The End ขอจองน้องเอาไว้ก่อน

@3 เดือนต่อมา

เวลาหมุนผ่านไปทีละเดือน ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยการแกล้งหยอกน้องเล่นๆ จีบเล่นๆไม่คิดจริงจังกลับกลายเป็นความหึงหวง คลั่งรัก และการงอนง้อ ก่อเกิดเป็นความผูกพันที่แนบแน่น มะนาวยังเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม แต่ทุกคนในคณะรู้แล้วว่า จอมทัพคือเขตหวงห้าม ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะจีบเธอ เพราะสายตาคมกริบคอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทุกพื้นที่ที่มีมะนาวต้องมีจอมทัพอยู่ตรงนั้นด้วย ไม่มีผู้ชายคนใด หรือตัวผู้ตัวไหนได้เข้าไกลเธอเกินห้าสอบเมตร

“วันนี้พี่จะไปรับตอนหกโมงนะ อย่าเถลไถลไปไหนเข้าใจไหมครับ” เสียงทุ้มของจอมทัพดังขึ้นทุกครั้งก่อนมะนาวลงจากรถ

“รู้แล้วค่ะ หนูไม่ใช่เด็กขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ดื้อไม่ซน ไม่เถลไถลแน่นอนค่ะ” เธอมักทำหน้างอ ยักไหล่เล็กน้อย แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะลึก ๆ ในใจ เธอเองก็ชอบที่มีใครสักคนคอยห่วงใย

เพื่อน ๆ อย่างดาด้า พิ้งค์พลอยและพริกแกงเอ่ยแซวทุกครั้งที่เห็นรถหรูจอดรอหน้าคณะ เสียงฮือฮาของบรรดาสาวๆเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ว่าจะกี่วันกี่เดือนที่ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้น ทุกสายตาก็ต่างจับจ้อง ไม่มีแผ่วเลยสักวัน

“โอ๊ยยยย กูจะไม่ทน! พี่ทัพแม่งหล่อเกินไปปะวะ? นาว มึงได้ผัวระดับพระเอกซีรีส์ไปครองแล้วนะเว้ย! คนอะไรยิ่งโตยิ่งหล่อ”

“กูบอกแล้วว่ามึงโชคดีฉิบหาย” พริกแกงเสริมเสียงหัวเราะคิกคัก “แต่ก็ระวังหน่อยนะเว้ย คลั่งรักเกิน สักวันมึงอาจจะโดนขังไว้ในกรงทองก็ได้ ฮ่าๆๆ”

"พี่ทัพ พี่เสือ พี่ขุน ไม่ค่อยต่างกันเลยสักนิด แต่ดูพี่ทัพจะคลั่งรักมึงกว่าทุกคน" พิ้งค์พลอยเอ่ยขึ้น สามีแห่งชาติสามหนุ่มหล่อนี้ นอกจากจะเป็นเพื่อนรักกันแล้ว ยังมีนิสัยหลายๆอย่างที่คล้ายกัน โดยเฉพาะความหึงโหด ลากจบบนเตียงเหมือนกันไม่มีผิด

ทุกคนๆต่างพากันหัวเราะให้กับความคลั่งรักของหนุ่มวิศวะขาโหดที่อยู่ในโหมดกลัวเมีย มะนาวหัวเราะตาม แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าความรักที่รุนแรงของจอมทัพมันทั้งอบอุ่นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ …ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตามเขามักจะใส่เต็มร้อย เต็มแม็ก ไม่มีกัก จนบางครั้งเธอเองก็แอบกลัว ไม่กล้าทำให้เขาโกรธจริงๆจังๆเลยแม้แต่นิดเดียว

วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เกือบสองปีเต็มแล้วที่ทั้งคู่คบกันมา จนตอนนี้จอมทัพเรียนจบพร้อมกับทำงานเป็นประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ มะนาวอยู่ในช่วงเรียนปีสุดท้าย เธอกำลังเตรียมโปรเจกต์จบ ส่วนจอมทัพก็ยังคงเหมือนเดิมหวงไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน เขาก็ต้องหาเวลามาเฝ้าเมียจนได้

“พี่ว่าไอ้ผู้ชายในกลุ่มนั่น…มันมองหนูแปลก ๆ”

“โอ๊ย พี่ทัพ!” มะนาวถอนหายใจยาว “นั่นเพื่อนในกลุ่มทำโปรเจคด้วยกันนะคะ ไม่ได้มาจีบหนูสักหน่อย หนูจะทำงานยังไงถ้าพี่หึงไม่เลือกเวลาแบบนี้”

ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก้าวเข้ามาประชิดตัว ก้มลงกระซิบข้างหู “พี่ไม่ได้หึง…พี่แค่หวงเมียของพี่ เข้าใจไหม”

“ก็หวงจนหนูจะอึดอัดอยู่แล้วเนี่ย!” เธอเบะปากงอน แต่พอเขายกมือหนามาลูบหัวเบา ๆ ใจเจ้ากรรมก็ดันอ่อนยวบทุกที

เพื่อน ๆ ในกลุ่มเริ่มชินกับภาพนี้ไปแล้ว บางครั้งยังอดหัวเราะไม่ได้ เวลามะนาวทำท่าจะดื้อ แต่พอเจอสายตาเรียบนิ่งของจอมทัพเข้าหน่อยเดียวก็ยอมแพ้ทันที

