

Great… swimming with my friends… plus Sofia… plus Zed. Kung mahirap na ngang magpaka-komportable sa harap niya sa mansyon, paano pa kaya sa tubig?

Kinabukasan, sumakay kami lahat sa SUV. Tahimik ako sa likod habang si Sofia ay animated na nagkukwento tungkol sa falls. Zed was focused on driving, halos walang kibong pinakikinggan lang ang ingay sa likod. Sina Mira, Lani at Jessa, mabilis na naging ka-close si “Ma’am Sofia” na parang matagal na nilang kakilala.

Nakakahiya… outing namin ‘to, pero feeling ko ako ‘yung extra dito. Lalo pa at nandyan si Zed na parang bantay-sarado.

Pagdating namin, sumalubong agad ang tunog ng lagaslas ng tubig at amoy ng basang lupa. Medyo madulas ang daan pababa, pero dahil gusto ko ring makihalubilo, sumabay ako sa barkada ko na maglakad papalapit sa mismong bagsak ng tubig.

Sa isang kubo malapit sa gilid ng talon kami naglatag ng dala naming pagkain. Tumawa-tawa lang kami habang kumakain ng adobo, pritong tilapia, at kanin. Pagkatapos, sabay-sabay kaming lumusong sa malamig na tubig.

“Uy, Aya! Picture tayo dito!” sigaw ni Mira.

Pumwesto kami sa isang mabatong gilid ng falls, malapit sa malalim na parte. Ang lakas ng hampas ng tubig at parang hinahatak ka pababa. Tumawa ako sa una, pero nung tumalikod ako para bumaba sa mas mababang bato—

PAK!

Natisod ako dahilan para tumama ang noo ko sa matigas na bato, at bago ko maintindihan, sumubsob na ako sa ilalim ng malakas na agos.

Mainit na sakit ang dumapo sa bandang noo. Pilit kong iniangat ang sarili ko, pero bawat galaw, tinutulak ako pababa ng bagsak ng tubig. Kumakabog ang dibdib ko, humahapdi ang lalamunan habang pumapasok ang tubig.

Hindi ako makahinga.

Pilit kong inabot ang ibabaw pero parang wala na akong lakas. Rinig ko pa ang sigaw ni Mira, pero mabilis itong naging mumunting alingawngaw sa tenga ko. Lumulubog ako ulit, dumidilim ang paligid, at unti-unting nawawala ang tunog.

May malamig na hangin na parang humaplos sa pisngi ko. May biglang presyong dumadaganan sa dibdib ko—isa, dalawa, tatlong beses—bago may init na sumakop sa labi ko at hangin na pumasok sa baga ko.

“You got this, Aya. You’re fine. Come on, open your eyes,” parang dasal mula sa malabong boses.

May tumapik-tapik sa pisngi ko, madiin, parang ayaw akong tuluyang mawala. Muli kong naramdaman ang init sa labi ko—hangin, buhay—at sa isang iglap, sumirit palabas ang tubig mula sa lalamunan ko.

Umubo ako nang malakas, para bang galing ako sa ilalim ng lupa at ngayon lang ulit nakalanghap ng hangin.

Dahan-dahan akong nagmulat at una kong nakita si Zed—basa mula ulo hanggang paa, ang buhok niya dumidikit sa noo, at ang mga mata… seryosong nakatutok lang sa akin.

“Aya! Oh my God, you scared us!” halos sigaw ni Sofia mula sa gilid, nakatakip ang bibig. “Kuya had to revive you! We thought you were… oh my God…”

Naririnig ko rin ang mga kaibigan ko na nagkakagulo. “Tumawag na kami ng ambulance!” sigaw ni Jessa habang hawak ang phone.

I tried to speak pero puro ubo lang ang lumabas. Ramdam ko pa rin ang bigat ng dibdib ko at ang hapdi sa lalamunan.

Zed’s hand was steady on my shoulder. “Don’t talk yet. Just breathe. You’re safe now.”

Pero kahit sinasabi niya na safe ako, ramdam ko pa rin ang nanlalambot kong katawan at ang matinding kirot sa ulo ko. At higit sa lahat… ramdam ko ang kakaibang tingin niya—parang may gusto siyang sabihin pero pinipigilan.

Sa ospital Pagdating ng ambulance, dinala agad ako sa ospital sa bayan. Nasa emergency room ako nang dumating sina Nanay at Tatay, parehong halata ang takot at kaba.

“Aya!” halos sabay nilang tawag, at agad akong niyakap ni Nanay habang nanginginig ang kamay. “Salamat sa Diyos at ligtas ka.”

Naroon pa rin si Sofia at ang mga kaibigan ko, lahat tahimik at parang hindi pa rin makapaniwala. “Sorry, Aya… we didn’t see it coming,” bulong ni Mira.

Nasa gilid si Zed, tahimik lang, nakahalukipkip, pero hindi inaalis ang tingin sa akin. Nang medyo natahimik ang lahat, lumapit siya at yumuko sa gilid ng kama.

“I almost lost you back there,” mahina pero malinaw niyang sabi. Sandali lang ang tingin niya sa akin bago siya bumalik sa likod, pero sapat iyon para maramdaman kong may mabigat siyang iniisip.

Pagkatapos ng ilang oras sa ospital at ilang tests para masiguro na minor concussion lang talaga ang natamo ko, pinayagan na akong umuwi. Tahimik ang byahe pabalik sa mansyon.

