Kabanata 4

Minsan, parang ang bagal ng oras dito sa mansyon. Tipong maririnig mo pa ang tik-tak ng orasan sa kusina kahit nasa kabilang panig ka. Pero ngayong summer break, parang mas ramdam ko ‘yung katahimikan. Hindi lang 'yung katahimikan ng malaking bahay, kundi pati na rin ng mundo ko. Parang sa bawat sandali, may bago akong nararamdaman na nagpapabilis sa bawat paghinga ko. Parang may nagbabago sa loob ko.

Maaga pa lang, gising na ako. Pagbukas ko ng bintana sa maliit naming kwarto sa servants’ quarters, sinalubong ako ng amoy ng damong bagong dilig. May mga patak pa ng hamog sa dahon ng santan, kumikislap sa ilalim ng araw. Ang ganda-ganda, parang mga brilyante. Sa kusina, rinig ko na ang boses ni Nanay, abala sa paghahanda ng almusal ni Ma’am Celeste.

Normal na umaga. Pero sa loob-loob ko, may kakaiba na. Hindi ko alam kung dahil lang sa sariwang hangin o dahil naaalala ko pa ‘yung nangyari sa ilalim ng puno ng mangga ilang araw na ang nakalipas. ‘Yung kaba, 'yung hiya, at ‘yung... tingin niya. Yung tingin na hindi ko maintindihan.

Bitbit ko ang tray ng pandesal at mainit na tsokolate para kay Ma'am Sofia. Routine na ito tuwing umaga. Kahit na minsan, gusto ko na lang magpuyat para ma-enjoy ang gabi, kailangan kong maging maaga para maasikaso ang lahat. Kailangan, kasi kailangan.

Pagdating ko sa veranda ng second floor, sakto namang bumukas ang pintuan sa kabilang dulo.

Si Sir Zed. Suot niya ang simpleng white shirt at navy shorts, parang bagong gising lang. Bitbit niya ang isang tasa ng kape. Lumapit siya sa railing, tumingin saglit sa hardin, tapos—parang wala lang—bumaling sa akin.

“Morning,” sabi niya, kasabay ng bahagyang pag-angat ng tasa bago s******p. Ang boses niya, parang kape rin—mainit at nakakagising.

Hala!

Medyo napa-yuko ako habang binubuksan ang sliding door ng kwarto ni Sofia.

“Good morning po,” mahina kong sagot, kahit ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko.

Parang nagkarera ang puso ko sa dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit pero para akong napako sa kinatatayuan ko. Hindi ko siya matingnan nang diretso. Ang tanging nakikita ko ay ang gilid ng mukha niya.

Tila ba may invisible na pader sa pagitan namin—ang amo at ang kasambahay. Hindi ko man gustong makita, pero ramdam ko ang agwat. Ang layo niya sa akin.

Pagkatapos kong ilapag ang almusal ni Ma'am Sofia sa kanyang side table, mabilis akong lumabas. Habang tuloy ang gawain ko buong umaga—pag-aayos ng mga upuan sa pool, pagtutulong sa paglilinis ng service quarters, at pagbubunot ng damo—ilang beses ko pa siyang nasulyapan. Sa hardin, nakaupo sa bench, kausap si Tatay tungkol sa mga halaman. Iyong mga oras na iyon, naisip ko, sana ako na lang ang kausap niya. Sana ako na lang ang nagtatanim ng halaman kasama niya.

Nanginginig ang kamay ko habang binubunot ang damo, parang bawat galaw niya ay may nakatagong kahulugan. Sa garahe, nakatingin sa may delivery na dumating. Minsan, dumadaan lang siya sa may pool area kung saan inaayos ko ang mga upuan. Hindi siya madaldal, pero kapag tumingin, diretso. Walang ngiti, pero hindi rin malamig—parang may malalim na iniisip.

“Aya, can you come with me sa kitchen? Need lang to check something with Tita Luz,” tawag ni Sofia bandang hapon.

Naka-summer dress siya, nakayapak habang umiinom ng iced tea. Parang walang problema sa mundo.

Sumama ako, at habang naglalakad kami sa hallway, bigla niyang sabi, “Kuya’s been staying home a lot this week. Weird, ‘no? Usually he’s out with friends.”

