Semua Bab More Than The Marriage: Bab 1 - Bab 6

Minsan, parang ang bagal ng oras dito sa mansyon. Tipong maririnig mo pa ang tik-tak ng orasan sa kusina kahit nasa kabilang panig ka. Pero ngayong summer break, parang mas ramdam ko ‘yung katahimikan. Hindi lang 'yung katahimikan ng malaking bahay, kundi pati na rin ng mundo ko. Parang sa bawat sandali, may bago akong nararamdaman na nagpapabilis sa bawat paghinga ko. Parang may nagbabago sa loob ko.Maaga pa lang, gising na ako. Pagbukas ko ng bintana sa maliit naming kwarto sa servants’ quarters, sinalubong ako ng amoy ng damong bagong dilig. May mga patak pa ng hamog sa dahon ng santan, kumikislap sa ilalim ng araw. Ang ganda-ganda, parang mga brilyante. Sa kusina, rinig ko na ang boses ni Nanay, abala sa paghahanda ng almusal ni Ma’am Celeste. Normal na umaga. Pero sa loob-loob ko, may kakaiba na. Hindi ko alam kung dahil lang sa sariwang hangin o dahil naaalala ko pa ‘yung nangyari sa ilalim ng puno ng mangga ilang araw na ang nakalipas. ‘Yung kaba, 'yung hiya, at ‘yung... tin

Aya — Age 16Mainit ang sikat ng araw nung umagang ’yon—yung tipong kahit hindi ka pa nakakalahating oras sa labas, ramdam mo na agad na parang kumukulo ang batok mo. ’Yung klase ng init na kung wala kang sombrero, puwede ka nang gawing ginataan kung magtatagal ka sa ilalim. Pero ako? Wala akong pakialam. Summer break kasi. Walang school, walang assignments, walang kahit anong kailangan ipasa sa klase. Wala rin masyadong iniisip… bukod sa kung anong ulam mamaya at kung ilang mangga ang kaya kong abutin mula sa puno sa likod ng mansyon bago ako papakin ng mga hantik.Minsan nga, naiisip ko—baka may balat ako sa dila. Hindi yung tipong malas, ha. Yung tipong naiintindihan ako ng halaman. Kasi kapag kinausap ko sila, parang lumalago sila. O baka ako lang ’yon na nagi-imagine."Aya, halika na. Baka mahuli tayo sa pagtutubig ng halaman," tawag ni Tatay mula sa gilid ng hardin."Nandiyan na po!" Sigaw ko habang mabilis na tinatali ang buhok paitaas gamit ang lumang scrunchie na parang naka

I crossed my arms habang nakatitig sa traffic. Ilang minuto rin akong tulala, hinayaang lumipas ang oras.Natapos na naman ang isang ordinaryong araw.City lights began to paint my cubicle’s glass window with hues of red, blue, yellow, and green. Kumukutikutitap sila sa blinds, nag-iiwan ng mga aninag sa desk ko—paalala na malapit na ang Pasko.Pero kahit ilang beses ko pa silang panoorin, kahit gaano pa sila kaganda, hindi ko pa rin maramdaman ang papalapit na okasyon. It was one of those days that wasn’t exactly happy, but not entirely sad either. Siguro ganoon na lang talaga ang ikot ng buhay ko.Gumigising ako tuwing umaga para magtrabaho nang maayos, uuwi kapag tapos na. The drive to strive feels permanent—ayoko nang maramdaman ulit ang pagkukulang at pagiging hindi sapat.It was that day when I realized I wasn’t good enough. That I could be better—that I should be.Bawat araw, gusto kong patunayan sa sarili kong sapat ako. I want to feel content. ’Yon ang paniniwala kong paulit-