คนขี้หวงยังคงตามเฝ้าน้อง เทียวรับเทียวส่งอยู่ตลอด มีเวลาก็มานั่งเฝ้าเมียเหมือนเดิม มหาลัยแห่งนี้เพื่อนเขาเป็นเจ้าของ เพื่อนที่ว่าก็ไอ้ขุนศึกนั่นแหละ มันบริหารงานต่อจากพ่อมัน หลังจากที่มะนาวสอบโปรเจกต์ใหญ่เสร็จ จอมทัพก็มารับเหมือนเคย แต่วันนี้แปลกกว่าทุกวัน เพราะเขาพาเธอไปที่สวนดอกไม้ริมทะเลเกาะล้าน จังหวัดชลบุรี ที่กำลังจัดงานเทศกาลปีใหม่ แสงไฟระยิบระยับ ตกกระทบกับผืนทะเลที่เป็นประกาย บรรยากาศโรแมนติกจนหัวใจเริ่มสั่นไหว

“พี่…พาหนูมาที่นี่ทำไมคะ"

"มาดูทะเล"

"ขับรถมาตั้งไกล แค่มาดูทะเลเนี่ยนะ”

มะนาวถามเสียงเบา ขณะเดินเคียงข้าง จอมทัพไม่ตอบในทันที เขากลับหยุดเดิน หันมามองคนตรงหน้าเต็มตา ดวงตาคมกริบที่เคยดุอยู่เสมอในเวลานี้กลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

“ทะเลดูที่ไหนก็ได้นะ แต่ที่พี่พามาที่นี่ ไกลขนาดนี้ เพราะพี่อยากให้หนูได้ดื่มด่ำบรรยากาศสวยๆ วิวดีๆ หนูจะได้มีความสุข"

"หนูมีความสุขมากค่ะ ถึงไม่ใช่ที่นี่หนูก็มีความสุข ถ้ามีพี่อยู่ด้วย อยู่ข้างๆหนูแบบนี้"

จอมทัพระบายยิ้มอ่อนๆออกมา ก่อนจะจ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับมือหนาที่จับมือเธอเอาไว้แน่น มือที่สั่นเทาจนอีกคนรับรู้ถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างใน ตัวเขานั้นไม่ปกติ มันสั่นจนรับรู้ได้ถึงความตื่นเต้นของคนที่อยู่ตรงหน้า

"นาว…พี่ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว”

"มะ...หมายความว่ายังไงคะ"

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงทันที ราวกับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จอมทัพหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ท่ามกลางเสียงเพลงเบา ๆ ของงานเทศกาล

“แต่งงานกับพี่นะครับ พี่อยากอยู่กับหนู อยากดูแลหนูไปตลอดชีวิต”

โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน มะนาวน้ำตาคลอเบ้า ความรู้สึกที่หลั่งไหลเข้ามาเกินจะบรรยาย ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งอบอุ่น

“พี่ทัพ…นะ…หนู..หนูดีใจมากนะคะ” เสียงเธอสั่น แต่แฝงด้วยรอยยิ้ม “แต่…หนูยังเรียนไม่จบเลย หนูอยากขอเวลาหน่อย..แต่งตอนนี้กลัวพ่อแม่จะเป็นขี้ปากชาวบ้านเอาได้…"

“พี่คิดไว้อยู่แล้วว่าหนูคงไม่ตกลง” จอมทัพทำหน้าเศร้า แต่ประโยคต่อมาของคนเป็นน้อง ทำเขาเผยรอยยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

"เป็นหมั้นไว้ก่อนได้ไหมคะ หนูให้พี่จอมหนูไว้ก่อน รับรองหนูไม่หนีไปไหนแน่ แต่งกับพี่ชัวร์ๆ”

ชายหนุ่มเงยหน้ามอง สายตายังคงหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง ก่อนจะลุกขึ้นมายิ้มบาง ๆ

"จริงๆนะ"

"จริงสิคะ ใครจะกล้าหนีจากคนหล่อขนาดนี้ แถมยังใจดีกับหนูที่หนึ่ง"

"งั้นพี่ขอจองเอาไว้ก่อน อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่พี่จะบินมาจากฝรั่งเศส เพื่อไปขอหนูกับพ่อแม่หนูอย่างเป็นทางการ"

"ค่ะ"

คนเป็นพี่พูดจบแล้วสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของน้องทันที ก่อนฝังปลายจมูกคมลงบนหน้าผากเล็กอย่างทะนุถนอม

“จากนี้ไป…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะอยู่ข้างพี่ตลอดไปนะคะ” มะนาวโผเข้ากอดเขาทันที รอยยิ้ม เสียงหัวเราะปนสะอื้นดังเบา ๆ

"พี่ก็จะอยู่ข้างๆหนูแบบนี้ตลอดๆไป พี่รักหนูนะ รักมากๆ"

"หนูก็รักพี่ค่ะ"

จอมทัพโน้มตัวลงมากดจูบยาวบนปาก มะนาวตอบรับด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข คลื่นทะเลกระทบฝั่งเบา ๆ ท้องฟ้าสีทองตัดกับน้ำทะเลสะท้อนแสงไฟระย้าที่กระทบบนผิวน้ำ และในวันที่ทุกอย่างเงียบสงบสองคนยืนจับมือกัน หัวใจสองดวงที่เคยแกล้งกันเล่น ๆ วันนี้…กลายเป็น หัวใจที่ผูกพันกันไปตลอดชีวิต

THE END

(จบบริบูรณ์)