Kabanata 3

Mainit ang hapon, tipong kahit ang hangin ay parang may dalang init mula sa lupa. Sanay naman na ako sa ganitong panahon, pero dito sa mansyon, iba ang pakiramdam. Malawak ang lupa, may mga lumang puno at hardin na parang galing sa mga pahina ng isang magazine. Pero sa likod-bahay, sa may pinaka-dulong parte nito, may isang puno ng mangga na paborito ko.

“’Nak, huwag kang aakyat diyan, ha?” boses ni Tatay mula sa gilid ng greenhouse. Naka-yuko siya, may hawak na maliit na pala, nagtatanim ng bagong halaman.

“Opo, Tay!” sigaw ko pabalik. Pero sa loob-loob ko, may balak na talaga ako. Hindi naman sa pasaway ako, pero sayang kasi ang mga hinog na mangga na wala namang pumipitas.

Summer break naman, at halos araw-araw, tumutulong ako sa trabaho ni Nanay sa loob ng mansyon, at kay Tatay sa hardin. Gusto ko ang ginagawa nila, pero minsan gusto ko ring makahanap ng sariling trip—at ngayong araw na ’to, mango-picking ang napili ko.

Kumaway si Mang Tonyo, isa sa mga driver. “Aya, saan ka pupunta? Huwag kang lalayo, baka hanapin ka ng nanay mo.”

“Diyan lang po sa likod, Mang Tonyo!” ngumiti ako at dumiretso sa ilalim ng malaking puno.

Pagdating ko, tiningnan ko muna ang paligid. Tahimik. Wala masyadong tao. Kinuha ko ang maliit na lubid na tinatago ko sa gilid ng puno—pang-hila ng mga sanga kapag hindi ko maabot. Pero mas gusto ko pa rin umakyat.

“Okay, Aya… ninja ka muna ngayon,” bulong ko sa sarili ko habang inaakyat ang puno. Maingat ako sa bawat hakbang, pero hindi maikakaila na sanay na ako rito. Bata pa lang ako, umaakyat na ako sa mga puno sa baryo namin.

Pagdating ko sa taas, kita ko ang ginto’t berdeng balat ng mga mangga. Amoy na amoy ko ang matamis nilang halimuyak. Kumuha ako ng isa, tapos isa pa. Pinunasan ko ng kaunti sa laylayan ng t-shirt ko at ngumiti. Perfect.

Pero bago ko makuha yung isa pang maganda sa tuktok, crack! Narinig ko ang tunog ng sangang medyo lumuluwag.

Napahinto ako.

“You’re going to fall.”

Napakurap ako. May boses. Malalim, at hindi ko kilala. Nilingon ko sa baba, at doon ko siya nakita.

Siya.

Matangkad, naka-white polo na parang bagong plantsa, may suot na relo na mukhang mas mahal pa sa buong buwan na sweldo ni Tatay. Maayos ang gupit, medyo seryoso ang mukha, at nakatayo lang doon, nakatingala sa akin na parang hindi siya impressed pero hindi rin galit.

Zedrick Madriaga.

Mabilis ang tibok ng puso ko, halos mahulog ako sa kaba. “H-hindi po… sir,” bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses. “Bababa na po ako.”

Umiling sya. “You’re on the wrong branch. That one’s old. It won’t hold you.” Tumuro siya sa isang mas makapal na sanga sa gilid. “Go there.”

Sandali akong natigilan. Hindi siya sumigaw. Hindi niya ako pinagalitan. Para bang… concern lang. Dahan-dahan kong inilipat ang bigat ng katawan ko sa tinuro niyang sanga, kumapit nang mahigpit, at nagsimulang bumaba.

Pakiramdam ko ang tagal bago ako nakababa. Paglapag ko sa lupa, huminga ako nang malalim. Nanginginig pa rin ang tuhod ko.

“Salamat po,” sabi ko, hindi pa rin makatingin diretso sa kanya. Malagkit pa ang kamay ko sa dagta ng mangga, may mga dahon sa buhok ko, at sigurado ako na mukha akong pugad sa oras na 'yon.

“Why are you picking mangoes?” tanong niya, walang halong galit, parang curious lang. Parang namamangha sa nasaksihan.

Napatingin ako sa dalawang mangga sa kamay ko. “Gusto ko po kasi. Masarap.”

