Kabanata 3

“Magandang umaga, ’nak.”

Narinig ko agad ang boses ni Tatay bago ko pa man makita siya.

Nasa tabi ako ng kalachuchi at bahagyang nakasandal sa puno, may sketchpad sa kandungan. Ang isang kamay ko nakahawak sa lapis, at ang isa naman nakadantay sa magaspang na balat ng kahoy. Kahit naman mainit at malagkit ang simoy ng hangin ay natatabunan ito ng amoy ng bulaklak. ’Yung simpleng bango na parang tahimik na yakap.

“Magandang umaga rin po,” balik batiko saka bahagyang ngumiti.

Pawis na pawis si tatay habang inaayos ang mga paso sa gilid ng greenhouse, pero kalmado pa rin ang kilos. Parang walang kapaguran sa pagtatanim.

“Hoy, Aya!” sigaw ni Jun habang bitbit ang mahabang hose. “Huwag ka riyan, baka mabasa ka.”

“Alam ko na, Jun. Dahan-dahan ka lang diyan.” Nakapamaywang ako at kunwari seryoso.

Napangisi siya. “Ikaw pa ang nagsabi? Eh ikaw ’yung laging bungisngis dito.”

Umirap ako, pero napatawa na rin. Kahit halos kaedad ko siya, lagi siyang parang kuya sa kilos niya. Lalo na kapag nakikitulong kay Tatay.

Matapos kong iguhit ang ilang bulaklak ng kalachuchi bago lumapit sa rosal. Diniligan ko siya nang dahan-dahan. Ang patak ng tubig, parang maliliit na kumpas ng musika.

“Ang ganda mo na naman,” bulong ko na para bang may kausap talaga. “Sana umabot ka pa hanggang sa mga susunod na bakasyon ko.”

“Kinakausap mo na naman ’yang halaman?” biglang lumitaw si Jun sa tabi ko.

Napataas ang kilay ko. “Oo. Bakit, may reklamo ka?”

Umiling siya habang nagpipigil ng ngisi. “Wala. Sabi lang ni Nanay, mas weird ka raw kasi kinakausap mo ’yan. Pero tingnan mo, mas malago pa ’yung tanim mo kaysa sa iba.”

Hindi ko napigilang ngumiti, kahit gusto ko sanang magpaka-deadma. “Eh kasi naiintindihan nila ako.”

Umiling siya na kunwari sumuko. “Ikaw talaga, Aya.”

Bago pa ako makasagot ay may tumawag. “Aya!” si Nanay nakasilip mula sa quarters. “Ipinasusundo ka ni Ma’am Sofia. Gusto ka raw makita.”

Natigilan ako. Si Ma’am Sofia?

“Ngayon na po?” tanong ko na may pigil na kaba sa dibdib.

“Oo. Sa sunroom daw.”

Mabilis kong isinara ang sketchpad at saka marahang inayos ang buhok ko, bago naglakad papunta sa mansyon.

Pagpasok ko ay sinalubong agad ako ng lamig ng aircon at ng kinis ng marmol na sahig. Ang chandelier, parang mga bituin na nakabitin sa kisame—nakakasindak at nakakaakit sa parehong paraan.

Pagdating ko sa kwarto nakita ko agad si Ma’am Sofia, nakaupo sa malaking sofa habang may hawak na makapal na libro. Nang makita niya ako ay agad siyang ngumiti.

“Aya! You came,” masaya ang tono niya, parang musika. “I feel so bored to death here, kaya pinatawag kita.”

Umupo ako sa dulo at pirming dumiretso ang likod. “Ano po bang gusto n’yong gawin, Ma’am Sofia?”

“Just stay here. You can draw while I read. Or else, I’ll be dead out of boredom.”

Tumango ako na bahagyang napangiti. Binuksan ko ang sketchpad at sinimulang iguhit ang bintana ng sunroom. Doon nakapuwesto ang mga orchids. Ang mga petals nito na tila kristal sa liwanag ng umaga, bawat kurba ay parang lihim na ibinubulong sa katahimikan. Parang ngayon ko lang sila nakita nang ganito kagaganda.

Tahimik lang kami hanggang sa bumukas ang pinto.

At doon siya pumasok. Bahagyang nanlaki ang mata ko.

Si Sir Zed.

Kung tutuusin Wala namang espesyal sa kilos niya. Diretso lang naman siyang naglalakad at humahakbang pero para sa akin, parang nag-iba ang paligid. Lahat ng tunog biglang nilamon ng presensya niya. Ang espasyo, parang lumiit.

“Kuya!” tawag agad ni Sofia, tuwang-tuwa. “Look, Aya’s here with me.”