Nakatingin lang ako sa labas ng bintana, habang magkahawak-kamay sina Nanay at Tatay. Ramdam ko ang pag-aalala nila, na nagpapagaan at nagpapabigat sa damdamin ko nang sabay. Ang bigat dahil sa gulong dinulot ko, ang gaan dahil sa pagmamahal nila.

Pagdating sa mansyon, dinala ako ni Nanay sa aking maliit na kwarto sa servants’ quarters. Ang mga pader na dati’y parang tahanan, ngayon ay parang kulungan. Kulungan ng mga alaalang hindi ko maintindihan.

Nang lumabas si Nanay para kumuha ng hapunan, napaupo ako sa kama. Hinawakan ko ang noo ko. Ramdam ko pa rin ang bahagyang bukol, at ang bawat kirot na nagpapaalala sa akin ng nangyari.

Hindi lang ang sakit ang iniisip ko. Iniisip ko ang mga mata ni Sir Zed. Ang takot na nakita ko roon. Ang pag-aalala. Ang “I almost lost you.”

Ano ang ibig sabihin noon? Bakit ganoon na lang ang reaksyon niya? Bakit parang masakit sa kanya ang ideya na mawawala ako?

Narinig ko ang mahinang katok sa pinto. Si Ma'am Sofia.

“Aya,” mahina niyang tawag, at pumasok siya. “Are you okay?”

“Opo, Ma’am Sofia,” sagot ko.

Umupo siya sa tabi ko. “Drop the ‘Ma’am,’ please. We’re friends, right? Kaya nga I went out with you.” She smiled softly. “I was so scared, Aya. When I saw you fall… and then Kuya Zed dived right after you… I was so scared that something happened to both of you.”

“Si… Si Sir Zed po talaga ang sumagip sa akin?”

“Of course! Who else? He's a good swimmer. He knows what he’s doing. But he was so worried… I haven’t seen him that worried in a long time. When he was reviving you… his hands were shaking.”

Hindi ako makapagsalita. Si Sir Zed na laging kalmado at tahimik. Nanginginig ang kamay niya dahil sa akin.

“He told us to leave the hospital. He said we needed to rest. But I saw him talking to your Tatay… he made sure that everything was taken care of. He even asked our mom to talk to the doctor to check up on you more.”

“Po?”

“Wala lang. He’s just a great kuya, Aya. He’s always been like that. So, don’t worry about anything. Get some rest.”

Pero paano ako magpapahinga? Paano ako matutulog kung ang bawat detalye ng nangyari ay bumabalik sa akin? Ang sakit sa noo, ang lamig ng tubig, ang pag-ubo ko, at ang mga mata ni Sir Zed.

Kinabukasan, medyo mas maganda na ang pakiramdam ko. Pinilit ako ni Nanay na mag-stay sa kwarto at magpahinga. Ayaw niya akong tumulong muna.

Habang nakaupo ako sa bintana, nakarinig ako ng katok. Akala ko si Ma'am Sofia, pero nang buksan ko ang pinto… si Sir Zed.

Nakasuot siya ng white shirt, at ang buhok niya ay mukhang bagong ligo. Ang dating tahimik na presensya niya ay ngayon ay parang nagpapabigat sa hangin. Umupo siya sa maliit na upuan malapit sa pinto.

“How are you feeling?” tanong niya.

“Okay na po, Sir Zed. Maraming salamat po sa ginawa ninyo,” sabi ko, nakayuko. Hindi makatingin ng diretso.

“Look at me, Aya,” sabi niya, his voice firm but not angry.

Tumunghay ako. Ang mga mata niya nakatutok sa'kin, parang may hinahanap. “Why were you so careless?”

“Hindi po. Hindi ko po alam na… madulas doon,” paliwanag ko, at sa boses ko, ramdam ko ang kaba.

Huminga siya ng malalim. “I know. I was watching you. But I should have told you to be more careful. It was my fault.”

“P-po?”

“You are a part of this family, Aya. You’re not just a staff here. You’re a part of us.”

Hindi ako makapaniwala. Ang mga salitang “part of this family” ay parang isang matamis na kanta na matagal ko nang hindi naririnig.

“Salamat po.”

“I’m leaving tomorrow. Back to the city for school. My classes are starting soon,” sabi niya. “Just take care of yourself, Aya. And if you need anything, don’t hesitate to ask.”

Lumabas siya at iniwan ako. Iniwan ako na mayroong libo-libong tanong sa isip ko.

Bakit siya? Bakit ako? Bakit ngayon?

Nang umalis siya, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Hindi ito takot. Hindi rin ito simpleng pasasalamat. Ito ay… kakaiba. Isang halo ng kaba at saya, hiya at pag-asa. Pilit kong sinasabi sa sarili ko na bawal ito. Ang mundong ginagalawan niya ay ang mundo ng Madriaga. Ang mundo ko ay ang maliit na kwarto namin sa servants’ quarters at ang hardin.

Pero bakit, sa kabila ng lahat ng rason, hindi ko maalis sa isip ko ang mga mata niya? Ang pag-aalala niya? Ang pagtulo ng luha ko habang pinapaalalahanan ko ang sarili ko na "bawal ito" ay isang sign na... baka mayroon na akong nararamdaman para sa kanya.