Tumingin siya diretso sa akin. Dark brown ang mga mata niya, pero may kakaibang lambot sa gilid. “My sister Sofia loves mangoes, too. She always asks for some from our staff.”

“Ah… opo. Madalas ko po siyang makita dito. Minsan po, kasama ko siya sa kusina,” sagot ko, medyo mas kumalma na ang boses ko.

“I see.” Nagtagal ang tingin niya sa mga mangga ko. “You have a knack for finding the sweetest ones. I just watched you. You know which ones to pick.”

Nahiya ako bigla. “Ano po… sa amoy po kasi. Yung mabango, yun po yung matamis.”

“Hmm. A good strategy.” Tumingala siya sa puno, tapos bumalik ang tingin sa akin. “I’m Zed, by the way.”

Parang gusto kong matawa. Siyempre alam ko kung sino siya—anak ng may-ari ng buong lugar na ’to! Pero ngumiti lang ako. “Amaraiah po… Aya.”

“Aya,” ulit niya, parang sinasanay sa dila niya yung pangalan ko. “It’s nice to finally meet you.”

Tumingin ulit siya sa mangga ko. “Just make sure you wash those. And don’t fall next time. Your parents would be worried.”

Bago ko pa masabi ang “opo,” tumalikod na siya at naglakad papunta sa pathway papasok ng mansyon. Hindi na lumingon.

Naiwan ako doon, nakatayo sa ilalim ng puno, may dalawang mangga sa kamay, at may kakaibang pakiramdam sa dibdib. Hindi ko alam kung hiya, kaba, o… curiosity.

“Uy, Aya!” halos pasigaw na tawag ni Aling Berta, isa sa mga kasambahay, habang bitbit ang isang batya ng basang basahan. “Kanina ka pa hinahanap ng nanay mo, saan ka ba galing?”

“Uh… sa likod lang po. May pinatulong lang si Tatay.” Itinago ko agad ang mga mangga sa likod ng katawan ko.

Napakunot ang noo ni Aling Berta. “Tinulungan si Mang Ben? O namitas ng prutas?”

“Namitas ng prutas,” singit ni Mang Tonyo na biglang sumulpot, may nakakalokong ngiti. “Nahuli ko ‘yan kanina pa.”

“Naku, delikado ka, iha,” kunwari sermon ni Aling Berta pero halata sa tono niyang natatawa siya. “Baka makita ka ni—”

“Ni sino po?” mabilis kong tanong, kahit alam ko na ang sagot.

“Ni young master,” pabirong sagot ni Mang Tonyo. “Eh kaso… mukhang nakita ka na nga.”

Napanganga ako. “Ano po?”

Tumawa lang sila pareho at naglakad palayo, iniwan akong may nakatago pa rin na mangga sa likod.

Pagdating ko sa backdoor ng kusina, sinilip ko muna kung nandun si Nanay. Busy siya, nakikipag-usap kay Manang Belen tungkol sa menu para sa hapunan. Lumakad ako dahan-dahan papunta sa pantry para ilagay ang mga mangga sa ilalim ng lumang basket.

“Aya, what’s that?”

Halos tumalon ako sa gulat. Paglingon ko, si Ma'am Sofia —nakapalda at puting blouse, parang galing sa piano lesson. May bitbit siyang maliit na notebook at nakangiti ng parang alam na niya ang sikreto ko.

“Uh… wala po,” mabilis kong sagot, pero umusod siya palapit.

“Mangoes,” sabi niya, nakatitig sa ilalim ng basket. “Are those for me?”

“A-ano po… hindi. Para lang po sana kina Tatay.”

Ngumiti siya ng malapad. “Then you can share. I like the sweet ones.”

Wala na akong nagawa. Inabot ko sa kanya yung isa. “’Wag niyo pong sabihin kay Nanay, please.”

She held the mango like it was a treasure. “Don’t worry. Your secret’s safe with me.”

At bago pa ako makasagot, tumalikod na siya, bitbit ang mangga, at umalis. Naiwan akong nakatayo, medyo kinakabahan at medyo natatawa.

Hindi ko alam kung alin ang mas delikado—ang mahuli ni Nanay… o ang nalaman ni Ma'am Sofia na marunong pala akong magtago ng matamis na mangga. O baka... ang hindi mawaring kaba kapag kaharap si Sir Zed.