Tumigil siya saka tumingin saglit. Nagtagpo ang mga mata namin. Sandali lang iyon, pero sapat na para magyelo ang kamay ko at mag-init ang pisngi. Pakiramdam ko biglang bumilis ang tibok ng puso ko kaya agad din akong yumuko.

“Mm.” Maikli lang ang sagot niya bago dumiretso sa shelf.

“Kuya, can you keep Aya company for a while? Kukuha lang ako ng juice,” dagdag pa ni Ma’am bago agad na tumayo.

Tumayo rin ako. “Ako na lang po, Ma’am Sofia—”

Umiling siya, nakangisi. “No need, Aya. Sit down there. Kuya won't bite,” biro niya at tuluyan nang lumabas.

Naiwan nga kaming dalawa.

Tanging tik-tak ng orasan ang naririnig. Sobrang tahimik kaya pinilit kong magpanggap na abala sa pagguhit, pero mula sa gilid ng paningin ko ay nakita kong napahinto siya malapit sa mesa.

“You draw?” mababa ang boses niya na halos pabulong.

Nagulat ako at agad tinakpan ang sketchpad. “O-opo. Minsan lang po.”

“Don’t cover it. What are you drawing now?”

Nagdalawang-isip ako bago dahan-dahang inilapit sa kanya. Guhit ng bintana at orchids.

“Ito po… kasi maganda ’yung ilaw dito. Parang binibigyan ng kulay kahit tahimik lang.” Napahinto ako saka ko lang napagtanto na napasobra ako ng kwento.

Bahagyang lumambot ang tono niya. “That’s good. You notice the details.”

Simple lang naman ang sinabi niya, pero para bang tumigil ang paligid. Sa isang iglap, sa kanya lang nabuhos lahat ng atensyon ko. Ako, siya, at ang lambot sa boses niyang pilit nagsusumiksik sa dibdib ko.

Hindi pala siya mahirap kausapin gaya ng iniisip ko.

Nang makabalik ako sa sarili ay halos nagkibit-balikat ako. “Eh… practice lang po.”

Tumango siya nang bahagya. “That’s how you learn. Details matter.”

Hindi ko alam kung bakit pero ramdam ko ang bigat ng bawat salita niya. Para bang hindi lang tungkol sa pagguhit ang tinutukoy niya.

Pagbalik ni Ma’am Sofia ay halos pasalamatan ko siya sa pagdating niya.

Dala niya ang dalawang baso ng juice. “Kuya, did you talk to Aya?”

Nag-angat lang siya ng tingin mula sa notebook na hawak niya. “Yes.”

“Good!” ngumiti si Sofia bago inabot sa akin ang isang baso. “You should hang out with us more, Aya.”

“Baka po makasagabal lang ako,” sagot ko agad.

“Hindi, no!” natatawa niyang tugon. “Mas gusto kong may kausap kaysa mag-isa dito.”

Hindi na ako nakaimik pa at bahagyang ngumiti lang. Habang umaalis si Ma’am Sofia para kumuha ng isa pang libro, naisip ko kung gaano sila magkaiba.

Habang naglalakad ako pabalik ng quarters ay ramdam ko pa rin ang init sa pisngi ko. Ang simple lang ng pinag-usapan namin, pero bakit hindi ko makalimutan?

Sa daan, narinig ko ang bulungan ng mga kasambahay.

“Si Sir Zed daw, siya na raw ang susunod sa negosyo,” bulong ni Aling Berta.

“Oo, kawawa nga. Ang bigat ng pasan niya, puro proyekto at responsibilidad. Hindi pa man siya nakakapili ng buhay para sa sarili,” dagdag pa ni Manang Belen.

Napakagat ako sa labi. Ang tingin ko sa kanya kanina, parang walang kapaguran. Pero ngayong narinig ko ang mga bulungan, naisip kong baka may mga bigat na hindi nakikita ng mata. At doon ako lalo pang humanga.

Pagpasok sa kwarto ay agad akong humiga. Tuminhaya ako at pilit ipinikit ang mga mata, pero paulit-ulit bumabalik ang sinabi niya kanina.

Details matter.

Ang simpleng linyang iyon, parang parang pilit na umuukit sa isip ko.

Wala naman dapat. Hindi ko dapat maramdaman ito. Pero eto ako, nakatalukbong ng kumot habang hawak ang sketchpad sa aking dibdib, at iniisip ang parehong tanong.

Bakit parang iba kapag siya ang nagsasalita?

At bago tuluyang makatulog, malinaw sa akin ang isang bagay—hindi ko pa kayang pangalanan, at hindi ko dapat maramdaman, pero nandiyan siya. At lalong hindi ko na siya kayang balewalain.