“Ah… siguro po busy lang,” sagot ko. Hindi ko alam kung bakit ko ‘yon sinabi.

Ngisi siya nang palihim. “Hmm. Anyway, later, can you bring these papers to him sa library? Mama asked me to give them, but I’m too lazy.”

Ayun na. Hindi ko alam kung alin ang mas nakakakaba—ang biglaang utos o ang ideya na pupunta ako mag-isa sa library kung nasaan si Sir Zed. Paano kaya ako makakapag-deliver nang hindi ako kinakabahan? Hindi ko alam kung paano siya haharapin nang walang kaba.

Hapon na. Tahimik ang buong mansion, parang pati hangin mabagal gumalaw. Bitbit ko ang brown envelope, dahan-dahan akong naglakad papunta sa library.

Habang naglalakad, pilit kong inaalala ang bawat galaw at salita niya. 'Yung kung paano niya sinabing "Morning," 'yung kung paano niya tiningnan ang hardin, at kung paano siya umalis nang walang paalam. Parang lahat ng kilos niya ay may kahulugan.

Pagbukas ko ng pinto, agad kong naamoy ang halong amoy ng kahoy at lumang libro. Doon siya nakaupo sa gilid ng mahaba at madilim na mesa, may laptop at kalat ng papel sa harap. Parang ang seryoso niya. Nag-angat siya ng tingin. “Yes?”

“Ah… pinapabigay po ni Ma’am Celeste,” sabi ko, inilapag ang envelope sa mesa. Nanginginig ang kamay ko.

Kinuha niya 'yon, sinilip saglit. “Thanks.” Tapos parang naisipan niyang itanong, “How’s your summer break so far?”

Napakagat-labi ako bago sumagot. “Okay lang naman po… busy.”

Hindi ko alam kung bakit "busy" ang nasabi ko, sa totoo lang, wala naman akong ginagawa kundi tumulong lang kay nanay at tatay.

“Busy is good,” sagot niya, bahagyang nakangiti. “Keeps you out of trouble.”

Napatawa ako ng mahina. “Opo.”

May ilang segundo ng katahimikan. Nakakailang.

Iniabot niya sa akin ang tasa ng kape. “Could you put more sugar in this? Kitchen’s that way, right?”

Hindi ko alam kung simpleng pakiusap lang ‘yon o paraan para magtagal pa ang usapan, pero kinuha ko rin. “Sige po.”

Pagbalik ko, inabot ko sa kanya ang tasa. Sandali siyang tumingin diretso sa mata ko bago uminom. Hindi ko maintindihan ang titig niya at bigla siyang umiwas ng tingin.

“Better. Thanks,” sabi niya, bago bumalik sa ginagawa. Parang wala lang nangyari.

Paglabas ko ng library, parang mas magaan ang bawat hakbang ko. Wala namang malaking nangyari—walang matagal na tinginan, walang kaba—pero may maliit na parte ng araw na parang naging kanya lang. Kahit na sa loob ng kwartong iyon ay tanging ang tahimik na presensya lang niya ang nararamdaman ko. Parang may magic.

Pagdaan ko sa hardin para magpatuloy sa trabaho, nadaanan ko si Ma'am Sofia na nakatanaw sa balcony kung saan kanina lang nakatayo si Sir Zed.

Ngumiti siya nang makita ako. “Aya,” tawag niya, “thanks for helping earlier.”

Parang may alam siya.

Ngumiti rin ako. “Wala po ‘yon.”

Pero sa loob-loob ko, iniisip ko pa rin kung napansin ba ni Sir Zed na medyo nanginginig ang kamay ko kanina habang inaabot ‘yung tasa. Napansin niya kaya kung gaano ako ka-conscious sa bawat galaw ko? O baka, para sa kanya, isa lang ako sa mga kasambahay na tumutulong sa mga gawain ng pamilya?

Hindi ko alam. Ang tanging alam ko lang ay sa bawat pagdaan ng araw, mas lalo kong nadidiskubre ang isang Zed na hindi lang isang "pangalan sa kwento" kundi isang tao na may mga mata na nagpapakaba sa nararamdaman ko.