All Chapters of More Than The Marriage: Chapter 1 - Chapter 10

Hindi man kasing init ng hapon kahapon, ramdam ko pa rin ang lagkit ng hangin sa San Felipe. Pero dito sa mansyon, iba ang dating. Sa bawat sulok ng lupaing ito, parang may sariling kuwento. Mula sa koi pond na laging parang payapa, hanggang sa mga kalachuchi na namumunga ng dilaw-puti, at mga rosal na paborito kong alagaan. Nasa gilid ako ng greenhouse, nakaluhod sa lupa habang hawak ang maliit na tabo ng tubig. Sa harap ko ay nakatanim ang rosal na itinanim namin ni Tatay isang taon na ang nakalipas. Lumaki na siya at mas marami ng mga bulaklak ngayong summer. Mas mabango at mas mukhang buhay na buhay. “Hello ulit,” bulong ko habang dinidiligan 'yon. “Ang ganda mo. Sana tumagal ka pa hanggang sa lumaki rin ako.” Binuksan ko ang sketchpad ko at sinimulang iguhit ang kurba ng mga dahon at bulaklak nito. Kahit simple lang, gusto kong makuha ang bawat detalye. Hindi lang halaman ang rosal para sa akin. Para rin siyang kaibigan. “Aya, mabubutas na ang papel mo sa kaguguhit mo riyan,

Tahimik ang mansyon kapag gabi. Hindi katulad sa baryo kung saan kuliglig, aso, at tawanan ng mga kapitbahay ang maririnig. Dito, kakaiba ang katahimikan—mas organisado, halos may sariling ritmo. Ang mga yabag ng kasambahay sa pasilyo, mahihinang kaluskos ng kurtina, at tunog ng pinggan mula sa kusina. Nasa likod ako at tinutulungan si Nanay at Manang Belen mag-ayos para sa hapunan. Ang bango ng amoy ng nilagang baka na niluto kanina pa, hinaluan ng bango ng bagong saing na kanin at alak na inilabas para sa mesa. “Aya, dalhin mo itong pitsel ng tubig sa dining,” utos ni Nanay. Hindi siya tumitingin dahil abala sa paghanda ng dessert. “Po? Ako?” napatigil ako, hawak pa ang basang kamay galing sa paghuhugas. “Oo. Diretso lang, ilapag mo sa dulo ng mesa. Pagkatapos ay bumalik ka agad.” Huminga ako nang malalim sak pinunasan ang mga kamay bago kinuha ang pitsel. Medyo mabigat 'yon, pero kaya. Bago lumabas ay sinilip ko pa ang sarili ko sa repleksyon ng kabinet, inayos ang buhok na ma

Kung babalikan ko ang nakaraang taon, parang maikling pelikula lang siya na paulit-ulit tumatakbo sa likod ng isip ko. Puro araw. Puro hangin. Puro halimuyak ng lupa. At sa gitna ng liwanag ng San Felipe, may mga pangalang dahan-dahan kong nasanay banggitin sa loob-loob ko. Si Sofia na laging humihila sa akin papasok ng mansyon. At isang boses na mababa, malinaw, iilang salita lang pero ramdam ko hanggang ngayon. Hindi ko binabanggit kung ano iyon. Hindi ko binibigyan ng pangalan. Hindi ko rin sinasabi kaninuman. Pero alam kong totoo—gaya ng gaan ng kamay ko tuwing humahawak ng bagong usbong na halaman. May mga gabi na mas mahaba kaysa iba. Sa veranda, gumuguhit ako habang bukas ang ilaw sa study. Doon siya nakaupo, nakayuko sa mga papeles. Hindi siya lumingon, hindi rin ako nakatingin nang diretso. Pero ramdam ko—pareho kaming gising sa parehong oras, sa parehong mundo. May mga hapon din na mabilis ang tibok ng puso ko sa simpleng bagay. Tulad nang mahulog ang lapis ko sa damuha

Malamig ang hangin habang umaakyat kami ng jeep papunta sa falls. Nasa loob sina Lianne at RJ, nagtatawanan. Habang si Paolo nag-aabot ng bayad kay manong driver. Si Sofia naman nasa tabi ko, suot ang summer dress at malaking sumbrero. Parang hindi siya galing Manila kundi taga-San Felipe talaga—ganoon siya kasaya. “Excited ka ba?” halos pasigaw na niyang tanong dahil sa ingay ng makina. Tumango ako. “Medyo. Matagal na rin akong hindi nakakapunta do'n.” Nakangiti siya na parang may sariling liwanag. Kanina pa siya kinakausap ni Paolo tungkol sa mga waterfalls sa ibang bansa, at kahit ayaw kong isipin, halata sa mata niya ang interes. Ako? Pinagmamasdan ang mga puno sa gilid ng daan, habang mahigpit na nakahawak sa bag ko. Nakangiti habang nakatitig sa mga ngiti ng bawat isa. Pagdating namin ay agad bumungad ang malakas na bagsak ng tubig mula sa mataas na bato. Mist filled the air, at parang may sariling awit ang lagaslas mula sa falls. Naglatag ng banig si Gio, habang si Lianne